NC Cupid’s Wish Children_32
“ฉันไม่ใช่...ของนาย...ไม่...อ้ะ...”
อึนแจได้แต่หลุดเสียงร้องออกมา
เมื่อฝ่ามือใหญ่กำลังยุ่มย่ามเข้าที่แก่นกลางลำตัว จนร่างบางสะดุ้งเฮือก
ยามที่พยายามใช้ขาถีบอีกฝ่าย แต่กลับไม่สามารถทำอะไรคนที่เลียริมฝีปากของเขา
แก้มของเขา ติ่งหูของเขา และซอกคอขาวไปได้เลย สองมือก็ถูกยึดเอาไว้แน่นจนน้ำตาหยดใสเอ่อคลอที่ดวงตา
ทว่า
แฮบยอนกลับมองไม่เห็นอะไรนอกจากความจริงที่ว่า...เขามีเวลาเหลือเพียงแค่คืนเดียวเท่านั้น
หมับ
เฮือก!
อึนแจได้แต่หลุดเสียงร้องอย่างตกใจ
เมื่อมือใหญ่กำลังรูดรั้งไปตามความยาวให้เขา ริมฝีปากร้อนผ่าวก็กำลังโน้มลงมาเลียที่หัวนมนิ่ม
ดูดเลียแรงๆ จนแผ่นอกบางสะท้าน เรี่ยวแรงที่กำลังต่อต้านก็ลดน้อยลงทุกที จนร่างบางทำได้เพียงนอนนิ่งอยู่บนฟูกนิ่ม
อาการยินยอมที่ทำให้คนด้านบนยิ่งได้ใจ
ริมฝีปากร้อนผ่าวจึงสัมผัสได้ทั่วทุกอณูผิว ทั้งแผ่นอก แผ่นท้อง เรียวขาขาว
แล้วกลับมายังส่วนน่ารักที่เขาครอบริมฝีปากลงไปจนสุด
ยามได้ยินเสียงสั่นเครือของข้างใต้ที่ปลุกเร้าอารมณ์รักของให้ลุกโชนยิ่งขึ้น
“พอ...แฮบยอน...พอ...อ้ะ...”
เสียงร้องที่ไม่อาจจะหยุดคนตัวโตที่กำลังหน้ามืดตามัวได้เลย
เพราะริมฝีปากร้อนผ่าววกกลับมาประกบจูบที่ปากสีสวยอย่างรวดเร็ว ดูดดื่มทุกความหวาน
ยามที่รั้งปลายเท้าของอีกฝ่ายให้แยกกว้างออก แล้วแทนที่ด้วยร่างกายแข็งแกร่งที่แนบสนิทลงไป
สัมผัสได้ถึงผิวกายอุ่นนิ่มของคนข้างใต้ที่ยิ่งทำให้ชายหนุ่มหลงมัวเมาจนโงหัวไม่ขึ้น
“นายเป็นของฉัน
อึนแจ...เป็นของฉันเสมอมา”
“อึ้ก...ฮื่อ...”
“นายเป็นของฉัน
ไม่ใช่มัน” แฮบยอนบอกเสียงพร่า ยามที่ซุกตัวอยู่เพียงแผ่นอกบาง ยามที่สัญชาตญาณก็กำลังสั่งให้ขยับขยายช่องทางให้คนข้างใต้อย่างไม่ต้องการให้อีกฝ่ายเจ็บ
ริมฝีปากก็ทำหน้าที่อย่างไม่มีบกพร่อง หากแต่ความคับแน่นราวกับไม่เคยถูกใครสัมผัสมาตลอดหกปีกำลังทำให้ชายหนุ่มทนไม่ไหว
ดวงตาคู่คมพร่ามัว
มองเห็นเพียงใบหน้าแสนสวยของหานอึนแจที่เขาอาจจะหลงใหลมาตลอดเพียงแต่ไม่เคยรู้สึกตัว
เรือนกายแข็งแกร่งก็กำลังเรียกร้องต้องการความอ่อนหวานน่ารักที่เข้ามาเติมเต็มหัวใจ
จนริมฝีปากอุ่นแตะลงบนกลีบปากบางอย่างแผ่วเบา...ผิดกับกายแกร่งที่กำลังกระทำรุนแรง
สวบ
เฮือก!
“ฮื่อออออ...อึ้ก...ฮื่อ...”
แม้จะห่างหายสัมผัสทางกายมาหลายปี
หากแต่ร่างกายของพวกเขาทั้งคู่ไม่เคยลืมกันได้เลย แม้ว่าจะเติบใหญ่กว่าเดิม
หากแต่อึนแจก็ยังรู้ว่าควรจะโอบขารอบเอวสอบ ยามที่แฮบยอนก็ช้อนสะโพกเล็กขึ้นมา
ยามที่สอดกายลึกเข้าไปไปภายในอย่างลื่นไหลเสียราวกับว่าร่างกายของทั้งคู่สร้างมาเพื่อกันและกัน
ความร้อนผ่าวที่สอดลึกเข้าไป...เข้าไป...จนสุด
“อึนแจ...อึนแจ...ฮ้า...”
เสียงครางต่ำดังกระซิบข้างหู ยามที่สะโพกสอบกำลังขับเคลื่อนเข้าหาอย่างรู้จังหวะ
กระแทกเข้ายังจุดอ่อนไหวที่ทำให้ร่างกายส่งเสียงครางสั่นในอ้อมกอด
หัวใจของทั้งคู่ก็กำลังเต้นรัวแรงยามที่ร่างกายกำลังประสานกันเป็นหนึ่ง
ไร้ซึ่งคำพูด
มีเพียงร่างกายที่ขยับเคลื่อนไหวตามใจปรารถนากับเสียงร้องสั่นครางเครือในลำคอประสานไปกับเสียงเสียดสีของผิวเนื้อที่ดังสะท้อนไปทั่วทั้งห้องกว้าง
หากแต่ร่างกายกำลังประสาน
แต่หัวใจเล่า...มันประสานเป็นหนึ่งเดียวเช่นนั้นหรือ
ความสัมพันธ์ที่ก้าวผ่านในค่ำคืนนี้จะทำให้ทั้งคู่กลับมาเป็นดังเดิม...จริงหรือ
.................................................
คิดเห็นยังไงบอกกันได้ที่
ขอบคุณค่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น