NC ชีวิตเพื่อนาย_54
ฟึ่บ
“คุณหนูฮยอกแจ!!!”
ทันใดนั้น สัมผัสชื้นแฉะก็ปะทะเข้าที่ส่วนร้อนผ่าว
ทำเอาหานฮันคยองที่แสนเย็นชาในสายตาของคนภายนอกถึงกับหลุดมาด ตวาดขึ้นมาเสียงเข้ม
ทว่า ลีฮยอกแจไม่สนใจ เขากำลังตั้งสมาธิกับสิ่งที่ส่งเข้าในไปโพรงปากอุ่น
สองมือจับกำที่ส่วนโคนหลวมๆ หัวใจเต้นถี่รัวด้วยความหวาดกลัว
แม้จะเป็นอวัยวะส่วนที่ร่างเล็กเองก็มี
แต่เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าส่วนหนึ่งก็กลัว
เพราะสิ่งนี้แหละที่เคยย่ำยีร่างกายของเขาจนแทบจะขาดใจตาย มาครั้งนี้
เหงื่อเม็ดใหญ่จึงไหลซึมรอบกรอบหน้า หัวใจเต้นแรง สองมือสั่นระริก
แต่ฮยอกแจไม่หยุด ลิ้นเล็กๆ กำลังไล่ไปตามความยาว ชิมรสชาติที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน
ฮยอกแจไม่รู้ว่ารสชาติแบบนี้ควรจะอธิบายยังไง
รู้เพียงว่าส่วนหนึ่งในใจก็อยากหยุด แต่อีกส่วนที่สำคัญกว่าบอกว่า...เขาจะไปต่อ
“อึ้ก คุณหนู!” ขณะที่คนตัวโตก็พยายามหยุดด้วยการจับเข้าที่ต้นคอของคนตัวเล็ก
แต่มันไม่อาจห้ามคนที่ตัดสินใจ...
พรวด
“เฮือก!” ส่วนใหญ่โตถูกดันเข้าไปในโพรงปากอุ่นร้อนในทีเดียว แม้ว่ามันจะไม่ประสา
ไม่ได้สุดยอดเหมือนสาวๆ หรือหนุ่มๆ ที่ผ่านเรื่องพวกนี้มาอย่างโชกโชน
แต่สำหรับหานฮันคยองแล้ว การที่ ‘คุณหนูอันสูงศักดิ์’
ทำแบบนี้ให้เขาก็เหมือนโลกของความฝันที่กลายเป็นจริง
แม้ในใจจะบอกให้หยุด
แต่ร่างกาย...กำลังปล่อยตามต้องการเบื้องลึกของจิตใจ
“จุ๊บ...จ๊วบ...”
บัดนี้
ลีฮยอกแจน้ำตาปริ่มขอบตา หากแต่ปากเล็กๆ ยังคงวนเวียนกับส่วนใหญ่โตไม่หยุดหย่อน และนั่นทำให้คนที่พยายามห้าม
ทิ้งกายลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง มือใหญ่ยกขึ้นก่ายหน้าผาก
พยายามข่มกลั้นแรงปรารถนา แต่มันทำไม่ได้เลย
เมื่อท่อนเนื้อร้อนกำลังขยับขยายขึ้นทุกที ตอบโต้คุณหนูตัวเล็กอย่างไม่ปิดบัง
และนั่นทำให้ฮยอกแจมีกำลังใจที่จะเลียให้ต่อ
ปลายลิ้นชื้นแฉะจึงขยับไปตามความยาวของส่วนร้อนผ่าว
ไล้เลียตั้งแต่โคนจรดปลาย และนั่น...
“อาห์”
เสียงคำรามต่ำๆ ของคนตัวโตกำลังทำให้ฮยอกแจ...รู้สึกดี
เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าการเลียส่วนที่มีไว้ใช้ขับของเสียจะทำให้รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้
หยดเหงื่อที่พราวไปทั่วใบหน้าจึงไม่ได้เกิดจากความกลัวอีกต่อไป
หากแต่เป็นความตื่นเต้น เหมือนนักวิทยาศาสตร์ที่ค้นพบสิ่งใหม่
ยิ่งลิ้นนุ่มนิ่มตวัดเลียไปมากแค่ไหน
เสียงครางต่ำของคนข้างใต้ก็ยิ่งกระแทกโสตประสาทมากขึ้นเท่านั้น
ฟึ่บ...ร่างขาวจึงจัดการส่งท่อนเนื้อร้อนเข้าไปในโพรงปากอุ่นอีกครั้ง
ห่อริมฝีปากเข้าหากันด้วยสัญชาตญาณ จากนั้นก็ออกแรงดูดหนักๆ และนั่น...
“เฮือก อาห์!”
