NC
ดวงดาว_16
มือเรียวขยับไปกำรอบแก่นกายเล็กเอาไว้อย่างเชื่องช้า
ยามที่น้ำตาหยดใสกลิ้งหล่นหายไปกับหมอนใบนุ่ม เรียวขาขาวขยับแยกออกกว้าง เสื้อเนื้อนุ่มขยับร่นไปเหนือแผ่นอกบอบบาง
เรือนร่างเปลือยที่ยามนี้ไม่มีร่องรอยรักที่บอกว่าเขาเป็นของใคร
ทั้งที่ฮยอกแจคิดว่าเขากลัวเรื่องพวกนี้ไปแล้ว
แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเขากลับใช้เรื่องนี้ช่วยย้ำเตือนตัวเองว่าสิ่งที่เกือบขึ้นตลอดเดือนไม่ใช่ความฝันที่เขาหลีกหนีจากความจริง
“อาห์...คุณฮันคยอง...ฮื่อ...คุณฮันคยอง...ได้โปรด...ได้โปรด...ฮึก...กลับมาที...”
ฮยอกแจสะอื้นฮัก ยามที่กำลังส่งปลายนิ้วทั้งสามเข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนในทีเดียว
ความเจ็บปวดที่เวลานี้เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องเลวร้ายตลอดสามเดือนที่ผ่านมาแล้ว
เขาคิดถึงเพียงความรู้สึกยามที่คุณฮันคยองบอกว่าเขาเป็นของคุณฮันคยองเท่านั้น
‘ฉันจะทำให้นายลืมไอ้ระยำพวกนั้นเอง’
เสียงทุ้มต่ำที่ดังก้องอยู่ในหัว
ทำให้ฮยอกแจหลับตาแน่น เห็นเพียงใบหน้าคมคายของคนที่รักหมดหัวใจ คนที่กำลังสอดแทรกเข้ามาในกายเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เร่าร้อนรุนแรงทว่าไม่เจ็บปวดเลยสักนิด
มีเพียงความรู้สึกสุมสมหวังยามทีได้ตกเป็นของๆ คนนั้น
ความคิดที่ทำให้ร่างกายบิดเกร็งไปหมดทั้งร่าง
ปลายนิ้วเรียวยิ่งขยับสอดลึกเข้าไปในกายรุนแรงขึ้นทุกที
มืออีกข้างกอบกำส่วนอ่อนไหวเอาไว้มั่นแล้วชักรูดไปด้วยจังหวะที่พร้อมเพรียงกัน
เสียงสะอื้นเจือเสียงครางแผ่วเบาดังคลอเคลียไปกับห้องนอนที่เงียบไร้เสียงรบกวน
“ฮื่อ...คุณฮัน...คุณฮันคยอง...ได้โปรด...ฮื่อ...ผมรักคุณ...รักคุณ...”
เสียงหวานที่ร้องเรียกชื่อเพียงคนๆ เดียว ยามที่ฮยอกแจหวีดร้องออกมาเบาๆ
ยามที่ไปสุดปลายทางของห้วงอารมณ์ ขาเรียวที่จิกลงกับพื้นเตียงนอนยิ่งจิกเกร็ง
ปลดปล่อยน้ำขุ่นขาวออกมาเต็มฝ่ามือเล็กจนชุ่มโชก
จากนั้นร่างบอบบางก็นอนแผ่ลงกับเตียงนอนนุ่ม ปล่อยเสียงหอบดังเบาๆ ในลำคอ
...........................................................
อ่านต่อได้ที่
ขอบคุณค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น