วันอาทิตย์ที่ 27 กันยายน พ.ศ. 2558

NC Special…Songhyun & Kaji_8

NC Special…Songhyun & Kaji_8



            ทว่า มีหรือที่คนมองจะยอมปล่อยไปง่ายๆ

            “น่ารักออก”

            “พี่ซองฮยอนอ่า”

            “ยิ่งเรียกพี่เสียงหวานๆ คิดว่าพี่จะหยุดมั้ยล่ะ”

            ชายหนุ่มถามเสียงพร่า ยามมองภาพแสนสวยตรงหน้าไม่วางตา

            ภาพของเด็กน้อยร่างผอมเพรียวที่กำลังแอ่นตัวโค้งลงไปเก็บแครอท ขณะที่อีกมือก็ถูกเขาคว้าดึงขึ้นสูงจนเปิดเผยภาพแสนอีโรติกให้ปรากฏแก่สายตา...คาจีกำลังแอ่นก้นให้เห็นช่องทางสีสวยที่แดงช้ำกว่าเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด

            “เจ็บมั้ยหืม” คนมองถามอย่างเป็นห่วง แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือที่ยึดเอาไว้ บังคับท่าทางให้ร่างน้อยยืนแอ่นตัวอยู่ท่าเดิม ขณะที่ตัวเองก็เลื่อนเก้าอี้ไปซ้อนด้านหลัง เพื่อมองให้ชัด จากนั้นก็ส่งปลายนิ้วไปถูไถที่ความแดงช้ำอย่างเบามือ

            ซองฮยอนถูไปรอบๆ เบาๆ เกรงว่าน้องจะเจ็บ แต่แทนที่จะยอมปล่อยให้ยืนดีๆ เขากลับคว้ามืออีกข้างของคาจีขึ้นไปจับที่ขอบเคาน์เตอร์ ปล่อยให้แครอทหลายหัวหลุดจากมือแล้วหล่นกระจายบนพื้น ทว่า คนเก็บเองก็เหมือนจะไม่สนใจแล้ว เพราะพยายามร้องห้ามเสียงสั่น

            “มะ...ไม่เจ็บ แต่อย่าจับ...พี่ซองฮยอน อย่าจับครับ”

            “ไม่เอา อย่าดื้อสิ ให้พี่ดูนะคาจี” พอจะยกมือปิดก้น กลับถูกผู้ชายตัวโตบังคับให้สองมือเท้ายันกับเคาน์เตอร์ จนต้องบีบมันแน่น กัดปากน้อยๆ เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาที่กำลังถูวนรอบปากทางเข้า ตามมาด้วย...

            จุ๊บ

            เฮือก

            สัมผัสของริมฝีปากอุ่นที่แตะลงบนก้นกลม จากนั้นลิ้นร้อนก็เลียเบาๆ แต่สร้างความเสียวสะท้านให้กับคนที่ได้รับจนเนื้อตัวสั่นเทา

            “ยะ...อย่า...”

            “พี่จะดูแผลให้ไง”

            “พี่ซองฮยอน...ไม่...ฮือ...ไม่เอานะ...” คาจีร้องราวกับจะร้องไห้ ขณะที่ยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดส่วนหน้าของตัวเอง เพราะมันกำลังร้อนขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งยังมีปฏิกิริยา จนต้องบอกเสียงสั่นพร่า

            “ผมไม่ได้หื่นนะ...ไม่ได้ลามก...นะพี่ซองฮยอน...” เพราะกลัวอีกฝ่ายว่าว่าตัวเองหื่นกาม ทั้งที่เมื่อวานและเมื่อเช้าก็ทำไปแล้ว คิมคาจีเลยพยายามแก้ตัวเสียงสั่น กลัวอีกฝ่ายจะไม่ชอบที่ร่างกายเขาอ่อนไหวง่ายแบบนี้ ซึ่งนั่นก็ทำให้ซองฮยอนชะงัก

            “คาจี ไหนมองหน้าพี่สิ”

            ใบหน้าฉ่ำน้ำตาเหลียวกลับมามอง และแทนที่จะทำให้น่าสงสาร ไหงคนมองว่ามันน่า...รังแก

            คิมคาจีในเวลานี้น่ารังแกเสียจนแทบทนไม่ไหว

            “พี่ชอบนะ พี่ชอบที่คาจีเป็นอย่างนี้ อ่อนไหวง่ายกับสัมผัสของพี่แบบนี้ เพราะไม่อย่างนั้น คาจีก็จะรองรับความต้องการของพี่ไม่ไหวเหมือนกัน...เกือบสิบปีนะครับที่พี่อดทนเฝ้ารอวันที่จะกอดคาจีมาตลอด...พี่ต้องการคาจีมากเสียจนเราต้องคิดไม่ถึงแน่ๆ” ชายหนุ่มว่าพลางเลื่อนมือไปปาดน้ำตาให้อย่างเบามือ

            การกระทำที่เหมือนจะอ่อนโยน ถ้าไม่ใช่เพราะ...

            ฟุ่บ

            “อึ้ก...ฮ้า! ฮ้า...ยะ...อย่า...มันเข้ามาแล้ว..นิ้วพี่...” ถ้าไม่ใช่เพราะนิ้วยาวกำลังสอดแทรกเข้าไปในช่องทางคับแคบอย่างเชื่องช้า จนคนได้รับเบิกตาโพลง ดวงตาฉ่ำเยิ้ม แก้มแดงจัด เผยอปากเปล่งเสียงคราง แล้วก็หันกลับไปซบหน้ากับเคาน์เตอร์ตามเดิม

            “นุ่มจัง เพราะว่าทำมาตั้งแต่เมื่อวานแน่เลย ข้างในของคาจีทั้งนุ่มทั้งร้อน” ชายหนุ่มกระซิบ มองร่างที่สั่นระริก หากแต่สะโพกกลับตอบรับสัมผัสของเขาด้วยการส่ายน้อยๆ ให้ต้องขยับนิ้วช้าๆ แต่...

