NC มนตรา_39
สัมผัสร้อนยังคงดำเนินต่อไป
ไต่ระไปตามผิวนุ่มละมุนบ้างเบา บ้างเน้นย้ำจนขึ้นรอย
ปลายจมูกโด่งก็สูดดมกลิ่นเนื้ออ่อนบางที่ยิ่งเร่งเร้าความต้องการของบุรุษหนุ่มที่ลุกโหมเหมือนอยู่ในกองเพลิง
ฝ่ามือหยาบกร้านขยับลูบไล้ไปตามผิวเนื้อขาวเนียนละเอียด เพียงบีบเคล้นก็เรียกเสียงครางแผ่วหวานจากเรียวปากสีระเรื่อที่ดังคลอเคลียกับความเงียบยามราตรี
คิบอมไม่รอช้าที่วกกลับไปกดจูบที่เรียวปากสีระเรื่อ
ดื่มด่ำกับความหวานล้ำทุกหยาดหยดอย่างไม่รู้เบื่อ ขณะที่ฝ่ามือร้อนระอุก็กำลังลากไล้เนื้อผ้านุ่มให้คลายออกจนร่นมาถึงช่วงไหล่กลมกลึง
ฝ่ามือหยาบก็ลูบขึ้นลงไปมาจนวีล่าน้อยต้องร้องอื้ออึงในลำคอ
สัมผัสที่กำลังทำให้ร่างของทั้งสองขยับเบียดเข้าหากันอย่างแนบแน่นมากยิ่งขึ้น
ความอึดอัดยิ่งเล่นงานดงแฮจนวีล่าน้อยต้องกอดรัดร่างสูงใหญ่เหมือนดังคนจมน้ำ
“คิบอม...ข้าร้อน...อื้อ...”
วีล่าน้อยครางราวเสียงกระซิบ ดวงตาหวานซึ้งเริ่มเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์รักที่ถูกปลุกขึ้นมาจากริมฝีปากร้อน
และแม้ว่าอากาศยามนี้จะเย็นจัด อีกทั้งเสื้ออาภรณ์ยังถูกดึงรั้งจนเผยผิวขาวอมชมพู
แต่ดงแฮกลับร้อน...ร้อนขึ้นเรื่อยๆ ด้วยฤทธิ์มือและปากขององค์ชายหนุ่ม
ถ้อยคำสารภาพแสนน่ารักที่เร่งเร้าความต้องการของคิบอมที่ปลดรั้งชุดสวยจนกองอยู่บนฟูกนุ่ม
เหลือเพียงเรือนร่างเปลือยเปล่าแสนงดงามที่นอนทอดร่างหอบหายใจอยู่ใต้เรือนกายแข็งแกร่งของตน...ผิวขาวเนียนทั้งยังขึ้นสีชมพูระเรื่อ
ใบหน้างามที่แดงก่ำทั้งยังหอบเสียงสั่นสะท้าน
ขาเรียวขยับเบียดชิดกันด้วยความขลาดเขิน
ไม่ว่าจะมองมุมไหน
ดงแฮก็ช่างงดงามเสียเหลือเกิน
ภาพแสนงดงามที่แม้ตนจะเคยเห็นมาแล้ว
แต่มันกลับยิ่งเรียกร้องอารมณ์รักที่โหมกระหน่ำขึ้นมาราวกับราดน้ำมันลงกองเพลิง
“คิบอม...อาห์...”
