NC Twin’s Trap Children_77
แม้ว่าจูบนี้จะนุ่มนวลยังไง
แต่สำหรับคนที่ต้องการจนทนไม่ไหวแล้ว มันกลับยิ่งทวีความร้อนในกายมากยิ่งขึ้น
จนมือเล็กต้องล้วงเข้าไปใต้กระโปรงที่ขาดวิ่น
สัมผัสส่วนอ่อนไหวปริ่มน้ำที่เพียงได้รับจุมพิตเบาๆ
เขาก็กำลังจะขาดสติยั้งคิดแล้วด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไร
ผมจะช่วยคุณ” เสียงนุ่มทุ้มกระซิบริมหู ตามมาด้วยริมฝีปากอุ่นที่ขบเม้มติ่งหูนิ่มจนคนได้รับสะดุ้งสุดตัว
สติราวกับล่องลอยไปไกล มีเพียงความต้องการที่อยากจะเติมเต็มร่างกายตัวเองเท่านั้น
เฮือก!
อึนแจได้แต่สะดุ้งสุดตัว เสียงครวญครางดังลอดออกมาจากริมฝีปาก
ยามที่ฝ่ามือใหญ่วางทาบทับมือเล็ก
แล้วบังคับมือที่กำลังรูดรั้งแก่นกายตัวเองให้เร็วขึ้น
มืออีกข้างก็ปลดรั้งเศษผ้าติดตัวออก ไม่สนใจหน้าอกปลอมคู่นั้น
นอกจากต้นคอขาวที่ก้มลงดูดเม้มเบาๆ ก็ทำให้ร่างน้อยบิดกายเร้า
“คุณ...เฉินหย่ง...ฮึก...อื้อ...ฮื่อ...อ่ะอ๊า...”
“ไม่เป็นไร
ปล่อยมันออกมา” ชายหนุ่มกระซิบบอก ดวงตาคู่คมมองคนที่กำลังนั่งหันหลังให้เขา รับรู้ถึงอาการกระตุกของร่างน้อยในอ้อมกอด
จนต้องจับมือเล็กข้างนั้นให้ช่วยปลดปล่อยความต้องการของอึนแจอีกแรง
ทั้งที่ภาพของคนรักยามมีอารมณ์ควรจะทำให้เขาต้องการจนทนไม่ไหว
แต่การเห็นอึนแจที่ต้องทรมานและต่อสู้กับความต้องการจนแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความอับอายแบบนี้กลับดับอารมณ์เขาเสียสิ้น
มีเพียงความโกรธแค้นที่มีต่อไอ้ระยำที่ทำกับคนรักของเขาแบบนี้
แค่คิดว่าอึนแจจะเป็นยังไงถ้าอยู่ใต้ร่างของไอ้หมอนั่น
เขาก็แค้นแทบบ้า
“อ๊า!!!!!!” เสียงหวานหวีดร้องออกมา
ยามที่ปลดปล่อยน้ำขุ่นเต็มฝ่ามือ ทั้งยังหอบหายใจหนักๆ
“ทำไม...ฮึก...พอ...พอ...แล้ว...ไม่...ฮึก...ไม่...เอา...ไม่...”
แล้วแทนที่มันจะสบายตัว อึนแจกลับสะอื้นตัวโยน สองมือจิกกำผ้าปูเตียงเอาไว้แน่น
เมื่อทันทีที่ปลดปล่อย ร่างกายก็ยิ่งร้อนขึ้น
ความต้องการก่อเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองได้โดยง่ายจนน้ำตายิ่งพรั่งพรูออกมา
พอแล้ว
พอได้แล้ว ไม่อยากให้เขาต้องเห็นสภาพแบบนี้อีกแล้ว ฮึก...พอ...ไม่เอาแล้ว
ความคิดของคนที่จิกเล็บลงบนต้นแขนของตัวเอง
จนกยองจาต้องจับเอาไว้ ใบหน้าคมแนบชิดที่ต้นคอขาว
“อย่าทำแบบนี้อึนแจ
อย่าทำร้ายตัวเอง ผมขอร้อง ผมช่วยคุณเอง ผมอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกลัว”
น้ำเสียงปลอบโยนของคนที่จับมือเล็กเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว ยามที่ชายหนุ่มสอดมือเข้าไปใต้ก้นกลมกลึง
รับรู้ได้ถึงอาการสะดุ้งเฮือกของคนในอ้อมกอด
สวบ
“อ๊าาาาา!!!!”