            “เฮือก...อ๊า...พี่ซอง...ฮยอน...อึ้ก...” โดนจุดกระสันภายในอย่างแม่นยำ จนก้นกลมๆ ส่ายซ่าน เสียจนความต้องการยิ่งล้นทะลักมากกว่าเดิม

            “มื้อเที่ยง...ไหนว่ากิน...ข้าว...เฮือก...”

            “อาหารหลักเอาไว้หลังจากสลัดเรียกน้ำย่อยก่อนก็แล้วกันเนอะ” ร่างสูงหัวเราะแผ่วๆ ก้มลงจูบแผ่นหลังขาวเนียน ยามที่เห็นว่าส่วนน่ารักกำลังแข็งขืนชี้เด่นขึ้นมาเหนือผ้ากันเปื้อนจนต้องจับเอาไว้

            “อื้อ...ไม่นะ...มัน...”

            “รู้สึกดีใช่มั้ย พี่ไปเลือกผ้ากันเปื้อนที่ผ้านิ่มที่สุดมาเลยนะ” ซองฮยอนกระซิบ พลางจงใจรูดรั้งส่วนกลางลำตัวให้เสียดสีกับผ้ากันเปื้อน สัมผัสความเปียกชื้นแฉะที่กำลังซึมผ่านเนื้อผ้า อีกมือก็เพิ่มนิ้วเข้าไปถึงสาม จากนั้นก็ขยับอย่างมีชั้นเชิง จนคนได้รับแทบจะแนบหน้ากับเคาน์เตอร์หินอ่อน

            “ดีมั้ยครับ”

            หงึกๆ

            ใบหน้าเปื้อนน้ำตากดหน้าไวๆ ยามที่ร่างกายสั่นไปหมด แต่ถ้าหากคิดว่านี่มันจบแล้ว คนโรคจิตของจริงก็บอกเลยว่าไม่จบ เพราะจัดการปล่อยมือจากแก่นกลางลำตัว แล้วคว้าแครอทที่ปอกเปลือกเอาไว้แล้ว ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางบอกว่า...

            “กินสลัดกันก่อนเนอะ”

            ฟึ่บ

            “เฮือก! อะ...เอามันออกไป...มันแปลก...ฮ้า...พี่ซองฮยอน...ไม่เอา...ไม่นะ...อ้ะ อ๊า...” เด็กน้อยครางเสียงสั่นระริก ยามที่นิ้วยาวดึงออกไปแล้วแทนที่ด้วยแครอทสีส้มสดที่ถูกดันเข้าไปช้าๆ ความแข็งและเย็นที่เพิ่งเอาออกมาจากตู้เย็นทำให้สะโพกส่ายเร่าๆ

            “ไม่เอา แต่ทำไมข้างในเหมือนกลืนเข้าไปเลยล่ะ” ชายหนุ่มว่า ทั้งที่ตาวาววับ มองส่วนคับแคบที่กำลังกลืนแครอทเข้าไปทั้งยังขมิบถี่รัว ให้ต้องดึงมันออก แล้วกดเข้าไปใหม่

            นั่น ทำให้คาจีเกร็งก้นขึ้นสูง หอบหายใจ ปล่อยน้ำตาร่วงแหมะด้วยความสุขหรรษา

            “พี่ชอบให้คาจียอมรับความจริงนะ” ซองฮยอนกระซิบ ยามที่ดึงแครอทเข้าและออกหลายๆ ที ฟังเสียงหวานครางพร่า จากนั้น...ก็หยุดมือ

            “ยะ...อย่าหยุด พี่ซองฮยอน...”

            “ก็เราบอกให้พี่หยุดเอง ถ้าไม่อยากให้หยุด ลองทำด้วยตัวเองดูสิ”

            คนฟังอยากจะร้องไห้ แต่ไม่ว่าจะร้องขอยังไง อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมทำต่อ ทั้งยังดึงมือเรียวให้จับเข้าที่ด้ามแครอทราวกับบังคับกรายๆ

            การกระทำที่ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาน่ามองเหลียวกลับมา กัดปากตัวเอง แต่...

            ฟึ่บๆๆ

            “อ๊า ฮ้า...อะอ๊า...” มือเรียวกลับขยับเจ้าผักหัวสีส้มเข้าออกที่ช่องทางคับแคบ อีกมือก็กำแก่นกลางลำตัวผ่านผ้ากันเปื้อน ใช้ไหล่ข้างหนึ่งเอนแนบกับขอบเคาน์เตอร์เพื่อช่วยพยุงตัว

            ภาพสวยๆ ที่ซองฮยอนนึกเสียดายที่ลืมหยิบโทรศัพท์มือถือเข้าครัวมา ไม่งั้นคงได้ของสะสมล้ำค่ามาอีกหนึ่งชิ้น ทว่า...

            หมับ

            “อ้ะ พี่ซองฮยอน!

