วันอาทิตย์ที่ 13 มกราคม พ.ศ. 2556

NC Scent of love_24

NC Scent of love_24


            แต่ก่อนดงแฮที่ตาโตเท่าไข่ห่านจะฉวยเสื้อตัวเองปิดบังเนื้อตัวเอาไว้ได้ คิบอมก็เร็วกว่าขนาดที่จับหมับเข้าที่ข้อแขนเล็กแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้ จากนั้น...

            “อ๊า!!!

            ดงแฮได้แต่เบิกตากว้าง เมื่อคนตรงหน้ากำลัง...ใช้ฝ่ามือยกขึ้นเกลี่ยเจ้าหัวนมเล็กๆ ของเขาไปมาราวกับลืมตัว ดวงตาคู่คมก็วาววับขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด จนมือเรียวที่จะผลักออกกลับต้องเกาะไหล่แกร่งเอาไว้มั่นแทน

          ฮือ ก็มันไม่เคยถูกใครจับนี่นา เคยแต่จับของตัวเองอ่ะ

            ขณะที่คิบอมก็สะดุ้งน้อยๆ เพราะเสียงหวานของคนตัวเล็ก ทว่า ความนุ่มนิ่มทั้งยังแข็งชันทันทีที่แตะต้องก็ทำให้ยากจะหยุดยั้งตัวเองได้แล้ว ยิ่งเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าเรียวสวยที่กำลังกัดปากตัวเองแน่น ดวงตากลมโตก็ปรือปรอยลงอย่างทั้งหวั่นไหว หวาดกลัวและ...กำลังมีอารมณ์ร่วมก็ยิ่งทำให้เขายากจะหยุดยั้งความต้องการ

            อยากสัมผัส อยากแตะต้อง อยากครอบครองเป็นเจ้าของ

          ขอสักนิดเถอะนะ ขอชิมสักนิดแล้วพี่จะรีบเผ่นเลย ก่อนที่ความเป็นสุภาพบุรุษที่เหลือน้อยของพี่จะหลุดหายไปไม่เห็นแม้แต่ส.เสือ

            ความคิดของคนตัวโตที่โน้มหน้าลงไปใกล้ร่างบอบบางที่แม้จะอายุ 26 แล้ว แต่อาการสั่นน้อยๆ ก็บอกความไม่ประสาเสียจนยิ่งทำให้ยากจะหยุดยั้ง แล้วกับเนื้อตัวที่กำลังแนบชิดด้วยกันอย่างนี้ก็ทำให้ทุกอย่างยิ่งกระเจิดกระเจิง

            ฟึ่บ

            “อ้ะ...พะ...พี่หมอ...” ดงแฮถึงกับเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ มือเรียวที่จับไหล่กว้างยิ่งกำแน่น เมื่อคนตรงหน้าก้มลงมากดจูบที่เนินอก ทั้งที่ก็เจอถูกไซ้คอมาแล้ว แต่กับสถานการณ์ที่ร่างกายกำลังร้อนรุ่มขึ้นทำให้ได้แต่เอียงคออีกนิด ปล่อยให้คนตัวโตแนบปากแล้วดูดดึงผิวนุ่มเบาๆ

            แม้ไม่อยากยอมรับ แต่ก็รู้สึกดีกับคนๆ นี้ไปแล้ว

            ความหอมหวานที่ได้รับทำเอาคนชอบของหวานยิ่งยากจะหยุดตัวเองราวกับดงแฮคือขนมหวานรสเลิศที่ยิ่งแตะ ยิ่งชิม...ก็ยิ่งอร่อย ปลายลิ้นร้อนเริ่มไล่เลียลงต่ำ สัมผัสความนุ่มนวลที่เจือด้วยความหอมของช็อกโกแลตรสเข้ม

            “หวาน...ทำไมหวานจังเลยครับ ดงแฮ” เสียงทุ้มที่เอ่ยราวกับไม่รู้สึกตัว ยิ่งทำให้ดงแฮเชิดหน้าขึ้นสูงขึ้น ฟันคมเผลอกัดกลีบเนื้อนิ่มเบาๆ เมื่อปลายนิ้วยาวกำลังยกขึ้นมาแตะที่ตุ่มเนื้อนูนแล้วหมุนวนไปมา อาการร้อนวูบวาบแล่นริ้วจากท้องน้อยลงไปสู่แก่นกลางลำตัว

            “ฮื่อ...พะ...พี่หมอ...อย่า...อ้ะๆ” แม้ปากบอกว่าไม่ แต่คนไม่ประสาก็เบียดร่างเข้าหาความร้อนผ่าวของผิวเนื้ออีกฝ่าย แม้จะมีเสื้อผ้ากางกั้น แต่มันก็เพียงพอให้ดงแฮรู้สึกดี และสิ่งที่รู้สึกมากที่สุด อยากรู้...อยากรู้ว่าจะเป็นยังไง

