NC Twin’s Trap Children_54
หมับ
“อึ้ก...ยะ...อย่า...อย่านะ”
ฮายังได้แต่สะดุ้งสุดตัว ก้มลงมองร่างกายช่วงล่างผ่านม่านน้ำตาอย่างหวาดกลัว
เมื่อฝ่ามือใหญ่กำลังจับเข้าที่แก่นกายเล็กเต็มแรง
ปลายนิ้วยาวก็ลูบไล้ส่วนอ่อนไหวไปมาจนร่างทั้งร่างร้อนวูบ
“อย่า...แตะต้อง...ฮึก...ตัว...ฮายัง...”
“ฮึ ไม่ต้องห่วง
พี่ไม่ทำแค่จับหรอกนะ”
“อ๊า!!! อย่า...อย่า...หยุดนะ...อึ้ก...” ฮายังได้แต่ส่ายสะบัดหน้าไปมาบนหมอนใบนุ่ม
เมื่อชายหนุ่มโน้มหน้าลงมาใช้ปลายลิ้นปาดเลียหัวนมนิ่มแรงๆ
ก่อนที่จะขบกัดจนทั้งความกลัวทั้งความเสียวซ่านพุ่งวาบเข้ามาในกาย
ฝ่ามือใหญ่ก็กำรอบส่วนอ่อนไหว แล้วขยับรูดรั้งอย่างไม่คิดเบาแรง
“อึ้ก...อย่า...อย่า...”
ฮายังปล่อยน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลผ่านแก้ม
ยามที่ริมฝีปากที่เคยมอบสัมผัสอ่อนหวานกำลังขบกัดไปทั่วร่างกายของเขา
ปลายลิ้นไล้เลียอย่างตะกละตะกลาม
และไร้ซึ่งการทะนุถนอมจนเหมือนเล่นกับของเล่นชิ้นหนึ่ง
“ฮึ
เนี่ยน่ะหรือที่บอกว่าอย่า” คำพูดโหดร้ายกระซิบบอกเบาๆ ยามที่ฝ่ามือใหญ่กำลังเล่นกับแก่นกายเล็กที่กำลังชูชันตามแรงเล้าโลมที่แม้จะโหดร้าย
แต่มันก็ทำให้ส่วนอ่อนไหวตอบสนองอย่างน่าอับอายที่สุด
“ปากบอกว่าพี่มั่วไม่เลือก
แล้วตัวฮายังล่ะ...ทำไมมีอารมณ์กับคนมั่วไม่เลือก”
“ฮึก...หยุด...ได้โปรด...อย่านะ...อ้ะอ๊า...”
ฮายังส่ายหน้า ตัวสั่นเทา
ร่างทั้งร่างก็สะดุ้งวาบกับฝ่ามือหยาบกร้านที่ชักรูดส่วนที่ไม่เคยมีใครแตะต้องมาก่อนอย่างรุนแรง
ปลายนิ้วก็ลูบวนส่วนปลาย จนส่วนปลายแดงก่ำยิ่งฉ่ำน้ำ
ริมฝีปากร้อนก็ขบกัดหัวนมนิ่มแรงๆ จนฮายังได้แต่สะอื้น
“อ๊า...ยะ...อย่านะ...”
แม้ว่าร่างน้อยจะร้องขอ แต่คนทำก็ไม่คิดผ่อนปรน
เมื่อฝ่ามือใหญ่ยังคงรูดรั้งส่วนอ่อนไหวอย่างไม่คิดผ่อนแรง
ดวงตาคู่คมก็มองร่างที่บิดกายเร้าอยู่ใต้ร่างด้วยสายตาเย็นชา
ทั้งที่เขายอมรับ...ยอมรับว่าผิวกายขาวผ่อง เสียงครวญคราง ใบหน้าเลอะคราบน้ำตาของนัมฮายังกำลังทำให้เขามีอารมณ์...แบบที่มากกว่ารู้สึกกับใครคนไหน
“ขอโทษพี่เดี๋ยวนี้
ฮายัง”
“ฮึก...ไม่...”
คนฟังส่ายหน้าแรงๆ สะอื้นจนตัวสั่น
นึกรังเกียจตัวเองที่เขาต้องมาครวญครางต่อหน้าผู้ชายคนนี้ที่เหมือนกำลังพอใจกับความทรมานของเขา
และสติที่เหลืออยู่น้อยนิดก็บอกเขาว่าจะไม่เอ่ยคำที่ผู้ชายคนนี้ต้องการ
“ก็ดี...”
