วันพฤหัสบดีที่ 3 กรกฎาคม พ.ศ. 2557

Special CL_14 เรื่องของผัวๆ เมียๆ 4

Special CL_14 เรื่องของผัวๆ เมียๆ 4



            รถคันหรูแล่นมาจอดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างนิ่มนวล ก่อนคนงานที่รออยู่ก่อนแล้วจะรีบก้าวเข้ามาเปิดประตูด้านหลังให้ร่างเล็กบอบบางที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะมีโอกาสนั่งรถคันหรูแบบนี้ก้าวออกมา แน่ล่ะ ลีดงแฮในเวลานี้สวมเพียงกางเกงขาสั้นพอดีเข่ากับเสื้อยืดสีขาวสะอาดตาแบบที่เหมาะกับการอยู่บ้านมากกว่ามานั่งรถนอกแบบนี้ บนตักก็มีกล่องเล็กๆ ที่เจ้าตัวเอาผ้าลายสก๊อตมาห่อเอาไว้เสียอีกที

            แต่ใครจะรู้ล่ะว่าคนธรรมดาที่ดูเหมือนเด็กกะโปโลคนนี้คือหัวใจสำคัญของผู้ชายที่ชื่อว่า...คิมคิบอม

            “ขอบคุณฮะ” ดงแฮแย้มยิ้มหวานส่งให้ทั้งคนรถ ทั้งคนที่เปิดประตูให้อย่างน่ารัก

            หลังจากเพื่อนสนิทก้าวออกจากบ้านไปปุ๊บ ดงแฮก็โทรเข้ามาที่คฤหาสน์ทันทีเพราะไม่อยากกวนคนรักที่อาจจะพักผ่อน แต่คุณแม่พี่คิบอมก็บอกเสมอว่าถ้าจะไปไหนให้โทรมาบอกคนทางนี้ได้เลย

            คนตัวเล็กยังคงยิ้มหวานไปทั่ว ใครเอ่ยทักทายและโค้งให้ก็โค้งตอบอย่างน่าเอ็นดู จนไม่ว่าใครก็อดจะยิ้มตามไม่ได้

            “คุณแม่ล่ะฮะ อยู่หรือเปล่า” ดงแฮเอ่ยปากถามพี่สาวที่ใกล้ที่สุดทันที พลางถามหาว่าที่แม่สามีซึ่งเขามาที่คฤหาสน์หลังนี้ทีไรต้องไปทักทาย อีกทั้งกล่องขนมในมือเขาก็ทำมาฝากอีกฝ่ายเสียด้วย

          คุณแม่บอกว่าชอบขนมฝีมือด๊องนี่นา

            “คุณผู้หญิงออกไปข้างนอกค่ะ อาจจกลับมาตอนค่ำๆ” สาวใช้รายงานอย่างนอบน้อม ซึ่งทำให้คนฟังยู่ปากเข้าหากันนิด แล้วก็พยักหน้ารับคำหงึกหงักเหมือนคิดอะไรอยู่ ทั้งยังมองซ้ายมองขวา ท่าทางเหมือนเด็กน้อยหลงทางดูจะทำให้ใครๆ อดจะหัวเราะไม่ได้

            “แล้วพี่คิบอมล่ะฮะ”

            “คุณชายอยู่ที่ห้องนั่งเล่นค่ะ” ดงแฮพยักหน้ารับคำ แล้วก็เอ่ยขอบคุณเสียงใส ก่อนที่ร่างเล็กจะหมุนตัวแล้วก้าวไปยังจุดหมายปลายทางอย่างรวดเร็ว มือเรียวก็ประคองกล่องขนมไปด้วย ท่าทางสดใสร่าเริงที่ไม่ว่าเห็นกี่ทีก็ช่างน่ารัก ทั้งยังเพิ่มสีสันให้กับบ้านหลังใหญ่แสนเงียบเหงาได้เป็นอย่างดี

