NC
รักร้ายสายรุก_2
ตอนนี้กางเกงเขากองลงกับพื้นแล้ว
ขณะที่ชั้นในก็ถูกถกลงมาถึงใต้สะโพก เผยให้เห็นอะไรบางอย่างที่กำลังตื่นตัว
“คุณรู้มั้ยว่าคุณเล่นละครไม่เก่ง”
ฮันคยองกระซิบเสียงต่ำ
ยามที่ลากมือข้างที่ว่างไปแตะต้องแก่นกลางลำตัวที่ตอบสนองฝ่ามือเขาอย่างง่ายดาย
ขณะที่คนในอ้อมกอดเขากำลังตัวสั่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“ผะ...ผมจะฟ้องคุณ...ว่าคุณปล้ำ...ผม...”
“เอาสิ” ชายหนุ่มว่าง่ายๆ ยามบีบมือเข้าที่ท่อนเนื้อร้อนที่ควรจะทำให้คนอื่นเจ็บจนร้องลั่น
แต่ไม่ใช่กับฮยอกแจที่หอบหายใจหนักขึ้น ฟันคมกัดปากแน่น ยามเห็นว่าตัวเองกำลังถูกคนที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงชั่วโมงหยอกเล่นกับส่วนนั้น
“ปะ...ปล่อย!”
“แน่ใจหรือว่าคุณอยากให้ผมปล่อย”
ฮันคยองกระซิบริมหู ก่อนที่จะกัดติ่งหูนิ่ม ไม่ใช่แค่ขบเบาๆ
หากแต่กัดลงไปจนฮยอกแจต้องเจ็บ
และนั่นก็กำลังทำให้แก่นกลางลำตัวของคนตัวเล็กยิ่งแข็งขืนกว่าเดิม
เสียงหอบหายใจยิ่งดังแรงขึ้น
“มีใครรู้มั้ยว่าคุณชอบให้คนแปลกหน้าจับของคุณแบบนี้”
ชายหนุ่มว่าพลางใช้นิ้วโป้งเกลี่ยส่วนปลายเบาๆ ให้ฮยอกแจสะท้านเฮือก
สองมือกำลังสั่นกว่าเดิม รู้ว่าถ้าตัวเองยังปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้
เขาต้องหลุดจากการควบคุมแน่
“ปล่อยสิวะ!!!” ฮยอกแจดิ้นเต็มแรง ซึ่งไม่ได้ทำให้คนด้านหลังรำคาญเลยสักนิด ตรงกันข้าม
หมับ
“จะ...จะทำอะไร!”
ร่างเล็กถึงกับร้องลั่น
เมื่อเข็มขัดหนังถูกเอามาพันธนาการข้อมือเขาไว้อย่างรวดเร็ว แต่แทนที่จะทำให้กลัวแทบบ้า
ตรงกันข้าม...เขากำลังตื่นเต้น
ตึง!
แผ่นหลังเล็กถูกจับไปกระแทกกับบานประตูด้านหลัง
ทำให้ฮยอกแจเห็นใบหน้าของอาจารย์แสนสุภาพเมื่อครู่กำลังมองเขาด้วยแววตาสนุกอย่างที่สุด
จนต้องพยายามเค้นเสียงออกมา
“ปล่อยผม!”
“แน่ใจหรือว่าคุณอยากให้ผมปล่อย”
“อ๊า!!!”
ฮันคยองจัดการบีบส่วนล่างของลำตัวแรงขึ้น ให้ฮยอกแจเผลอหวีดร้องออกมา
ความต้องการกำลังพลุ่งพล่านไปทั้งตัว
แล้วในยามที่มือใหญ่ยกขึ้นมาบีบหัวนมที่กำลังดุนดันอยู่ใต้เสื้อเชิ้ตเนื้อดี
ผู้ชายหน้าสวยก็ได้แต่หลุดเสียงร้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“ร่านจังนะครับคุณผู้ปกครอง ดูสิ”
ชายหนุ่มว่าพลางเกลี่ยปลายนิ้วที่หัวนม ให้คนฟังกัดปากตัวเองแน่น
ต้องการ เขากำลังต้องการจนแทบทนไม่ไหว
“บะ...บีบอีก...” สุดท้าย
ความปรารถนาใฝ่ต่ำที่พยายามกดเอาไว้มาหลายปีก็เป็นฝ่ายเอาชนะ
จนฮยอกแจร้องบอกเสียงสั่น
“ว่าไงนะ”
“บีบอีก...บีบมันอีก”
คำร้องขอที่มาพร้อมกับดวงตาเรียวสวยที่ฉ่ำน้ำตา ทำให้คนฟังหัวเราะเบาๆ
ชอบใจกับสีหน้าที่กำลังต่อสู้กับตัวเองระหว่างขอร้องเขา หรืออยากจะฆ่าเขากันแน่
“ขอโทษผม”
“มะ...ไม่” ทว่า
คนที่ถือศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไรก็ยังส่ายหน้า
ทั้งที่ความต้องการจวนเจียนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว
“งั้นหรือ
ไม่เป็นไร...งั้นคุณกลับไปได้แล้ว ได้ข่าวว่าคุณมีงาน”
แล้วคนที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังจะทนไม่ไหวก็เป็นฝ่ายผละออก
ทั้งยังเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานเพื่อหยิบเอกสารที่วางทิ้งเอาไว้ก่อน
ให้ฮยอกแจได้แต่มองอย่างตื่นตกใจ
ความตื่นเต้นเมื่อครู่มลายหายวับไปทันทีเมื่ออีกฝ่ายกลับมาเป็นอาจารย์หนุ่มใจดีคนเดิม
“ส่วนคุณไม่ต้องเซ็นเอกสารก็ได้ครับ
เตือนน้องชายคุณแล้วกันว่าอย่ามีครั้งหน้าอีก...”
“ผมขอโทษ!”
ในจังหวะนั้น ฮยอกแจก็โพล่งขึ้นมาทันที
ให้คนที่หันหลังให้หมุนตัวกลับมามองคนที่ทำหน้าทรมานกับความต้องการตัวเอง
สองมือก็กำลังขยับส่วนล่างของร่างกายไปด้วย จนมุมปากยกขึ้น
“ผมบอกให้คุณช่วยตัวเองได้แล้วงั้นหรือ”
กึก
คนฟังชะงักมือทันที
มองคนที่เดินเข้ามาใกล้ ก่อนที่จะกระชากมือเขาที่ถูกพันธนาการไว้ขึ้นเหนือหัวอย่างรุนแรง
จากนั้น ใบหน้าคมคายก็ขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบคำที่แสนเลวร้าย...
“คุณรู้ตัวมั้ย...คุณมันร่าน”
ประโยคเดียวสั้นๆ
กับฝ่ามือใหญ่ที่จับเข้าที่แก่นกลางลำตัว...
“อ๊าาาาาา!!!!” เท่านั้น ความต้องการก็พุ่งพรวดออกมาเต็มฝ่ามือของฮันคยองที่รองรับอยู่ก่อนแล้ว
ก่อนที่ร่างบอบบางจะไหลครูดไปกองกับพื้น
ให้ชายหนุ่มก้มลงมองใบหน้าสวยจัดที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขซ่าน
จนหัวเราะออกมาเบาๆ
...............................................
กลับไปอ่านต่อได้ที่
ขอบคุณค่า
ฟินๆๆๆๆๆ
ตอบลบ