Special
CL_17 สัตว์เลี้ยงตัวใหม่ 1
ดวงตากลมโตสีดำ
ใบหน้าเรียวน่ามอง เส้นขน (?) ยาวอ่อนนุ่มเป็นเงายาวสลวย...
“น่ารักจังเลย” ฮยอกแจพึมพำคำเดิมเป็นรอบที่สามร้อยแปด
จนทำให้ชายหนุ่มที่เพิ่งก้าวเข้ามาได้แต่หรี่ตาลง คิ้วเข้มขมวดฉับ
ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ
เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เขาออกไปจากห้องจนทำงานกลับมา
มาเฟียหนุ่มถอนหายใจ
ยามที่มองลูกเจี๊ยบตัวน้อยในชุดผ้าแพรลื่นๆ
สีขาวนวลที่เหมือนเจ้าตัวจะใส่อยู่บ้านจนชินไปแล้ว ร่างเล็กก็กำลังนั่งกอดหมอนเอนพิงกับมุมโซฟาด้านหนึ่ง
ดวงตาเรียวสวยพราวระยับจับจ้องหน้าจอโทรทัศน์เครื่องใหญ่ไม่วางตา
ท่าทางน่ารักบวกกับตื่นเต้น ไร้ท่าทางขี้กลัวอย่างที่เคย ทำให้เขานึกอยากจับมากอดแน่นๆ
แล้วฟัดให้ช้ำทั้งตัว
ทว่า
แววตาที่บ่งบอกว่ารักใคร่มากมายแค่ไหนกับสิ่งที่ฉายอยู่บนจอก็ทำให้คนตัวโตนึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย
ทั้งที่เวลาเขากลับมาถึงบ้าน มักจะมีร่างเล็กๆ ที่ก้าวเข้ามาหา
แต่วันนี้ไม่มีอย่างทุกที
ถ้าบนจอเป็นคนเขาคงสั่งยิงทิ้งไปแล้ว...แต่ดันเป็นหมา
ใช่ หมาตัวเล็กขนฟู ตาแป๋วๆ
ที่กำลังวิ่งเล่นไปรอบสนามหญ้า บ้างก็วิ่งไปนั่งตักเจ้าของให้เมียเขาเอ่ยคำเดิม
“น่ารักจังเลย”
นี่เขามายืนอยู่ตรงนี้ได้สามนาทีแล้วนะ
ฮันคยองยกมือขึ้นกอดอกอยู่ด้านหลังโซฟาตัวใหญ่
มองคนที่แย้มยิ้มสวย ตั้งอกตั้งใจกับหน้าจอตรงหน้ามากกว่าปกติ ทั้งที่ฮยอกแจไม่ได้ชอบดูโทรทัศน์อะไรมากนัก
ส่วนใหญ่เจ้าตัวมักจะเปิดข่าวทิ้งเอาไว้เพื่อเช็กช่องข่าวว่าไม่บังเอิญมีข่าวกวาดล้างมาเฟียหรือเขาถูกยิงออกมาเท่านั้น
“อยากได้จังเลย...”
ฮยอกแจยังคงพึมพำอีกเบาๆ ให้ชายหนุ่มรูปหล่อมองมานิ่งๆ
พลางนึกว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง
น่าจะเมื่อวันก่อน
มาเฟียหนุ่มบอกตัวเองพลางนึกถึงวันที่เขาพาเมียคนสวยกลับบ้านพ่อแม่
(และแน่ล่ะว่าค่าพาไปย่อมทำให้ลูกเจี๊ยบตัวน้อยเกือบไม่ได้นอน)
และก็คงเป็นเหมือนเดิมที่เขาจะทานอาหารร่วมกับพ่อตาแม่ยายที่กลัวเขาไม่ต่างจากทุกทีแล้วพากลับ
แต่วันนั้นกลับแปลกออกไป...เมื่อมีลูกสุนัขตัวเล็กวิ่งรอบไปทั่วบ้านหลังเล็ก
‘คะ...คือเพื่อนบ้านเขาไม่ว่างจ้ะ...ตะ...ตาฮัน
เขาเลยฝากเลี้ยงสักสองสามวัน’
แม่ยายเขาบอกอย่างนั้น
และเหมือนจะทำให้ฮยอกแจถูกใจเสียหนักหนา เจ้าตัวถึงทั้งอุ้ม
ทั้งกอดหลายต่อหลายครั้ง ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร
แค่เห็นคนตัวเล็กยิ้มหรือหัวเราะเขาก็พอใจแล้ว
แต่เหมือนว่าเรื่องที่ควรจบเมื่อกลับมาบ้านกลับไม่จบ
เมื่อลีฮยอกแจไปหาวีดีโอเกี่ยวกับเจ้าสุนัขพันธุ์เล็กนี่มาดูซ้ำตั้งหลายต่อหลายรอบจนเขายังจำได้ทุกตอน
“ฮยอกแจ...”