ดงแฮสะดุ้ง เมื่อริมฝีปากแสนร้ายกาจที่ทำให้ตนรู้สึกเหมือนจะหมดลมกำลังขยับลงซุกไซ้ที่ผิวเนื้อเนียนอีกครั้ง
ฝ่ามือหยาบก็กำลังบีบคลึงเนินสะโพกอิ่มเต็มเบาๆ แล้วใบหน้าคมคายก็ขยับมาดูดกลืนเนินเนื้อหน้าอกจนร่างเล็กสะดุ้งวาบ
แหงนเงยหน้าปล่อยเสียงครางเครือออกมาไม่ได้ขาด
ความรู้สึกยามนี้เหมือนจะขาดใจกับความร้อนรุ่มที่ถูกมอบให้
เสียงครางหวานปนเสียงหอบหายใจดังสะท้อนทั้งห้องกว้าง ยามที่คิบอมกดจูบที่แผ่นท้องขาวเนียน
ดงแฮก็เกร็งสุดตัว จากนั้นดวงตาคู่งามก็ต้องสั่นระริก
เมื่อคิบอมผละจากไปเพียงครู่เพื่อปลดรั้งเสื้อผ้าที่สวมใส่ออกอย่างรวดเร็ว แล้วขยับมามอบจูบที่เรียวปากสีระเรื่ออีกครั้ง
เนื้อตัวเปลือยเปล่าของคนทั้งคู่ที่ขยับเสียดสีกันเหมือนดั่งโหมไฟให้กับอารมณ์รักที่ลุกโชน
ฝ่ามือร้อนก็ยิ่งลูบไล้ไปทั่วผิวขาวเนียนละเอียด แล้วดงแฮก็ต้องสะดุ้งสุดตัว
เมื่อฝ่ามือใหญ่กอบกุมที่ส่วนอ่อนไหวสีระเรื่อ เพียงขยับอย่างเชื่องช้า
ดงแฮก็หลับตาแน่น มือเรียวขยับไปจับเกร็งที่ผ้าที่รองรับร่างของทั้งสองเอาไว้แน่นจนแทบจะทึ้งมันขึ้นมา
“ข้า...ช้า...คิบอม...ฮื่อ...เบากว่านี้
ข้าไม่...ไหว...” ดงแฮสารภาพเสียงสั่น
เมื่อความรุนแรงของฝ่ามือใหญ่เริ่มขยับถี่แรงขึ้น
ดวงตาหวานซึ้งเปิดปรืออย่างเชื่องช้า
มองใบหน้าคมคร้ามที่ลอยเด่นอยู่เหนือร่าง...ใบหน้าคมคายของผู้เป็นที่รัก
ที่ยิ่งสบตา ความรู้สึกมากมายก็ถาโถมเข้ามาในอก แม้จะไม่รู้ความหมายของแววตาเช่นนี้
แต่ยิ่งสบตาก็ยิ่งสัมผัสจนถึงรู้สึกบางอย่างจนเป็นฝ่ายขยับกอดลำคอแกร่ง
แล้วโน้มหน้าให้อีกฝ่ายมอบจูบร้อนผะผ่าวอีกครั้ง
การกระทำที่องค์ชายหนุ่มยิ่งดื่มด่ำความหอมหวานอย่างตระกละตระกราม
มือใหญ่ยิ่งขยับถี่รัวเร่งเร้าอารมณ์ปรารถนาของร่างน้อยที่ครวญครางในลำคอ
อารมณ์รักยิ่งลุกโหมมากขึ้นเรื่อยๆ จนคิบอมจับขาเรียวทั้งสองข้างให้แยกออกกว้าง
ฝ่ามือใหญ่ก็สอดเข้าไปใต้เรียวขาขาวผ่อง ไต่ระหาความอ่อนนุ่มสีระเรื่อ
“อ้ะ คิบอม...”
วีล่าน้อยส่งเสียงหวีดร้องในลำคอ
เมื่อช่องทางรักที่กำลังถูกปลายนิ้วเรียวยาวเข้าบดคลึงเพียงเบา
แก้มนวลขึ้นสีแดงจัด เนื้อในอกแทบจะกระดอนออกมาภายนอก
เมื่อสัญชาตญาณกำลังร้องบอกว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้
“มะ...ไม่...ฮื่อ...อย่า...”
ดงแฮแทบจะทึ้งฟูกด้านล่าง เมื่อคิบอมกำลังพรมจูบลงไปทีละน้อยๆ
แล้วก้มลงครอบครองส่วนอ่อนไหวเอาไว้ในโพรงปาก ความเสียวซ่านและความสุขสมที่ทำให้สะโพกน้อยบิดเกร็ง
ขาเรียวจิกลงกับฟูกนุ่มเอาไว้เต็มแรง
ใบหน้าสวยแหงนเงยขึ้นปล่อยเสียงครางพร่าไม่ได้ขาดสาย
“คิบอม...พอ...อึ้ก...ข้ามะ...ไม่ไหว...”
วีล่าน้อยร้องบอก หากแต่สะโพกอิ่มกลับขยับเข้าหาความร้อนตามที่องค์ชายหนุ่มชักพา
ให้คนที่เฝ้าปรนเปรอขยับถอยห่างเพียงนิด แล้วครอบปากลงไปอีกครั้ง
เมื่อดันปลายนิ้วเรียวยาวเข้าไปในช่องทางรัก
“เจ็บ...ข้า...ฮึก...”
ดงแฮตัวสั่นสะท้านราวกับลูกนก
เมื่อความเจ็บเสียดและความสุขสมกำลังพุ่งเข้ามาในร่าง ดวงตาหวานซึ้งหลับสนิท
ยามที่ปล่อยเสียงเจือสะอื้นกับเสียงครวญครางดังผะแผ่ว
ในหัวมีเพียงคำถามที่เกิดขึ้นชั่วครู่หนึ่ง
...ทำไมข้าถึงเจ็บตัว
ไม่เหมือนคราวนั้น...