ไม่จริง
ทันใดนั้น
ฮยอกแจก็ตื่นตระหนก เพราะ...เขากำลังมีอารมณ์
เวลานี้
ส่วนล่างของร่างกายร้อนผะผ่าวจนรวดร้าว จนต้องส่งมือไปสัมผัสส่วนอ่อนไหวจนพบว่ามันขยับขยายเต็มที่
หยดเหงื่อยิ่งไหลซึมรอบกรอบหน้า แก้มขาวแดงปลั่งสี ลมหายใจขาดห้วงตามจังหวะการขยับริมฝีปาก
บ่งบอกว่าความปรารถนาเองก็กำลังเล่นงานลีฮยอกแจ จนมือเล็กต้องล้วงเข้าไปในกางเกง
แล้วขยับมัน
ไม่สนใจอะไรแล้ว
ไม่สนแล้วจริงๆ
ฮยอกแจช้อนตาขึ้นมองแผ่นท้องแข็งแกร่งที่กำลังเกร็งเป็นลูกบ่งบอกความเสียวกระสันที่เขาปรนเปรอให้
รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกดี แม้ว่าจะนอนก่ายหน้าผาก ไม่ยอมก้มลงมองเขาก็ตาม
และความคิดแบบนี้นี่เองที่ทำให้คนตัวเล็กไม่อาจห้ามความกระสันอยากที่จู่โจมเขาเช่นเดียวกัน
ไม่อยากเชื่อว่าพอเห็นฮันคยองเป็นแบบนี้
แล้วเราจะรู้สึกมากขนาดนี้
นั่นทำให้ร่างขาวตัดสินใจ
ขณะเดียวกัน
ฮันคยองทำได้เพียงขบกัดริมฝีปากจนได้กลิ่นคาวเลือด
อยากจะให้ความเจ็บมันแทนที่ความใคร่ แต่ทำไม่ได้เลย
เมื่อร่างกายแทบจะสวนท่อนล่างเข้าหาโพรงปากอุ่นร้อน
เจ็บปวดรวดร้าวจนในใจตะโกนก้องว่ามากกว่านี้...เขาอยากจะตีตราลงบนเรือนร่างของคุณหนูมากกว่านี้
ความคิดที่สวนทางกับความตั้งใจนี่เองที่ทำให้ชายหนุ่มข่มทุกอย่างเอาไว้
แล้วนอนแผ่หลาเหมือนพวกไร้น้ำยา ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจต้องการ
พยายามย้ำเตือนกับตัวเองว่าพอคุณหนูพอใจก็คงหยุด แต่มัน...ไม่หยุดแบบนั้น
ฟึ่บ
“อึ้ก!”
“คุณหนู!”
ทันใดนั้น
คนที่นอนก่ายหน้าผากก็ต้องลืมตาโพลง เมื่อความเสียวกระสันกำลังเล่นงานที่ส่วนปลายยอด
และนั่นทำให้เขาเห็นภาพที่ทำให้ตะลึงงัน
ภาพของคุณหนูที่กำลังคร่อมทับเหนือร่างของเขา
แต่เหนือกว่านั้น คือการที่ร่างเล็กกำลังแหวกช่องทางคับแคบ
ขณะที่ดันกายลงมาเพื่อรองรับส่วนใหญ่โตที่ค่อยๆ เคลื่อนเข้าไปในรูเล็ก
การกระทำที่เหมือนปลุกสัตว์ร้ายในกายของหานฮันคยอง
จนสองมือกำเข้าหากันจนแทบได้เลือด
หยุด ไอ้ฮันคยอง
หยุดเดี๋ยวนี้!
“ฮัน....คยอง...ฮึก...ช่วย...หน่อย...ช่วย...ฮยอกแจ...”
ทว่า ทันใดนั้น
คนที่กำลังรับส่วนร้อนระอุก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาทั้งน้ำตา เสียงสั่นพร่าปนกับเสียงสะอื้นร้องบอก
มือเล็กจับคลึงที่ปลายท่อนเนื้อร้อนที่เข้าไปเพียงบางส่วน และนั่น...
หมับ
“อ๊า!!!!” สติทุกอย่างขาดสะบั้นลง!
ฮันคยองรวบเข้าที่ข้อพับเข่าของอีกฝ่าย
ดันปลายเท้าให้ยกสูงขึ้น จนแรงโน้มถ่วงทำให้ช่องทางคับแคบทิ้งตัวลงมา
ทำเอาคนในอ้อมกอดหวีดร้องอย่างทนไม่ไหว สองมือไขว้คว้ากอดรอบไหล่กว้าง
น้ำตาพรั่งพรูลงมาจากทั้งสองตา แต่คนตัวโตไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว
“มัน...เข้า...อึ้ก...เข้ามา...แล้ว...อื้อ...ฮึก...ลึก...มันลึก
ฮันคยอง...อึ้ก...” ท่ามกลางเสียงร่ำร้องขอความเมตตา หานฮันคยองกลับเป็นฝ่ายแนบกระชับตัวอีกฝ่าย
ดันกายพรวดเข้าไปในทางแคบชื้น กัดฟันกรอด
จากนั้น...ร่างใหญ่ก็โยกเข้าหาอย่างไม่ปราณี
“ฮันคยอง...อ้ะ
อ๊า...ฮัน...มะ...ไม่นะ...ลึก มันลึก ฮึก...”