            เพียงไม่นาน ดงแฮก็เดินมาชะเง้อคอตรงประตูบานหนึ่ง ดวงตากลมโตใสก็แลเห็นภาพยนต์ซึ่งเปิดทิ้งเอาไว้บนจอโทรทัศน์เครื่องใหญ่ แต่ในห้องกลับไร้วี่แววของคุณชายของบ้านจนใบหน้าสวยเอียงน้อยๆ คิดจะก้าวออกไปแล้ว ถ้าไม่เห็นส่วนช่วงขาที่ยาวเลยโซฟาออกมาให้ต้องก้าวเข้าไปหาเสียงเบา

            และเมื่อก้าวเข้ามาดูใกล้ๆ ดงแฮก็ได้แต่ขยับเป็นรอยยิ้มน่าดู ในเมื่อพี่คิบอมของเขากำลังนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ใบหน้าคมคายหลับสนิท ลมหายใจผ่อนเข้าออกอย่างเป็นจังหวะจนคนตัวเล็กขยับมาวางกล่องขนมบนโต๊ะใกล้ๆ อย่างเบาแรง แล้วขยับไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างโซฟาช้าๆ

            ดงแฮยิ่งอมยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ ขยับไปนั่งทับขาตัวเอง เท้าแขนลงกับขอบโซฟาแล้วเอาหน้าวางระหว่างมือทั้งสองข้าง

            “พี่คิบอมไม่เห็นดุเลยนี่นา ทำไมใครๆ ก็ชอบว่าพี่แบบนั้นกันนะ” ดงแฮเอ่ยเบาๆ ตากลมๆ ก็จับจ้องตั้งแต่เปลือกตาที่ปิดสนิท จมูกโด่งได้รูปสวย รูปปากที่ปิดสนิท ผิวกายสีคร้ามแดด ภาพที่ดงแฮรู้สึกว่าพี่คิบอมเหมือนเด็กผู้ชายตัวโตๆ เสียมากกว่า

            ความรู้สึกที่ทำให้คนที่ตอนแรกจะปล่อยให้อีกฝ่ายหลับต่อไป ขยับมือไปข้างหน้าช้าๆ

            “จมูกโด่งจังเลยฮะพี่คิบอม” คนหน้าหวานว่า ขณะที่กำลังใช้ปลายนิ้วเกลี่ยที่จมูกของคนตัวโตเบาๆ ตั้งแต่ส่วนดั้งไล่มาถึงปลายจมูก ดวงตาคู่สวยก็ยิ่งวาวิบวับอย่างน่าดู มือเรียวก็เริ่มซุกซนไปเรื่อย

            “รู้มั้ยฮะ ด๊องน่ะน้าอยากให้พี่คิบอมพักมากๆ นะฮะ ด๊องเป็นห่วงพี่ที่สุดเลยนะ” เสียงหวานว่า ขณะที่มือเรียวก็เริ่มขยับไปยังรูปปากแล้วแตะมันเบาๆ จากนั้นก็วกมายังแก้มสาก ใช้ปลายนิ้วลูบวนเป็นวงกลมอย่างเบามือ ชอบใจผิวกายอบอุ่นที่ตัวเองได้สัมผัส ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปยังเปลือกตา แล้วสะกิดเขี่ยขนตายาว

            ฟึ่บ

            การรบกวนที่คิบอมเหมือนจะรู้สึก ใบหน้าคมคายถึงสะบัดไปด้านข้างเพียงนิดเหมือนกำลังรำคาญปลายนิ้วอุ่นๆ ที่กำลังลูบไปตามผิวแก้มของเขาอย่างสำรวจ ท่าทางที่ดงแฮดึงมือกลับเพียงนิดอย่างไม่แน่ใจ

            แต่ก็เป็นเพียงครู่เดียว ก่อนที่คิบอมจะกลับมานอนนิ่งตามเดิม

            คราวนี้คนหน้าหวานที่แตะต้องจนพอใจก็เลยขยับยืดตัวขึ้นมาเหนือศีรษะได้รูป ดวงตากลมโตมองผู้ชายตรงหน้าอย่างอ่อนหวาน

