NC
Cupid’s Wish Children_20
ผลปรากฏว่า
สอนการบ้านไปสอนการบ้านมา น้องมันก็ขยับยุกยิกอยู่บนตัว
จะเป็นไงล่ะครับ...แตกคาก้นเด็กน่ะสิ
นี่แค่น้องขยับตัวแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว
ไอ้หนุ่มเก็บแต้มอย่างเขาก็โคตรฟิน แล้วถ้าน้องมันทำให้จริงๆ จะเป็นยังไง
ทว่าแม้จะคิดงั้น ก็ยังไม่วายสำทับว่า...
“ห้ามบอกใครนะว่าพี่ทำแบบนี้กับคาจี
ไม่งั้นพี่คงไม่ได้มาสอนการบ้านคาจีแล้วล่ะ” และนั่นก็ทำให้คนฟังพยักหน้าแรงๆ
รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่บอกใคร แม้จะถามทุกครั้งก็เถอะว่าทำไมชอบมีอะไรมาทิ่มก้นคาจีก็ไม่รู้
“พี่ซองฮยอน
มันทิ่มก้นคาจีอีกแล้วฮะ” แล้วก็เป็นอย่างทุกครั้ง
พอพี่ซองฮยอนพาเข้ามาในห้องนอนเพื่อสอนการบ้าน จับเขานั่งตัก ซุกหน้าเข้าที่คอ
จูบๆ จุ๊บๆ คาจีสักพัก อะไรก็ไม่รู้เด้งมาโดนก้นทุกทีจนต้องร้องบอกเบาๆ
เสียงใสที่คนฟังก็เหลือบไปมองประตูที่เขากดล็อกเองกับมือ
แล้วสูดหายใจลึกๆ
ถูๆ
ไถๆ นอกกางเกงมาเป็นเดือน ครั้งนี้ขอเถอะวะ...กูขอโทษนะไอ้แฮบยอน
ใจคิดเท่านั้น
ขณะที่อุ้มน้องที่ร้องเบาๆ อย่างตกใจให้นั่งคร่อมทับเหนือตัก
สองมือเล็กก็เลยจับบ่าเขาไว้แน่น ดวงตาแป๋วๆ มองมาอย่างไม่เข้าใจ ขณะที่คนที่คิดจะข้ามเส้นก็ทำหน้าทำตาน่าสงสาร
“คาจี
ช่วยอะไรพี่หน่อยสิ นะ”
“ช่วยอะไรฮะ”
เด็กน้อยยังคงงุนงง
ไม่ทันเล่ห์หมาป่าตัวโตที่ค่อยๆ จับมือน้องมาวางแปะลงที่เป้ากางเกงอย่างเกรงว่าน้องจะตื่น
แต่ไอ้มือเล็กๆ นี่ทำเอาคนคิดไม่ซื่อโคตรจะแข็งโด่จนคาจีตาโต
“พี่ซองฮยอนเป็นอะไรอะ”
“พี่ไม่สบาย”
“งั้น...งั้นคาจีไปหายามาให้”
เด็กดีว่าแบบนั้น แต่คนฟังส่ายหน้าหวือ ทั้งยังค่อยๆ กดฝ่ามือเล็กลงกับของในมือแบบที่เด็กน้อยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังลูบขึ้นลงเสียจนไอ้เพื่อนพี่ขนลุกซู่
วูบๆ วาบๆ ไปทั้งตัว
“ไม่ๆๆ
คาจีแค่ช่วยพี่นิดเดียว นิดเดียวจริงๆ”
“ช่วยอะไร
ให้คาจีช่วยอะไร บอกมาเลย” เด็กชายรีบตอบรับ ให้คนฟังนิ่งคิดเพียงนิด
รู้หรอกว่ากำลังจะข้ามเส้นที่ไม่ควรข้าม แต่ไอ้แก้มใสๆ หน้าขาวๆ ดวงตาแป๋วๆ
ไหนจะมือนิ่มๆ กลิ่นหอมๆ นี่ไม่ไหวจริงๆ ว่ะ จนต้องปลดกางเกงนักเรียน
เพื่อปล่อยให้อะไรบางอย่างออกมาสู่สายตาเด็กแปดขวบ
“พี่ซองฮยอนไม่สบายแน่เลย!”