“อ๊า!!! อย่า...อย่าทำนะ...หยุด!!!” ฮายังหวีดร้องออกมา
เมื่อกังจารั้งสะโพกมนให้ลอยขึ้นสูง ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งก็รูดรั้งส่วนอ่อนไหวแรงๆ
ขณะที่ปลายลิ้นก็ไล้เลียเข้าที่ส่วนทางเข้าคับแคบที่ปิดสนิทจนร่างทั้งร่างสะท้านเฮือก
“อย่า...อึ้ก...ยะ...อย่า...อ๊าาาาาา!!!!” ฮายังร้องลั่น เมื่อปลายลิ้นร้อนชื้นกำลังสอดลึกเข้ามา
จนความรู้สึกแปลกใหม่กำลังเล่นงานร่างกาย สติเริ่มเลือนรางไปกับสัมผัสหยาบกระด้าง
หากแต่ปลุกเร้าของคนตรงหน้า
ฟึ่บ
“อ๊า...เจ็บ...หยุด...ฮายังเจ็บ...เจ็บ!!” เด็กน้อยร้องลั่น ยามที่ปลายนิ้วยาวสอดลึกเข้ามาภายในจนสุดในทีเดียว
ความเจ็บเสียดเข้าเล่นงานร่างกายจนน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลผ่านแก้ม
หัวใจดวงน้อยเจ็บจนร้าวกับการกระทำป่าเถื่อนของผู้ชายคนนี้
แต่แม้ว่าหัวใจจะเจ็บ
แต่ร่างกายกลับกำลังตอบสนองกับสิ่งที่คนๆ นี้ทำ
“บอกว่าไม่
แต่ในตัวฮายังกำลังบีบมือพี่แรงขนาดนี้นะ”
น้ำเสียงดูถูกของคนที่กำลังกดปลายนิ้วเข้าไปจนสุด
ทั้งยังกวาดควานภายในจนร่างน้อยกระตุกเอ่ยขึ้น
หัวใจยิ่งเจ็บหนักกว่าเดิมกับน้ำเสียงของคนที่เหมือนดูถูกร่างกายของเขา
“หยุด...พอแล้ว...ได้โปรด...ฮึก...หยุดที...”
เสียงร้องไห้ปนเสียงครางของคนที่กำลังถูกกระตุ้นหนักๆ ไม่ทำให้กังจาหยุดมือ
นอกจากฝ่ามือใหญ่กำลังชักรูดแรงขึ้น มืออีกข้างกระหน่ำกดสอดเข้าไปภายในให้เด็กน้อยครางลั่นไปทั้งห้อง
แล้วยามที่ช่องทางอ่อนนุ่มกำลังบีบรัดมือเขาหนักหน่วงขึ้น...
หมับ
“อ๊า...อ้ะ...อย่า...ปล่อย...”
เสียงครวญครางแทบขาดใจของฮายังกลายเป็นลมหายใจที่ขาดห้วง
เมื่อปลายนิ้วกำลังกดปิดแก่นกายเล็กเอาไว้ ความทรมานจากการต้องการปลดปล่อยตีตื้นขึ้นมาในอก
ร่างทั้งร่างก็ดิ้นหนีอย่างหวังจะพ้นความทรมาน
“ขอโทษพี่เดี๋ยวนี้
นัมฮายัง!!”
“ฮึก...มะ...ไม่....ไม่...ปล่อยนะ...ปล่อย...”
“งั้นก็อย่าหวังว่าพี่จะปล่อย”
ฟึ่บๆๆๆ
“อ๊าาาา!!!!!!!!
อย่า...อย่า...ได้โปรด...มะ...ไม่ไหวแล้ว...ฮึก...ไม่ไหว...”