            ท่าทางที่ทำให้มองสีหน้าไม่ชัด ทำให้คนตัวโตจัดการอุ้มร่างเล็กขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์ พลิกให้หันกลับมา กระชากผ้ากันเปื้อนให้พ้นเอว ปิดบังไว้เพียงส่วนบน เปิดเปลือยส่วนล่างให้เขาได้มองจนตาวาววับ

            “แบบนี้ดีกว่าเยอะเลย”

            “จะ...ใจร้าย”

            “คาจีชอบที่พี่ใจร้ายไม่ใช่หรือ ดูสิ คาจีน้องๆ ยังซื่อตรงกว่าซะอีก” คนมองหัวเราะเสียงต่ำ ยื่นมือไปบิดหัวนมเล็กเล่น ยามมองคนที่ว่าเขาใจร้าย แต่ก็กลับมาใช้สองมือช่วยตัวเอง สีหน้าแสดงออกถึงความสุขสมปนทรมาน จนอยากจะขังเอาไว้ในห้องไม่ให้ออกไปเจอใครที่ไหน

            “พี่...ไม่ไหว...อึ้ก...ของพี่...ได้มั้ย...นะครับ...” คาจีช้อนตาขึ้นมอง กระซิบบอกเสียงเบา เมื่อเขากำลังจะไม่ไหวแล้ว แม้ว่ามันจะตื่นเต้น หากแต่ก็อยากได้อย่างอื่นมาเติมเต็มมากกว่าเจ้าของกินอันนี้

            “ก็นึกว่าจะไม่ขอซะแล้ว”

            คนที่เผยด้านโรคจิตตัวเองเต็มที่หัวเราะอย่างชอบใจ ยามที่ดึงขาเรียวให้แยกกว้างออก ดึงกางเกงตัวเองลง แทรกเข้าไประหว่างกลาง หากแต่...

            “พี่ไม่เอาออก...อ๊า!!!!!

            คาจีได้แต่หวีดเสียงร้อง เมื่อกำลังทักเรื่องเอาแครอทออก แก่นกายร้อนระอุกลับพยายามดุนดันเข้ามาในช่องทางคับแคบพร้อมกันจนเบิกตาโพลง ยื่นมือไปข่วนไหล่อีกฝ่ายด้วยความทรมาน น้ำตาไหลเป็นทาง แต่ร่างกายกลับไม่ต่อต้าน มีแต่จะแอ่นกายรับมากขึ้นกว่าเดิม

            “อึ้ก...คับไปจริงๆ ด้วย”

            “เพราะพี่นั่นแหละ ฮึก...อ๊า...มันอึดอัด...ขยับที ขยับ...” คาจีทั้งข่วน ทั้งบีบไหล่ราวกับพยายามผ่อนคลายอารมณ์หวาม แต่มันช่วยไม่ได้เลย มีแต่จะทำให้รู้สึกมากยิ่งขึ้น จนต้องร้องขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายที่กัดฟันกรอด หากแต่ก็เริ่มขยับกายช้าๆ

            “พี่ว่าไม่เวิร์กแฮะ”

            ฟุ่บ

            สวบ

            “ฮื่ออออออออออ อืม พี่ซองฮยอน...พี่...” ว่าจบ ซองฮยอนก็ดึงของเล่นในครัวของเขาโยนทิ้ง เพื่อดันกายเข้าไปแทนที่จนสุดแทน จนคาจีหวีดร้องลั่น กอดไหล่กว้างแน่น ยามที่สะโพกก็ขยับเคลื่อนรับส่วนร้อนจัดที่ทำให้รู้สึกดีกว่าของช่วยตัวเองนั่นไม่รู้กี่เท่า

            สวบๆ

            “ใกล้แล้วหรือ” ชายหนุ่มถามเสียงต่ำ ให้คนฟังกดหน้าแรงๆ

            “เฮือก พี่...ฮื่อ...” คาจีครวญครางไม่เป็นภาษา สะดุ้งทุกครั้งที่ท่อนไฟร้อนเคลื่อนเข้ากระแทกจุดกระสัน ใบหน้าก็แหงนเงยขึ้น สองมือโอบรัดรอบลำคอ ยามที่สะโพกเด้งขึ้นเหนือเคาน์เตอร์ เมื่อความต้องการมาถึงปลายทาง จนต้องปลดปล่อยออกมาจนหมด

            แต่...พี่ซองฮยอนยังไม่เสร็จด้วย

            “ให้พี่เอาออกมั้ย”

            “มะ...ไม่เป็นไร...ทำเถอะฮะ...ทำเถอะ” แก่นกายใหญ่ยังคงจู่โจมไม่หยุดยั้ง ขณะที่คนฟังก็ตอบรับเสียงแผ่ว ยืนยันด้วยการยกขาขึ้นกอดรอบเอวสอบ หอบหายใจหนักๆ จนชายหนุ่มเองอดไม่ได้ที่จะกดจูบที่แก้มใสอย่างรักหมดหัวใจ

            “พี่ขอโทษ ฮ้า ฮ้า วันนี้คงได้กินข้าวเช้าตอนบ่าย”

            “มะ...ไม่เป็นไรครับ...ไม่เป็นไร”

            คำตอบแทนน่ารักที่ซองฮยอนยิ่งฟัดคนในอ้อมกอดแรงๆ ก็น่ารักขนาดนี้ จะให้เขาหยุดรังแกได้ยังไง...จริงมั้ยล่ะ

            เรื่องราวที่หากคนเป็นพ่อเด็กรู้...คงมีคนแถวนี้ตายศพไม่สวยเป็นแน่แท้

...........................................

คิดเห็นอย่าไรบอกกันได้ที่

ขอบคุณค่ะ

วันศุกร์ที่ 4 กันยายน พ.ศ. 2558

NC Special…Songhyun & Kaji_7

NC Special…Songhyun & Kaji_7



            “สวยจังเลยน้า” ซองฮยอนว่า ก้มลงมองร่างขาวผุดผาดที่พยายามบิดตัวบดบังส่วนน่าอายของตัวเอง แต่ยิ่งปิด มันก็ยิ่งดู...น่ารังแก

            ความคิดของคนที่ก้มหน้าลงไปยังริมฝีปากสีสด หากแต่ไม่ได้สัมผัส แต่ก้มลงจนห่างเพียงลมหายใจกั้น รู้สึกเหมือนจะแตะโดนกัน แต่ก็ไม่โดน ใช้เพียงลมหายใจอุ่นๆ เคลื่อนไหวไปทั่วแก้มเนียน จมูกน่ารัก ปากสีสด จนดวงตากลมโตฉ่ำน้ำ และราวกับจะร้องขอ

            “พี่...จูบ...”

