NC ชีวิตเพื่อนาย_41
“ฮื่อ...นาย...นายครับ...”
ภายในห้องพักของคิมคิบอม
ตั้งแต่ทั้งคู่กลับเข้ามา เสียงครวญครางแผ่วหวานดังออกมาจากห้องไม่ได้ขาด
เตียงนอนยับยู่ยี่ ผ้าห่มผืนหนาร่นไปถึงปลายเตียง ขณะที่เจ้านายหนุ่มก็ได้เห็นภาพที่น่ามองที่สุด
ไม่มีใครอีกแล้วที่จะได้เห็นภาพคนสนิทเขาแบบนี้
ภาพที่เขาจะได้เห็นเพียงผู้เดียว
ร่างเพรียวที่แม้จะไม่ได้บอบบางอ้อนแอ้น
หากแต่มีกล้ามเนื้ออย่างคนที่ออกแรงสม่ำเสมอกำลังนั่งคร่อมอยู่เหนือตักของเขา
มือทั้งสองข้างวางแนบลงกับแผ่นท้อง ยามที่ขยับกายเคลื่อนขึ้นลงช้าๆ
หากแต่เร้าอารมณ์ จนแผ่นท้องแข็งเกร็ง ใบหน้าติดหวานแหงนเงยขึ้น
ฟันคมกัดริมฝีปากล่างเอาไว้อย่างพยายามห้ามปรามความกระสัน แต่มันทำไม่ได้เลย
เมื่อทุกครั้งที่ดงแฮขยับกายรับส่วนใหญ่โต เสียงครางแผ่วจะหลุดจากริมฝีปาก
ไม่เพียงเท่านั้น
ดวงตากลมโตฉ่ำปรือก็กบไปด้วยน้ำใส แก้มแดงจัด ใบหน้าน่ามองก็กำลังชื้นไปด้วยหยดเหงื่อ
และจากแสงไฟจางๆ จากห้องนั่งเล่นด้านนอกส่องเข้ามา ทำให้คิบอมเห็นเรือนร่างน่ารังแกที่กำลังพยายามปรนเปรอเขาสุดความสามารถ
ดงแฮไม่ได้เก่งที่สุด
หรือดีที่สุดหรอก ตรงกันข้าม
คนสนิทเขายังอ่อนด้อยไร้เดียงสากับเรื่องพวกนี้ด้วยซ้ำ เมื่อเทียบกับหลายๆ
คนที่เขานอนด้วย หากแต่สีหน้า แววตา และน้ำเสียงที่ร้องเรียกเพียงเขา
มันทำให้ดงแฮ...วิเศษที่สุด
ละสายตาไม่ได้
ปล่อยไปไม่ได้ อยากจะกกกอดเอาไว้แบบนี้
พรืด
“อื้ออออออ”
คิบอมประคองสะโพกขาวเอาไว้มั่น
เมื่ออีกฝ่ายกัดปากเต็มแรง ยามที่ดึงกายขึ้นไปเกือบสุด
ตาคมก็กดลงมองท่อนไฟใหญ่ร้อนที่มีเพียงส่วนปลายเชื่อมติดอยู่กับช่องทางคับแคบ
ก่อนที่จะส่งมืออีกข้างไปลูบแผ่นหลังชื้นเหงื่อ ไล้ปลายนิ้ว
จนคนหน้าหวานหอบหายใจสะท้าน
แผล็บ
มันมากพอให้คิบอมอดใจไม่ไหวที่จะซุกหน้าเข้าไปเลียลำคอที่แหงนเงยขึ้น
ปลายลิ้นอุ่นไล่ผ่านรอยหยักของลูกกระเดือก มายังลาดไหล่ขาวผ่อง
“อึ้ก...ฮื่อ...นาย...เฮือก! นาย...นายครับ...”
ทันใดนั้น
คิมคิบอมก็จัดการดันกายเข้าไปทีเดียวจนสุด จนคนที่กำลังครางแผ่วๆ สะดุ้งเฮือก
ผวามากอดรอบลำคอเขาเอาไว้ จนต้องส่งมือข้างหนึ่งไปขยุ้มกลุ่มผมนุ่มเบาๆ
ดึงรั้งให้เปิดลำคอ เพื่อให้เขาดูดซับความหวานของผิวเนื้อหนักหน่วงกว่าเดิม สะโพกสอบก็เริ่มต้นรุกไล่
กระแทกกระทั้นเข้าด้านใน จนคนได้รับครางเสียงหลง
“แฮก...ไหวมั้ย”
นายใหญ่ถาม
“วะ...ไหว...ไหวครับ
อื้อ...”
