วันพุธที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2561

NC ชีวิตเพื่อนาย_67


NC ชีวิตเพื่อนาย_67



            ฟึ่บ

            “อื้อ”

            ทันทีที่นิ้วเรียวของผู้เป็นนายแตะต้องที่ส่วนน่ารัก ดงแฮก็เปล่งเสียงครางอย่างห้ามไม่อยู่ ได้แต่กดสายตามองมือของอีกฝ่ายที่กำลังลูบเล่นกับส่วนอ่อนไหวของเขา เรียวขาก็ทำท่าจะหุบเข้าหากัน แต่...

            “อ้าขากว้างๆ”

            “นาย...”

            “นี่เป็นคำสั่ง” คิบอมบอกเสียงพร่าเสียจนดงแฮร้อนวูบวาบไปหมด แล้วคนอายก็ทำได้แค่จับต้นขาของตัวเอง แล้วแยกออกกว้างจนเปิดเผยทุกสัดส่วนน่ารัก จนคนมองยกยิ้มอย่างพอใจ สายตาคู่คมก็ราวกับเป็นมือที่มองไม่เห็น โลมเลียผิวกายตั้งแต่ใบหน้า หัวไหล่ แผ่นอก ลงมายังร่องหลืบสีหวานที่เจ้าของขมิบเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว

            คิบอมเจอคนที่ยั่วยวนมาเยอะ แต่คนที่เอียงอายโดยไม่ปั้นแต่ง...ยั่วเขาได้มากกว่า

            ความคิดของคนที่วางมือลงบนแผ่นอกของลูกน้อง มองคนที่สะดุ้งสุดตัว แล้วพยายามกัดปากกลั้นเสียงร้อง จากนั้นก็เปลี่ยนไปใช้แค่นิ้วชี้กดที่ผิวนิ่ม แล้วลากลงมาที่แผ่นท้องอย่างเย้ายวน จนดงแฮเองก็จิกมือลงบนต้นขาของตัวเอง

            เขารู้สึกเหมือนเจ้านายแกล้ง ทั้งที่แค่ลากปลายนิ้วบนผิว

            คิบอมยังคงลากต่อมาเรื่อยๆ จนมาถึงสะดือ จนคนได้รับยิ่งสะดุ้งสุดตัว กัดปากกลั้นเสียงร้อง ทั้งที่ตากลมกำลังฉ่ำไปด้วยน้ำหยดใส

            “อย่า...” คนตัวขาวกระซิบเบาหวิว มองปลายนิ้วอย่างหวาดหวั่นเมื่อมันเลื่อนลูบลงมาถึงกลุ่มขนสีเข้ม ลากผ่านส่วนอ่อนไหวของเขา แล้วก็ไต่ขึ้นมาตามส่วนแข็งขืนที่ชูชันขึ้นฟ้า กระทั่งจบลงที่ส่วนปลาย...ฉ่ำเยิ้ม

            “แค่นี้ก็เปียกแล้วหรือดงแฮ”

            คนฟังไม่กล้าแม้แต่จะตอบคำถามเจ้านาย ได้แต่เอียงหน้าหลบไปอีกทาง เพราะภาพของคนตัวโตที่กำลังดึงนิ้วซึ่งเลอะด้วยของเหลวเหนียวใสขึ้นมาจากปลายท่อนไฟของเขา เป็นภาพที่เจ้าตัวรู้สึกเจ็บร้าวเจียนบ้า ช่องทางข้างในขมิบถี่ราวกับต้องการส่วนใหญ่โตมาเติมเต็ม

            เจ้านายแตะต้องเขาเพียงไม่นาน แต่ร่างกายเขากลับแทบจะระเบิดพรู

            “เซ็กซี่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” คิบอมถามด้วยรอยยิ้ม ทั้งที่ความหงุดหงิดในตอนแรกปลิวหายไปจากใจ รู้ดีว่าใครที่สอนสั่งให้ร่างกายนี้อ่อนไหวขนาดนี้

            “ผม...ไม่รู้”

            “แต่ฉันรู้”

            “อ้ะ”

            ดงแฮยิ่งจิกปลายเล็บกับต้นขาตัวเอง เมื่อนิ้วยาวที่เลอะด้วยน้ำอยากของเขาไล่ลงข้างล่างอีกครั้ง และคราวนี้เป้าหมายก็เป็นช่องทางคับแคบที่กำลังกระตุก ทั้งยังตอดรัดนิ้วยาวที่เกลี่ยไปมาอย่างหยอกเย้า สะโพกก็กระตุกแบบที่เขาห้ามมันไม่ได้

            สวบ

            “ฮื่อออ” ใบหน้าติดหวานแหงนขึ้นทันที แอ่นอกแอ่นโค้งขึ้นเหมือนกับคันศร เมื่อคิบอมสอดปลายนิ้วเข้าไปด้านใน กดเข้าไปช้าๆ หากแต่เย้ายวนอารมณ์เสียจนคนที่คุ้นชินกับเซ็กส์แล้วทำได้เพียงกลั้นเสียงร้องเอาไว้ รับความสะท้านที่กำลังเล่นงานผนังนิ่ม

            เจ้านายไม่เร่งรีบเลยสักนิด แค่กดสอดจนสุดความยาวนิ้ว จากนั้นก็...ควาน

          ไม่นะ ไม่ อย่าครับ อย่า

            ดงแฮกรีดร้องในใจ ดวงตาเบิกกว้าง เมื่อร่างกายเขากระตุกทุกครั้งที่ปลายนิ้วถูไถเข้ากับด้านใน กระทั่ง...

            “อ๊า!!!