ทันทีที่เห็น
เด็กชายก็ร้องลั่น
คาจีก็มีนะ
แต่คาจีมีอันนิดเดียวที่มักจะห้อยหัวลงล่าง แต่นี่ของพี่ซองฮยอนบวมเป่ง
แถมชี้ขึ้นฟ้าอีกแน่ะ แข็งโป๊กแบบนี้ ไม่สบายแน่นอน
จนเกือบจะผละออกไปหายามาให้จริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ซองฮยอนกอดเอวเอาไว้แน่น
ขยับมาซบที่หัว แล้วงึมงำบอก
“คาจีช่วยพี่ได้คนเดียวเท่านั้น...คาจีจับมันสิ
จับเบาๆ” เด็กน้อยลังเลเพียงนิด แต่สุดท้ายก็ยื่นมือไปจับอย่างกล้าๆ กลัวๆ
ความร้อนจัดที่ส่งผ่านฝ่ามือเล็ก ทำให้คาจียิ่งตาโต ทว่าก็ไม่ได้ปล่อยออก
ทั้งยังลูบไปมาเบาๆ ราวกับปลอบสัตว์เลี้ยงที่กำลังตกใจ
“อาห์...ซี้ด
แบบนั้นเลย...คาจีจับมันนะ แล้วลูบ” คนตัวโตซี้ดปากอย่างอดไม่ได้
เสียววาบไปทั้งตัวชนิดที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ยิ่งน้องลังเล
ยิ่งน้องไร้เดียงสา ไอ้ความคิดผิดชอบชั่วดีก็ไม่มีเหลือ
มีเพียงอาการเกร็งที่อยากให้เด็กจับมากกว่านี้
“ทำแล้วพี่ซองฮยอนจะดีขึ้นหรือ”
“ใช่
ทำแล้วพี่จะสบายตัว...อึ้ก”
เสียวฉิบ
แค่น้องเอานิ้วถูปลายนี่กูก็จะขาดใจแล้ว
ความคิดของคนที่กอดเอวเล็ก
เหงื่อแตกพลั่ก หลับตาลงสูดกลิ่นหอมของเด็กน้อยเข้าเต็มปอด
ยามที่รู้สึกถึงมือเล็กๆ ที่ลูบไปทั่วความยาว แล้วเหมือนเจ้าตัวจะสงสัย เพราะเอานิ้วเขี่ยตรงปลายหลายๆ
ที เขี่ยทีไอ้ซองฮยอนก็กระตุกที คำรามอยู่ข้างหูน้อง
ให้เด็กมันเล่นตรงปลายอยู่นั่นแหละ
มือคาจีแม่งดีกว่าช่องแคบมะละกา
(?) ของผู้หญิงบางคนอีก
“อึ้ก...ซี้ด...ใช่
คาจี...ขยับมือเร็วอีกนิด...อีกนิด...” คำสั่งที่ทำให้สองมือเล็กจับเข้าที่แก่นกายใหญ่
แล้วขยับแรงขึ้นอย่างไม่แน่ใจ แต่เสียงต่ำๆ ลมหายใจร้อนๆ ที่เป่าตรงหู
ตรงคอก็ทำให้คาจีคิดว่าเขาทำถูกนะ แม้จะห่วงเพื่อนพี่ชายว่าเป็นอะไรหรือเปล่าก็ตาม
และความคิดนั้นก็ทำให้เด็กน้อยดิ้นนิด
เพื่อผละออกมาสบตากับพี่ชายตัวโต ฟันขาวกัดลงบนปากอิ่ม
ก่อนที่จะถามด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา
“ถ้าคาจีทำผิด
พี่ซองฮยอนบอกคาจีนะ คาจีจะพยายาม...”
พรวด
“อ้ะ!!!” ยังไม่ทันจบคำดี
คำว่าพยายามของคาจีก็ทำเอาคนฟังสุดขอบความอดทน ปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างออกมาคามือเด็ก
แถมพุ่งขึ้นมาถึงแก้มน้องที่ร้องอย่างตกใจ ขณะที่ซองฮยอนแทบจะเอนหลังพิงพนัก
หอบหายใจแรงๆ
กูเคยอึดทนกว่านี้นี่หว่า
แต่นี่น้องรูดแม่งไม่ถึงห้านาที...กูเสร็จแล้ว
“พี่ซองฮยอนฮะ!! เป็นอะไรมั้ย!!! คาจีทำผิดหรือ ทำไมมีน้ำออกมาล่ะ คาจีต้องทำยังไง...” แล้วเสียงตื่นๆ
ของเด็กชายก็ทำให้คนฟังขยับมามองหน้า
เห็นเด็กน้อยที่กำลังลนลานจนของในมือ...เริ่มจะกลับมาอาการเดิมอีกครั้ง
“อ้ะ
มันแข็งอีกแล้ว”
โอ๊ย
อย่ายั่วให้พี่ตบะแตกสิวะคาจี ไอ้คำอย่างน้ำๆ เลอะๆ แข็งๆ นี่อย่าพูด
อารมณ์มันจะขึ้นเอา
.................................................
กลับไปอ่านต่อได้ที่
ขอบคุณค่า