            “อ้ะอ๊า!!...อึ้ก...” ริมฝีปากบางเผยอน้อยๆ เมื่อตอนนี้คิบอมกำลังใช้ปลายลิ้นแลบเลียที่ยอดอกสีชมพูหวานไปมา จากเริ่มแรกที่สะกิดแผ่วๆ ปลายลิ้นร้อนผ่าวชุ่มด้วยน้ำใสก็ตวัดเป็นวงกลมไปมา จนดงแฮจิกมือกับแผ่นหลังกว้างแรงขึ้น

            ร่างกายบอบบางยิ่งร้อนรุ่มจนยากจะหยุดยั้ง

            ขณะเดียวกัน คิบอมก็กำลังหยุดตัวเองไม่ได้เช่นกัน ความนุ่มนิ่มที่กำลังใช้ปลายลิ้นชิมเหมือนขนมหวานกำลังทำให้เขาอยากดูดดึงมากกว่านี้ ยิ่งดูดเม้ม เสียงหวานก็ยิ่งครางกระเส่า ยิ่งเลีย ความนุ่มนิ่มก็แข็งขืนขึ้น ทั้งยังหวานติดปลายลิ้น

            ยามนี้ ดงแฮลืมเลือนหมดทุกอย่างว่ากำลังทำอะไรอยู่ เขารู้เพียงว่าร่างกายต้องการการปลดปล่อยเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ ไม่อย่างนั้นคงอึดอัดจนตายแน่ๆ ความคิดที่ยิ่งทำให้แผ่นอกขาวผ่องเบียดเข้าหาคนที่กำลังชิมรสเขามากยิ่งขึ้น

            ตุบ

            เสื้อเนื้อนุ่มลงไปกองอยู่กับพื้นห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว ขณะที่คิบอมยังคงใช้ปลายลิ้นสร้างความเสียวกระสันให้กับร่างน้อยที่เกร็งตัวทั้งยังบิดกายเร้าไปมา

            “อ้ะอ๊า...พะ...พี่หมอ...อีกข้าง...อีกข้าง...” เสียงหวานที่ครางผะแผ่ว ทำให้ชายหนุ่มยอมลากปลายลิ้นไปยังยอดอกอีกข้างทันที ลิ้นร้อนก็ตวัดเลียไปมาอีกครั้ง จนสัมผัสได้ถึงแรงกระตุกจากคนหน้าหวาน ฝ่ามือใหญ่ที่บีบคลึงไปตามเอวเล็กเริ่มซุกซนจนขยับเข้าไปปลดกระดุมกางเกงแล้วลากมันลงไปกองที่ขาขาว

            หมับ

            “อ๊าาาาา!!!!!” ดงแฮสะดุ้งสุดตัว เสียงหวานหวีดร้องออกมาทันที เมื่อฝ่ามือแข็งแกร่งกำลังสอดลึกเข้าไปในกางเกงชั้นในของเขา กอบกุมส่วนอ่อนไหวเอาไว้ สติยิ่งปลิวหายไป ความเขินอายก็ไม่มีเหลือถ้าเทียบกับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านตามความต้องการของมนุษย์คนหนึ่งตอนนี้

            เสียงร้องหวานๆ ที่ดังกว่าครั้งอื่นที่เรียกสติของคนตัวโตให้กลับมาเข้าร่างอีกครั้ง

            ขวับ

            ใบหน้าคมคายที่กำลังหลงใหลไปกับความหอมหวานถึงกับเงยหน้าขึ้น ทั้งยังชะงักไปทันทีกับภาพที่เห็นตรงหน้า และความคิดหนึ่งก็วิ่งเข้ามาในหัว

            มึง-กำ-ลัง-ทำ-เหี้ย-อะ-ไร-อยู่-วะ!!!!

            คิบอมได้แต่ตะโกนถามตัวเองในใจราวกับเพิ่งหลุดจากมนต์สะกด ยิ่งรู้สึกถึงแรงดุนดันของเจ้าลูกชายที่อยากออกมาพบเจอโลกภายนอกก็ได้แต่กำมือแน่น

            “อ้ะ พะ...พี่หมอ” เสียงหวานของคนที่สะดุ้งน้อยๆ เพราะว่าส่วนอ่อนไหวถูกบีบทำให้คิบอมหันขวับไปมองใบหน้าสวยหวานที่กำลังหอบถี่ ดวงตากลมโตกำลังหรี่ปรือทั้งยังเต็มไปด้วยหยาดอารมณ์ที่ทำให้ได้แต่กลืนน้ำลายอีกเอื้อก และก่อนที่จะสติหลุดอีกครั้ง ชายหนุ่มก็มองมายังแผ่นอกขาวผ่องที่เต็มไปด้วยรอยแดง ทั้งเม็ดทับทิมก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขาทั้งมือใหญ่ที่กำลังขยี้ตุ่มไตข้างหนึ่ง มองต่ำลงมา มืออีกข้างของเขาก็กำลังสัมผัสส่วนน่ารักเอาไว้เสียเต็มที่

          หยุดไอ้คิบอมหยุด!!! ไหนมึงว่าขอชิมทีเดียวไง อย่าทำนะเว้ย มึงจริงจังไม่ใช่หรือวะ!!!