“ไม่ว่ากี่ครั้ง
ผมก็จะช่วยคุณ ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น” กยองจาว่าเสียงหนัก
ยามที่สอดนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลัง รับรู้ได้ถึงอาการสะดุ้งเฮือก
ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของคนในอ้อมกอด สองขาเรียวก็จิกเกร็งลงบนผ้าปูที่นอน
“ฮื่อ...คุณ...เฉินหย่ง...อ๊า...มัน...ฮื่อ...”
“ชู่ว
ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มยังคงกระซิบคำปลอบโยน ยามที่สอดนิ้วจนสุดความยาว
มืออีกข้างกอบกำส่วนน่ารักเอาไว้ แล้วขยับไปพร้อมกัน ทั้งที่ความโล่งใจกำลังพุ่งวาบเข้ามาในอก
อึนแจยังไม่โดนข่มขืน...ช่องทางคับแคบยังไม่ได้รับการขยับขยาย
ไม่ว่าจะด้วยอะไรทั้งนั้น
แต่ที่เขาโล่งใจไม่ใช่เพราะไม่ต้องการให้คนของตัวเองตกเป็นของคนอื่น
แต่เขาโล่งใจที่อึนแจจะไม่มีบาดแผลติดตัวไปตลอดชีวิต ดังนั้น
ตอนนี้เขาต้องอ่อนโยนที่สุด ปลอบประโลมให้รู้ว่าเขาจะไม่มีวันทำร้าย จะอยู่ตรงนี้
เป็นที่พึ่งพิงของเด็กคนนี้ตลอดไป
ความคิดของคนที่กำลังกดสอดปลายนิ้วเข้าไปในช่องทางอุ่น
สัมผัสด้านหน้าอ่อนโยน นุ่มนวล ให้คนได้รับสะอื้นฮัก
ก่อนที่จะเหลียวกลับมาเพื่อประทับริมฝีปากที่ริมฝีปากได้รูป
“ขอ...โทษ...ฮึก...อึนแจ
ขอโทษ...” มีเพียงสิ่งเดียวในจิตใต้สำนึกของคนที่กรีดร้องด้วยความสุขสม
แต่แฝงด้วยความทุกข์ตรมที่ทำให้หานกยองจาบดขยี้ริมฝีปากน้อยๆ อย่างร้อนแรง
แล้วเอ่ยคำที่ลีอึนแจอาจจะอยากได้ยินที่สุด
“ผมอภัยให้คุณเสมอ
เพราะผมรักคุณ”
“อ๊าาาาาาาาาาาา!!!!!!” เสียงกรีดร้องดังมาอีกระลอก
พร้อมกับร่างบอบบางที่กระตุกไปทั้งตัว ก่อนจะปลดปล่อยความต้องการออกมาเต็มฝ่ามือ
แต่หานกยองจาไม่คิดให้หยุดหายใจ เพราะริมฝีปากร้อนผ่าวประทับแนบลงมาอีกครั้ง
สองมือก็ช่วยปลดปล่อยความต้องการของร่างน้อยครั้งแล้วครั้งเล่า
การกระทำที่ไร้การรุกราน
ไร้ความป่าเถื่อน มีเพียงความรัก และความนุ่มนวลทุกการกระทำราวกับบอกว่านี่ต่างหากคือการกระทำของคนที่รักกัน
........................................................
คิดเห็นอย่างไรบอกกันได้ที่
ขอบคุณค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น