ฮายังหวีดร้องลั่นไปทั้งห้องกว้าง เมื่อปลายนิ้วยาวกระหน่ำสอดลึกเข้ามาในกาย
กระแทกเข้ากับจุดเสียวภายใน
ทั้งที่มือใหญ่กำลังกดปิดส่วนอ่อนไหวเอาไว้แน่นจนความทรมานกำลังเล่นงานจนทนไม่ไหว
แค่ต้องเจอพายุอารมณ์ที่ไม่เคยต้องสัมผัส
ฮายังก็แทบแย่แล้ว แต่มาเจอการกระทำโหดร้ายของผู้ชายคนนี้ สุดท้าย
ศักดิ์ศรีของเด็กน้อยก็ไหลรินออกมาเป็นน้ำตา พร้อมกับเสียงแหบพร่าที่บอกอย่างเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ
“ขอ...โทษ...ฮึก...ฮายัง...ขอโทษ...ขอโทษ”
คำขอโทษที่เปรียบดังศักดิ์ศรีที่ถูกย่ำยี
แลกกับการปลดปล่อยที่กังจาปล่อยปลายนิ้วตัวเองออก เพียงชัดรูดไม่กี่ที
ร่างทั้งร่างก็กระตุกวาบ ปลอดปล่อยหยาดน้ำขุ่นขาวออกมาเต็มฝ่ามือใหญ่อย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรง
ต่อค่ะ
ตุบ
ร่างของฮายังถูกปล่อยให้ทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างหมดแรง
ร่างน้อยก็สะอื้นจนตัวโยน โดยมีผู้ชายตัวโตมองด้วยสายตาเรียบนิ่ง
หากแต่...หัวใจกำลังอ่อนลงเพราะน้ำตาพวกนี้
หมับ
ฟึ่บ
“แฮ่ก...อย่ามาแตะต้องตัวผม...ฮึก...คุณมันเลว...ฮึก...เลวที่สุด...”
แต่เพียงฝ่ามือใหญ่แตะลงที่หัวไหล่บอบบาง ฮายังก็ดึงตัวหนี
ร่างที่สะอื้นจนพูดไม่รู้เรื่องก็ตะโกนลั่นออกมา
พร้อมกับสะบัดหน้าที่ดวงตาแดงช้ำจากการร้องไห้มามองอย่างหวาดกลัว
พร้อมกับเสียงใสที่เอ่ยออกมาอย่างเจ็บปวดที่สุด
“ฮึก...ผมเกลียดคุณ...ได้ยินมั้ยว่า...ผมเกลียดคุณ”
กึก
ดวงตาของกังจาที่อ่อนลงเข้มขึ้นทันที
มือสองข้างกำหมัดแน่นกับคนที่กล้าลองดีพูดแบบนี้กับเขาอีกครั้ง
แม้ว่าหัวใจจะไม่อยากทำร้ายเด็กคนนี้
แต่คนที่มีทุกอย่างและไม่เคยมีใครกล้าขัดใจอย่างเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกหยาม
และนั่น...กังจายอมไม่ได้
หมับ
“โอ๊ย!!!”
“ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะใจดีด้วยหรอกนะ
แต่ในเมื่อเกลียดกันขนาดนี้ก็ไม่จำเป็นแล้วล่ะ” ฮายังได้แต่หวีดร้องอย่างหวาดกลัว
เมื่อร่างของเขาถูกพลิกให้นอนคว่ำลง
สองมือก็ยิ่งพันกับเนกไทจนเจ็บ หากแต่ความเจ็บปวดตรงข้อมือยังไม่เท่าความหวาดกลัวคนที่กำลังกระชากกางเกงออกไปจากกาย
“ไม่นะ...ไม่...ฮึก...ไม่...”
ฮายังสะอื้นในอก เมื่อร่างของเขาถูกกระชากสะโพกให้ลอยขึ้น
น้ำตาหยดลงบนหมอนจนเปียกชุ่มโชก
เสียงที่กังจาบอกเสียงเหี้ยม
“เสียใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะ
นัมฮายัง”
ฟึ่บ
“อ๊าาาาาาา!!!!!
เจ็บ...ผมเจ็บ!!! เอามันออกไป...ฮึก...ผมเจ็บ...อึ้ก...มะ...ไม่เอา...ฮึกๆ”
เสียงหวีดร้องพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากจากดวงตาเป็นตัวบอกอย่างดีว่าร่างน้อยเจ็บปวดแค่ไหนกับการที่กังจาดันกายเข้าไปในช่องทางคับแคบอย่างรุนแรง
มากเสียจนหยาดบริสุทธิ์ไหลริน
“ฮึก...เจ็บ...ไม่เอา...ไม่”
ฟุ่บ
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!” ฮายังขยุ้มผ้าปูเตียงแน่น ใบหน้าฝังลงกับหมอนใบนุ่ม
เมื่อความเจ็บปวดแทบจะขาดใจตายพุ่งวาบเข้ามาในร่าง
เมื่อกังจาดันกายมาอีกทีในช่องทางคับแคบก็สุดความยาวที่ทำให้ร่างน้อยร้องไห้แทบจะขาดใจ
อาการทรมานที่คนตัวโตขบกรามแน่น
มองร่างขาวผ่องที่เต็มไปด้วยรอยรักที่กำลังตัวสั่นสะท้าน ซุกหน้าลงกับหมอน
ร้องไห้จนเหมือนจะขาดใจ
อีกทั้งของเหลวที่กำลังไหลซึมออกมาจนแก่นกายใหญ่ขยับเคลื่อนได้ก็เป็นการบอกเขาว่าเด็กน้อยกำลังเจ็บปวดแค่ไหน
กังจายอมรับว่าภายในช่องทางอุ่นนี้ราวกับสวรรค์ที่เขาอยากจะสอดประสานกายถี่รัว
แบบไม่สนใจว่าฮายังจะรู้สึกยังไง หากแต่หัวใจ...กำลังอ่อนลงทุกที
“เจ็บ...ฮึก...ฮายัง...เจ็บ...ไม่เอา...มันเจ็บ...”