            คิบอมบอกตัวเองเสียงดัง สติที่กลับมาหลังจากเป๋ไปไกลทำให้ได้แต่บอกตัวเองเสียงหนัก ถ้าถามเขาว่าตอนนี้ต้องการมั้ย มันยิ่งกว่าต้องการอีก ยิ่งมองใบหน้าสวยที่ฉายแววอารมณ์ ดวงตาฉ่ำปรือ เรียวปากน่าจูบแบบนี้ แต่ที่เขาหยุดไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนดีอะไรมากมาย เขาแค่รู้สึกว่า...คนน่ารักตรงหน้าเป็นมากกว่าความต้องการทางเพศ

            ...เมื่อมันมีส่วนผสมของหัวใจ ความต้องการทางเพศคือการแสดงความรักผ่านภาษากาย...เขาบอกดงแฮเอง และตอนนี้...เขาไม่รู้ว่ารักหรือเปล่า แต่เขาไม่อยากให้ดงแฮเสียใจ

            คนที่ชอบฉวยโอกาสกับดงแฮบ่อยๆ แต่ในความเป็นจริงไม่กล้าคิดถึงขั้นนี้เตือนตัวเองไว้ว่ากับคนตรงหน้าคือคนที่เขาอยากแสดงความรักผ่านภาษากาย ไม่ใช่แค่เซ็กส์!!!

            “พะ...พี่หมออย่า...อ้ะ...อย่าหยุด...ดงแฮ...ไม่ไหวแล้ว...” แต่เหมือนว่าคนหน้าหวานจะไม่ให้ความร่วมมือ เมื่อคนที่ไม่เคยมีอะไรกับใครกอดไหล่เขาแน่น ใบหน้าสวยที่หอบถี่ซบลงกับซอกคอแกร่งอย่างที่คิบอมรู้ดีว่าตอนนี้ดงแฮไม่มีสติใดๆ จนมือใหญ่โอบรอบเอวคอดเอาไว้แน่น ใบหน้าคมก็ฝังลงกับเส้นผมนุ่ม

          เอาก็เอาวะ

            ฟึ่บๆ

            “อ้ะ...อ๊า...พะ...พี่หมอ...ฮื่อ...เสียวจัง...” ดงแฮถึงกับหวีดร้องออกมาเบาๆ เมื่อฝ่ามือใหญ่ที่กำรอบส่วนอ่อนไหวของตนกำลังรูดรั้งให้ด้วยจังหวะที่เนิบนาบทว่าเร้าอารมณ์ที่สุด มือเรียวก็เกาะเกี่ยวไหล่แกร่งไว้มั่น ยามที่ปล่อยเสียงครวญครางออกมาเรื่อยๆ

            “ซี๊ดดด...อื้อ...ดะ...ดีจัง...”

          หลับลูก อย่าตื่นลูก หลับลูก อย่าตื่นลูก

            “อ้ะ...อ๊า...อ๊า...ฮื่อ...อีกฮะ...อีก...ซี๊ดด...”

          หลับลูก...หลับ...โอ๊ย อย่าครางแบบนั้น ฆ่าพี่ให้ตายเลยเถอะ ทำไมเสียงเอ็กซ์เซ็กส์สุดๆ แบบนี้วะ

            คิบอมหลับตาแน่น ยามที่ขยับมือใหญ่เร็วขึ้นทุกที รู้ว่าเจ้าลูกชายก็กำลังแย่กับการที่มันเด้งขึ้นมาเบียดในกางเกงอย่างนี้ ยิ่งเสียงครวญครางที่หวานกว่าใคร ทั้งยังกระเส่าเสียจนเขาแทบทนไม่ไหวดังชิดอยู่ริมหู แต่ชายหนุ่มก็ไม่คิดจะลืมตาขึ้นมา เพราะแค่เสียงยังขนาดนี้...ถ้ามองหน้าตอนนี้...ได้จับเสียบจริงๆ แน่

