NC
CL Special_13
ถึงจะอายแทบมุดดินหนี
แต่ก็...เคยทำมาแล้วไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบนี่นา
เพียงมือเรียวจับเข้าที่แก่นกายใหญ่ภายใต้กางเกงแผ่วเบา
มันก็ขยับขยายสู้มือช้าๆ จนแก้มใสยิ่งแดงจนไม่รู้จะแดงยังไง
ก็รู้อยู่นะว่าของพี่ฮันน่ะตื่นง่าย แต่นี่แค่ลูบเองนะ
ความคิดของคนที่กดจูบเบาๆ
ตรงซอกแกร่งซ้ำๆ ไปมา แม้จะเป็นสัมผัสเพียงแผ่วผิว แต่กลิ่นกายหอมกรุ่นและเรือนร่างนุ่มนิ่มที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้ชายหนุ่มนึกอยากจะกลับคำแล้วดึงร่างเล็กมาจัดการด้วยตัวเอง
แม้จะคิดอย่างนั้น แต่มาเฟียหนุ่มก็เพียงยืนเอาสะโพกพิงกับโต๊ะในห้องครัวอยู่แบบนั้น
มองคนตัวเล็กที่กำลังขยับกายอย่างเชื่องช้า
มือนุ่มก็กำลังกอมกุมความใหญ่โตของเขาแล้วลูบไล้ไปมาเบาๆ
แล้วค่อยดึงกางเกงขายาวสีเข้มสำหรับใส่อยู่บ้านให้หล่นลงที่ข้อเท้า
“อาห์...ดี...ฮยอกแจ...” เสียงทุ้มคำรามเบาๆ
ในลำคอ เมื่อมือนุ่มกำลังลูบไล้ไปตามความร้อนผ่าวซึ่งกำลังขยับขยายมากขึ้นทุกที
ใบหน้าคมคายก็ฝังลงที่กลุ่มผมนุ่มแล้วสูดกลิ่นหอมหวานเข้าเต็มปอด จนยิ่งเร่งเร้าอารมณ์ให้พุ่งสูงขึ้น
เสียงครางทุ้มต่ำที่ทำให้ฮยอกแจขยับลงไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้า
ใบหน้าเรียวสวยแหงนเงยขึ้น ใช้ดวงตาที่ฉ่ำหวานด้วยอารมณ์ที่ก่อตัวขึ้นช้าๆ
มองอีกฝ่าย แววตาที่เหมือนอ้อนวอนขอร้อง
และยังอ่อนเดียงสาเสียไม่เหมือนคนที่ผ่านเรื่องทำนองนี้มาหลายปีทำให้ฮันคยองยกมือลูบเส้นผมนุ่มเบาๆ
การกระทำที่ทำให้ลูกเจี๊ยบตัวน้อยหันกลับมามองสนใจของตรงหน้าอีกครั้ง
ทั้งยังอดกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ไม่ได้
งือ จะจับกี่ครั้ง จะเห็นกี่ทีก็...ใหญ่
ฮยอกแจคิดพลางส่งมือไปลูบไล้ของตรงหน้าอย่างเบามือ
หูก็ได้ยินเสียงคำรามในลำคอของคนรักจนปลายลิ้นสีสดขยับไปเลียเบาๆ ที่ส่วนปลายจนคนตัวโตกัดฟันกรอดกับความสุขสมที่ร่างเล็กมอบให้
และเหมือนว่าพอเริ่มมีอารมณ์ร่วม
ฮยอกแจก็พอจะปัดความเขินอายที่เต็มเปี่ยมอยู่ในใจทีละน้อย
ฟึ่บ...จากที่แค่เลียเบาๆ คนตัวเล้กก็เริ่มส่งปลายลิ้นมาขยับเลียตั้งแต่ส่วนโคนถึงปลาย
ซึมซาบรสชาติแสนคุ้นเคยที่ทำให้ความร้อนวิ่งวูบไปทั่วร่าง
มือเรียวก็ช่วยขยับแล้วรูดเบาๆ ไปด้วย
“อืม....ฮยอกแจ...” ฮันคยองหลับตาแน่น
กัดฟันจนขึ้นสันนูนกับเพียงแค่แตะต้องไม่นาน
แก่นกายใหญ่ก็ตื่นเต็มที่ให้ร่างเล็กดูดกินอย่างที่เขานึกพอใจ
ใจจริงหากถามฮันคยองว่าโกรธหรือไม่ที่คนรักหนีไปอยู่กับเพื่อน
