NC
Special…Songhyun &
Kaji_8
ทว่า มีหรือที่คนมองจะยอมปล่อยไปง่ายๆ
“น่ารักออก”
“พี่ซองฮยอนอ่า”
“ยิ่งเรียกพี่เสียงหวานๆ
คิดว่าพี่จะหยุดมั้ยล่ะ”
ชายหนุ่มถามเสียงพร่า
ยามมองภาพแสนสวยตรงหน้าไม่วางตา
ภาพของเด็กน้อยร่างผอมเพรียวที่กำลังแอ่นตัวโค้งลงไปเก็บแครอท
ขณะที่อีกมือก็ถูกเขาคว้าดึงขึ้นสูงจนเปิดเผยภาพแสนอีโรติกให้ปรากฏแก่สายตา...คาจีกำลังแอ่นก้นให้เห็นช่องทางสีสวยที่แดงช้ำกว่าเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด
“เจ็บมั้ยหืม” คนมองถามอย่างเป็นห่วง
แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือที่ยึดเอาไว้ บังคับท่าทางให้ร่างน้อยยืนแอ่นตัวอยู่ท่าเดิม
ขณะที่ตัวเองก็เลื่อนเก้าอี้ไปซ้อนด้านหลัง เพื่อมองให้ชัด จากนั้นก็ส่งปลายนิ้วไปถูไถที่ความแดงช้ำอย่างเบามือ
ซองฮยอนถูไปรอบๆ เบาๆ
เกรงว่าน้องจะเจ็บ แต่แทนที่จะยอมปล่อยให้ยืนดีๆ
เขากลับคว้ามืออีกข้างของคาจีขึ้นไปจับที่ขอบเคาน์เตอร์
ปล่อยให้แครอทหลายหัวหลุดจากมือแล้วหล่นกระจายบนพื้น ทว่า
คนเก็บเองก็เหมือนจะไม่สนใจแล้ว เพราะพยายามร้องห้ามเสียงสั่น
“มะ...ไม่เจ็บ
แต่อย่าจับ...พี่ซองฮยอน อย่าจับครับ”
“ไม่เอา อย่าดื้อสิ ให้พี่ดูนะคาจี”
พอจะยกมือปิดก้น กลับถูกผู้ชายตัวโตบังคับให้สองมือเท้ายันกับเคาน์เตอร์
จนต้องบีบมันแน่น กัดปากน้อยๆ
เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาที่กำลังถูวนรอบปากทางเข้า ตามมาด้วย...
จุ๊บ
เฮือก
สัมผัสของริมฝีปากอุ่นที่แตะลงบนก้นกลม
จากนั้นลิ้นร้อนก็เลียเบาๆ
แต่สร้างความเสียวสะท้านให้กับคนที่ได้รับจนเนื้อตัวสั่นเทา
“ยะ...อย่า...”
“พี่จะดูแผลให้ไง”
“พี่ซองฮยอน...ไม่...ฮือ...ไม่เอานะ...”
คาจีร้องราวกับจะร้องไห้ ขณะที่ยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดส่วนหน้าของตัวเอง
เพราะมันกำลังร้อนขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งยังมีปฏิกิริยา จนต้องบอกเสียงสั่นพร่า
“ผมไม่ได้หื่นนะ...ไม่ได้ลามก...นะพี่ซองฮยอน...”
เพราะกลัวอีกฝ่ายว่าว่าตัวเองหื่นกาม ทั้งที่เมื่อวานและเมื่อเช้าก็ทำไปแล้ว
คิมคาจีเลยพยายามแก้ตัวเสียงสั่น กลัวอีกฝ่ายจะไม่ชอบที่ร่างกายเขาอ่อนไหวง่ายแบบนี้
ซึ่งนั่นก็ทำให้ซองฮยอนชะงัก
“คาจี ไหนมองหน้าพี่สิ”
ใบหน้าฉ่ำน้ำตาเหลียวกลับมามอง
และแทนที่จะทำให้น่าสงสาร ไหงคนมองว่ามันน่า...รังแก
คิมคาจีในเวลานี้น่ารังแกเสียจนแทบทนไม่ไหว
“พี่ชอบนะ พี่ชอบที่คาจีเป็นอย่างนี้
อ่อนไหวง่ายกับสัมผัสของพี่แบบนี้ เพราะไม่อย่างนั้น
คาจีก็จะรองรับความต้องการของพี่ไม่ไหวเหมือนกัน...เกือบสิบปีนะครับที่พี่อดทนเฝ้ารอวันที่จะกอดคาจีมาตลอด...พี่ต้องการคาจีมากเสียจนเราต้องคิดไม่ถึงแน่ๆ”
ชายหนุ่มว่าพลางเลื่อนมือไปปาดน้ำตาให้อย่างเบามือ
การกระทำที่เหมือนจะอ่อนโยน
ถ้าไม่ใช่เพราะ...
