NC ชีวิตเพื่อนาย_18
คำที่ทำให้ดงแฮเผลอเหลือบสายตามองไปยังเบื้องล่าง
แล้วเขาก็ได้เห็น...แก่นกายใหญ่ที่ขยับขยายเต็มที่บ่งบอกว่าเจ้านายกำลังมีอารมณ์
จนใจดวงน้อยหล่นวูบ ไม่ใช่เพราะไม่เคยเห็น เขาเองก็เคยลอบเข้าไปอยู่ในแก๊งฮ่องกง
กินนอนกับผู้ชายหลายคน เรื่องพวกนี้เขาก็ต้องรู้อยู่แล้ว
แต่ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นเจ้านายยามที่เกิด...อารมณ์นั้น
“...” จนดงแฮได้แต่หลบสายตา
เพราะเขาไม่อาจจะหาคำตอบให้เจ้านายได้
หมับ
เฮือก!
และนั่นทำให้คิบอมคว้ามือซ้ายของคนหน้าหวานมาจับเข้าที่ส่วนร้อนผ่าว
จนดงแฮสะดุ้งโหยงไปทั้งตัว ดวงตากลมเบิกกว้างกว่าเดิม เพราะเขากำลังสัมผัส...ของเจ้านาย
“ตอนนี้คงเรียกใครมาไม่ทัน...จัดการซะสิ
ดงแฮ” คนฟังเกือบจะเม้มปากเข้าหากัน หากแต่ห้ามเอาไว้ทัน ได้แต่มองคิบอมอย่างตื่นตระหนก
หากแต่แววตาเด็ดขาดที่เห็นมานับครั้งไม่ถ้วนก็บอกร่างเพรียวว่า...ต้องทำ
ถ้าไม่ทำ
เขาจะไม่มีทางรอดจากสถานการณ์นี้
ดังนั้น...
ฟึ่บ
มือเรียวที่ไม่ได้นุ่มนวลอย่างคนที่ดูแลตัวเองก็กำเข้าที่ส่วนร้อนผ่าว
ที่ร้อนไม่ต่างจากหน้าของดงแฮเลย แล้วค่อยๆ
ขยับให้อย่างหวั่นเกรงว่าจะทำไม่ถูกแล้วเจ้านายจะเจ็บ
ทั้งยังลอบมองใบหน้าคมเข้มที่ยังไม่เปลี่ยนสีเลยสักนิด อย่างหวั่นไปหมดทั้งหัวใจ
นี่คือสิ่งที่เจ้านายมอบความสุขให้กับคู่ขาหลายคน
ฉ่า
แก้มขาวยิ่งแดงจัดอย่างห้ามมันไม่อยู่
พร้อมๆ กับร่างกายที่ร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ
ยามที่ปลายนิ้วก็ลูบคลึงแท่งเอ็นร้อนอย่างเบามือ สลับกับกำแล้วขยับให้อย่างไม่รู้ประสา
จนคนทำคงไม่รู้ตัวเลยว่าสีหน้าของตัวเองดูมีอารมณ์ความต้องการมากเสียยิ่งกว่าคนที่ถูกบริการ
สีหน้าท่าทางที่ทำให้คิบอมไล้ปลายนิ้วมายังพวงแก้ม
ลูบเบาๆ สัมผัสได้ถึงอาการสะดุ้ง
จนเลื่อนปลายนิ้วไปยังปลายคางแล้วดันขึ้นให้สบประสานสายตากัน
“ฮึ
ไม่ได้เรื่องเลยนะดงแฮ” เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาไร้ความเย็นชาแล้ว มีเพียงอาการเอื้อเอ็นดู
จนดงแฮใจสั่นสะท้าน และปฏิเสธไม่ได้เลย ยามที่ริมฝีปากอุ่นแนบประทับเข้ากับเรียวปากสีสด
มอบจูบร้อนแรงที่ทำให้ร่างกายร้อนระอุอย่างไม่น่าเชื่อ
ฟึ่บๆๆ
ดงแฮพยายามขยับมือแรงขึ้น
ยามที่ตอบรับจูบร้อนของเจ้านายอย่างไม่รู้ตัว
จนเสียงแลกเปลี่ยนน้ำหวานก้องไปทั่วทั้งห้อง ประสานไปกับเสียงครางต่ำในลำคอ ทว่า
นั่นไม่ใช่สิ่งที่คิบอมต้องการ เพราะร่างสูงผละออกนิด
แล้วโน้มตัวมากระซิบที่ข้างหู
“ไม่ถนัดมือซ้ายสินะ”
“อื้อ”
ดงแฮเผลอส่งเสียงครางออกมา เมื่อริมฝีปากอุ่นงับเบาๆ ที่ติ่งหู
และนั่นก็ถือว่าเป็นสัญญาณตอบรับสำหรับคิบอม
เพราะชายหนุ่มเป็นฝ่ายจับมือที่เริ่มแฉะด้วยน้ำกามขึ้น
จากนั้นก็แนบลำตัวท่อนล่างลงไปแนบชิด ให้คนที่ไม่รู้ตัวเลยว่าแก่นกลางลำตัวกำลังปวดหนึบสะดุ้งสุดตัว
“นะ...นายครับ
ไหนนายว่า...”