            “เดี๋ยวก่อนสิครับ” ขณะที่คนตัวโตก็ว่าอย่างนั้น ยามที่เคลื่อนลงมาที่ลำคอขาวเนียน อยากจะสัมผัส แต่ก็ไม่สัมผัส ยังคงรินรดลมหายใจร้อนๆ ลงบนผิวขาว พอใจที่มันกำลังแดงเรื่อขึ้นเพียงเพราะลมหายใจของเขา

            จากนั้นก็เคลื่อนลงมาที่แผ่นอกแบนราบ มองยอดอกตูมที่กำลังชูชันจนน่าลิ้มลอง หากแต่ซองฮยอนยังทำเช่นเดิม...ใช้ลมหายใจโลมไล้ให้ทั่ว

            “อ้ะ พี่...” แค่ลมหายใจอุ่นๆ คาจียังสะดุ้ง รู้สึกวูบวาบไปหมดทั้งตัว โดยเฉพาะหัวนมทั้งสองข้างที่กำลังแข็งขืนชูชัน โดดเด่นเหนือแผ่นอกขาวราวกับเรียกร้องให้ปลายลิ้นตวัดเกี่ยวจนชุ่มฉ่ำ

            “ฮ้า” ร่างเพรียวอ้าปากน้อยๆ เกร็งตัว เมื่อลมหายใจอุ่นเคลื่อนไปยังแผ่นท้อง ลูบไล้ผิวขาวของเขาอย่างเร่าร้อนเสียจนต้องบีบสองขาเข้าหากัน เพราะตอนนี้พี่ซองฮยอนขยับไปจนถึงระหว่างขาของเขาแล้ว

            ยามนี้เด็กน้อยไม่สามารถใช้สองมือปิดบังส่วนน่าอายได้ และจีสตริงตัวจิ๋วก็ไม่อาจจะปกปิดอะไรได้เลย มันจึงเห็นได้ชัด...ดอกไม้ที่กำลังชูช่อดุนดันขึ้นมาพ้นจากผ้าตาข่าย เผยส่วนสีชมพูระเรื่อตัดกับผ้าสีดำสนิท

            “ฟู่”

            เฮือก!

            ตรงนั้น ซองฮยอนเป่าลมหายใจร้อนๆ ลงไป จนร่างน้อยสะดุ้งโหยง สองมือจับเชือกเส้นหนาเอาไว้แน่น แอ่นโค้งส่วนอ่อนไหวที่กำลังชูช่อขึ้นไปราวกับอยากให้อีกฝ่ายดูดอม และเสียงสั่นคล้ายสะอื้นก็ดังแผ่วๆ

            “ได้โปรด....พี่ซองฮยอน...ได้โปรด”

            เวลาเพียงไม่กี่นาที และไม่ได้ใช้ร่างกายสัมผัสกัน มีเพียงลมหายใจอุ่นๆ แต่กลับทำให้คิมคาจีรู้สึกเหมือนจะตายให้ได้ ร่างกายร้อนวูบวาบไปหมด อึดอัดไปหมดราวกับต้องการการปลดปล่อยจนต้องร้องขอให้ทำมากกว่านี้

            จุ๊บ

            “ฮื่อ!!!” เพียงแค่ริมฝีปากอุ่นกดลงบนส่วนสีชมพูที่โผล่พ้นจีสตริง คาจีก็ครางในลำคอ สองขาจิกเกร็งลงบนเตียงนอน จนคนจูบหัวเราะเสียงต่ำ

            “แฟนพี่น่ารักจังเลย อย่างนี้ต้องให้รางวัล” คนตัวโตว่าพลางเอื้อมมือไปยังกระเป๋าหลังของกางเกง แล้วดึงบางสิ่งออกมา...ขนนก

            ขนนกทั่วไปที่มักจะนำมาใช้ทำของประดับตกแต่ง แต่คราวนี้มันกำลังจะมาช่วยชูให้คาจีสวยโดดเด่นยิ่งกว่านี้

            ฟึ่บ

            “อ้ะ...อือ...ฮ้า....ยะ...อย่า...” คาจีได้แต่ร้องครางเสียงสั่น เมื่อปลายของขนนกกำลังลูบสะกิดที่ส่วนเด่นนูนกลางอก ลูบไล้จนร่างกายกระตุก แผ่นอกบอบบางเด้งเข้าหาราวกับเรียกร้องสัมผัส อย่างไม่อยากเชื่อเลยว่าขนนกนุ่มนิ่มนั่นกำลังทำให้เขาต้องการแทบบ้า

            ความนิ่มที่เสียดสีเข้ามาสร้างความรู้สึกเจ็บร้าวกลางอก มันเสียด มันเสียว มันวูบวาบจนต้องบิดกายน้อยๆ

            “ฮ้า...มะ...ไม่นะ...”