ฟุ่บ
“อึ้ก...ฮ้า! ฮ้า...ยะ...อย่า...มันเข้ามาแล้ว..นิ้วพี่...”
ถ้าไม่ใช่เพราะนิ้วยาวกำลังสอดแทรกเข้าไปในช่องทางคับแคบอย่างเชื่องช้า
จนคนได้รับเบิกตาโพลง ดวงตาฉ่ำเยิ้ม แก้มแดงจัด เผยอปากเปล่งเสียงคราง
แล้วก็หันกลับไปซบหน้ากับเคาน์เตอร์ตามเดิม
“นุ่มจัง
เพราะว่าทำมาตั้งแต่เมื่อวานแน่เลย ข้างในของคาจีทั้งนุ่มทั้งร้อน” ชายหนุ่มกระซิบ
มองร่างที่สั่นระริก หากแต่สะโพกกลับตอบรับสัมผัสของเขาด้วยการส่ายน้อยๆ
ให้ต้องขยับนิ้วช้าๆ แต่...
“เฮือก...อ๊า...พี่ซอง...ฮยอน...อึ้ก...”
โดนจุดกระสันภายในอย่างแม่นยำ จนก้นกลมๆ ส่ายซ่าน
เสียจนความต้องการยิ่งล้นทะลักมากกว่าเดิม
“มื้อเที่ยง...ไหนว่ากิน...ข้าว...เฮือก...”
“อาหารหลักเอาไว้หลังจากสลัดเรียกน้ำย่อยก่อนก็แล้วกันเนอะ”
ร่างสูงหัวเราะแผ่วๆ ก้มลงจูบแผ่นหลังขาวเนียน ยามที่เห็นว่าส่วนน่ารักกำลังแข็งขืนชี้เด่นขึ้นมาเหนือผ้ากันเปื้อนจนต้องจับเอาไว้
“อื้อ...ไม่นะ...มัน...”
“รู้สึกดีใช่มั้ย
พี่ไปเลือกผ้ากันเปื้อนที่ผ้านิ่มที่สุดมาเลยนะ” ซองฮยอนกระซิบ
พลางจงใจรูดรั้งส่วนกลางลำตัวให้เสียดสีกับผ้ากันเปื้อน สัมผัสความเปียกชื้นแฉะที่กำลังซึมผ่านเนื้อผ้า
อีกมือก็เพิ่มนิ้วเข้าไปถึงสาม จากนั้นก็ขยับอย่างมีชั้นเชิง
จนคนได้รับแทบจะแนบหน้ากับเคาน์เตอร์หินอ่อน
“ดีมั้ยครับ”
หงึกๆ
ใบหน้าเปื้อนน้ำตากดหน้าไวๆ
ยามที่ร่างกายสั่นไปหมด แต่ถ้าหากคิดว่านี่มันจบแล้ว
คนโรคจิตของจริงก็บอกเลยว่าไม่จบ เพราะจัดการปล่อยมือจากแก่นกลางลำตัว
แล้วคว้าแครอทที่ปอกเปลือกเอาไว้แล้ว ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางบอกว่า...