คำถามที่เลือนลางหายไป
เมื่อองค์ชายหนุ่มขยับเร่งเร้าให้แรงขึ้นทุกขณะ
แผ่นอกบอบบางยิ่งสะท้อนขึ้นลงกับแรงรัญจวนใจที่ได้รับ
ความสุขซ่านที่กำลังทำให้วีล่าน้อยขยับตัวสอดรับสิ่งที่องค์ชายหนุ่มมอบให้
ฮวบ
แต่แล้ว
วีล่าน้อยก็ต้องทิ้งตัวลงกับฟูกนุ่มเมื่อคิบอมละมือและริมฝีปากออกมาอย่างเชื่องช้า
นัยน์ตาคมมองไปยังเนื้อตัวสีชมพูระเรื่อสั่นสะท้าน เรียวขาขาวที่แยกออกกว้างตามที่จัดท่าทางเอาไว้ให้
ส่วนอ่อนไหวสั่นระริกอยู่ในอุ้งมือร้อน แผ่นอกหอบสะท้านอย่างรุนแรง
การกระทำทีที่หยุดลงกลางคัน
ทำให้วีล่าน้อยเปิดปรือตาขึ้นแล้วบอกด้วยหยดน้ำตา
“คิบอม...ได้โปรด...ช่วยข้า...ฮึก...ข้าอึดอัด...อึดอัดจวนเจียนจะระเบิดอยู่แล้ว...”
ดงแฮบอกเสียงสั่นกับความต้องการที่ตนยังไม่ค่อยเข้าใจมันสักเท่าไหร่
รู้เพียงว่าร่างกายกำลังร้อนราวถูกโยนลงกองเพลิง ความอึดอัดแล่นพล่านไปทั่วร่าง
และสิ่งเดียวที่บอกตนว่าจะช่วยได้คือ...ผู้เป็นสวามีตรงหน้าเท่านั้น
ถ้อยคำร้องขอที่ทำให้องค์ชายหนุ่มขยับแนบชิดกับเนื้อตัวนุ่มละมุน
ริมฝีปากร้อนขยับกดจูบที่เปลือกตาสีอ่อนอย่างปลอบโยน
รู้ว่าความเจ็บปวดต่อจากนี้อาจจะทำให้ดงแฮทนไม่ไหว
“ข้ารักเจ้า
ดงแฮ...ยอดดวงใจของข้า”
“ข้า...อื้ออออ!!!...” คำรักที่วีล่าน้อยจะเอ่ยตอบด้วยคำเดียวกัน ทว่า
น้ำตาหยดใสกลับไหลรินลงเลอะแก้มเนียน มือเรียวกอดรั้งลำคอแกร่งเอาไว้แน่น
ปลายเล็บที่ตัดสั้นจิกลงกับกายร้อนเต็มแรง เมื่อความแข็งแกร่งกดสอดเข้ามาในความอ่อนนุ่มอย่างเชื่องช้า
เสียงใสหวีดร้องออกมาเพียงคำเดียว
“เจ็บ...คิบอม...ข้าเจ็บ...ฮึก...”
ความเจ็บปวดที่องค์ชายหนุ่มขยับไปมอบจุมพิตร้อนให้ ปล่อยให้ร่างเล็กจิกเล็บลงมาเต็มแรง
ฝ่ามือหยาบกร้านก็ขยับลูบไล้เนื้ออ่อนนุ่มละมุนราวกับปลอบโยน
แล้วผละมากดจูบที่ผิวแก้มนุ่มอย่างถือสิทธิ์
การกระทำแสนอ่อนโยนที่คิบอมต้องรั้งตัวเองเอาไว้ด้วยความอดทนทั้งหมดที่มี
เมื่อความร้อผ่าวถูกโอบรัดด้วยความอ่อนนุ่ม ความเสียวซ่านแล่นพราดไปทั่วกับเรือนร่างหอมหวานตรงหน้า
“เจ้า...ทำข้าเจ็บ...ฮึก...เจ็บ...”
วีล่าน้อยสะอื้นชิดซอกคอแกร่ง
ไม่กล้าแม้จะขยับตัวเมื่อความร้อนและแข็งแกร่งสอดแทรกเข้ามาในร่าง เจ็บเสียจนอยากจะกรีดร้องออกมาแรงๆ
เสียงหวานเอ่ยเหมือนโทษว่าเป็นความผิดของคิบอม
ทว่าถ้อยคำต่อมากลับทำให้องค์ชายหนุ่มที่นึกลังเลไม่อาจห้ามรั้งความปรารถนาของตนได้
“เจ้า...ทำข้าเจ็บ...แต่ข้าก็รัก...รักเจ้า...ฮึก...”