            “ไม่อะไรหืม พี่คิดว่าคาจีชอบนะ” ซองฮยอนว่าด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ แล้วก็ลูบปลายขนนกเป็นวงกลม รอบส่วนฐานสีเข้ม แล้วก็เคลื่อนมาสะกิดที่หัวนมนิ่มไปมาจนคาจีหายใจเฮือก ส่งเสียงครางปนสะอื้นก้องห้องนอนกว้าง

            ภาพที่ซองฮยอนมองไม่ละสายตา...ภาพของคนรักที่กำลังบิดกายเร่า ใบหน้าแดงเรื่อ ทั้งยังบิดเบ้น้อยๆ อย่างเสียดเสียวจนยิ่งเซ็กซี่สุดใจ ร่างกายขาวผุดผาดก็กำลังแดงระเรื่อ หัวนมแข็งขืนเด่นขึ้นมา แถมแผ่นอกน้อยๆ ยังพยายามดันขึ้นมาถูกับปลายขนนกราวกับเรียกร้องอ้อนวอน ที่สำคัญ...เสียง

            เสียงที่กำลังบอกว่าไม่ หากแต่เปี่ยมไปด้วยการขอร้อง

            “พี่ซอง...ฮยอน...ไม่นะ...อ้ะ...ฮื่อ...”

            แน่นอนว่าซองฮยอนไม่หยุด นอกจากเคลื่อนปลายขนนกลงมายังแผ่นท้องขาว ลูบไล้เบาๆ ก็ทำให้คาจีแข็งเกร็ง กระทั่ง...ลูบเข้าที่ส่วนสีชมพูสวยที่กำลังชูช่อเต็มที่

            “อ๊า...ฮื่อ!!

            เพียงแค่ลูบส่วนปลายเบาๆ คาจีก็แหงนหน้าขึ้นด้วยความเสียว รู้สึกถึงแรงสะกิดของขนนกที่ส่วนปลาย กับความอึดอัดที่กำลังทำให้เขาทนไม่ไหว

            จากนั้น เสียงทุ้มพร่าที่ราวกับแกล้งกันก็กระซิบริมหู

            “แค่ขนนกอันเดียวทำคาจี...แฉะ...ขนาดนี้เลย ดูสิ” คำที่คนฟังปรือตาขึ้นมา มองขนนกอันเดิมที่ถูกชูขึ้นมาเหนือสายตา และมันก็เปียกชุ่มโชกด้วยของเหลวสีขุ่นที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของใคร

            “พี่...ซองฮยอน...ได้...โปรด”

            เขาต้องการปลดปล่อย หากแต่ส่วนลึกในใจของคาจีกลับรู้ว่า...มันยังไม่พอ

            ทั้งที่อึดอัดแทบบ้า อยากจะเสร็จ แต่เขากลับอยากให้พี่ซองฮยอนทำมากกว่านี้ ทำให้รู้สึกมากกว่านี้

          “ยังครับคาจี...พี่จะทำให้คาจีสุข...จนลืมไม่ลงเลยเชียวล่ะ”

            และซองฮยอนก็กำลังยืนยันว่าค่ำคืนนี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น


ต่อค่ะ

            ว่าจบ ซองฮยอนก็หันไปดึงเชือกหนังเส้นยาวขึ้นมา จัดการงอเข่าของคาจีลง แล้วใช้เชือกเส้นนั้นมัดตรงขาอ่อนติดกับน่องเอาไว้ด้วยกัน ทำเอาเจ้าของขาได้แต่เอ่ยถามเสียงสั่น

            “ทะ...ทำอะไรครับ”

            “ก็เวลาคาจีอาย ชอบหุบขานี่นา พี่เลยต้องทำแบบนี้” แบบนี้ที่ว่าคือการมัดขาให้พับงอลง จนมันต้องเอนลงกับเตียงนอนข้างหนึ่ง เป็นการแหวกให้คนตัวโตเห็นภาพทุกอย่างชัดเต็มสองตา

            ภาพอะไรน่ะหรือ...ภาพส่วนอ่อนไหวที่น่ารักของน้องน้อยน่ะสิ

            “พี่ชอบตัวนี้จัง บังไม่มิดเลย”

            “อ้ะ...เฮือก!” คาจีถึงกับสะดุ้งโหยง เมื่อจู่ๆ ปลายนิ้วก็เกี่ยวเข้าที่เชือกเส้นบางที่รั้งจีสตริงเอาไว้ และเพียงดึงเบาๆ ผ้าชิ้นจิ๋วที่แทบปิดอะไรไว้ไม่มิดอยู่แล้ว ก็เผยให้เห็นส่วนน่ารักที่บีบขมิบแรงๆ อย่างต้องการอะไรบางอย่างมาเติมเต็ม จนคนมอง...เลียปาก

            “ตรงนี้ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่”

            เฮือก!

            “ฮ้า...อ้ะ...มะ...ไม่ พี่ซองฮยอน...ตรงนั้น...” เพียงแค่ถูนิ้วโป้งรอบทางเข้าสีเข้มเบาๆ คาจีก็สะท้านเยือก บิดกายน้อยๆ พยายามดึงสะโพกหนีไปอีกทาง เพราะรู้สึกเสียววูบวาบไปหมดทั้งช่วงล่าง แต่มีหรือที่คนหื่นจะยอมปล่อยไปง่ายๆ นอกจากล็อกสะโพกเอาไว้แน่น

            “อย่าหนีสิ”

            “กะ...ก็พี่ลูบ...ลูบมันนี่...ฮื่อ...” เด็กน้อยร้องราวกับประท้วง หากแต่ก็บิดกายด้วยความสุขปนทรมาน เมื่อปลายนิ้วยังคงหมุนคลึงอยู่รอบทางเข้าอย่างนั้น ขณะที่ส่วนอ่อนไหวก็ยิ่งฉ่ำแฉะมากยิ่งขึ้นไปอีก