เฮือก
เพียงแค่ฮันคยองเอ่ยเรียกเรียบๆ
ก็ทำให้คนที่จมไปกับโลกของสัตว์เลี้ยงสะดุ้งสุดตัว บ่งบอกว่าไม่ได้รับรู้เลยสักนิดว่าคนเป็นสามีกลับมาบ้านแล้ว
ใบหน้าสวยก็หันขวับมามอง ก่อนที่ดวงตาเรียวสวยจะหลุบลงต่ำ
แล้วร่างเล็กก็รีบคว้ารีโมทมาปิดสิ่งที่เขาดูอย่างรวดเร็ว ทั้งยังรีบลุกขึ้น
“เอ่อ...พี่ฮัน...กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ”
ฮยอกแจถามเสียงเบาหวิว ยามที่จัดการชุดตัวเองให้ดูเรียบร้อยที่สุด
ก็รู้ดีอยู่แล้วว่าคนตรงหน้าชอบให้เขาใส่ชุดแบบนี้ แล้วก็มักจะ...รอดยาก
“สักพัก”
ง่า ไก่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย
ฮยอกแจบอกกับตัวเองด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
มือเรียวก็บีบเข้าหากันแน่น พลางขยับเข้ามาใกล้คนตัวโตมากขึ้นอีกนิด รู้แล้วว่าเขาจมไปกับโลกของสัตว์เลี้ยงน่ารักนานขนาดไหน...ก็ขนาดไม่รู้ว่าคนรักกลับบ้านมาแล้วน่ะสิ!
แต่ก็...อยากได้จริงๆ นี่นา
“อยากได้มากมั้ย”
แล้วเหมือนแววตาของเขาจะบอกออกมาอย่างหมดเปลือก
คนตัวโตที่กอดอกอยู่ถึงถามเรียบๆ ให้ใบหน้าเรียวสวยเงยขึ้นทันที
ดวงตาเรียวพราวระยับด้วยความหวัง ในเมื่อตั้งแต่เห็นเจ้าลูกหมาตัวนั้นเขาก็อยากได้บ้างสักตัว
แต่จะเอามาเลี้ยงได้ก็หมายถึงต้องขอพี่ฮัน
งือ แค่ขอกลับบ้านไก่ยังอ่วม
ถ้าขอเลี้ยงหมา...จะได้เห็นคืนเห็นตะวันมั้ย
“เอ่อ...ไม่หรอกฮะ...”
หมับ
“อ้ะ พี่ฮัน!”
ฮยอกแจร้องเสียงสั่นทันที เมื่อคนตัวโตขยับมากอดเอวเล็กเอาไว้แน่นแล้วดึงเข้าไปชิดแผ่นอกกว้าง
มือเรียวทั้งสองข้างรีบจับที่ไหล่กว้างเอาไว้ก่อน และเพียงเงยหน้าขึ้นสบตาคู่คม
ร่างบางก็สั่นน้อยๆ...ก็คนตรงหน้ากำลังแสยะยิ้มอยู่นี่นา
“ฮึ” เสียงเดียวสั้นๆ จริงๆ
ที่หลุดออกจากปากของผู้ชายตรงหน้า จนทำให้คนขี้กลัวตัวสั่นอีกนิด
แล้วก็ก้มหน้าลงต่ำ คำตอบที่เอ่ยออกไปเปลี่ยนทิศทันที
งือ เดี๋ยวโดนข้อหาโกหกอีกกระทงจะทำยังไงล่ะ
“กะ...ก็อยากได้ฮะ”
ฮยอกแจละมือมากำชายเสื้อของชายหนุ่มเอาไว้หลวมๆ ใบหน้าสวยก็ก้มลงต่ำ
จนหน้าผากแทบจะชิดกับแผ่นอกกว้าง
ท่าทางน่ารักที่ทำให้คนมองอดไม่ได้จะก้มลงไปกดจูบที่ขมับบางเบาๆ
ฝ่ามือแข็งแกร่งลูบแผ่นหลังเล็กที่ถูกปกคลุมด้วยผ้าเนื้อนิ่มอย่างพอใจกว่าเดิม
(นิดเดียว)
อย่างน้อยวันนี้ก็ไม่ต้องเค้นให้พูดความจริง
มาเฟียหนุ่มบอกกับตัวเอง
ยามที่พาร่างบอบบางขยับไปยังโซฟาตัวเดิมที่ฮยอกแจนั่งเมื่อครู่
เสียงทุ้มไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ จนร่างบอบบางที่แอบมีความหวังเล็กๆ
ว่าคนหน้าดุจะยอมให้เลี้ยงสัตว์ช้อนตาขึ้นมอง
ไก่เอาไงดีล่ะทีนี้ พี่ฮันอย่าเงียบสิฮะ
