วันพฤหัสบดีที่ 24 เมษายน พ.ศ. 2557

NC LL ตอนพิเศษ : คนโปรด

NC LL ตอนพิเศษ : คนโปรด



            “มะ...ไม่ยอมก็ต้องยอมใช่มั้ยฮะ...อื้อ...อาฮัน...”

            ฮยอกแจครางเสียงพร่า ยามที่ก้มลงมองแล้วเห็นแก่นกายเล็กที่ถูกรั้งออกมาจากกางเกงขาสั้นเพียงอย่างเดียว ขณะที่มือใหญ่ก็เฝ้าหยอกมันเล่นไปด้วย

            “ตัวสั่นแล้วนะเรา”

            ฮันคยองกระซิบริมหู ก่อนที่จะส่งปลายลิ้นไปเลียที่ติ่งหูนิ่มทั้งยังขบเม้ม ให้ฮยอกแจสะท้านเยือก สองมือยิ่งกำเสื้อสูทไว้แน่น ซุกหน้าลงกับซอกคอ ดวงตาเรียวฉ่ำด้วยหยดน้ำใส ยามที่มองมือใหญ่กำลังหยอกเย้าส่วนอ่อนไหวของตน

            ขณะเดียวกัน ฮันคยองก็ขยับไปหอมแก้มใสฟอดใหญ่ๆ ตาคมมองใบหน้าเรียวสวยที่แดงก่ำ ดวงตาฉ่ำน้ำ อีกทั้งฟันคมที่ขบริมฝีปาก กลั้นเสียงหอบหายใจหนักๆ ของตัวเองเอาไว้ จนอดไม่ได้ที่จะกดจูบที่ปากเล็กๆ อย่างกลั่นแกล้ง มือใหญ่ก็เฝ้าสัมผัสส่วนนุ่มนิ่มที่เปียกชื้นไปด้วย

            “ตื่นเต้นหรือเจ้าตัวเล็ก” มาเฟียนุ่มถามอย่างชอบใจปฏิกิริยาที่ได้รับ จนคนฟังเม้มปากแน่น ร่างบางก็สะดุ้งเฮือกหลายต่อหลายครั้ง เมื่อปลายนิ้วยาวกำลังขยี้ส่วนปลายปริ่มน้ำหนักๆ

            “อา...อาฮะ...” สุดท้าย คุณหนูคนสวยก็ยื่นหน้าไปข้างหู ก่อนที่จะบอกเสียงสั่นพร่า

            “ฮยอกแจ...รู้สึกดี...ดีจังเลยฮะ...อาห์...ฮยอกแจชอบ...สัมผัสของอา...อีกฮะ...อาฮัน...อ่ะอ๊า...อีก”

            กึก

            เสียงครวญครางหวานๆ ที่คนฟังชักเริ่มคิดผิดที่ตั้งใจจะแกล้งคนรักเล่น เพราะเหมือนว่าเขาจะเป็นฝ่ายถูกยั่วมากกว่า ยิ่งลมหายใจร้อนผ่าวรินรดซอกคอ เนื้อตัวที่เบียดชิดเข้าหา ใบหน้าแดงระเรื่อ และเสียงหวาน...ที่บอกว่ารู้สึกดีแค่ไหนกับสัมผัสของเขา

            “อย่าน่ารักนักสิฮยอกแจ ถ้าอาทนไม่ไหวขึ้นมา อาไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นหรอกนะ” แม้ปากจะบ่นไปแบบนั้น แต่มือใหญ่ก็รูดรั้งแก่นกายเล็กไปด้วย ฟังเสียงหอบสะท้านที่ชิดอยู่ริมหูอย่างพอใจ มืออีกข้างก็แกล้งเกลี่ยยอดอกที่ดันนูนเสื้อเนื้อนิ่มเบาๆ

            “ก็...อา...อา...อื้อ....ดะ...เดี๋ยวฮะ...เดี๋ยวสูทอา...อ้ะ...เลอะ” แต่แล้ว ความต้องการที่กำลังปริ่มขอบก็ทำให้ฮยอกแจรีบบอก มือเล็กกำเสื้ออีกฝ่ายแน่นจนยับยู่ แต่กลับทำให้คนฟังยกยิ้มมุมปาก

            “เลอะก็เลอะไปสิ คืนนี้อาจะได้มีเสื้อไปกอดนอนแทนตัวเรา” เพียงแค่คิดตาม คนฟังก็หน้าแดงซ่าน นึกภาพอาหนุ่มที่กอดเสื้อสูทซึ่งเลอะ...ของเขา แล้วได้แต่พึมพำเสียงเบา ทั้งที่ร่างทั้งร่างสั่นจนควบคุมไม่อยู่

            “ระ...โรคจิต...คนแก่...โรคจิต...อ้ะ...อ๊า...อื้ออออ!!!

            แม้ปากจะว่าแบบนั้น แต่สุดท้าย คุณหนูลีก็ปลดปล่อยความต้องการออกมาเต็มมือใหญ่ ทั้งยังเลอะเปรอะเปื้อนเสื้อสูทสีเข้ม ก่อนที่จะทรุดฮวบ หอบหายใจถี่ๆ ในอ้อมกอดแข็งแกร่ง

................................................

กลับไปอ่านต่อได้ที่

ขอบคุณค่ะ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น