            เมื่อมันกระแทกเข้ากับจุดกระสัน คนที่พยายามกลั้นเสียงร้องก็ครางออกมาสุดเสียง เบิกตากว้าง ลมหายใจหอบกระชั้น รู้สึกเหมือนเห็นสวรรค์ผ่านม่านตาแวบหนึ่ง ซึ่งคิบอมก็ไม่ยอมหยุดแค่นั้น จัดการดึงนิ้วออก แล้ว...กระแทกเข้าไปใหม่

            ทุกครั้งที่จงใจโดนตุ่มเนื้อด้านในที่ทำให้ดงแฮครวญครางเสียงสั่น

            “อย่ากลั้นเสียง” คิบอมสั่ง ใช้อีกมือสอดเข้าไปในโพรงปากของลูกน้องคนสนิท บังคับให้เปิดปากร้องเสียงหวานให้เขาฟัง

            “ฮื่อออ นาย อ้ะอาห์ เสียว...นาย ผมเสียว” ดงแฮร้องออกมาในที่สุด ขณะที่แอ่นสะโพกรับส่วนแปลกปลอมที่จู่โจมไม่มีหยุด น้ำตาหยดใสก็ไหลเลอะแก้ม สองขาที่เคยบีบเข้าหากันก็แยกออกกว้างแบบไม่ต้องบังคับ

            แต่เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างบิดกายเร้าๆ แล้ว คิบอมกลับหยุดมือ

            “นายครับ”

            ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์หวามมองมาที่เขา ดวงตาฉ่ำปรือเต็มไปด้วยการอ้อนวอนขอร้อง ไหนจะเรียวขาทั้งสองข้างที่แยกกว้างราวกับกำลังเชิญชวน ซึ่งนั่นก็ทำให้คิบอมปวดร้าว แต่เขาก็ยังแค่ขยับไปให้ใบหน้าเสมอกับคนไร้เดียงสา

            “บอกสิว่านายทำแบบนี้กับฉันคนเดียว” จะหาว่าเขาเป็นแค่เด็กก็ได้ แต่คิบอมนึกอยากฟังคำนี้จากปากของอีกฝ่าย

            คำสั่งที่ดงแฮช้อนตาขึ้นมอง กะพริบปริบอย่างงุนงง เสียงพร่าก็ถามกลับอย่างไม่เข้าใจ

            “ถ้าไม่ใช่เจ้านาย...ผมไม่ยอมให้ทำแบบนี้กับผมหรอกครับ...ทำไม นายถึงพูดแบบนั้น”

            น่าแปลกที่เป็นเพียงคำพูดไม่กี่คำ แต่คิบอมกลับรู้ว่ามันมาจากหัวใจ และมันดีเสียยิ่งกว่าสิ่งที่เขาสั่งให้พูด

            เขาเป็นคนเดียวที่ได้ครอบครองดงแฮ

          “เพราะฉันหวงนายมากยังไงล่ะ”

            แล้วคนที่มีอำนาจล้นฟ้าก็ลูบผมดงแฮให้พ้นใบหน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ผิดกับ...

            สวบ

            “เฮือก! อ้ะ อ๊า!!” ท่อนไฟร้อนผ่าวที่กดสอดเข้ามาแทนที่นิ้วมือ และมันทำให้คนได้รับได้แต่ครางเสียงสั่น สะโพกกระตุก ช่องทางคับแคบขมิบถี่

            “นาย นายครับ นาย”

            ร่างสูงดันส่วนใหญ่โตเข้าไปจนสุด ลึกเสียจนดงแฮมองมาทั้งน้ำตา ร้องเรียกราวกับอ้อนวอน ซึ่งไม่ต้องมากกว่านี้ แค่นี้ก็ทำให้คิบอมจัดการบดเบียดริมฝีปากที่ปากช่างยั่ว เรือนกายแข็งแกร่งเบียดชิดกับร่างกายที่ยั่วยวนเขาได้มากกว่าใคร ขณะที่เอวสอบเริ่มขยับ ดึงออก แล้วกดกระแทกเข้าไปจนสุด รับรู้ถึงแรงสั่นของคนข้างใต้ที่ปล่อยสองขามากอดรอบลำคอเขาแทน

            ท่าทางน่ารักที่ทำให้คิบอมก็ยั้งตัวเองไม่ได้อีกเช่นกัน

            “ฮื่อออ นาย นายครับ อ้ะ”

            สวบๆๆ

            เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วทั้งห้องทำงานกว้าง ประสานไปกับเสียงของขาโต๊ะที่สั่นกุกกักกระแทกพื้น เสียงหอบหายใจดังขาดเป็นห้วงๆ ผิวเนื้อเสียดสีกันจนแทบลุกเป็นไฟ ทั้งหมดทั้งมวลที่ทำให้ดงแฮยิ่งกอดเจ้านายแน่น

            ดวงตากลมโตมองไปยังใบหน้าคมที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ ดวงตาป่าเถื่อนเต็มไปด้วยความร้อนแรงที่สะท้อนเงาของเขา และเพียงแค่คิดว่าเจ้านายมองมา เขาก็ทนไม่ไหว

            “อย่าบีบฉันขนาดนั้น!” คิบอมว่าเสียงต่ำ เมื่อช่องทางคับแคบตอดรัดแทบบ้า สองมือก็รวบเรียวขาให้ยกสูงขึ้น เปิดทางให้โจนจ้วงเข้าหาตามใจอยาก ตาคมก็มองเพียงใบหน้าแดงเรื่อที่ครวญครางเรียกเขาไม่มีหยุด

            “เรียกฉันว่าคิบอม”

            คนหน้าหวานมองหน้าเจ้านาย แล้วกระซิบเสียงแผ่ว

            “คุณ...คิบอม เฮือก! ไม่ ไม่นะ ฮื่อ ไม่ไหว แรงไป เบาหน่อย เบา” ดงแฮเลื่อนไปจิกโต๊ะไม้เอาไว้แน่น เมื่ออีกฝ่ายทะยานเข้ามาแรงขึ้น หนักหน่วงขึ้นจนสมองว่างเปล่า ทำได้แค่ครางออกมาสุดเสียง ริมฝีปากก็เผลอเรียกชื่อตามที่อีกฝ่ายสั่งอย่างลืมตัว

            “คุณคิบอม...ฮื่อ คุณคิบอม...เสียว อื้ออออ”

            เพียงแค่นั้น คนอึดก็รู้สึกว่าจะเสร็จเสียวินาทีใดวินาทีหนึ่ง มือใหญ่ก็รวบส่วนอ่อนไหวแล้วขยับรูดไปพร้อมกัน

            ดวงตาประสานเข้าหากัน แล้วจูบครั้งใหม่ก็เริ่มต้นขึ้น

            “อื้ออออออ”

            พรวด

            จูบแสนหวานที่ส่งร่างน้อยให้ไปถึงฝั่งฝันอย่างง่ายดาย ตามมาด้วยร่างสูงใหญ่ที่พ่ายแพ้อย่างหมดรูป

            ใครว่าดงแฮยั่วไม่เป็น ตอนนี้คิบอมขอเถียงขาดใจเลยว่าเขาเอง...ก็แทบตาย

...............................
คิดเห็นอย่างไร บอกกันได้ที่
ขอบคุณค่า

วันศุกร์ที่ 24 มีนาคม พ.ศ. 2560

NC ชีวิตเพื่อนาย_54

NC ชีวิตเพื่อนาย_54



            ฟึ่บ

            “คุณหนูฮยอกแจ!!!