ชายหนุ่มคงตอบว่าไม่ได้โกรธ แค่ความไม่พอใจเล็กๆ
ที่ทำลายแผนการของเพื่อนสนิทกลุ่มนี้ไม่สำเร็จเท่านั้น แต่ที่ทำอย่างนี้ก็แค่...หากำไรให้ตัวเองเท่านั้นเอง
“อืม...” ฮันคยองส่งเสียงในลำคอ
เมื่อลูกเจี๊ยบตัวน้อยกำลังส่งท่อนเนื้อร้อนผ่าวเข้าไปในโพรงปากเล็กลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้
มือเรียวก็ช่วยขยับไปด้วยในตัว ปากบางก็ทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ขณะที่รู้สึกถึงความร้อนวูบวาบที่แล่นพราดไปทั้งตัว
“ยกสะโพกหน่อยฮยอกแจ”
คำสั่งของมาเฟียหนุ่มที่ทำให้จากที่ฮยอกแจนั่งคุกเข่า
ร่างเล็กก็ขยับขึ้นมาทำท่าคลานอยู่ตรงหน้า ให้ฮันคยองโน้มตัวไปด้านหน้า
มือใหญ่ก็ดึงกางเกงเนื้อนุ่มให้หลุดจากสะโพกมนอย่างที่ร่างบางก็ไม่คิดขัดขืน
“อื้อ”
ฮยอกแจที่กำลังใช้ปากรูดรั้งความใหญ่โตได้แต่ส่งเสียงในลำคอ
เมื่อคนรักกำลังใช้นิ้วกลางดันเบาๆ ที่ร่องหลืบสีสวยทั้งที่ยังมีชั้นในตัวเล็กปกปิดเอาไว้
จากนั้นก็ถูไถไปรอบๆ จนเนื้อผ้าเสียดสีกับส่วนอ่อนไหว ขาเรียวก็เกือบจะหุบเข้าหากันเพราะความเสียวซ่าน
แผ่นท้องหดเกร็งด้วยแรงอารมณ์
ฟึ่บ
แต่ยังไม่ทันที่ฮยอกแจจะได้ทำตามใจคิด
ฮันคยองก็ขยับนิ้วเข้ามาด้านใน แล้วใช้นิ้วเดิมดันเบาๆ ที่ช่องทางสีสด
จนฮยอกแจยิ่งห่อปากแน่น
แรงรูดรั้งยิ่งมากขึ้นตามอารมณ์ของร่างเล็กที่เพิ่มสูงขึ้นทุกที ยิ่งฮันคยองสะกิดเกลี่ย
ถูไถ ซุกไซ้ไปมา ฮยอกแจก็ยิ่งตัวสั่นขึ้นเรื่อยๆ
ดวงตายิ่งฉ่ำปรือด้วยหยดน้ำแห่งอารมณ์
“อึ้ก...เร็วไป...ฮยอกแจ..เดี๋ยวฉันไปก่อน...”
ฮันคยองเอ่ยบอก
เมื่อคนตัวเล็กยิ่งขยับปากรุนแรงขึ้นทุกทีจนสัมผัสได้ถึงน้ำขุ่นที่ซึมออกมาช้าๆ
คำพูดที่ทำให้ร่างเล็กพยายามลดความเร็วลง แต่มันกลับแทบทำไมได้ เมื่อคนตัวโตยังคงแกล้งเขาด้วยการถูไถปลายนิ้วไปมาแบบนี้
หมับ
“มานี่”
“อึ้ก...พี่ฮัน...”
ฮันคยองที่เกือบจะหมดความอดทนตัดสินใจดึงร่างเล็กให้ยืดตัวขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าสวยที่คราบน้ำใสไหลซึมที่มุมปากก็ช้อนขึ้นมอง
ใบหน้าสวยแดงซ่านยิ่งเร้าอารมณ์รัก จนชายหนุ่มขยับไปบีบขยำที่ก้มนุ่มแรงๆ
สองมือบีบคลึงไม่ได้หยุดจนฮยอกแจต้องเกาะบ่าแกร่งเอาไว้มั่น
“อ้าปาก” ชายหนุ่มบอก
ซึ่งทำให้ร่างบอบบางเผยอเรียวปากทีละน้อย รับริมฝีปากที่ฉกวูบเข้ามา
ปลายลิ้นร้อนก็สอดแทรกเข้าไปในโพรงปากหวานหอม เข้ารุกไล้กับลิ้นนิ่มที่ส่งมาโต้ตอบอย่างน่ารัก
เสียงจูบดังสะท้อนไปทั่วห้องคอนโดกว้าง ขณะที่ฮันคยองกำลังดึงชั้นในตัวเล็กให้หล่นไปตามแรงโน้มถ่วง
ฟุ่บ
“อื้อๆ...อึ้ก...”