ฮายังบอกเสียงสั่นระริก หอบหายใจแรงๆ เกร็งร่างรับความเจ็บปวดที่อึดอัดไปหมด
ทั้งที่เขาเคยนึกภาพว่าวันที่เขายอมเป็นของพี่กังจา คงเป็นวันที่เขามีความสุข
คงเป็นสัมผัสอ่อนหวานที่ทำให้ร่างนี้แทบหลอมละลาย
แต่ในความเป็นจริงแล้ว...มันไม่มีอะไรที่เหมือนที่ฝันเลยสักอย่างเดียว
“ฮายัง...หายใจลึกๆ
ครับเด็กดี...อย่าเกร็ง”
กึก
แต่แล้ว เสียงทุ้มนุ่มที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยินก็กระซิบอยู่ริมหู
ร่างสูงใหญ่ก็แนบลงมาจนผิวเนื้อแนบสนิทกัน ฝ่ามือใหญ่สอดลึกเข้ามาใต้เรียวขาขาว
ก่อนจะกอบกำส่วนอ่อนไหวเอาไว้ แล้วลูบไล้อย่างเบามือ
“ถ้าฮายังเกร็ง
เราจะเจ็บนะครับ” กังจาบอกเสียงพร่า แล้วริมฝีปากอุ่นร้อนก็กดจูบที่ผิวแก้มขาว
มือใหญ่ดันใบหน้าหวานให้หันกลับมา
ก่อนที่จะประกบจูบที่ริมฝีปากนิ่มด้วยการกระทำที่แตกต่างจากตอนแรกโดยสิ้นเชิง
จูบที่ฮายังอยากจะเบือนหน้าหนี
หากแต่ความเจ็บปวดที่กำลังสอดแทรกอยู่ในกายก็ทำให้เขาได้แต่เผยอปากรับราวกับมันเป็นยาที่ช่วยบรรเทาความเจ็บลงทีละน้อย
จูบที่กังจาบดเบียดแนบชิดอย่างรุนแรง
ปลายลิ้นร้อนผ่าวสอดลึกเข้ามาภายใน
เกาะเกี่ยวเข้ากับลิ้นเล็กที่ส่งมาหาอย่างที่เจ้าของไม่รับรู้การกระทำของตัวเองแล้ว
มือใหญ่ก็ปลุกเร้าส่วนอ่อนไหวอย่างเบามือ ยามที่ยอมข่มกายไม่เคลื่อนสะโพกสอบ
เอาแต่ทิ้งค้างเอาไว้เฉยๆ
“อืม...” เสียงครางจากเรียวปากหวานที่เจือด้วยรสปร่าของหยดน้ำตา
ทำให้กังจาเลื่อนปลายนิ้วมาลูบไล้หัวนมนิ่มอย่างเบามือ สะกิดเขี่ยเบาๆ
ให้ฮายังผวาร่างเข้าหา แรงบีบรัดผ่อนปรนลง จนร่างสูงเริ่มขยับกายเนิบๆ
“อาห์...ฮึก...”
เสียงครางปนเสียงสะอื้นดังจากเรียวปากหอมหวานแบบที่กังจาก็ไม่ยอมผละจากจูบง่ายๆ
ฝ่ามือทั้งสองข้างก็ทำหน้าที่อย่างดีเยี่ยม
จนฮายังแทบสะลักกับรสกามอารมณ์ที่ถูกยัดเยียดให้
หมับ
“อึ้ก...อาห์...ฮึก...ฮื่อ...”
