NC
สายรุก_25
“อึ้ก...อื้อ...คิบอม...อ้ะ
พอ...พอแล้ว...เข้ามาเถอะ...เข้ามานะ...”
ภายในห้องนอนกว้าง
ดงแฮกำลังฟุบหน้าอยู่บนหมอนใบนุ่ม ยามที่สะโพกถูกดึงรั้งขึ้นสูงด้วยฝีมือของคิบอมที่กำลังใช้ปลายลิ้นกับช่องทางด้านหลัง
อย่างที่ดงแฮหลับตาแน่น คลื่นความสุขกำลังแล่นปราดไปทั่วกาย
คิบอมไม่เคยทำแบบนี้ให้
ไม่เลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้ และมันรู้สึกทรมาน
ทรมานกับความอ่อนโยนที่ไม่คุ้นเคย
หากแต่ร่างกายกลับยิ่งบิดเร้าด้วยความต้องการ
ฟึ่บ
“อ๊า!!” ดงแฮสะดุ้งเฮือก
เมื่อปลายนิ้วยาวกดสอดเข้ามาในร่างกายทีเดียวจนสุด สองมือขยุ้มหมอนเอาไว้แน่น
สูดดมกลิ่นกายของคิบอมที่ติดอยู่บนหมอนใบนี้ จนอารมณ์ยิ่งพลุ่งพล่าน
สะโพกเล็กก็กระตุกแรงๆ รับสัมผัสที่ค่อยๆ เข้ามาอย่างเชื่องช้า
“มัน...ทรมาน...ฮึก...เข้ามา...เถอะนะ...”
ดงแฮส่ายหน้าแรงๆ ยามที่น้ำตาหยดใสกำลังเอ่อล้นออกมา
ให้คนตัวโตยังคงขยับนิ้วมือของตัวเองอย่างเชื่องช้า ราวกับรู้ว่ายิ่งอ่อนโยนแค่ไหน
ดงแฮก็ยิ่งกรีดร้องมากขึ้นเท่านั้น
“ร้องไห้อยู่หรือเปล่าดงแฮ”
คำถามที่คนฟังหันหน้ามามอง จนเห็นใบหน้าหวานไร้กรอบแว่นที่กำลังฉ่ำน้ำตา
“สวย สวยกว่าทุกครั้งเลย”
คิบอมก้มลงกระซิบ ยามที่กดจูบที่ปลายหางตา
เลียรสเค็มปร่าอย่างอ่อนโยนที่ทำให้ดงแฮหลับตาลง ร่างกายสั่นสะท้าน
เสียงหอบหายใจดังก้อง
“ร้องไห้เพื่อฉัน เพื่อฉันคนเดียว”
คราวนี้ไม่ใช่คำสั่ง หากแต่เป็นคำร้องขอที่ต้องการให้ลีดงแฮมองเพียงคิมคิบอมคนเดียวเท่านั้น
และนั่นก็ทำให้คนฟังตอบรับเสียงสั่น
“พะ...เพื่อคิบอม...เพื่อคิบอม...อึ้ก...ฮ้า...”
“อยากให้เอาเข้าไปแล้วหรือ”
ชายหนุ่มก้มลงกระซิบถาม พลางเลียติ่งหูนิ่มเบาๆ
เลื่อนริมฝีปากไปกัดที่ซอกคอจนดงแฮพยักหน้าแรงๆ
“ฮื่อ...เข้ามา...เข้ามาเถอะนะ...ผมอยากรู้สึกถึง...คิบอมข้างใน...”
คำพูดแสนน่ารักและไร้เดียงสาที่ทำให้คิบอมขบกรามแน่น ดึงมือออกจากช่องทางอ่อนนุ่ม
ยามที่พลิกร่างดงแฮให้หันมา
หมับ
จากนั้น
ร่างขาวผ่องก็ถูกรั้งให้ขึ้นมานั่งตัก หันหน้าเข้าหากัน จนแก่นกายใหญ่ถูไถไปตามช่องทางสีสดเบาๆ
จนเสียงหวานหวีดร้องอย่างอดไม่ได้
“เอามันเข้าไปสิ”
ไม่วายที่ผู้ชายซาดิสม์จะยังเอ่ยสั่ง
ให้ดงแฮเอื้อมมือไปจับท่อนเนื้อร้อนผ่าวมาจ่อที่ช่องทางอุ่นร้อนของตัวเอง
จากนั้น...ก็รับมันเข้ามาอย่างเชื่องช้า
“อึ้ก...ฮื่อ...อาห์...อ้ะ...”
ดงแฮกรีดเสียงร้องในลำคอ ยามที่รับส่วนใหญ่โตเข้ามาทั้งหมด
สองมือก็ยกขึ้นกอดรัดรอบลำคอแกร่งแล้วเป็นฝ่ายขยับ
“รู้มั้ยว่าช้าไป”
คิบอมบอกพลางเลียแก้มนิ่ม ให้คนฟังขยับกายแรงขึ้น
รู้สึกเหมือนจะขาดใจกับสิ่งที่ไม่ได้ทำมาหลายสัปดาห์ หัวใจก็เต้นถี่กระหน่ำเมื่อเขาคิดว่าเขาได้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้อีกครั้งหนึ่งแล้ว
“คิบอม อ๊า...คิบอม...”