            ทันใดนั้น สัมผัสชื้นแฉะก็ปะทะเข้าที่ส่วนร้อนผ่าว ทำเอาหานฮันคยองที่แสนเย็นชาในสายตาของคนภายนอกถึงกับหลุดมาด ตวาดขึ้นมาเสียงเข้ม ทว่า ลีฮยอกแจไม่สนใจ เขากำลังตั้งสมาธิกับสิ่งที่ส่งเข้าในไปโพรงปากอุ่น สองมือจับกำที่ส่วนโคนหลวมๆ หัวใจเต้นถี่รัวด้วยความหวาดกลัว

            แม้จะเป็นอวัยวะส่วนที่ร่างเล็กเองก็มี แต่เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าส่วนหนึ่งก็กลัว เพราะสิ่งนี้แหละที่เคยย่ำยีร่างกายของเขาจนแทบจะขาดใจตาย มาครั้งนี้ เหงื่อเม็ดใหญ่จึงไหลซึมรอบกรอบหน้า หัวใจเต้นแรง สองมือสั่นระริก แต่ฮยอกแจไม่หยุด ลิ้นเล็กๆ กำลังไล่ไปตามความยาว ชิมรสชาติที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน

            ฮยอกแจไม่รู้ว่ารสชาติแบบนี้ควรจะอธิบายยังไง รู้เพียงว่าส่วนหนึ่งในใจก็อยากหยุด แต่อีกส่วนที่สำคัญกว่าบอกว่า...เขาจะไปต่อ

            “อึ้ก คุณหนู!” ขณะที่คนตัวโตก็พยายามหยุดด้วยการจับเข้าที่ต้นคอของคนตัวเล็ก แต่มันไม่อาจห้ามคนที่ตัดสินใจ...

            พรวด

            “เฮือก!” ส่วนใหญ่โตถูกดันเข้าไปในโพรงปากอุ่นร้อนในทีเดียว แม้ว่ามันจะไม่ประสา ไม่ได้สุดยอดเหมือนสาวๆ หรือหนุ่มๆ ที่ผ่านเรื่องพวกนี้มาอย่างโชกโชน แต่สำหรับหานฮันคยองแล้ว การที่ คุณหนูอันสูงศักดิ์ทำแบบนี้ให้เขาก็เหมือนโลกของความฝันที่กลายเป็นจริง

            แม้ในใจจะบอกให้หยุด แต่ร่างกาย...กำลังปล่อยตามต้องการเบื้องลึกของจิตใจ

            “จุ๊บ...จ๊วบ...”

            บัดนี้ ลีฮยอกแจน้ำตาปริ่มขอบตา หากแต่ปากเล็กๆ ยังคงวนเวียนกับส่วนใหญ่โตไม่หยุดหย่อน และนั่นทำให้คนที่พยายามห้าม ทิ้งกายลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง มือใหญ่ยกขึ้นก่ายหน้าผาก พยายามข่มกลั้นแรงปรารถนา แต่มันทำไม่ได้เลย เมื่อท่อนเนื้อร้อนกำลังขยับขยายขึ้นทุกที ตอบโต้คุณหนูตัวเล็กอย่างไม่ปิดบัง และนั่นทำให้ฮยอกแจมีกำลังใจที่จะเลียให้ต่อ

            ปลายลิ้นชื้นแฉะจึงขยับไปตามความยาวของส่วนร้อนผ่าว ไล้เลียตั้งแต่โคนจรดปลาย และนั่น...

            “อาห์” เสียงคำรามต่ำๆ ของคนตัวโตกำลังทำให้ฮยอกแจ...รู้สึกดี

            เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าการเลียส่วนที่มีไว้ใช้ขับของเสียจะทำให้รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้ หยดเหงื่อที่พราวไปทั่วใบหน้าจึงไม่ได้เกิดจากความกลัวอีกต่อไป หากแต่เป็นความตื่นเต้น เหมือนนักวิทยาศาสตร์ที่ค้นพบสิ่งใหม่ ยิ่งลิ้นนุ่มนิ่มตวัดเลียไปมากแค่ไหน เสียงครางต่ำของคนข้างใต้ก็ยิ่งกระแทกโสตประสาทมากขึ้นเท่านั้น

            ฟึ่บ...ร่างขาวจึงจัดการส่งท่อนเนื้อร้อนเข้าไปในโพรงปากอุ่นอีกครั้ง ห่อริมฝีปากเข้าหากันด้วยสัญชาตญาณ จากนั้นก็ออกแรงดูดหนักๆ และนั่น...

            “เฮือก อาห์!

          ไม่จริง

            ทันใดนั้น ฮยอกแจก็ตื่นตระหนก เพราะ...เขากำลังมีอารมณ์

            เวลานี้ ส่วนล่างของร่างกายร้อนผะผ่าวจนรวดร้าว จนต้องส่งมือไปสัมผัสส่วนอ่อนไหวจนพบว่ามันขยับขยายเต็มที่ หยดเหงื่อยิ่งไหลซึมรอบกรอบหน้า แก้มขาวแดงปลั่งสี ลมหายใจขาดห้วงตามจังหวะการขยับริมฝีปาก บ่งบอกว่าความปรารถนาเองก็กำลังเล่นงานลีฮยอกแจ จนมือเล็กต้องล้วงเข้าไปในกางเกง แล้วขยับมัน

          ไม่สนใจอะไรแล้ว ไม่สนแล้วจริงๆ

            ฮยอกแจช้อนตาขึ้นมองแผ่นท้องแข็งแกร่งที่กำลังเกร็งเป็นลูกบ่งบอกความเสียวกระสันที่เขาปรนเปรอให้ รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกดี แม้ว่าจะนอนก่ายหน้าผาก ไม่ยอมก้มลงมองเขาก็ตาม และความคิดแบบนี้นี่เองที่ทำให้คนตัวเล็กไม่อาจห้ามความกระสันอยากที่จู่โจมเขาเช่นเดียวกัน