ฮยอกแจบอกตัวเองเสียงเบาหวิว
ยามที่ถูกดึงให้ทรุดนั่งลงบนตักกว้าง
มือเรียวก็ถูกดึงมากอดรอบเอวสอบอย่างไม่แน่ใจนัก ใบหน้าสวยเอนซบกับซอกคอแกร่ง
โดยมีอ้อมกอดอบอุ่นโอบรัดรอบเอวบอบบางนิ่งๆ การกระทำที่แสนคุ้นเคย
แต่ก็ทำให้คนตัวเล็กสั่นนิดๆ อยู่ดี
แหงล่ะ
ไม่รู้ว่าพี่ฮันจะจับไก่กินตอนไหนนี่นา
แต่มันก็มีเพียงเท่านั้น
หานฮันคยองยังคงนั่งกอดเมียคนสวยนิ่งๆ แบบไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
ทั้งที่ดวงตาคู่คมกำลังฉายแววครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
พลางเหลือบมองเสี้ยวหน้าสวยที่กำลังมุดอกเขาอยู่
“พี่ฮันฮะ...” แต่แล้ว
ฮันคยองก็หลุดจากความคิดตัวเอง เมื่อเสียงใสเอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ
ราวกับไม่รู้จะเอ่ยมันออกมาดีมั้ย แล้วใบหน้าเรียวสวยก็ช้อนขึ้น
ใช้ดวงตาเรียวที่แฝงด้วยความหวังจนพราวระยับขึ้นมอง
โดยที่คนตัวเล็กก็ไม่รู้ตัวเลยว่าเบียดร่างเข้ามาชิดกับคนหนุ่มรูปหล่อมากแค่ไหน
เอาตัวเข้ามาอยู่ในอันตรายชัดๆ
แต่แน่ล่ะ ฮยอกแจยังไม่รู้เรื่อง
รู้เพียงว่าถ้าเขาอยากได้สุนัขน่ารักๆ สักตัว เขาก็ควรขอตอนนี้ไปเลยดีกว่า
เอาน่า ลองดูแล้วกัน...เนอะ
“หืม” คนตัวโตเพียงส่งเสียงเบาๆ
ในลำคออย่างสงสัย ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามาดามมาเฟียของเขาน่ะกำลังจะเอ่ยขออะไร
ซึ่งเหมือนว่าเขาก็คิดข้อแลกเปลี่ยนเอาไว้ด้วยแล้วเหมือนกัน
ท่าทางนิ่งๆ
ของคนรักที่ทำให้ฮยอกแจสูดหายใจเข้าลึกๆ ทั้งยังหลบตาคมกริบที่จ้องมองมานิ่งๆ
ให้ใจแกว่งเล่นนั่นด้วย
“คือว่า...ผม...เอ่อ...อยากได้...ฮะ”
เสียงใสว่าแผ่วเบาลงทุกที
พลางหันหน้าไปยังจอภาพที่ดับสนิทเพราะฝีมือตัวเองราวกับบอกว่าอยากได้อะไร
ใบหน้าเรียวสวยยกยิ้มหวาน
นึกว่าห้องชุดนี้คงดูสดใสเป็นกองถ้ามีสัตว์เลี้ยงน่ารักที่อยู่เป็นเพื่อนเขายามที่พี่ฮันออกไปทำงาน
รอยยิ้มที่คนตัวโตยกมุมปากขึ้นทันที
เฮือก
“เอ่อ...พะ...พี่ฮัน...” ดังนั้น
ภาพรอยยิ้มที่จะว่าหล่อก็หล่อ
แต่ก็น่ากลัวไม่จางของชายหนุ่มก็ทำเอาฮยอกแจที่หันกลับมามองสะดุ้งสุดตัว
เสียงใสสั่นสะท้าน ยิ่งยามที่มองเข้าไปในดวงตาคู่คมที่เหมือนจะบอกความหมายอะไรบางอย่าง
ฟึ่บ
“อ้ะ!! พะ...พี่ฮัน...”
ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา
แผ่นหลังบอบบางก็ถูกพลิกให้แนบลงกับโซฟาเนื้อนุ่มอย่างรวดเร็ว โดยมีคนตัวโตขยับมาคร่อมทับอยู่เหนือร่างคล้ายคุกคามจนฮยอกแจตัวสั่นสะท้าน
เนื้อตัวร้อนขึ้นมาทันทีกับแววตาที่แสนคุ้นเคย
“อยากได้หรือ...”
“มะ...ไม่...ไม่ใช่ฮะ...ไม่ใช่
พี่ฮัน...”