ยามที่กังจาถอนริมฝีปากออก เพื่อกดจูบตั้งแต่หลังคอขาว ไล้เลียลงมาเรื่อยๆ
ฮายังก็ทำได้เพียงสะอื้น หอบหายใจหนักๆ เชิดหน้า อ้าปากน้อยๆ
ปล่อยทั้งน้ำตาและน้ำใสไหลซึมจนเลอะหมอนตรงหน้า สะโพกเล็กก็ถูกดันให้ยกสูงขึ้น
เพื่อตอบสนองความต้องการของชายหนุ่ม
“อาห์...ข้างในฮายัง...สุดยอดเลยรู้หรือเปล่า...อืม...”
กังจาคำรามเสียงกร้าว ยามที่กระชับสะโพกเล็ก แล้วดึงกายออกจนเกือบหลุดแล้วกดกระแทกเข้าไปใหม่
จนร่างน้อยหวีดร้องลั่น
“ฮึก...อย่า...พอ...พอแล้ว...”
เสียงร้องขอความเมตตาไม่ได้รับการตอบสนอง
เมื่อกังจากำลังดุนดันกายเข้ามาแรงขึ้นทุกที
แต่แม้ว่าฮายังจะร้องให้หยุด
แต่ร่างกายไม่รักดีกลับตอบสนองกับความใหญ่โตที่สอดประสานเข้ามาในเรือนกาย
และเพียงเขาแตะต้องส่วนไหน ร่างทั้งร่างก็ผวาเข้าหาราวกับไม่ใช่ร่างกายของตัวเอง
“อาห์...แน่ใจหรือว่าจะให้พี่หยุด”
ฟึ่บๆๆๆ
“อ๊าาาาาาาา!!!!
อึ้กๆ...ฮื่อ...อย่า...ตรงนั้น...ตะ...ตรงนั้น”
ฮายังหวีดร้องออกมาลั่นห้อง เมื่อแก่นกายใหญ่กระแทกเข้าจุดอารมณ์ภายใน
จนกังจาแสยะยิ้ม ร่างสูงก็จงใจกดกระแทกเข้าไปหนักๆ ทุกครั้ง
จนเสียงครวญครางดังแทบขาดใจ
ทำไม
ทำไมต้องทำกันแบบนี้
ความคิดสุดท้ายของฮายังที่ไม่อาจควบคุมร่างกายได้อีกต่อไป
ทำได้เพียงครวญครางอย่างเสียวซ่านกับสัมผัสที่กดกระหน่ำถี่เข้ามา ตอบรับความรุนแรงที่ถูกป้อนให้
เรือนกายเล็กก็ตอบรับแก่นกายใหญ่ราวกับคนร่านเซ็กส์ที่ทำให้เจ้าตัวยิ่งเจ็บไปทั้งหัวใจ
ฟึ่บๆๆๆๆ
“อ๊า...ฮึก....อื้อๆ...”
ฮายังแทบจะขยุ้มผ้าปูเตียงขึ้นมา
ความเสียวซ่านที่ได้รับทำให้เขาไม่สนใจความเจ็บของเนกไทที่บาดอยู่ตรงข้อมือ
มีเพียงผิวเนื้อที่เสียดสีปลุกไฟราคะให้ลุกโชนยิ่งกว่าเดิม
เสียงเนื้อกระทบเนื้อก็ดังก้องไปทั่วทั้งห้องบ่งบอกความร้อนแรง
ฮายังกำลังหอบหายใจหนักๆ
ช่องทางด้านหลังบีบกระชับถี่ๆ เสียงครวญกระเส่าดังก้อง
บ่งบอกว่าร่างน้อยกำลังจะไปถึงจุดหมายปลายทาง ท่าทางที่กังจายิ่งเร่งกายหนักหน่วง
“อึ้ก...อ๊า...อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!
แฮ่กๆ...อาห์...” แล้วฮายังก็หวีดร้องลั่น
ปลดปล่อยความต้องการออกมาเต็มที่นอนนุ่ม เสียงหอบหายใจดังก้อง
หากแต่ถูกรวบสะโพกให้สูงกว่าเดิม เพื่อรองรับผู้ชายคนนี้
การกระทำที่แม้ว่าร่างกายจะสุขจนเหมือนลอยคว้างอยู่กลางสวรรค์
แต่หัวใจ...กลับถูกฉุดกระชากลงในขุมนรก
เฮือก!
แต่แล้ว
ฮายังก็สะดุ้งเฮือก ยามที่ความร้อนพุ่งวาบเข้ามาภายใน จนเสียงครางอื้ออึงดังในลำคอ
ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะถูกปล่อยให้ทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มอย่างหมดเรี่ยวแรง
.............................................
กลับไปต่ออีกสักนิดที่
ขอบคุณค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น