“กินสลัดกันก่อนเนอะ”
ฟึ่บ
“เฮือก! อะ...เอามันออกไป...มันแปลก...ฮ้า...พี่ซองฮยอน...ไม่เอา...ไม่นะ...อ้ะ
อ๊า...” เด็กน้อยครางเสียงสั่นระริก ยามที่นิ้วยาวดึงออกไปแล้วแทนที่ด้วยแครอทสีส้มสดที่ถูกดันเข้าไปช้าๆ
ความแข็งและเย็นที่เพิ่งเอาออกมาจากตู้เย็นทำให้สะโพกส่ายเร่าๆ
“ไม่เอา
แต่ทำไมข้างในเหมือนกลืนเข้าไปเลยล่ะ” ชายหนุ่มว่า ทั้งที่ตาวาววับ
มองส่วนคับแคบที่กำลังกลืนแครอทเข้าไปทั้งยังขมิบถี่รัว ให้ต้องดึงมันออก แล้วกดเข้าไปใหม่
นั่น ทำให้คาจีเกร็งก้นขึ้นสูง
หอบหายใจ ปล่อยน้ำตาร่วงแหมะด้วยความสุขหรรษา
“พี่ชอบให้คาจียอมรับความจริงนะ”
ซองฮยอนกระซิบ ยามที่ดึงแครอทเข้าและออกหลายๆ ที ฟังเสียงหวานครางพร่า
จากนั้น...ก็หยุดมือ
“ยะ...อย่าหยุด พี่ซองฮยอน...”
“ก็เราบอกให้พี่หยุดเอง
ถ้าไม่อยากให้หยุด ลองทำด้วยตัวเองดูสิ”
คนฟังอยากจะร้องไห้
แต่ไม่ว่าจะร้องขอยังไง อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมทำต่อ
ทั้งยังดึงมือเรียวให้จับเข้าที่ด้ามแครอทราวกับบังคับกรายๆ
การกระทำที่ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาน่ามองเหลียวกลับมา
กัดปากตัวเอง แต่...
ฟึ่บๆๆ
“อ๊า ฮ้า...อะอ๊า...”
มือเรียวกลับขยับเจ้าผักหัวสีส้มเข้าออกที่ช่องทางคับแคบ
อีกมือก็กำแก่นกลางลำตัวผ่านผ้ากันเปื้อน ใช้ไหล่ข้างหนึ่งเอนแนบกับขอบเคาน์เตอร์เพื่อช่วยพยุงตัว
ภาพสวยๆ ที่ซองฮยอนนึกเสียดายที่ลืมหยิบโทรศัพท์มือถือเข้าครัวมา
ไม่งั้นคงได้ของสะสมล้ำค่ามาอีกหนึ่งชิ้น ทว่า...
หมับ
“อ้ะ พี่ซองฮยอน!”
ท่าทางที่ทำให้มองสีหน้าไม่ชัด
ทำให้คนตัวโตจัดการอุ้มร่างเล็กขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์ พลิกให้หันกลับมา
กระชากผ้ากันเปื้อนให้พ้นเอว ปิดบังไว้เพียงส่วนบน เปิดเปลือยส่วนล่างให้เขาได้มองจนตาวาววับ
“แบบนี้ดีกว่าเยอะเลย”
“จะ...ใจร้าย”
“คาจีชอบที่พี่ใจร้ายไม่ใช่หรือ ดูสิ
คาจีน้องๆ ยังซื่อตรงกว่าซะอีก” คนมองหัวเราะเสียงต่ำ ยื่นมือไปบิดหัวนมเล็กเล่น
ยามมองคนที่ว่าเขาใจร้าย แต่ก็กลับมาใช้สองมือช่วยตัวเอง
สีหน้าแสดงออกถึงความสุขสมปนทรมาน จนอยากจะขังเอาไว้ในห้องไม่ให้ออกไปเจอใครที่ไหน
“พี่...ไม่ไหว...อึ้ก...ของพี่...ได้มั้ย...นะครับ...”
คาจีช้อนตาขึ้นมอง กระซิบบอกเสียงเบา เมื่อเขากำลังจะไม่ไหวแล้ว แม้ว่ามันจะตื่นเต้น
หากแต่ก็อยากได้อย่างอื่นมาเติมเต็มมากกว่าเจ้าของกินอันนี้
“ก็นึกว่าจะไม่ขอซะแล้ว”
คนที่เผยด้านโรคจิตตัวเองเต็มที่หัวเราะอย่างชอบใจ
ยามที่ดึงขาเรียวให้แยกกว้างออก ดึงกางเกงตัวเองลง แทรกเข้าไประหว่างกลาง
หากแต่...