ง่า ไม่ได้อยากได้แบบนี้
ฮยอกแจถึงกับเบิกตากว้าง แก้มร้อนซู่ เมื่อคนรูปหล่อกำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตเนื้อดีออกจากกายอย่างไม่รีบร้อน
เสียงทุ้มก็เอ่ยตีความหมายคำของเขาเสียไกลคนละโยชน์ จนร่างบอบบางด้านหลังรีบวางมือลงบนไหล่กว้างแล้วดันเบาๆ
ใบหน้าสวยส่ายไปมาแรงๆ จนเส้นผมนุ่มสะบัดเคลียไหล่
“งั้นหรือ...” เสียงทุ้มรับคำเรียบๆ
มือที่กำลังถอดเสื้อตัวเองก็หยุดลงจนทำให้เสื้อเชิ้ตสีเข้มเพียงถูกปลดกระดุมออกทุกเม็ดอย่างที่ฮยอกแจใจชื้นขึ้นมานิด
แต่ก็เพียงพักเดียวเท่านั้นแหละ
“แต่ฉันอยากได้เธอ ฮยอกแจ”
คราวนี้ลูกเจี๊ยบตัวน้อยก็ได้เบิกตากว้าง
เมื่อคนรักตัวโตขยับแนบเข้ามาจนเนื้อตัวสัมผัสกันอย่างแนบแน่น
ไม่ต้องรอให้เสียงสั่นๆ เปล่งออกมาหรอก
ริมฝีปากก็ถูกช่วงชิงลมหายใจจากเกลียวลิ้นร้อนชื้นที่เข้ามากวาดต้อนจนได้แต่สิ้นเรี่ยวแรง
การกระทำที่มอบให้อย่างเต็มเปี่ยมด้วยความรัก
แต่ทำให้คนโดนกระทำได้แต่บอกตัวเองในใจ
ท่าทางไก่ไม่ได้ลูกหมา
แต่จะได้ลูกมังกรแทนแล้วล่ะมั้ง งืม
“อืม...อ๊า...พี่ฮัน...”
แต่สุดท้าย
ลูกเจี๊ยบตัวน้อยก็นอนทอดร่างแถมเจอลูกมังกรเสียหลายทีจนได้
...................................................................
เช้าวันใหม่มาถึงแล้ว
ทว่าร่างเล็กที่กรำศึกมาทั้งคืนก็ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงนอนหลังใหญ่เพียงลำพัง
ไม่ใช่ว่าฮยอกแจตื่นสายจากปกติหรอกนะ แต่เพราะว่าใครบางคนตื่นเช้ากว่าปกติต่างหาก
แกร๊ก
ประตูห้องนอนเปิดกว้างออกแผ่วเบา
ยามที่ฮันคยองก้าวเข้ามาในชุดที่พร้อมจะออกไปข้างนอก
ดวงตาคู่คมก็มองเรือนร่างขาวผ่องที่นอนทอดร่างเป็นอาหารตาในวันหยุดแบบนี้
ภาพที่ช่วงหลังมานี้ไม่ค่อยได้เห็น เพราะฮยอกแจมักตื่นก่อนเขาเสมอ
“ใจอ่อนจนได้...ฮึ” ฮันคยองพึมพำกับตัวเอง
เมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาโทรสั่งลูกน้องคนสนิท
จากนั้นขายาวก็ขยับมานั่งบนเตียงนอนนุ่ม
น้ำหนักที่ยวบลงไปเหมือนจะทำให้เปลือกตาสีอ่อนขยับยุกยิก
ก่อนจะปรือขึ้นมาอย่างเชื่องช้า
หมับ
“หวา!!! พี่ฮัน!” ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะตื่นเต็มตา สติยังไม่ทันเข้าร่าง
ฮันคยองก็ช้อนร่างบอบบางเข้าสู่อ้อมกอดอย่างรวดเร็วจนเสียงใสร้องอย่างตกใจ
มือเรียวคล้องลำคอแกร่งเอาไว้มั่น ก่อนจะรู้ตัวว่า...ไม่ได้ใส่อะไรเลย
“พะ...พี่ฮัน...คะ...คือ...คือผม...”