“ชู่ว
มือไม่ถนัดไม่ใช่หรือไง แล้วฉันก็ไม่อยากรอทั้งคืน”
เจ้านายหนุ่มยังจงใจกระซิบข้างหู ยามที่ดันกายเข้าแนบชิด
จนท่อนไฟร้อนทั้งสองถูไถกัน มือใหญ่ก็เลื่อนลงไปยังด้านล่าง
แล้วเป็นฝ่ายกำมันทั้งสองลำเอาไว้ด้วยกัน
“ฮ้า....อึ้ก...”
“อย่ากลั้นเสียง
ดงแฮ” การกระทำที่ทำให้คนที่ไม่เคยมาก่อนกัดปากตัวเองแน่น ส่ายหน้าหนี
เมื่อความเสียวซ่านเล่นงานไปหมดทั้งร่างกายช่วงล่าง และแผ่ไปทั่วร่างกายทุกสัดส่วน
สองมือก็กำกันเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เกาะยึดกับผู้เป็นนาย
คำสั่งที่ดงแฮไม่ยอมทำตาม
เพราะยังคงกัดปากตัวเอง ให้คนมองก็ขยับร่างกายท่อนล่างหนักหน่วงกว่าเดิม
จงใจใช้ฝ่ามือถูไถที่ส่วนปลายของลูกน้อง ทั้งยังดันตัวเข้ามาเสียดสีจนฉ่ำแฉะไปหมด
เสียงหอบหายใจก็เริ่มก้องขึ้นมาทั่วทั้งห้อง ให้ดงแฮส่ายหน้าหนีอย่างทรมาน
นี่มันอะไร
ความรู้สึกยามที่เสียดสีกันมันคืออะไรกันแน่
ความคิดที่ไม่อาจจะห้ามความเสียววูบที่เล่นงานร่างกายจนเผลอขยับตัวเสียดสีกับอีกฝ่าย
ยิ่งคนมากประสบการณ์กำลังจงใจปลุกเร้าร่างกายบริสุทธิ์ให้รู้สึกมากเท่าไหร่
ดงแฮก็ยิ่งกัดปากกลั้นเสียงร้องมากขึ้นเท่านั้น
ฟึ่บๆ
แฉะ แฉะ
เสียงเปียกลื่นดังก้องไปทั่วทั้งห้องนอนกว้าง
ยามที่ท่อนไฟร้อนกำลังเสียดสีจนแทบไร้ช่องว่าง ถูไถเข้าหากันจนแนบสนิท
อย่างที่คิบอมก็เริ่มขบกรามแน่น มองตรงไปยังเรือนร่างขาวผ่องที่กำลังดันเอวขึ้น
จนสะโพกลอยเหนือเบาะ หลับตาแน่น หอบหายใจจนแผ่นอกสะท้าน ทว่า ยังดื้อดึงไม่ยอมเปล่งเสียงครางใดๆ
ออกมา
ความดื้อดึงที่คิบอมมองว่าน่าเอ็นดู
เสียจนมือใหญ่เร่งเร้าจังหวะให้จนดงแฮยิ่งบิดกายเร่าๆ อย่างทรมาน
“นายครับ...พอ...พอเถอะครับ...นาย”
ดงแฮเปล่งเสียงแทบไม่ต่างจากเสียงกระซิบ แบบที่คนฟังก็ไม่คิดหยุด
เพราะร่างสูงจงใจฉกริมฝีปากลงบนกลีบปากสีสดอีกครั้ง
ครอบครองความหวานจัดอย่างร้อนแรง
และนั่นก็ทำให้เสียงครางที่กลั้นไว้ดังอยู่ในโพรงปากทั้งสอง
“ฮื่อ...อื้อ...”
รสจูบที่กำลังทำให้ดงแฮเผลอตัว...คว้าคอเจ้านายหนุ่มเอาไว้
แล้วแอ่นกายขึ้น
พรวด
“ฮ้า ฮ้า แฮก...”
ดงแฮหอบหายใจอย่างรุนแรง รู้สึกราวกับจะขาดใจตายเสียให้ได้
อย่างเพิ่งรู้ว่าเรื่องพวกนี้มันเหนื่อยเสียยิ่งกว่าออกแรงมาทั้งวัน ดวงตากลมก็ปรือขึ้นช้าๆ
ใจอยากจะพูดขอโทษเจ้านายที่ทำให้สกปรก หากแต่พูดไม่ออก
และเห็นเพียง...ใบหน้าคมคร้ามที่กำลังข่มกลั้นอารมณ์
ฟึ่บ
“ถ้าฉันกลับออกมาแล้วนายยังไม่นอน
คราวนี้จะไม่ใจดีแล้วนะ” เจ้านายหนุ่มกลับลุกพรวดขึ้น
แล้วหมุนตัวหายลับไปทางห้องน้ำอย่างว่องไว ปล่อยให้ดงแฮนอนหมดเรี่ยวแรงอยู่เช่นนั้น
ทั้งที่หัวใจอยากถามว่าผมออกจากห้องนี้ได้หรือไม่ แต่เขาก็รู้คำตอบเช่นกัน
นับจากคืนนี้....มันจะไม่เหมือนเดิม
.........................................
คิดเห็นอย่างไรบอกกันได้ที่
ขอบคุณค่ะ