          ความผิดพี่ซองฮยอนน่ะแหละที่สอนให้ก้นเขารู้จักสัมผัสแบบนี้

            ร่างกายที่เรียนรู้ไวจนน่ากลัวยิ่งบิดหนีน้อยๆ

            คาจีรู้สึกง่ายก็ตั้งแต่วันที่อาบน้ำด้วยกันคราวก่อนนั้นนั่นแหละ เพราะปลายนิ้วมันสอดเข้าไป สอนสั่งให้ร่างกายรู้จักความสุขจากช่องทางด้านหลังที่ด้านหน้าเทียบไม่ติด เขาถึงต้องกัดปาก พยายามดึงสะโพกหนีอยู่นี่ยังไง เพราะรู้...การกลั่นแกล้งมันยังไม่จบแน่ๆ

            หมับ

            “อ๊า!! พะ...พี่ซองฮยอน...อย่า...อย่านะ” แล้วคาจีก็ต้องหวีดร้องออกมาก้องห้องกว้าง เมื่อ...สะโพกถูกดันสูงขึ้น และริมฝีปากก็ประทับลงมา

            ริมฝีปากอย่างเดียวไม่พอ แต่...ปลายลิ้นอุ่นร้อนที่กำลังตวัดเกี่ยวเข้าที่ช่องทางด้านหลังนั่นต่างหากที่ทำให้เขาแทบทนไม่ไหว

            แผล่บ

            ความร้อนที่ไล่เลียตั้งแต่ต้นขาด้านใน รอบห่วงสีเข้ม ก่อนที่จะสะกิดเขี่ยเบาๆ ให้ร่างกายแอ่นขึ้น แหงนเงยหน้าขึ้นมองเพดานอย่างไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน แต่ถ้านั่นคาจีนึกว่าจบแล้วล่ะก็...

            ฟึ่บ

            “อ้ะ...อ๊า...มะ...มันเข้ามาข้างใน...ลิ้น...อื้อ...เข้ามาข้างใน...” ปลายลิ้นที่กดเข้าไปในช่องทางอุ่นก็ทำให้เด็กน้อยครางเสียงสั่นสะท้าน บิดตัวเร่าๆ อย่างทรมาน รู้สึกถึงความอุ่นนุ่มที่กำลังกดเข้าไปลึกขึ้น...ลึกขึ้น แล้วก็ยัง...

            “อะอ๊า อร๊าง...มะ...ไม่นะ...ฮื่อ...อื้อ...” ซองฮยอนจัดการหมุนปลายลิ้นไปรอบๆ ให้ถูไถเข้ากับผนังนิ่มด้านใน จนคาจีแทบจะจิกพนักเตียงอย่างอดรนทนไม่ไหว เสียงหอบหายใจก็ยิ่งดังก้องไปทั่วทั้งห้อง ขาข้างที่เป็นอิสระจิกเกร็งลงบนฟูกจนยับยู่

            “มะ...ไม่ไหว...พี่...มะ...” คาจีส่ายหน้าแรงๆ เมื่อมือใหญ่เองก็ขยับมาลูบคลึงท่อนเนื้อร้อนด้านหน้าขึ้นลงเบาๆ แม้มันจะผ่านจีสตริง แต่สัมผัสแบบนี้ก็ทำให้ร่างกายที่อ่อนไหวทนไม่ไหวอีกต่อไป

            ฟึ่บ

            “อ้ะ..อ๊า...อ๊า!

            เพียงแค่ปลายนิ้วกดเข้าไปนิ้วเดียว คาจีก็หวีดร้องออกมา ปลดปล่อยความต้องการผ่านส่วนปลายแข็งขืนที่ชูชันเหนือผ้าชิ้นจิ๋ว จนน้ำขุ่นขาวพุ่งมาถึงปลายคาง เสียงหอบหายใจก็ดังรัวแรง ยามที่คนตัวโตก็ผละออกมาดูผลงาน

            “ถึงแล้วหรือครับ นี่พี่เพิ่งเล่นตรงนี้ของคาจีเองนะ” ชายหนุ่มว่าพลางดันนิ้วเข้าไปในช่องทางอุ่นเบาๆ ให้คนที่เพิ่งเสร็จสะท้านเยือก

            “กะ...ก็พี่นั่นแหละ...แฮก...เพราะพี่คนเดียว...เลย” เด็กน้อยว่าเสียงหอบ ค้อนให้อย่างงอนๆ แต่งอนไม่นานนักหรอก เพราะ...

            หมับ

            “งอนพี่หรือหืม” มือใหญ่กลับเป็นฝ่ายจับเข้าที่ท่อนเนื้อน่ารัก แล้วขยับรูดเบาๆ ให้ส่วนที่อ่อนเปลี้ยลงเริ่มกลับมาแข็งขืนอีกครั้ง

            “เปล่า...เปล่า...ฮื่อ...ยะ...อย่า...อย่าทำแบบนั้น” แบบนั้นคือการที่ซองฮยอนถูปลายนิ้วมือกับส่วนปลายสีสดแรงๆ จนส่วนที่ฉ่ำแฉะเกิดเสียงเปียกลื่นที่แสนน่าอาย อีกทั้งสัมผัสนั่นก็ปลุกคนที่เพิ่งปลดปล่อยไปให้รู้สึกอีกอย่างไม่น่าเชื่อ

            “เด็กม.ปลายนี่ดีจังเนอะ” แล้วว่าที่ด็อกเตอร์ก็ไม่วายหยอก ให้คนฟังค้อนให้อีกวงใหญ่

            “ถ้าพี่...แกล้งอีก...แฮก..ก็...ปล่อยเลย...ไม่ให้แล้ว...ปล่อยผม...”