“หึๆ จะพาไปอาบน้ำ อายอะไร
จะได้ออกไปข้างนอกกัน” ฮันคยองหัวเราะในลำคอ ยามที่ก้าวพาร่างบอบบางเข้าไปยังห้องน้ำ
จนคนที่พยายามบิดกายซ่อนร่างจากสายตาคมกริบช้อนตาขึ้นมองอย่างงุนงง
“ปะ...ไปไหนฮะ”
คำถามพร้อมกับใบหน้าแดงเรื่อ
(ยังไม่รวมเนื้อตัวเปลือยเปล่าที่ประดับด้วยรอยรักแดงๆ)
เหมือนจะทำให้ฮันคยองตาวาววับขึ้นมาแบบที่ฮยอกแจไม่เห็น เสียงทุ้มก็บอกง่ายๆ
“อยากได้หมาไม่ใช่หรือ”
“พี่ฮัน!!!...พี่ฮันจะให้ผมเลี้ยงหรือฮะ” แล้วด้วยความดีใจ
ลูกเจี๊ยบตัวน้อยก็ขยับตัวขึ้นไปหาใบหน้าคมคายให้ชิดขึ้น
ท่าทางที่ฮันคยองวางร่างเล็กตรงขอบอ่างล้างหน้าแผ่วเบา ก่อนจะก้มลงกระซิบริมหู
“ตอนแรกก็จะพาไปเลย
แต่ถ้าทำตัวน่ารักแบบนี้...ไปสายหน่อยก็คงไม่เป็นไร”
“หวา!!!...ยะ...อย่าพึ่งฮะ...อย่า...อาห์...”
สุดท้ายจากที่จะไปเช้าๆ
เห็นทีก็สายจนได้นั่นแหละ...
......................................................
ภายในร้านสัตว์เลี้ยงขนาดใหญ่ที่มีทุกอย่างตั้งแต่สัตว์น้อยน่ารักอย่างกระต่าย
หมา แมว ไปจนถึงสัตว์เลี้ยงแปลกๆ อย่างตุ๊กตาลายพร้อยหรืองูสีสด
คนตัวเล็กเจ้าของเรือนผมสีดำเหลือบแดงกำลังนั่งยองๆ
อยู่หน้าคอกกั้นสุนัขพันธุ์ชิสุที่นอนซุกตัวกันอยู่มุมหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“ยังไม่ถูกใจใช่มั้ย”
ท่าทางที่ชายหนุ่มตัวโตด้านหลังเอ่ยปากถาม
มือใหญ่ก็วางพาดลงที่บ่าบอบบางให้เจ้าของบ่าแก้มแดงขึ้นนิด
ก่อนฮยอกแจจะหันมาช้อนตามองคนรัก
“เอ่อ...ถูกใจนะฮะ...”
“หึๆ
คิดจะโกหกฉันหรือไงลีฮยอกแจ” ฮันคยองสวนกลับทันควัน ดวงตาคู่คมวาวเข้มขึ้นนิด
ให้เมียคนสวยรีบหลุบตาลงต่ำ จริงๆ ก็ไม่ถูกใจอย่างที่อีกฝ่ายว่านั่นแหละ
แต่พี่ฮันอุตส่าห์เสียเวลาพาเขามาดูถึงที่นี่นี่นา ถ้ามาแล้วไม่ได้
พี่เขาคงไม่พอใจ
“ปะ...เปล่านะฮะ”
“ไม่ถูกใจที่นี่ เดี๋ยวฉันพาไปดูฟาร์มเลี้ยงอีกที่แล้วกัน
อยากได้เจ้าพันธุ์ปอมไม่ใช่หรือไง” ทันทีที่ฮยอกแจแย้งจบ ฮันคยองก็ว่าไปอีกเรื่อง
มือใหญ่ก็กระชับไหล่บอบบางแน่นขึ้นอย่างไม่สนใจเจ้าของร้านที่ยืนตัวสั่นอยู่ด้านหลังเลยสักนิด
แน่ล่ะ
ลูกน้องเขาเล่นยืนอยู่หน้าร้านเสียหลายคน คงมีลูกค้าคนอื่นกล้าเข้ามาหรอกนะ
คราวนี้คนฟังยิ้มกว้างขึ้นมาทันที
ทั้งยังหันกลับมามองแฟนหนุ่มอย่างตื่นเต้น มือเรียวก็คว้าเข้าที่ท่อนแขนแกร่ง
ดวงตาเรียวรีพราววิบวับอย่างน่าดู แต่เพียงวินาทีต่อมา รอยยิ้มหวานก็จางลง
เมื่อหันไปเห็นเจ้าของร้านและพนักงานสองสามคนด้านหลัง
“เอ่อ ขอโทษนะฮะ
เข้ามาดูตั้งนาน...”