          ไม่อยากเชื่อว่าพอเห็นฮันคยองเป็นแบบนี้ แล้วเราจะรู้สึกมากขนาดนี้

            นั่นทำให้ร่างขาวตัดสินใจ

            ขณะเดียวกัน ฮันคยองทำได้เพียงขบกัดริมฝีปากจนได้กลิ่นคาวเลือด อยากจะให้ความเจ็บมันแทนที่ความใคร่ แต่ทำไม่ได้เลย เมื่อร่างกายแทบจะสวนท่อนล่างเข้าหาโพรงปากอุ่นร้อน เจ็บปวดรวดร้าวจนในใจตะโกนก้องว่ามากกว่านี้...เขาอยากจะตีตราลงบนเรือนร่างของคุณหนูมากกว่านี้

            ความคิดที่สวนทางกับความตั้งใจนี่เองที่ทำให้ชายหนุ่มข่มทุกอย่างเอาไว้ แล้วนอนแผ่หลาเหมือนพวกไร้น้ำยา ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจต้องการ พยายามย้ำเตือนกับตัวเองว่าพอคุณหนูพอใจก็คงหยุด แต่มัน...ไม่หยุดแบบนั้น

            ฟึ่บ

            “อึ้ก!

            “คุณหนู!

            ทันใดนั้น คนที่นอนก่ายหน้าผากก็ต้องลืมตาโพลง เมื่อความเสียวกระสันกำลังเล่นงานที่ส่วนปลายยอด และนั่นทำให้เขาเห็นภาพที่ทำให้ตะลึงงัน

            ภาพของคุณหนูที่กำลังคร่อมทับเหนือร่างของเขา แต่เหนือกว่านั้น คือการที่ร่างเล็กกำลังแหวกช่องทางคับแคบ ขณะที่ดันกายลงมาเพื่อรองรับส่วนใหญ่โตที่ค่อยๆ เคลื่อนเข้าไปในรูเล็ก การกระทำที่เหมือนปลุกสัตว์ร้ายในกายของหานฮันคยอง จนสองมือกำเข้าหากันจนแทบได้เลือด

          หยุด ไอ้ฮันคยอง หยุดเดี๋ยวนี้!

            “ฮัน....คยอง...ฮึก...ช่วย...หน่อย...ช่วย...ฮยอกแจ...”

            ทว่า ทันใดนั้น คนที่กำลังรับส่วนร้อนระอุก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาทั้งน้ำตา เสียงสั่นพร่าปนกับเสียงสะอื้นร้องบอก มือเล็กจับคลึงที่ปลายท่อนเนื้อร้อนที่เข้าไปเพียงบางส่วน และนั่น...

            หมับ

            “อ๊า!!!!” สติทุกอย่างขาดสะบั้นลง!

            ฮันคยองรวบเข้าที่ข้อพับเข่าของอีกฝ่าย ดันปลายเท้าให้ยกสูงขึ้น จนแรงโน้มถ่วงทำให้ช่องทางคับแคบทิ้งตัวลงมา ทำเอาคนในอ้อมกอดหวีดร้องอย่างทนไม่ไหว สองมือไขว้คว้ากอดรอบไหล่กว้าง น้ำตาพรั่งพรูลงมาจากทั้งสองตา แต่คนตัวโตไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว

            “มัน...เข้า...อึ้ก...เข้ามา...แล้ว...อื้อ...ฮึก...ลึก...มันลึก ฮันคยอง...อึ้ก...” ท่ามกลางเสียงร่ำร้องขอความเมตตา หานฮันคยองกลับเป็นฝ่ายแนบกระชับตัวอีกฝ่าย ดันกายพรวดเข้าไปในทางแคบชื้น กัดฟันกรอด จากนั้น...ร่างใหญ่ก็โยกเข้าหาอย่างไม่ปราณี

            “ฮันคยอง...อ้ะ อ๊า...ฮัน...มะ...ไม่นะ...ลึก มันลึก ฮึก...”

            ฮยอกแจยิ่งสะอื้นเสียงสั่น แต่ไม่อาจจะหยุดสัตว์ป่าตัวร้ายที่แทงพรวดเข้าไปด้านใน ทั้งยังโจนจ้วง โยกร่างเล็กจนสั่นคลอน เสียงผ้าปูที่นอนยับยู่ดังแทรกเสียงครวญคราง หากแต่เจ้าของห้องไม่สนใจ มีเพียงแรงขับเคลื่อนที่ยิ่งปรนเปรอให้คนที่ผวามากอดทั้งตัว ทั้งสั่น ทั้งสะอื้น ทั้งเสียวซ่านด้วยความสุขสม

            “ผมขอโทษ”

            ฟึ่บ

            “เฮือก! อ๊า!!! ฮัน...ฮัน...มะ..ไม่ อย่า ตรงนั้น ฮื่อ...” ทันใดนั้น ร่างเล็กก็ถูกพลิกลงนอนที่เตียงนอนหลังใหญ่ และนั่นเป็นการเปิดโอกาสให้ส่วนใหญ่โตกระโจนเข้าหาอย่างหนักหน่วง ไม่มีรั้งรอจังหวะ มีเพียงแท่งเนื้อร้อนที่เสียดสีกับทางคับแคบ จนฮยอกแจแทบดิ้นพล่าน สองเท้าจิกเกร็งลงบนเตียง ร่างขาวโยกสั่นไปตามแรงกระแทก น้ำตาไหลพราก หากแต่เป็นน้ำตาจากความใคร่ที่ทำให้สองมือกอดรอบลำคอ และเต็มใจรับจูบร้อนผ่าวที่กำลังกลืนกินปากสีแดงจัดอย่างตะกละตะกราม

            ตอนนี้ฮยอกแจรู้สึกเหมือนจะตาย ร่างกายของเขา...กรีดร้องว่าต้องการมากกว่านี้อีก

            พั่บๆๆๆ

            จังหวะที่หยาบโลนของเนื้อกระทบเนื้อส่งเสียงดังก้องไปทั่วทั้งห้อง แต่ไม่มีใครสนใจ เพราะริมฝีปากยังคงประกบเข้าหาอย่างแนบแน่น ขณะที่ดวงตาเรียวรีเปิดปรือขึ้นมาช้าๆ มองฝ่าม่านน้ำตาไปยังใบหน้าคมเข้มที่เครียดขมึง เมื่อความต้องการมาถึงปลายทาง

            สีหน้าที่ฮยอกแจไม่คิดเลยว่าเขาจะมีโอกาสได้เห็น และมันทำให้ร่างกายโอนอ่อนเข้าหา

            หมับ

            สองมือเคลื่อนเข้าไปกอดรอบลำคอแกร่ง ยามที่กระซิบเสียงสั่น

            “อีก...ทำอีก...บอกฉัน...อึ้ก...บอกอีก...แรงอีก...ของนาย...เข้ามาในตัว...ฉันอีก...”