ดงแฮตอบเสียงแหบพร่า
ทั้งที่ตัวเองกำลังจะตายกับความใหญ่โตที่รุกไล่ช่องทางคับแคบไม่ได้ขาด
และเหมือนว่าจะหนักหน่วงมากขึ้นเรื่อยๆ ทว่า มันไม่ใช่ความเจ็บปวด ตรงกันข้าม
มันคือความสุขหรรษาที่เขาเกรงกลัวเหลือเกินว่าจะเสพติดมันมากไปกว่านี้
สัมผัสของนายดุดัน
รุนแรง บางครั้งก็ป่าเถื่อน แต่นายไม่เคยทำให้เขาเจ็บ ตรงกันข้าม
นายรู้ด้วยซ้ำว่าควรทำยังไงให้เขารู้สึกดี จนคนที่แทบจะไร้อารมณ์มาตลอดชีวิต
รู้สึกว่าจะตาย
อารมณ์มากมายมันโถมเข้ามาจนเขาตั้งตัวไม่ทันจริงๆ
ฟึ่บ
“เฮือก! นาย...นายครับ...ฮ้า...นาย...”
ดงแฮได้แต่สะดุ้งสุดตัว
เมื่อท่อนไฟร้อนมันกดกระแทกเข้ากับปุ่มอารมณ์ภายใน ยามที่ถูกจับเปลี่ยนท่า
แผ่นหลังก็แนบลงกับเตียงนุ่ม โดยมีนายใหญ่ที่รวบเรียวขาขึ้นสูง
แล้วเริ่มต้นโจนจ้วงเข้ามาตามใจ จนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้อง ความชื้นแฉะเปียกชุ่มที่ช่องทางด้านหลัง
ให้สองมือเลื่อนไปจิกผ้าปูที่นอนเอาไว้
“รู้สึก...ยังไง...”
นายโน้มตัวลงมา วางมือข้างหนึ่งข้างศีรษะ อีกมือลูบผมชื้นเหงื่อของเขาไปด้านหลัง
ทั้งที่สะโพกสอบยังโจมตีไม่มีหยุด
“ผม...”
ดงแฮคิดอะไรไม่ออกจริงๆ
“นาย...อยู่ใน...ตัวผม...ข้างใน...ผม”
“มันดีหรือเปล่าล่ะ...หื้ม”
นายใหญ่ถาม ให้คนฟังมองฝ่าม่านน้ำตาไปสบตาคู่คม
ดวงตาที่สะท้อนภาพของเขา...ดงแฮที่ไม่ใช่นักฆ่า
หากแต่เป็นดงแฮที่จะแสดงออกแบบนี้ในอ้อมกอดของนายเท่านั้น
หมับ
สองมือจึงเอื้อมไปกอดรอบลำคอ
กระซิบถ้อยคำหวาน
“ดี...ดีที่สุดเลยครับ”
คนฟังยกยิ้มนิด
กดจูบที่แก้มชื้นเหงื่อ บอกเสียงหนักแน่น
“อยู่ข้างฉันอย่าไปไหนล่ะ”
“ค...รับ...เฮือก!...อื้อ...นาย...นายครับ...อะ...อาห์...อื้อ!”
ทันใดนั้น
ท่อนไฟร้อนก็ยิ่งโจนจ้วงรุนแรง ส่งคลื่นความปรารถนากระหน่ำเข้าใส่ร่าง
จนดงแฮทำได้เพียงครางเสียงต่ำ พยายามขยับสะโพกรับเจ้านาย แต่เขาจะไม่ไหวแล้ว
มือเรียวต้องเอื้อมไปคว้าท่อนเนื้อของตัวเอง ขยับไปพร้อมกัน เพราะเขา...ใกล้แล้ว
ฟึ่บๆๆๆๆ
“อื้ออออ!!! แค่นายขยับเข้ามาอีกไม่กี่ครั้ง คนหน้าหวานก็ถึงฝั่งฝัน ได้แต่หลับตา
กัดปากตัวเองแน่น รับรู้ความสุขที่กำลังพร่าอยู่หลังม่านตา
ขณะที่คนเป็นนายก็ตามไปติดๆ
................................................
กลับไปอ่านต่อได้ที่
ขอบคุณค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น