คำรักที่คิบอมรวบร่างน้อยเข้ามอบจุมพิตร้อนให้อีกครั้ง
สะโพกสอบกดแนบเข้าหาความอ่อนนุ่มนิ่งนาน ก่อนที่จะเริ่มขยับกายอย่างเชื่องช้าและเต็มเปี่ยมไปด้วยความทะนุถนอม
จนผู้ที่เจ็บปวดเริ่มขยับตอบโต้ทีละน้อย เสียงหอบหายใจดังสะท้านไปทั่ว
มือเรียวที่จิกเกร็งกับไหล่กว้างก็ขยับมาลูบไล้ลำคอแกร่งราวกับหวังระบายความหวานในอารมณ์รักออกมาสักนิดก็ยังดี
ความเจ็บปวดที่ยามนี้กำลังแปรเปลี่ยนเป็นความสุขสมหวังอย่างที่ไม่เคยพานพบมาก่อน
ไม่ต่างจากองค์ชายหนุ่มที่ได้สัมผัสความหวานล้ำที่หวานเสียยิ่งกว่าเคยคาดคิดเอาไว้
มากเสียยิ่งกว่าสตรีทุกผู้ทุกนางที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต
ยิ่งกอดรัดมากขึ้นเท่าไหร่
ยิ่งตักตวงความหอมหวานมากแค่ไหน ก็ยิ่งปรารถนามากขึ้นราวกับคลื่นน้ำที่สาดซัดเข้ากระทบฝั่งเรื่อยๆ...ต้องการอีกครั้ง...และอีกครั้ง
“อ้ะ...คิบอม...อาห์...”
ดงแฮกัดปากเต็มแรง เมื่อท่อนเนื้อยาวที่ถอนออกแล้วกดแทรกเข้ามาในร่างยิ่งเพิ่มแรงเข้าถี่กระชั้นยิ่งขึ้นทุกที
ยามนี้ความเจ็บปวดจางหายไปแล้ว เหลือเพียงความต้องการที่สอดแทรกเข้ามาในร่าง
เรือนร่างของทั้งสองยิ่งเบียดชิดเข้าหาราวกับปรารถนาในกันและกันมากกว่านี้
เสียงเสียดสีของผิวเนื้อยิ่งดังประสานไปกับเสียงขยับของฟูกนุ่มและเตียงไม้หนาบ่งบอกถึงรสรักของทั้งสองที่ร้อนแรงมากเพียงไหน
ความปรารถนาที่เติมเต็มให้แก่กันและกันอย่างพอดี
“คิบอม...ข้า...มะ...ไม่...ไม่ไหว...อาห์”
ดงแฮกอดรัดท่อนแขนแกร่งเอาไว้มั่น ยามที่ปลดปล่อยความต้องการออกมาเต็มแผ่นท้องแกร่ง
หอบหายใจรัวแรง ยามที่องค์ชายหนุ่มยังคังขยับถี่ สอดแทรกความรักของตนไม่ได้หยุด
มือใหญ่ก็กอดรัดเอวคอดเอาไว้แน่น ก่อนที่ฟันคมจะกัดฟันกรอด
เมื่อความเพลิดเพลินในรสรักกำลังมาถึงจุดหมายปลายทางที่ต้องการ
“อาห์...”
วีล่าน้อยสะดุ้งสุดตัว ยามที่ความแข็งแกร่งปลดปล่อยความร้อนเข้ามาจนทะลักเต็มช่องทางรักจนเนื้อตัวสั่นสะท้าน
ประสานไปกับเสียงคำรามดังในลำคอขององค์ชายคิบอม
“ข้ารักเจ้า...”
เสียงทุ้มพร่าบอกชิด ดวงตาคมกล้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่เอ็นดูมองสบประสานกับดวงตาคู่งามที่ฉ่ำน้ำ
แล้วก้มลงมอบจุมพิตให้อีกครา ยามที่ร่างน้อยก็โอบรัดลำคอแกร่งมั่น
ยอมรับจูบร้อนที่ถูกป้อนให้อย่างเต็มอกเต็มใจ
ความปรารถนาที่สาดซัดครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับไม่สามารถหยุดยั้งมันลงได้ง่ายๆ
แม้จะเจ็บปวดอย่างสาหัส
แต่กลับสุขสมหวังมากยิ่งกว่า ยามได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันกับผู้เป็นดั่งหัวใจของตน...
....................................
คิดเห็นยังไง
บอกกันได้ที่
ขอบคุณค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น