“มะ...ไม่เป็นไรครับคุณหนู
แค่คุณหนูมาดูสัตว์เลี้ยงร้านเราก็ถือว่าให้เกียรติมากแล้วครับ ดูได้เลย
ไม่ต้องซื้อก็ได้ครับ” แต่จะดีมาก ถ้าพาแฟนคุณหนูออกไปให้เร็วที่สุดเลยครับ
บอกตรงๆ ผมกลัว
ฮยอกแจเอ่ยอย่างเกรงใจ
ได้แต่โค้งให้เจ้าของร้านหลายต่อหลายที ซึ่งไม่ต้องเอ่ยปากจนจบหรอก
อีกฝ่ายก็เอ่ยสวนโพล่งขึ้นมาทันที พร้อมทั้งรอยยิ้มการค้า
(ที่พยายามฉีกยิ้มเต็มที่แต่ใจปาดเหงื่อ) แล้วเหลือบมองลูกน้องมาเฟียหนุ่มที่คุมอยู่ตรงหน้าร้าน
ถ้าเมียมาเฟียทุกคนอยากเลี้ยงหมา
ร้านเขาได้เจ๊งไม่มีลูกค้าเข้าแน่ๆ
“ฮึ”
แล้วเสียงหัวเราะเสียงเดียวของฮันคยองก็ทำเอาคนพูดเงียบกริบไปทันที
ดวงตาคู่คมก็มองมาอย่างรู้ทัน
ก่อนที่จะดันร่างบางของฮยอกแจให้ก้าวออกจากร้านไปก่อน มือใหญ่ก็ล้วงกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาเขียนจำนวนตัวเลขแล้วมาส่งให้เจ้าของร้าน
“ค่าปิดร้านครึ่งวัน”
ว่าจบ ฮันคยองก็ก้าวออกไปอีกคน ให้คนได้รับรีบก้มลงมองเช็คเงินสดในมือ
“เฮ้ย!!!!” พอเห็นจำนวนเงินเท่านั้นแหละ คนได้รับก็ร้องลั่น มือไม้สั่น ความคิดเปลี่ยนในวินาทีนั้น
ถ้าเมียมาเฟียอยากได้หมาทุกคน...เขาคงรวยเละเลยล่ะ
นี่แค่ค่าเสียเวลานะ แค่ค่าเสียเวลา!
การกระทำของฮันคยองที่แม้แต่เจ้าตัวยังแปลกใจตัวเอง
เพราะแม้แต่เขายังสัมผัสได้ว่าตัวเองใจดีขึ้นมาก
อาจจะเพราะหน้าตาไม่สู้ดีของคนที่เดินวนรอบร้านมาหลายรอบด้วยท่าทางเกรงใจ...ก็ได้ล่ะมั้ง
...........................................
“เมื่อกี้พี่ฮันให้อะไรเขาหรือฮะ”
ภายในรถคันหรู
ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นถามแฟนหนุ่มเสียงเบา ใบหน้าสวยเอียงน้อยๆ
ให้คนมองเพียงยกยิ้มมุมปาก มือใหญ่ก็ลูบศีรษะเล็กเบาๆ แล้วส่ายหน้า
“ไม่มีอะไร”
คำตอบที่แน่ล่ะว่าฮยอกแจไม่กล้าถามต่อหรอก นอกจากก้มหน้าลงนิด
ใบหน้าสวยฉายแววไม่แน่ใจ เพราะว่าอาการอยากได้ลูกหมาของเขาทำให้คนข้างกายเสียเวลามาครึ่งวันแล้ว
แม้จะจ่ายค่าลูกหมาไปทั้งคืนและเมื่อเช้าอีกรอบก็เถอะ
แต่การที่พี่ฮันมายืนรอเขานิ่งๆ ตั้งหลายชั่วโมงก็ทำให้ความอยากได้ลดน้อยลงทีละนิด
หมับ
“คิดอะไรอยู่...”
ท่าทีที่มาเฟียหนุ่มขยับมาโอบไหล่เล็กเอาไว้หลวมๆ ดวงตาคู่คมที่ก้มมองมาก็ฉายแววคาดคั้นหน่อยๆ
บ่งบอกว่าคิดอะไรอยู่ก็บอกมา ให้คนตัวเล็กที่แน่ล่ะว่าไม่กล้าโกหก
(เพราะโกหกทีไรเหนื่อยทุกที) กัดปากเบาๆ แล้วบอก
“กะ...ก็ผมทำให้พี่เสียเวลานี่ฮะ”
คำตอบเบาแสนเบาของร่างบางกลับเรียกรอยยิ้มบนกรอบหน้าคมคายได้
จากนั้นฮันคยองก็ก้มลงไปจรดปลายจมูกที่แก้มใสแรงๆ อย่างที่ทำให้คนโดนสะดุ้งสุดตัว
เสียงทุ้มว่าเรียบๆ แต่ฉายแววจริงจัง
“ถ้าการใช้เวลากับเธอหมายถึงการเสียเวลา
ฉันก็ยอมเสียเวลาทั้งชีวิตนะ ฮยอกแจ”
กึก
คนฟังนิ่งอึ้งไปทันที
ใบหน้าเรียวก็เงยขึ้นสบตาคู่คมที่อ่อนแสงลง น้ำคำที่หนักแน่นชัดเจนและหมายความว่าอีกฝ่ายเต็มใจจะมายืนรอเขาเลือกลูกสุนัขเป็นวันๆ
ทำเอาดวงตาคู่สวยสั่นระริก ใจดวงน้อยเต้นรัวแรง มือเรียวที่วางบนตัก
ขยับมาจับที่ท่อนแขนแกร่ง ร่างบางก็ขยับไปซุกหน้าที่ไหล่กว้าง
“ขอบคุณฮะ
ขอบคุณนะฮะพี่ฮัน...ผม...รักพี่นะฮะ...” เสียงใสเบาหวิวแทบไม่ได้ยิน
แต่กับคนที่ตั้งใจฟังกลับได้ยินชัดเจนทุกคำ
ทุกความรู้สึกที่ลูกเจี๊ยบตัวน้อยตั้งใจบอก มือใหญ่ก็ลูบต้นแขนนิ่มขึ้นลงเบาๆ
ดวงตาคู่คมที่เหมือนมีรอยยิ้มในนั้นก็มองตรงไปยังท้องถนนเบื้องหน้าที่รถคันหรูกำลังแล่นออกสู่นอกตัวเมืองเพื่อไปฟาร์มสุนัขที่ว่า
แต่ก่อนที่ฮันคยองจะเอ่ยตอบโต้อะไร
ดวงตาคู่คมที่อ่อนแสงลงกลับหรี่ลงนิด
“หยุดรถ!!!!”