คนหน้าหวานร้องเรียก พลางซบหน้าลงกับไหล่ชื้นเหงื่อ
ร่างกายช่วงล่างก็ขยับถี่แรงขึ้น ยามที่ปรือตาขึ้นมาช้าๆ
แล้วเขาก็ได้เห็น...รอยสักรูปมังกร
สองมือลูบไล้มันอย่างแผ่วเบา
รู้สึกเหมือนถูกมนต์สะกด ยามที่ภาพความทรงจำย้อนกลับมาอีกครั้ง
คนที่ได้เห็นรอยสักของคิบอมคือคนที่เขาขึ้นเตียงด้วย
“อย่า...ฮึก...อย่าให้คนอื่นเห็น...รอยสักของคุณ...อีก...ได้มั้ย”
ดงแฮร้องถามเสียงสั่น ยามที่กดจูบลงบนรอยสักนั้น
ซึ่งคิบอมที่กำลังดันกายเข้าไปในช่องทางคับแคบก็กอดกระชับเอวเล็ก ถามเสียงต่ำ
“นี่เป็นคำสั่ง?”
“ไม่...อ้ะๆ...มันคือคำขอร้อง”
มีแค่ผมได้มั้ยครับ มีแค่ผม
คำถามที่คนตัวโตยกยิ้มมุมปาก
มือใหญ่ล้วงลงไปขยับรูดแก่นกายเล็กไปด้วยอย่างที่ดงแฮตัวสั่นสะท้าน
หากแต่ใบหน้ายังคงซบลงบนรอยสักนั้นอย่างหวงแหน กดจูบเบาๆ
ทั้งยังส่งปลายลิ้นไปเลียจนคิบอมบีบขยำก้นนิ่ม แล้วดันกายเข้าไปแรงๆ
จนเสียงกรีดร้องก้องไปทั่วทั้งห้อง
“ได้สิ” คิบอมตอบออกมาจนได้
ยามที่รวบร่างเล็กให้งอเข่าขึ้น แล้วเป็นฝ่ายดุนดันเข้าไปเอง
จนดงแฮแทบทนไม่ไหวกับส่วนใหญ่โตที่กดเข้ามาจนสุด
จากนั้นก็ดันใบหน้าหวานให้สบประสานสายตากัน
จนเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังส่งยิ้มให้
“เพราะฉันรักนาย”
“!!!”
ดงแฮถึงกับเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง หัวใจยิ่งเต้นกระหน่ำถี่
สองมือที่กอดรัดลำคอแกร่งยิ่งกอดแน่น ยามที่น้ำตาหยดใสร่วงพรูออกมาจากดวงตา
หมับ
“อ๊าาาา!!! คิบอม...ยะ...อย่าเพิ่ง...อย่า...ฮื่อ...” ดงแฮได้แต่กรีดเสียงร้อง
อยากจะถามให้แน่ใจ หากแต่คิบอมกลับรวบร่างเขาลงนอนกับเตียง
แล้วดุนดันกายเข้ามาอย่างหนักหน่วง จนคิดอะไรไม่ออก มีเพียงสัมผัสร้อนผ่าวที่เข้ามาไม่มีหยุด
“ฉันรักนาย”
เป็นอีกครั้งที่ริมฝีปากได้รูปก้มลงกระซิบบอกเสียงหนักแน่น
ก่อนที่จะโจนทะยานเข้ามาหา ส่งคนข้างใต้ไปจุดหมายปลายทางอย่างง่ายดาย
และแน่นอนว่าไม่มีทางหยุดแค่นั้น เพราะคิบอมพลิกร่างดงแฮให้นอนคว่ำหน้า
ก่อนที่จะดันกายเข้าไปในช่องทางอุ่นอีกครั้ง จนคนได้รับจิกหมอนแน่น
“คิบอม...คิบอม...อาห์...คิบอม...”
“เป็นแฟนฉัน
นายต้องรู้ว่าฉันจะทรมานนายไปตลอดชีวิต!” คิบอมบอกเสียงหนัก
ยามที่ขบกรามแน่น กระแทกกายเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มที่โอบล้อมเขาเอาไว้แน่น
เหมือนกับหัวใจที่กำลังถูกความอบอุ่นของคนจืดชืดคนนี้เข้ามาเติมเต็มจนภาพในอดีตจางหายไป
คำที่ดงแฮก็บอกเสียงสั่น
“ผม...ยอม...ยอมตลอดชีวิตเลย”
หากเป็นความทรมานที่แสนหวานนี้
เขายอมตกอยู่ในบ่วงการถูกทรมานไปตลอดชีวิตเลยล่ะ
...............................................
คิดเห็นอย่างไร บอกกันได้ที่
ขอบคุณค่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น