            เขาต้องการสัมผัสของผู้ชายคนนี้ให้ตีตราลงบนร่างกายและหัวใจนี้จนทนไม่ไหว

            น้ำเสียงเรียกร้องที่ทำให้สติทุกอย่างของหานฮันคยองขาดสะบั้นลง

            ฟึ่บๆๆๆๆ

            “อ๊า!!! อีก ฮัน...อีก...แรงอีก...ได้โปรด...อึ้ก...ฮื่อ...”

            ท่ามกลางเสียงเว้าวอนของอารมณ์ใคร่ที่กำลังร้อนระอุ ฮยอกแจรู้ตัวว่าเขาต้องการมากกว่านั้น ไม่ใช่เพียงร่างกาย แต่หมายถึงหัวใจของผู้ชายคนนี้ คนที่ไม่มีทางทำร้ายกัน ไม่อย่างนั้น ทำไมเขาถึงปรารถนาในตัวของคนคนนี้มากมายเพียงนี้

          ฮันคยอง...ให้ฉันรักนายเถอะนะ อย่างน้อยก็จนกว่าที่เรื่องราวนี้จะจบลง ขอให้ฉันได้ รักกับนายสักครั้งในชีวิตนี้

            ความรู้สึกมากมายที่พัดโหมเข้ามาเหมือนกับพายุเพลิงของกามอารมณ์ที่ทำให้เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีหยุด ราวกับว่าความต้องการสิบกว่าปีนี้ทะยานขึ้นมาอย่างที่ไม่มีใครหยุดยั้งมันได้

            ความรู้สึกรักที่ต่างฝ่ายต่างมีให้กัน แม้จะรู้ว่าไม่มีวันเป็นจริงได้ แต่อย่างน้อย...ขอแค่ตอนนี้ก็ยังดี

......................................

คิดเห็นยังไง บอกกันได้ที่

ขอบคุณค่ะ

วันพฤหัสบดีที่ 23 มิถุนายน พ.ศ. 2559

NC ชีวิตเพื่อนาย_41

NC ชีวิตเพื่อนาย_41



            “ฮื่อ...นาย...นายครับ...”

            ภายในห้องพักของคิมคิบอม ตั้งแต่ทั้งคู่กลับเข้ามา เสียงครวญครางแผ่วหวานดังออกมาจากห้องไม่ได้ขาด เตียงนอนยับยู่ยี่ ผ้าห่มผืนหนาร่นไปถึงปลายเตียง ขณะที่เจ้านายหนุ่มก็ได้เห็นภาพที่น่ามองที่สุด

            ไม่มีใครอีกแล้วที่จะได้เห็นภาพคนสนิทเขาแบบนี้

            ภาพที่เขาจะได้เห็นเพียงผู้เดียว

            ร่างเพรียวที่แม้จะไม่ได้บอบบางอ้อนแอ้น หากแต่มีกล้ามเนื้ออย่างคนที่ออกแรงสม่ำเสมอกำลังนั่งคร่อมอยู่เหนือตักของเขา มือทั้งสองข้างวางแนบลงกับแผ่นท้อง ยามที่ขยับกายเคลื่อนขึ้นลงช้าๆ หากแต่เร้าอารมณ์ จนแผ่นท้องแข็งเกร็ง ใบหน้าติดหวานแหงนเงยขึ้น ฟันคมกัดริมฝีปากล่างเอาไว้อย่างพยายามห้ามปรามความกระสัน แต่มันทำไม่ได้เลย เมื่อทุกครั้งที่ดงแฮขยับกายรับส่วนใหญ่โต เสียงครางแผ่วจะหลุดจากริมฝีปาก

            ไม่เพียงเท่านั้น ดวงตากลมโตฉ่ำปรือก็กบไปด้วยน้ำใส แก้มแดงจัด ใบหน้าน่ามองก็กำลังชื้นไปด้วยหยดเหงื่อ และจากแสงไฟจางๆ จากห้องนั่งเล่นด้านนอกส่องเข้ามา ทำให้คิบอมเห็นเรือนร่างน่ารังแกที่กำลังพยายามปรนเปรอเขาสุดความสามารถ

            ดงแฮไม่ได้เก่งที่สุด หรือดีที่สุดหรอก ตรงกันข้าม คนสนิทเขายังอ่อนด้อยไร้เดียงสากับเรื่องพวกนี้ด้วยซ้ำ เมื่อเทียบกับหลายๆ คนที่เขานอนด้วย หากแต่สีหน้า แววตา และน้ำเสียงที่ร้องเรียกเพียงเขา มันทำให้ดงแฮ...วิเศษที่สุด

            ละสายตาไม่ได้ ปล่อยไปไม่ได้ อยากจะกกกอดเอาไว้แบบนี้

            พรืด

            “อื้ออออออ”

            คิบอมประคองสะโพกขาวเอาไว้มั่น เมื่ออีกฝ่ายกัดปากเต็มแรง ยามที่ดึงกายขึ้นไปเกือบสุด ตาคมก็กดลงมองท่อนไฟใหญ่ร้อนที่มีเพียงส่วนปลายเชื่อมติดอยู่กับช่องทางคับแคบ ก่อนที่จะส่งมืออีกข้างไปลูบแผ่นหลังชื้นเหงื่อ ไล้ปลายนิ้ว จนคนหน้าหวานหอบหายใจสะท้าน

            แผล็บ

            มันมากพอให้คิบอมอดใจไม่ไหวที่จะซุกหน้าเข้าไปเลียลำคอที่แหงนเงยขึ้น ปลายลิ้นอุ่นไล่ผ่านรอยหยักของลูกกระเดือก มายังลาดไหล่ขาวผ่อง

            “อึ้ก...ฮื่อ...นาย...เฮือก! นาย...นายครับ...”