            “อะ...อีกนิด...อีก...อ้ะๆ...อ๊าาา!!!” ดงแฮครางออกมาสุดเสียง ดวงตากลมโตหลับแน่นมองเห็นเพียงดวงดาวระยิบระยับหลังม่านตา ปลดปล่อยน้ำขุ่นขาวออกมาเต็มฝ่ามือแกร่งที่ขยับให้เขาตั้งแต่ต้น มือเรียวเกาะเกี่ยวคนตรงหน้าเอาไว้แน่นอย่างหมดเรี่ยวแรง

            “แฮ่กๆ...แฮ่ก...” เสียงหอบหายใจดังก้องไปทั่วห้องน้ำกว้าง ยามที่คนหน้าหวานยังกอดรัดคนตรงหน้าแน่น ทว่า...ทันทีที่สิ้นสุดอารมณ์ใคร่ สติสัมปชัญญะก็กลับมาหาตัวจนแก้มใสที่แดงซ่านเพราะแรงอารมณ์แดงก่ำด้วยความอับอาย

            อาการที่คิบอมคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าต้องเกิดขึ้น จนฝ่ามือข้างที่รัดรอบเอวเล็กยังกอดแน่นอยู่เหมือนเดิมให้ดงแฮตั้งสติได้ มือใหญ่ที่แตะต้องแก่นกายเล็กก็ดึงออกมามองน้ำขุ่นขาวที่ชุ่มไปหมด

            “โอ๋ๆ ไม่เป็นไรแล้วนะเด็กดี หมอรีดน้ำให้แล้ว”

            กึก

            แล้วคนอายก็ต้องดันคนตัวโตออกห่างจากตัวทันที ใบหน้าสวยก็เงยขึ้นสบกับดวงตาคู่คมที่พราววิบวับเหมือนยามปกติ ใบหน้าคมคายก็มองเพียงหน้าเขาเท่านั้น ไม่ก้มมองด้านล่าง รู้สึกว่าอีกฝ่ายทำตัวตามปกติทุกอย่างเหมือนเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ถ้าไม่นับรวมคำพูดเมื่อกี้น่ะนะ

            “บ้า!!! ระ...รีดน้ำอะไรเล่า”  ดงแฮได้แต่กอดร่างตัวเองแน่น ดวงตากลมโตมองเพียงปลายเท้าตัวเองที่ทำให้คิบอมใช้มือข้างที่สะอาดมาลูบเส้นผมนุ่มเบาๆ

            “อาบน้ำซะนะครับ เดี๋ยวพี่หมอไปอาบอีกห้อง จะได้เอาเสื้อผ้าไปปั่นแห้ง แห้งไม่ทันไม่รู้ด้วยนะ” ว่าจบ คนที่ปลอบเสียงอ่อนก็หมุนตัวก้าวออกจากห้องน้ำในทันที จนคนอายได้แต่ช้อนตาขึ้นมองตามแผ่นหลังกว้าง สัมผัสว่าอีกฝ่ายพยายามไม่เอ่ยถึงเรื่องให้เขาอาย

            ฮวบ

            คนตัวเล็กได้แต่ทรุดไปนั่งกอดเข่า ใบหน้าสวยก็ซบลง ทั้งที่ใบหน้าคมคายและภาพการกระทำเมื่อครู่กำลังไหลไปมาในหัว แล้วเขาก็ปฏิเสธไม่ได้

            “ฮือ ทำไมรู้สึกดีแทบบ้าขนาดนี้นะดงแฮ นายต้องอายสิ อาย...ไม่ใช่...อยากให้พี่เขากอดอีกครั้ง...แบบนี้” เสียงหวานที่ได้แต่พึมพำกับตัวเองเสียงเบา ใบหน้าสวยแต้มไปด้วยเลือดฝาดอย่างน่าดู ทั้งที่ควรจะอาย ทั้งที่ควรจะเขิน แต่กลับรู้สึกดีกับคำพูดหลังจากเรื่องเมื่อครู่

            พี่หมอบ้าจอมฉวยโอกาสกำลังทำให้...หัวใจดวงนี้หวั่นไหวมากขึ้นทุกที

.............................................

            ขณะที่ดงแฮกำลังรู้สึกดีๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้น ในห้องน้ำที่อยู่ถัดไปอีกห้อง คนที่ตั้งใจจะหยอกเขาเล่นก็รับกรรมของตัวเอง เสียงทุ้มก็แว่วออกมาจากห้องน้ำแบบที่ถ้าคนหน้าหวานมาได้ยินคงอายแทบแทรกแผ่นดิน

            “อ่า...ดงแฮครับ...อื้อ...ดงแฮ...รัดพี่แน่นๆ ครับ...อาห์...ซี๊ด”


...........................................................

กลับไปอ่านต่อได้ที่


ขอบคุณมากค่ะ ^^ 

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น