            “ว้า โกรธซะแล้ว” แฮบยอนว่าขำๆ ขณะที่ขยับตัวขึ้นไปกดจูบที่ขมับเบาๆ ทั้งที่ท่อนเนื้อร้อนภายในร้อนฉ่า อยากจะออกมาสัมผัสโลกภายนอกเต็มแก่

            “ง้อนะครับ” แต่ก็ยังว่าด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ ให้คนฟังกัดปากน้อยๆ เหลือบมามองนิด แล้วงึมงำ

            “ผมหายโกรธพี่ก็ได้ ถ้า...”

            “ถ้า?” ซองฮยอนยกยิ้มมุมปาก รอดูว่าเด็กน้อยจะขออะไร

            ท่าทางที่คาจีก็กัดปากนิด แล้ว...

            ฟึ่บ

            ร่างเพรียวจัดการหมุนกายนอนคว่ำลง โดยที่ใช้ขาข้างที่เป็นอิสระดันสะโพกตัวเองยกขึ้นสูง เผยให้เห็นช่องทางคับแคบที่เปียกลื่นไปหมด ใบหน้าที่แนบลงกับหมอนก็แดงจัด แล้วลูกชายสุดที่รักของคิมคิบอมก็บอกคนรักว่า...

          “ถ้าพี่...ใส่ของพี่เข้ามา...ตรงนี้...ไวๆ”



ต่อค่ะ

            คุณพ่อมาได้ยินคงช็อกแล้ว แต่คนฟังสดๆ ตรงนี้ยิ่งช็อกกว่าเพราะมัน...ยั่วยวนสุดขีดเลยน่ะสิ

            “คาจี ฮึ่ม!” จนต้องขบกรามแน่น คำรามออกมาเต็มเสียง เมื่อความยับยั้งชั่งใจของเขาเป็นอันขาดสะบั้นลง จากที่จะค่อยๆ ทำให้คาจีสุขจนลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่างกลับกลายเป็นว่าเขา...ไม่ทนแล้ว

          ใครทนได้ก็ไปออกบวชเถอะ!

            ความคิดของคนที่จัดการถอดเสื้อผ้าอย่างว่องไว และนั่นก็เผยให้เห็นท่อนเนื้อร้อนจัดที่ดูแข็งคัดแลดูทรมาน

            ความร้อนระอุที่ซองฮยอนก็อยากจะสอดแทรกเข้าไปในช่องทางเล็กๆ นั่น แต่...

            หมับ

            “อื้อ!

            “ไหนคาจีพูดสิ...” แต่คนตัวโตยังไม่วายที่จะขยับมาโอบรัดแผ่นหลังบอบบาง แล้วดันส่วนใหญ่โตถูไถที่ช่องทางเข้าจนฉ่ำแฉะไปหมด เสียงทุ้มก็กระซิบริมหู

            “บอกพี่สิว่า...เอาของพี่ใส่เข้ามาในก้นคาจีไวๆ”

            เด็กน้อยที่ซุกหน้ากับหมอนก็พึมพำตาม

            “อะ...เอาของพี่ใส่เข้ามาใน...ก้นคาจี...ไวๆ”

            “คาจีอยากได้แท่งร้อนๆ ของพี่ซองฮยอน”

            “คะ..คาจีอยาก...อื้อ...อยากได้แท่งร้อนๆ ของพี่...ซองฮยอน” คนที่สอนพูดยกยิ้มอย่างพอใจ แล้วก็กระซิบอีก

            “นะครับ”

            “นะ...นะครับ”

            “ไหน พูดใหม่สิ” ว่าที่ด๊อกเตอร์หื่นกามสั่ง แบบที่คนฟังก็หันหน้าฉ่ำน้ำตามามอง ดวงตาคู่สวยแลดูน้อยใจใช่ย่อย

          ก็มันแกล้งกันนี่

            แม้จะคิดอย่างนั้น แต่คาจีก็ยังเผยอปากสั่นๆ เพื่อเอ่ยคำพูดแสนน่าอายนั้นอีกครั้งหนึ่ง

            “เอาของพี่...ใส่เข้ามาในก้นของคาจี...ไวๆ...คาจีอยาก...อืม...อยากได้แท่งร้อนๆ...ของพี่...ซองฮยอน...แฮก...” เด็กน้อยหอบหายใจแรง เมื่อความร้อนผ่าวนั่นกำลังถูไถที่ช่องทางด้านหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเสียงชื้นแฉะจากการถูไถดังก้องในหู ดวงตาคู่สวยก็กำลังฉ่ำด้วยหยดน้ำใส ขณะที่ใบหน้าแดงจัดจนหาสีเดิมไม่เจอ

            ภาพที่กำลังทำให้ซองฮยอนขบกรามแน่นขึ้นทุกที และเมื่อดวงตาคู่นั่นสบประสานกับตาเขา

          “นะ...ครับ”

            สวบ

            “อ๊าาาาา!!! มะ...พี่ซองฮยอน...ใหญ่...อื้อ...ฮื่อ...ยะ...อย่าเพิ่ง...อื้อมัน..ใหญ่อะ...ใหญ่มาก...” ทว่า คำร้องขอนั่นก็ถูกเมินไปสนิท เมื่อแทนที่คนฟังจะหยุด ซองฮยอนก็ยิ่งดันกายเข้าไปในช่องทางคับแคบที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสเรื่อยๆ

            ก็ใครสั่งใครสอนให้พูดว่ามันใหญ่ๆ แบบนี้นี่ยั่วกันนี่หว่า

            ความคิดของคนที่จับสะโพกเล็กไม่ให้หนี จากนั้นก็ดันเข้าไปจนมิดด้าม พยุงร่างที่อ่อนปวกเปียกเอาไว้ในอ้อมกอด จากนั้นก็กระซิบถาม...