            ทันใดนั้น คิมคิบอมก็จัดการดันกายเข้าไปทีเดียวจนสุด จนคนที่กำลังครางแผ่วๆ สะดุ้งเฮือก ผวามากอดรอบลำคอเขาเอาไว้ จนต้องส่งมือข้างหนึ่งไปขยุ้มกลุ่มผมนุ่มเบาๆ ดึงรั้งให้เปิดลำคอ เพื่อให้เขาดูดซับความหวานของผิวเนื้อหนักหน่วงกว่าเดิม สะโพกสอบก็เริ่มต้นรุกไล่ กระแทกกระทั้นเข้าด้านใน จนคนได้รับครางเสียงหลง

            “แฮก...ไหวมั้ย” นายใหญ่ถาม

            “วะ...ไหว...ไหวครับ อื้อ...”

            ดงแฮตอบเสียงแหบพร่า ทั้งที่ตัวเองกำลังจะตายกับความใหญ่โตที่รุกไล่ช่องทางคับแคบไม่ได้ขาด และเหมือนว่าจะหนักหน่วงมากขึ้นเรื่อยๆ ทว่า มันไม่ใช่ความเจ็บปวด ตรงกันข้าม มันคือความสุขหรรษาที่เขาเกรงกลัวเหลือเกินว่าจะเสพติดมันมากไปกว่านี้

            สัมผัสของนายดุดัน รุนแรง บางครั้งก็ป่าเถื่อน แต่นายไม่เคยทำให้เขาเจ็บ ตรงกันข้าม นายรู้ด้วยซ้ำว่าควรทำยังไงให้เขารู้สึกดี จนคนที่แทบจะไร้อารมณ์มาตลอดชีวิต รู้สึกว่าจะตาย

            อารมณ์มากมายมันโถมเข้ามาจนเขาตั้งตัวไม่ทันจริงๆ

            ฟึ่บ

            “เฮือก! นาย...นายครับ...ฮ้า...นาย...”

            ดงแฮได้แต่สะดุ้งสุดตัว เมื่อท่อนไฟร้อนมันกดกระแทกเข้ากับปุ่มอารมณ์ภายใน ยามที่ถูกจับเปลี่ยนท่า แผ่นหลังก็แนบลงกับเตียงนุ่ม โดยมีนายใหญ่ที่รวบเรียวขาขึ้นสูง แล้วเริ่มต้นโจนจ้วงเข้ามาตามใจ จนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้อง ความชื้นแฉะเปียกชุ่มที่ช่องทางด้านหลัง ให้สองมือเลื่อนไปจิกผ้าปูที่นอนเอาไว้

            “รู้สึก...ยังไง...” นายโน้มตัวลงมา วางมือข้างหนึ่งข้างศีรษะ อีกมือลูบผมชื้นเหงื่อของเขาไปด้านหลัง ทั้งที่สะโพกสอบยังโจมตีไม่มีหยุด

            “ผม...” ดงแฮคิดอะไรไม่ออกจริงๆ

            “นาย...อยู่ใน...ตัวผม...ข้างใน...ผม”

            “มันดีหรือเปล่าล่ะ...หื้ม” นายใหญ่ถาม ให้คนฟังมองฝ่าม่านน้ำตาไปสบตาคู่คม

            ดวงตาที่สะท้อนภาพของเขา...ดงแฮที่ไม่ใช่นักฆ่า หากแต่เป็นดงแฮที่จะแสดงออกแบบนี้ในอ้อมกอดของนายเท่านั้น

            หมับ

            สองมือจึงเอื้อมไปกอดรอบลำคอ กระซิบถ้อยคำหวาน

            “ดี...ดีที่สุดเลยครับ”

            คนฟังยกยิ้มนิด กดจูบที่แก้มชื้นเหงื่อ บอกเสียงหนักแน่น

            “อยู่ข้างฉันอย่าไปไหนล่ะ”

            “ค...รับ...เฮือก!...อื้อ...นาย...นายครับ...อะ...อาห์...อื้อ!

            ทันใดนั้น ท่อนไฟร้อนก็ยิ่งโจนจ้วงรุนแรง ส่งคลื่นความปรารถนากระหน่ำเข้าใส่ร่าง จนดงแฮทำได้เพียงครางเสียงต่ำ พยายามขยับสะโพกรับเจ้านาย แต่เขาจะไม่ไหวแล้ว มือเรียวต้องเอื้อมไปคว้าท่อนเนื้อของตัวเอง ขยับไปพร้อมกัน เพราะเขา...ใกล้แล้ว

            ฟึ่บๆๆๆๆ

            “อื้ออออ!!! แค่นายขยับเข้ามาอีกไม่กี่ครั้ง คนหน้าหวานก็ถึงฝั่งฝัน ได้แต่หลับตา กัดปากตัวเองแน่น รับรู้ความสุขที่กำลังพร่าอยู่หลังม่านตา ขณะที่คนเป็นนายก็ตามไปติดๆ

................................................

กลับไปอ่านต่อได้ที่

ขอบคุณค่ะ

วันพฤหัสบดีที่ 26 พฤษภาคม พ.ศ. 2559

NC ชีวิตเพื่อนาย_38

NC ชีวิตเพื่อนาย_38


            ซ่า...ซ่า...

            ภายในห้องน้ำมีเพียงเสียงของสายน้ำที่ตกกระทบกับพื้นกระเบื้อง กับสายตาสองคู่ที่ประสานเข้าหากัน จากนั้น ฮยอกแจก็รู้สึกว่ามันรวดเร็วเหลือเกินที่ลมหายใจอุ่นปะทะเข้าที่ข้างแก้ม...ก่อนที่ความอุ่นร้อนจะแนบเข้าหาที่ริมฝีปาก

            ร่างเล็กไม่รู้เลยว่าปากเขาเย็นเยียบแค่ไหน เขารู้เพียงว่ามันกำลังอุ่นขึ้นจากการที่ปลายลิ้นร้อนไล่เลีย ดูดกลืนกลีบปากของเขาจนเปียกชื้น จนเสียงดูดริมฝีปากดังคลอเคลียไปกับเสียงของสายน้ำ และความอุ่นนั้นก็กำลังเข้ามากลืนกินเขาด้วยปลายลิ้นที่ส่งลึกเข้ามา

            คุณหนูลีไม่รู้จริงๆ ว่าคิดอะไรอยู่ ร่างกายเขาเพียงเปิดปากตอบสนองความร้อนที่รุกล้ำเข้ามาในโพรงปาก กลืนกินความเย็นเยียบไปอย่างช้าๆ