เสียงครวญครางดังอื้ออึงในโพรงปากอุ่น ขณะที่ลิ้นของทั้งคู่กำลังแลกเปลี่ยนน้ำใสจนแทบเป็นเนื้อเดียวกัน
ในเมื่อฮันคยองกำลังแหวกก้นนุ่มเพื่อใช้ปลายนิ้วยาวกดสอดเข้าไปในความคับแน่นอย่างเชื่องช้า
จนฮยอกแจต้องแอ่นก้นให้ ขาเรียวยิ่งสั่นระริกกับความวาบหวามที่ได้รับ
แต่เหมือนว่าฮันคยองจะไม่ยอมปล่อยให้เรียวปากหวานเป็นอิสระง่ายๆ
นอกจากดันร่างเล็กให้เป็นฝ่ายพิงกับโต๊ะด้านหลัง มือใหญ่ก็สอดแทรด ถูไถ รุกล้ำเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆ
แล้วเพิ่มปลายนิ้วเข้าไปอย่างเชื่องช้า จนฮยอกแจยิ่งเกาะบ่าแกร่งแน่น ริมฝีปากบางยิ่งร่ำร้องขอจูบที่หนักหน่วงกว่านี้
ซึ่งมีหรือที่ฮันคยองจะปฏิเสธ
“อ๊า...พะ...พี่ฮัน...แฮ่กๆ...อาห์..ตะ...ตรงนั้น...กดแรงๆ..ระ..แรง...อึ้ก”
พอมาเฟียหนุ่มยอมผละห่างออกไปซุกเข้าที่ซอกคอขาว ฮยอกแจก็ครวญครางเสียงพร่าหวาน
ใบหน้าสวยเชิดรั้งขึ้น ยามที่อ้าขาออกให้ปลายนิ้วยาวกดเข้ามาได้สะดวกมากขึ้น
แล้วเพียงแค่ฮันคยองย้ำเข้าไปที่จุดอารมณ์ภายใน
เสียงครวญครางก็ดังก้องไปทั่วห้องครัว
ฮยอกแจเริ่มได้เท่านี้ก็น่าจะพอแล้ว
คนที่ไม่เคยใจแข็งกับร่างน้อยได้นานบอกกับตัวเอง
แล้วดันฮยอกแจให้หันหลังให้ แก่นกายใหญ่ก็ขยับมาแทนที่ปลายนิ้วที่ดึงออกไป จนใบหน้าสวยซบหน้าลงกับโต๊ะตรงหน้า
แอ่นก้นเข้าหาคนรักในทันที
“อ๊าาาา...วะ...ไหว...พี่ฮัน...ผมไหว...อึ้กๆ...”
ฮยอกแจสะท้านเยือกกับความใหญ่โตที่กำลังสอดเข้ามาอย่างเชื่องช้าอย่างรู้ดีว่าคนรักกลัวเขาจะเจ็บ
มือเรียวก็จิกเข้าที่โต๊ะไม้ตรงหน้า ก่อนจะครางออกมาสุดเสียง
เมื่อมาเฟียหนุ่มดันทีเดียวจนมิดด้าม
“อาห์ ฮยอกแจ...รัดฉันแน่นไป” ฮันคยองคำรามเสียงดัง
เมื่อผนังนุ่มกำลังตอดรัดเขาไม่ได้หยุด ทั้งยังขมิบถี่เสียจนต้องขบกรามแน่น
มือใหญ่ก็เลื่อนไปหมุนคลึงที่ยอดอกสีหวานซึ่งยังซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเนื้อนุ่ม
“อาห์...อึ้กๆ...”
ฮยอกแจกัดปากตัวเองจนเจ็บ หากแต่เสียงหวานก็หลุดลอดออกมาเป็นระยะ
แล้วก็ต้องหวีดร้องเมื่อแก่นกายใหญ่ดึงออกแล้วขยับกระแทกเข้ามาจนสุด
“อาห์...ที่หลังไปไหนก็ต้อง...อึ้ก...บอก...เข้าใจมั้ย...”
“อ้ะ....อื้อ...พะ...พี่ฮัน...อ๊าาา...ฮื่อ...”