            “ไหวมั้ย”

            “วะ...ไหว...ขยับที...คาจี...อึดอัด...อื้อ...ขยับ” แทนที่จะขอให้หยุด ร่างเพรียวกลับร้องขอไปอีกอย่างที่ทำให้คนฟัง...

            ฟึ่บๆๆๆๆ

            “อ๊า...ฮ้า...พี่มัน...โดน...ข้างใน...มัน...อ้ะอ๊า...” คนฟังก็กระแทกกายเข้าไปมิดด้ามหลายๆ ทีน่ะสิ และนั่นก็แทนที่จะทำให้คนไม่เคยเจ็บปวด คาจีกลับครางเสียงสั่นสะท้าน เด้งกายตอบรับแรงสอดเสียดไม่มีหยุด ใบหน้าก็แหงนเงยขึ้น มองภาพพร่าๆ ของมือตัวเองที่ถูกพันธนาการเอาไว้ตรงหัวเตียง ยามที่หอบสะท้าน

            คาจีเข้าใจแล้วว่าของเล่นกับของจริงต่างกันยังไง

          ของจริงดีกว่าเยอะจริงๆ

            “ใครสั่งใครสอนให้ยั่วขนาดนี้หืม! ฮึ่ม!” คนตัวโตก็คำรามเสียงต่ำ ยามที่กระแทกกายหนักๆ จงใจโดนจุดอ่อนไหวภายในที่ทำให้คาจีสะดุ้งเฮือกทุกครั้ง

            “พี่...นั่นแหละ...พี่...อ้ะ...อืม...” เด็กน้อยครางแทบไม่เป็นภาษา เมื่อท่อนไฟร้อนจัดกำลังดึงออกจนเกือบสุดที่ทำให้สะโพกผ่อนลง แล้วก็ดันเข้ามาจนสุดจนสะโพกต้องหยัดกายรับ พร้อมกับความสุขปนทรมานเล่นงานร่างกายจนสมองขาวโพลน

            เวลานี้ มีเพียงเสียงของร่างกายที่ถูไถเข้าหากัน เสียงของท่อนเนื้อร้อนที่สอดเสียดเข้าไปในช่องทางฉ่ำแฉะจนก่อเกิดเสียงฉ่ำลื่น ไหนจะร่างกายที่ประกบแนบเข้าหากันก่อเกิดจังหวะที่หยาบโลน ไม่นับรวมริมฝีปากที่ต่างประกบเข้าหากันครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อผ่อนความร้อนแรงในรสรักให้ลดน้อยลง

            อุณหภูมิในห้องยิ่งเพิ่มสูงขึ้นมากทุกที แบบที่คาจีเองก็หอบสะท้าน แต่...

            หมับ

            “อ้ะ...ไม่...ไม่นะ...ฮื่อ..” เด็กน้อยก็แทบจะร้องไห้ เมื่อคนด้านหลังจัดการเอื้อมมามัดส่วนอ่อนไหวเสียแน่นหนาอย่างไม่ยอมให้ไปง่ายๆ อีกทั้ง...

            ฟึ่บ

            “อ้ะอ๊า...พี่ซองฮยอน...พี่ซองฮยอน...พี่ซอง...ฮยอน...ลึก...มันลึก...ท่านี้มัน...ลึก ฮื่อ...” จู่ๆ ผู้ชายตัวโตก็รวบเอวเล็กขึ้น แทรกตัวเข้ามาเพื่อจับให้คาจีนั่งลงบนตัก แบบที่เอนช่วงบนลงแนบกับพนักเตียง มีเพียงก้นกลมที่กดลงบนส่วนใหญ่โต และท่วงท่านี้ก็ทำให้...ลึกสุดใจ

            ความลึกที่ทำให้คาจีแทบจะคิดอะไรไม่ออก นอกจากตัวตนของคนรักที่สอดแทรกอยู่ในตัว

            “งั้นแปลว่าดีน่ะสิ” ซองฮยอนว่าเสียงต่ำ ขณะที่ดันให้สะโพกเล็กรับแรงสอดแทรก ยามที่สุขจนล้น

            ตอนนี้เขาได้เป็นเจ้าของน้องจริงๆ แล้ว คาจีเป็นของเขาแล้ว

            สวบๆ

            ความคิดที่ทำให้ร่างกายยิ่งตอบสนองรุนแรงกว่าเดิม มองคนที่ผิวเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด เหงื่อเม็ดเล็กไหลโทรมทั่วกายด้วยแววตาแสนรัก

            จากนั้นให้มือใหญ่ก็เอื้อมไปยังส่วนน่ารักด้านหน้า

            ฟึ่บ

            ดึงเชือกเส้นเล็กออก จนคาจีสะดุ้งเฮือก เหลียวกลับมามองทั้งน้ำตา

            “คาจี...อยากเสร็จพร้อม...พี่...อยาก...พร้อมกัน...” แม้จะถูกแกล้งมากแค่ไหน แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายจะยังน่ารักไม่เปลี่ยน ซึ่งใครจะรู้ว่าคำพูดน่ารักๆ แบบนี้จะทำให้คนมั่นใจในตัวเองว่า อึดใจกระตุก อะไรที่เคยอึดก็เลย...

            พรวด

            “ฮ้า อ๊า!!!!” คาจีกดหน้าลงกับหมอน เมื่อน้ำอุ่นร้อนกำลังไหลทะลักเข้ามาภายใน และส่งให้เขาถึงฝั่งฝันอย่างไม่น่าเชื่อ

            เป็นอีกครั้งที่เด็กน้อยได้รู้ความแตกต่างระหว่างของเล่นกับของจริง...ก็ของเล่นมันไม่มีน้ำนี่

..............................................

กลับไปอ่านต่อได้ที่
ขอบคุณค่ะ ^^