            ฟึ่บ

            ขณะที่ร่างกายใหญ่โตก็แนบเข้ากับร่างเล็กบางอย่างรวดเร็ว จนไม่เหลือช่องว่าง ทั้งที่สองมือที่ประสานกันยังไม่ปล่อยออก

            ฮยอกแจสัมผัสได้ว่ามันกำลังอุ่นขึ้นเรื่อยๆ และเขาปรารถนาความอบอุ่นนี้อย่างไม่ขอคิดอะไรมากกว่านี้อีกแล้ว

            เขาอยากหลับตา อยากปล่อยให้ความอุ่นนี้ครอบงำร่างกายของเขา และมันไม่ใช่แค่ความคิด เพราะเปลือกตาหลับลงแล้ว เหลือเพียงความมืดมิดที่เคยหวาดกลัว แต่เมื่อความอบอุ่นกำลังไต่แต้มสีสันลงบนร่างกายของเขา สมองก็ว่างเปล่า ไม่อาจจะคิดว่ากลัวหรือไม่กลัวสิ่งใด มีเพียงริมฝีปากที่เผยอน้อยๆ

            “อาห์” เสียงครางสั่นไหวราวกับกระซิบ เมื่อลิ้นเปียกชื้นทิ้งความร้อนราวกับไฟนาบลงบนแผ่นท้อง

            “อึ้ก เฮือก...ฮ้า...”

            ทุกครั้งที่ปลายลิ้นทิ้งสัมผัสลงบนร่างกาย ฮยอกแจจะทำได้เพียงครางแผ่วเบาในลำคอ รู้สึกถึงริมฝีปากอุ่นที่กำลังขบเม้มแผ่นท้องราวกับจะชิมรส แล้วแหย่เข้ามาในสะดือจนสั่นไปทั้งตัว และเมื่อมันกำลังละเลงลงบนแก่นกลางลำตัว เจ้าตัวก็สะดุ้งเฮือก กัดปาดตัวเองเต็มแรง

            ฮยอกแจยังไม่ลืมตา แม้ว่าปากอุ่นจะกำลังหยอกล้อส่วนอ่อนไหวของเขา ร่างน้อยเพียงขบปากตัวเองแน่น รู้สึกได้ถึงสะโพกที่สั่นไหว ยามที่ลิ้นร้อนกำลังเลียไปตามความยาวของเขาจนสุดปลาย

            มันไม่ใช่การกระทำที่ตะกละตะกลาม หากแต่เป็นความอ่อนโยนที่ทำให้ร่างสั่นเทิ้มไปหมด

            เขาต้องการ...ต้องการอีก

            “อีก ฮันคยอง...อีก ฮื่อ”

            เขาต้องการความร้อนที่ไล่ความเย็นเยียบออกไปจากหัวใจดวงนี้ จนร่ำร้องขอเสียงสั่น ดวงตาฉ่ำน้ำหรี่ปรือขึ้นมา มองไปยังคนที่นั่งคุกเข่า จับมือของเขาไว้ ขณะที่ริมฝีปากเย็นชาคู่นั้นกำลังดูดอมท่อนเนื้อสีอ่อนจนได้แต่ขอย้ำๆ

            “ได้โปรด อีก...มากกว่านี้อีก...เฮือก!

            สะโพกขาวสั่นระริก เมื่อปากอุ่นดันส่วนอ่อนไหวเข้าไปจนสุด ทำเอาฮยอกแจแทบจะยืนต่อไปไม่ไหว ดวงตาเรียวยิ่งฉ่ำคลอด้วยหยดน้ำใสที่เกิดจากแรงอารมณ์ และเขาห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ ที่จะขยับกายเข้าหาโพรงปาก กระซิบร่ำร้องขอเสียงแผ่ว

            “อีก...ฮื่อ...มากกว่านี้...มากกว่านี้...อ่ะ ฮ้าๆ...ฮื่อ...”

            เสียงครางกระเส่าหวานที่ทำให้คนฟังขยับขึ้นมายืนเต็มความสูงอีกครั้ง มองเข้าไปในดวงตาที่ถามว่า...ทำไม...ทำไมถึงหยุด แต่...

            หมับ

            เฮือก!!!

            “อื้อ ฮื่อ...ฮันคยอง...อ๊า”

            มือใหญ่ข้างหนึ่งยอมปล่อยมือขาวออก แล้วช้อนเข้าที่สะโพกกลมกลึง เท่านั้นไม่พอ ปลายนิ้วโป้งกำลังถูเข้าที่ห่วงสีเข้มเบาๆ จนคนได้รับเบิกตากว้างกว่าเดิม หากแต่ยังไม่ทันร้องถาม ความวูบวาบที่ถูไถกับปากทางฉ่ำน้ำก็สอดลึกเข้าไปช้าๆ อาศัยความลื่นของสบู่เหลวที่ชโลมทั่วทั้งตัว

            แม้นิ้วจะชำแรกผ่านเข้ามา หากแต่มันไม่ทำให้เจ็บปวด ตรงกันข้าม ปลายนิ้วที่กำลังถูไถ แล้วกดเข้า ดึงออก แล้วสอดเข้ามาใหม่ ทำให้ฮยอกแจเผยอปากน้อยๆ หอบหายใจเฮือกอย่างไม่อาจจะห้ามความต้องการของร่างกาย

            ความร้อนที่ประสานไปกับความเสียวซ่านกำลังเล่นงานเขาหนักหน่วงมากขึ้น ยิ่งนิ้วยาวขยับเข้าออกมากแค่ไหน ฮยอกแจก็ยิ่งคุ้นชินกับมันมากเท่านั้น

            พรืด พรืด

            อีกทั้งเสียงฉ่ำแฉะของช่องทางคับแคบที่กำลังดูดนิ้วยาวเข้าไปด้านใน ทำให้อีกฝ่ายเพิ่มนิ้ว แล้วกระทุ้งเบาๆ ที่ทำให้...

            “อ๊า อื้อ...ยะ...อย่าควาน...”