เฮือก!!!
เอี๊ยดดดดดด
โครม!!!!
อยู่ๆ
ฮันคยองก็สั่งเสียงดังลั่น จนร่างบอบบางที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับสะดุ้งสุดตัว
พร้อมกับเสียงเบรกที่ดังลั่นไปทั้งท้องถนน ดีที่แถวนี้ไม่มีรถวิ่งมากมายนัก
แต่เหมือนว่าคำสั่งของฮันคยองจะไม่ทัน
เมื่อรถคันหรูกระแทกเข้ากับอะไรบางอย่างโครมใหญ่
แน่ล่ะ
นั่นคือสิ่งที่ฮันคยองเห็นตั้งแต่เมื่อครู่
“นายครับ
น่าจะเป็นหมา...เอ่อ” คนขับรถตัวโตเอ่ยรายงานเจ้านายหนุ่ม
ก่อนที่จะเงียบเสียงลงทันควัน เมื่อดวงตาคู่คมตวัดมองอย่างดุจัด ซึ่งแน่ล่ะว่าเขาที่สั่งเบรกรถ
และไม่ต้องการให้คนของตัวเองบอกว่าชนอะไรเพราะว่า...คนข้างตัวล้วนๆ
“ชนหมาหรือฮะ!!!” แต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว
ฮันคยองถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เมื่อฮยอกแจร้องเสียงหลง ใบหน้าสวยซีดเผือด น้ำตาหยดใสท่าทางจะร่วงแหมะได้ทุกเมื่อ
แน่ล่ะ
คิดหรือว่าคนอย่างหานฮันคยองจะสนใจชีวิตเล็กๆ พวกนี้ ชีวิตคนที่เขาฆ่า
เขายังไม่เคยสนใจใยดีหรือรู้สึกผิดด้วยซ้ำ
สิ่งที่เขาสนใจคือฮยอกแจต่างหาก...รับรองว่าถ้าหมาตายต่อหน้าต่อตาได้ร้องไห้โฮ
ซึมเป็นวันๆ แน่
แกร๊ก
“ฮยอกแจ!!!” และเหมือนว่าความคิดของฮันคยองจะไม่ต่างจากความจริงเท่าไหร่
เมื่อคนสวยข้างกายรีบขยับไปเปิดประตูรถอย่างรวดเร็วให้ต้องเรียกเสียงเข้ม
ร่างสูงก็รีบขยับตามอย่างรวดเร็วอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้
“งี๊ดด...”
ทันทีที่ฮยอกแจมองเห็นก้อนกลมๆ
ที่โชกไปด้วยเลือดนอนลืมตามองเขาและขาที่งอผิดรูปบอกได้ว่าคงขาหักอยู่ข้างทาง ร่างบอบบางก็ทรุดลงไปนั่งคุกเข่าทันที
น้ำตาหยดใสที่จวนเจียนจะไหลก็ร่วงแหมะ
เมื่อเห็นว่าสุนัขตัวเล็กกำลังมองเขาด้วยแววตาที่น่าสงสาร เสียงร้องงี๊ดๆ เบาๆ
บ่งบอกความเจ็บปวด จนฮยอกแจต้องยื่นมือไปแตะมันเบาแสนเบา
“งื้ด...” เสียงที่ทำเอาคนขี้กลัวสูดหายใจเข้าทันที
หมับ
“ฉันอุ้มเอง”
“พี่ฮัน...ฮึก...ไปโรงพยาบาล...พี่ฮัน...”