“พี่ไม่เอาออก...อ๊า!!!!!”
คาจีได้แต่หวีดเสียงร้อง
เมื่อกำลังทักเรื่องเอาแครอทออก
แก่นกายร้อนระอุกลับพยายามดุนดันเข้ามาในช่องทางคับแคบพร้อมกันจนเบิกตาโพลง
ยื่นมือไปข่วนไหล่อีกฝ่ายด้วยความทรมาน น้ำตาไหลเป็นทาง แต่ร่างกายกลับไม่ต่อต้าน
มีแต่จะแอ่นกายรับมากขึ้นกว่าเดิม
“อึ้ก...คับไปจริงๆ ด้วย”
“เพราะพี่นั่นแหละ
ฮึก...อ๊า...มันอึดอัด...ขยับที ขยับ...” คาจีทั้งข่วน
ทั้งบีบไหล่ราวกับพยายามผ่อนคลายอารมณ์หวาม แต่มันช่วยไม่ได้เลย
มีแต่จะทำให้รู้สึกมากยิ่งขึ้น จนต้องร้องขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายที่กัดฟันกรอด
หากแต่ก็เริ่มขยับกายช้าๆ
“พี่ว่าไม่เวิร์กแฮะ”
ฟุ่บ
สวบ
“ฮื่ออออออออออ อืม
พี่ซองฮยอน...พี่...” ว่าจบ ซองฮยอนก็ดึงของเล่นในครัวของเขาโยนทิ้ง
เพื่อดันกายเข้าไปแทนที่จนสุดแทน จนคาจีหวีดร้องลั่น กอดไหล่กว้างแน่น
ยามที่สะโพกก็ขยับเคลื่อนรับส่วนร้อนจัดที่ทำให้รู้สึกดีกว่าของช่วยตัวเองนั่นไม่รู้กี่เท่า
สวบๆ
“ใกล้แล้วหรือ” ชายหนุ่มถามเสียงต่ำ
ให้คนฟังกดหน้าแรงๆ
“เฮือก พี่...ฮื่อ...” คาจีครวญครางไม่เป็นภาษา
สะดุ้งทุกครั้งที่ท่อนไฟร้อนเคลื่อนเข้ากระแทกจุดกระสัน ใบหน้าก็แหงนเงยขึ้น
สองมือโอบรัดรอบลำคอ ยามที่สะโพกเด้งขึ้นเหนือเคาน์เตอร์
เมื่อความต้องการมาถึงปลายทาง จนต้องปลดปล่อยออกมาจนหมด
แต่...พี่ซองฮยอนยังไม่เสร็จด้วย
“ให้พี่เอาออกมั้ย”
“มะ...ไม่เป็นไร...ทำเถอะฮะ...ทำเถอะ”
แก่นกายใหญ่ยังคงจู่โจมไม่หยุดยั้ง ขณะที่คนฟังก็ตอบรับเสียงแผ่ว
ยืนยันด้วยการยกขาขึ้นกอดรอบเอวสอบ หอบหายใจหนักๆ จนชายหนุ่มเองอดไม่ได้ที่จะกดจูบที่แก้มใสอย่างรักหมดหัวใจ
“พี่ขอโทษ ฮ้า ฮ้า วันนี้คงได้กินข้าวเช้าตอนบ่าย”
“มะ...ไม่เป็นไรครับ...ไม่เป็นไร”
คำตอบแทนน่ารักที่ซองฮยอนยิ่งฟัดคนในอ้อมกอดแรงๆ
ก็น่ารักขนาดนี้ จะให้เขาหยุดรังแกได้ยังไง...จริงมั้ยล่ะ
เรื่องราวที่หากคนเป็นพ่อเด็กรู้...คงมีคนแถวนี้ตายศพไม่สวยเป็นแน่แท้
...........................................
คิดเห็นอย่าไรบอกกันได้ที่
ขอบคุณค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น