            ฮยอกแจใช้มือข้างที่เป็นอิสระผวากอดรอบลำคออีกฝ่ายมั่น กัดปากตัวเองแน่น เมื่อจู่ๆ ความสั่นวูบก็เข้าเล่นงานที่ท้องน้อย รู้สึกได้ว่าขากำลังสั่น สะโพกกำลังขยับแอ่นรับสัมผัส ยิ่งนิ้วยาวควานลึกมากแค่ไหน เขาก็ยิ่งทนไม่ไหวมากเท่านั้น

            ตอนนี้ช่องทางสีสวยกำลังฉ่ำแฉะมากขึ้นทุกที ส่งเสียงน่าอายดังก้องทุกครั้งที่มีการขยับสอดแทรกเข้ามาภายใน เสียงหอบหายใจก็ดังก้องไปทั่ว ใบหน้าขาวแดงก่ำจนหาสีเดิมไม่เจอ ปากที่เผยอก็ฉ่ำชื้นจนหานฮันคยองไม่อาจจะอดใจก้มลงไปงับมันเบาๆ

            “อื้อ!

            แม้จะเป็นเพียงการงับ แต่ฮยอกแจก็สะดุ้ง และกว่าจะรู้ตัว เจ้าตัวก็เป็นฝ่ายหยิบยื่นริมฝีปากให้หนุ่มลูกครึ่งตักตวง

            “ฮื่อ จุ๊บ...จุ๊บ...”

            จูบร้อนกำลังเริ่มขึ้นอีกครั้งอย่างร้อนแรงกว่าเดิม เช่นเดียวกับร่างกายที่คนตัวโตกำลังใช้หัวเข่าแทรกเข้ามาระหว่างขาเรียวทั้งสองข้าง แยกปลายเท้าให้ขยับห่างออกจากกัน เปิดทางให้มังกรร้ายที่ขยับขยายจนผงาดเต็มที่ได้ขยับเข้าถูไถกับส่วนอ่อนไหวสีน่าเอ็นดู

            ไม่ต้องมีคำพูดให้มากความ ร่างกายของทั้งสองต่างเสียดสีเข้าหากันอย่างร้อนแรง ขยับแลกเปลี่ยนความอุ่นของร่างกายที่กำลังร้อนจัดขึ้นทุกวินาที

          มากกว่านี้ ต้องการมากกว่านี้!

            มันคือความต้องการที่ทำให้ฮันคยองช้อนขาเรียวให้ขึ้นแนบสะโพก ก้มลงมองใบหน้าชื้นเหงื่อที่ทำให้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเขาหมดไป และเพียงแค่คุณหนูตัวน้อยกระซิบเรียกชื่อ...

            “ฮัน...คยอง...”

            เท่านั้นก็ทำให้ความอดทนขาดสะบั้นลง

            สวบ

            “เฮือก! อ๊า...อื้อ...อึ้ก ฮื่อ...” ทันทีที่ท่อนไฟร้อนกำลังชำแรกผ่านเข้ามาในกาย ฮยอกแจก็สั่นไปทั้งตัว รับรู้ได้ว่ามันร้อน ร้อนจนแทบไหม้ ร้อนจนทำให้ร่างกายเขาแทบจะเป็นจุณ จนไม่อาจจะรู้สึกถึงความเจ็บปวด เขารับรู้เพียงความร้อนที่สอดเข้ามาจนสุด เสียดสีถูไถกับผนังนิ่มด้านในจนน้ำตาหยดใสไหลลงบนแก้ม

            ภาพที่คนมองก็ไม่ลังเลเลยที่จะจัดการใช้ปากซับน้ำตา พรมจูบไปทั่วใบหน้าชื้นเหงื่อ แช่ร่างกายค้างเพียงครู่ ก่อนที่จะดึงออกอย่างเชื่องช้าจนเกือบหลุด แล้ว...

            ฟึ่บ

            “ฮ้า...อ๊า...”

            กระแทกเข้ามาจนมิดด้าม รับรู้ได้ถึงแรงดูดกลืนภายในที่กำลังตอดรัดถี่ยิบจนหนุ่มลูกครึ่งก็ยากจะทานทน

            หมับ

            แม้ว่ามือข้างหนึ่งจะประสานกันแน่น แต่ฮันคยองก็ยังสามารถใช้อีกมือช้อนร่างให้ยกสูงกว่าเดิม จังหวะที่ฮยอกแจก็ยกมือกอดรอบลำคอ สองขาเกี่ยวเข้ากับเอวสอบ ปล่อยให้ท่อนไฟร้อนโจนจ้วงเข้ามาในกายอย่างถนัดถนี่ สมองขาวโพลน คิดอะไรไม่ออก นอกจากท่อนเนื้ออุ่นร้อนที่กำลังป้อนให้เขาไม่ขาด
           
            “อีก...แรงอีก...อ้ะ...อ๊า...ฮัน...ฮันคยอง...ได้โปรด...อย่า...อย่าหยุด...อ๊าาา!!” คำร้องขอที่ทำให้แรงขับเคลื่อนรัวเร็วกว่าเดิม จนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วทั้งห้องน้ำ อย่างที่ชายหนุ่มก็ไม่อาจจะต้านทานเสียงร่ำร้องที่ทำให้เขาแทบจะคลั่งตาย

            ยิ่งคุณหนูขอมากเท่าไหร่ แรงขยับก็ยิ่งรุนแรงมากเท่านั้น จนร่างขาวหัวสั่นคลอน เสียงครวญครางยิ่งดังก้อง และมันก็ยิ่งดังระรัว เมื่อลีฮยอกแจกำลังจะถึงปลายทาง ช่องทางคับแคบก็ขมิบถี่ยิบที่ทำให้คนได้รับกัดฟันกรอด

            “ฮันคยอง...ฮัน...อื้อ...อื้ออออ”

            ขณะที่ฮันคยองเองก็ไม่สนใจหากจะมีใครว่าเขาหลั่งไว เมื่อร่างกายเล็กกำลังกระตุกตอดรัดเขาถี่ๆ ชายหนุ่มที่กำลังเร่งกายหนักๆ ก็แทบจะคำรามก้องในคอ ปลดปล่อยความต้องการเข้าไปในช่องทางคับแคบอย่างไม่อาจจะรั้งตัวเองออกทัน ฉีดพ่นทุกอย่างเข้าไปภายใน จนคนได้รับสะดุ้งสุดตัว ผวากอดเต็มตัว เมื่อปลดปล่อยความต้องการไม่ต่างกัน

....................................

กลับไปอ่านต่ออีกนิดได้ที่

ขอบคุณค่า