ก่อนที่มือเรียวจะอุ้มเจ้าตัวเล็กมากอดเอาไว้
ฮันคยองที่ก้าวตามมาก็เป็นฝ่ายอุ้มร่างโชกเลือดเข้ามากอดเอาไว้แทน
ในเมื่อรู้ว่าฮยอกแจกำลังจะทำอะไร ซึ่งเสียงใสก็เอ่ยออกมาสั่นระริกอย่างที่เขาคิดจริงๆ
ฟึ่บ
มาเฟียหนุ่มไม่ตอบคำ
นอกจากหมุนตัวก้าวขึ้นรถ โดยมีฮยอกแจรีบก้าวตาม เสียงทุ้มเอ่ยบอกคนขับทันที
“ไปโรงพยาบาลสัตว์ที่ใกล้ที่สุด...เร็ว!!!”
เฮ้อ เขาใจอ่อนเพราะเมียมากี่ครั้งแล้วนะ
.....................................................
“มันน่าจะเป็นหมาที่หลุดออกมาจากฟาร์มเลี้ยงแถวนั้นน่ะครับนาย...”
ภายในห้องเล็กๆ
ที่มีสุนัขพันธุ์ปอมเปอเรเนียนสีน้ำตาลอ่อนนอนอยู่บนเบาะนอนสำหรับสุนัข
เนื้อตัวมีผ้าสีขาวที่รอยเลือดจางๆ พันเอาไว้ ขาเล็กก็เข้าเฝือกเอาไว้ ขนบางส่วนถูกโกนเพราะสะดวกกับการผ่าตัดช่วยชีวิต
ขณะที่ฮยอกแจก็ได้แต่ยืนมองอย่างสงสาร ยามที่ฟังคำของลูกน้องฮันคยอง
ทั้งโล่งใจที่มันรอด
และรู้สึกผิดที่อาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำมันเจ็บ ถ้าเขาไม่อยากได้หมา ไม่ขอพี่ฮัน
ไม่แน่ เจ้าตัวนี้อาจจะไม่ถูกชนก็ได้
ความคิดที่ทำให้มือเรียวลูบเส้นขนมันอย่างเบามือ
ดวงตาเรียวรีจ้องมองอย่างกังวลกลัวมันเจ็บ ขณะที่ความคิดหนึ่งสว่างวาบเข้ามาในหัว
“พี่ฮันฮะ...”
เสียงใสร้องเรียกเบาหวิว แล้วหันไปมองคนรักที่อยู่ข้างๆ ตลอดเวลา ก่อนจะเอ่ยบอกต่อ
“...ถ้า...ถ้าหาเจ้าของมันไม่เจอ
ผมเลี้ยงเอาไว้ได้มั้ยฮะ...”
“ไม่อยากได้ลูกหมาแล้วหรือไง”
ขวับๆ
ฮันคยองขมวดคิ้วเข้าหากันทันที
เมื่อมองยังไงเจ้าตัวเล็กที่นอนหายใจอย่างลำบากนั่นก็โตเต็มวัยแล้ว
ซึ่งคำถามนี้ก็ทำให้ฮยอกแจส่ายหน้าขวับๆ มือเรียวก็แตะไปตามแผลอย่างเบามือที่สุด
ดวงตาคู่สวยมองเจ้าตัวเล็กตรงหน้าอย่างสงสาร
ไม่เห็นจำเป็นต้องเป็นลูกหมาเลยก็ได้นี่นา
เวลานี้ ถ้าเขาอยากจะดูแลสัตว์เลี้ยงตัวไหนก็คงเป็นเจ้าตัวเล็กข้างหน้านี่แหละ
“ไม่ฮะ
ผมขอเลี้ยงได้มั้ยฮะ”
“ตามใจเธอแล้วกัน”
“ขอบคุณฮะ”
ทันทีที่ฮันคยองพยักหน้าตกลง คนฟังก็แย้มยิ้มหวาน เสียงใสบอกเสียงสั่นเครือ
แล้วก็หันกลับไปลูบหัวเจ้าตัวเล็กเบาๆ ดวงตาเรียวรีมองมันไม่ละไปไหน
“หายไวๆ
นะเจ้าตัวเล็ก”
ภาพที่ฮันคยองก็ยกมุมปากขึ้น
เพราะยังไงสุดท้ายเขาก็ตามใจฮยอกแจอยู่แล้ว
แม้ว่าเจ้าตัวที่นอนอยู่ตรงหน้าจะไม่ได้น่ารักอะไรมากมายในสภาพคล้ายมัมมี่ดามเฝือกก็เถอะ
แต่ถ้าลูกเจี๊ยบตรงหน้าอยากได้ เขาก็ให้ได้อยู่แล้ว
ความคิดที่คนตัวโตไม่รู้เลยว่า...กำลังจะถูกหมาแย่งเวลาของเมีย...
.........................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น