ฮยอกแจยิ่งสะอื้นเสียงสั่น
แต่ไม่อาจจะหยุดสัตว์ป่าตัวร้ายที่แทงพรวดเข้าไปด้านใน ทั้งยังโจนจ้วง
โยกร่างเล็กจนสั่นคลอน เสียงผ้าปูที่นอนยับยู่ดังแทรกเสียงครวญคราง
หากแต่เจ้าของห้องไม่สนใจ
มีเพียงแรงขับเคลื่อนที่ยิ่งปรนเปรอให้คนที่ผวามากอดทั้งตัว ทั้งสั่น ทั้งสะอื้น
ทั้งเสียวซ่านด้วยความสุขสม
“ผมขอโทษ”
ฟึ่บ
“เฮือก! อ๊า!!! ฮัน...ฮัน...มะ..ไม่ อย่า ตรงนั้น ฮื่อ...”
ทันใดนั้น ร่างเล็กก็ถูกพลิกลงนอนที่เตียงนอนหลังใหญ่
และนั่นเป็นการเปิดโอกาสให้ส่วนใหญ่โตกระโจนเข้าหาอย่างหนักหน่วง
ไม่มีรั้งรอจังหวะ มีเพียงแท่งเนื้อร้อนที่เสียดสีกับทางคับแคบ
จนฮยอกแจแทบดิ้นพล่าน สองเท้าจิกเกร็งลงบนเตียง ร่างขาวโยกสั่นไปตามแรงกระแทก
น้ำตาไหลพราก หากแต่เป็นน้ำตาจากความใคร่ที่ทำให้สองมือกอดรอบลำคอ
และเต็มใจรับจูบร้อนผ่าวที่กำลังกลืนกินปากสีแดงจัดอย่างตะกละตะกราม
ตอนนี้ฮยอกแจรู้สึกเหมือนจะตาย
ร่างกายของเขา...กรีดร้องว่าต้องการมากกว่านี้อีก
พั่บๆๆๆ
จังหวะที่หยาบโลนของเนื้อกระทบเนื้อส่งเสียงดังก้องไปทั่วทั้งห้อง
แต่ไม่มีใครสนใจ เพราะริมฝีปากยังคงประกบเข้าหาอย่างแนบแน่น
ขณะที่ดวงตาเรียวรีเปิดปรือขึ้นมาช้าๆ
มองฝ่าม่านน้ำตาไปยังใบหน้าคมเข้มที่เครียดขมึง เมื่อความต้องการมาถึงปลายทาง
สีหน้าที่ฮยอกแจไม่คิดเลยว่าเขาจะมีโอกาสได้เห็น
และมันทำให้ร่างกายโอนอ่อนเข้าหา
หมับ
สองมือเคลื่อนเข้าไปกอดรอบลำคอแกร่ง
ยามที่กระซิบเสียงสั่น
“อีก...ทำอีก...บอกฉัน...อึ้ก...บอกอีก...แรงอีก...ของนาย...เข้ามาในตัว...ฉันอีก...”
เขาต้องการสัมผัสของผู้ชายคนนี้ให้ตีตราลงบนร่างกายและหัวใจนี้จนทนไม่ไหว
น้ำเสียงเรียกร้องที่ทำให้สติทุกอย่างของหานฮันคยองขาดสะบั้นลง
ฟึ่บๆๆๆๆ
“อ๊า!!! อีก ฮัน...อีก...แรงอีก...ได้โปรด...อึ้ก...ฮื่อ...”
ท่ามกลางเสียงเว้าวอนของอารมณ์ใคร่ที่กำลังร้อนระอุ
ฮยอกแจรู้ตัวว่าเขาต้องการมากกว่านั้น ไม่ใช่เพียงร่างกาย
แต่หมายถึงหัวใจของผู้ชายคนนี้ คนที่ไม่มีทางทำร้ายกัน ไม่อย่างนั้น
ทำไมเขาถึงปรารถนาในตัวของคนคนนี้มากมายเพียงนี้
ฮันคยอง...ให้ฉันรักนายเถอะนะ
อย่างน้อยก็จนกว่าที่เรื่องราวนี้จะจบลง ขอให้ฉันได้ ‘รัก’ กับนายสักครั้งในชีวิตนี้
ความรู้สึกมากมายที่พัดโหมเข้ามาเหมือนกับพายุเพลิงของกามอารมณ์ที่ทำให้เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า
ไม่มีหยุด
ราวกับว่าความต้องการสิบกว่าปีนี้ทะยานขึ้นมาอย่างที่ไม่มีใครหยุดยั้งมันได้
ความรู้สึกรักที่ต่างฝ่ายต่างมีให้กัน
แม้จะรู้ว่าไม่มีวันเป็นจริงได้ แต่อย่างน้อย...ขอแค่ตอนนี้ก็ยังดี
......................................
คิดเห็นยังไง บอกกันได้ที่
ขอบคุณค่ะ