“ว่าไง” ฮันคยองเน้นย้ำคำถาม ขณะที่สอดมือเข้าใต้เรียวขาขาว
แล้วกอบกุมส่วนอ่อนไหวเอาไว้ในฝ่ามือ ขยับอย่างเนิบนาบให้คนตัวเล็กยิ่งครางพร่า เสียงใสก็รับคำเสียงสั่นสะท้าน
“ฮะ...ผม...จะ...จะบอก...อ้ะๆ..”
ทันทีที่ฮยอกแจรับคำ ชายหนุ่มก็โน้มหน้าไปประซิบริมหูด้วยคำที่ทำให้ลูกเจี๊ยบตัวน้อยยอมทุกอย่าง
“เพราะฉัน...ห่วงเธอ”
พั่บๆๆๆ
ว่าจบ
แก่นกายใหญ่ก็ขยับสอดเข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
เน้นย้ำเข้าที่จุดอารมณ์ภายในจนฮยอกแจครางลั่น ใบหน้าสวยซบลงกับท่อนแขนเรียวนิ่ง
โต๊ะไม้เนื้อหนาตรงหน้ายิ่งขยับโยกไหวตามแรงอารมณ์ของคนด้านหลังที่ใส่แรงมาไม่ยั้ง
ความรู้สึกที่ราวกับล่องลอยอยู่บนสวรรค์
ความสุขพร่าพรายไปทั่วร่างของคนทั้งคู่ จนยิ่งขยับส่ายประสานจังหวะกันอย่างลงตัว
เสียงครวญครางดังถี่ๆ เพียงไม่นาน
ก่อนที่ฮันคยองจะปล่อยให้ร่างเล็กเข้าสู่จุดหมายปลายทางไปก่อน และตามมาติดๆ
เพียงแค่กระแทกกายไปไม่กี่ครั้ง
“แฮ่กๆ...” เสียงหอบหายใจดังถี่ระรัว
พร้อมกับแผ่นอกที่สะท้านขึ้นลงกับกิจกรรมที่เพิ่งเสร็จสิ้นไป
ขณะที่ฮันคยองก็รวบร่างเล็กเอาไว้มั่นแล้วก้มลงกดจูบที่แผ่นหลังขาวผ่องซึ่งเสื้อเนื้อนุ่มถูกถลกขึ้นไป
สัมผัสที่ทำให้ฮยอกแจได้แต่ส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ
สัมผัมอ่อนหวาน หากแต่เรื่องหนึ่งยังติดอยู่เต็มห้องหัวใจ
“พี่ฮัน...หายโกรธผมนะฮะ”
เสียงใสที่สั่นน้อยๆ เครือไปกับเสียงหอบทำให้คนตัวโตหัวเราะในลำคอ
มือใหญ่ก็ลูบเอวขาวผ่องเบาๆ
ท่าทางไม่หายโกรธ
คนคิดมากแถวนี้คงไปแอบร้องไห้
“ฉันหายโกรธ
แต่ทีหลังไปไหนก็บอกฉันก่อนนะฮยอกแจ” ฮันคยองโน้มตัวไปกระซิบริมหูเบาๆ
ให้คนฟังหันขวับมามองอย่างดีใจ ใบหน้าสวยประดับด้วยรอยยิ้มหวาน
แต่เพียงมองเข้าไปในดวงตาคู่คม ร่างบอบบางก็ต้องสะดุ้งเฮือก
ไม่นะ สายตาแบบนี้ ฮือ ไก่แย่แน่เลย
“เมื่อกี้น่ะไถ่โทษ
ส่วนตอนนี้เธอมาให้ฉันทำโทษได้แล้ว”
ฟึ่บ
ว่าจบ
ฮันคยองก็ช้อนร่างเล็กเข้าสู่อ้อมกอด จากนั้นก็หมุนตัวกลับเข้าห้องอย่างรวดเร็ว
ซึ่งทำให้มือเรียวได้แต่กำเสื้ออีกฝ่ายเอาไว้มั่น แก้มแดงซ่านไปจรดลำคอ
นึกรู้ชะตากรรมตัวเอง
แต่ถ้าพี่ฮันหายโกรธ ไก่ก็ยอม
ความคิดของร่างบอบบางที่ไม่รู้เลยว่าฮันคยองไม่ได้โกรธ
ก็แค่แกล้งโกรธให้ใครบางคนเริ่มก่อนและหากำไรให้ตัวเอง...ก็เท่านั้น
.....................................................
คิดเห็นกันยังไง
บอกกันได้ที่
ขอบคุณมากค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น