            ฟอด

            “งั้นพักก่อนนะฮะพี่คิบอม” ดงแฮยื่นหน้าไปหอมแก้มสากเบาๆ อย่างเกรงว่าจะตื่น จากนั้นก็ขยับออกห่างอีกนิด ตั้งใจว่าจะไปนั่งเล่นไม่ไกลจากนี้ แต่ร่างบอบบางก็ต้องชะงัก เมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นเรียบๆ

            “ขโมยจูบหรือดงแฮ”

            เพียงหันมาอีกที คิบอมก็นอนลืมตามองมาทางเขาให้คนถูกมองเอียงคอ ก่อนจะยกยิ้มหวาน ใบหน้าหวานก็ขยับส่ายไปมาราวกับปฏิเสธ

            “การขโมยคือการเอาของของคนอื่นไปโดยไม่ได้รับอนุญาตใช่มั้ยฮะ งั้นด๊องก็ไม่ได้ขโมยสิ เพราะพี่คิบอมไม่ว่าอะไรด๊องที่ทำแบบนี้ไม่ใช่หรือ...ฟอด” ว่าแล้ว คนซื่อก็บอกเสียงใสตามความเข้าใจของตัวเอง จากนั้นก็ขยับหน้าไปหอมแก้มสากอีกเบาๆ ให้คิบอมยกมุมปากขึ้น

          น่าเอ็นดูเสมอเลยนะดงแฮ

            หมับ

            คิบอมรั้งเอวเล็กเอาไว้ก่อนที่คนหน้าหวานจะขยับถอยออกไป จนมือเรียวทั้งสองข้างต้องยกขึ้นดันที่แผ่นอกกว้างเพื่อช่วยพยุงตัว ดวงตากลมโตก็ฉายแววสงสัย ไม่ได้นึกเขินอายที่ถูกกอดอยู่แบบนี้เลยสักนิด

            “งั้นแบบนี้เรียกว่าอะไร” คิบอมถามอย่างอยากรู้ความคิดของคนตัวเล็ก ซึ่งดงแฮก็หัวเราะเบาๆ มือเรียวขยับมากอดลำคอแกร่งเอาไว้ ทั้งยังขยับตัวมานั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ใบหน้าสวยก็โน้มเข้ามาใช้ปลายจมูกคลอเคลียกับของคนตัวโตราวกับลูกแมวแสนเชื่อง

            “อืม...” เสียงใสว่าราวกับใช้ความคิด ก่อนที่ดงแฮจะยิ้มร่า บอกเต็มปากเต็มคำ

            “หอมแก้มพี่คิบอมโดยที่พี่คิบอมก็เต็มใจฮะ” แล้วคนตัวเล็กก็บอกเสียงใสอย่างเชื่อมั่นในความคิดตัวเอง มีการขยับมาหอมแก้มสากอีกทีให้ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดมั่น ดึงรั้งให้ร่างน้อยเอนซบกับตัวเองทั้งตัว มีเพียงใบหน้าสวยใสที่กำลังช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างอ้อนๆ

            หมับ

            “งั้นถ้าแบบนี้ล่ะ...” คิบอมใช้มือจับเข้าที่ท้ายทอยเล็กแล้วดันให้ใบหน้าหวานขยับเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดที่ผิวแก้ม ยามที่ดงแฮรู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น เปลือกตาสีอ่อนจึงปิดปรือลงอย่างเชื่องช้า ริมฝีปากเผยอแย้มขึ้น ก่อนที่...ริมฝีปากทั้งคู่จะแตะแนบกัน

            สัมผัสที่แสนอ่อนหวาน หากแต่ก็แฝงด้วยความเร่าร้อนในอารมณ์ เมื่อปลายลิ้นทั้งคู่กำลังเกาะเกี่ยวแลกเปลี่ยนความหอมหวานกันในโพรงปากของดงแฮ เสียงจูบดังคลอเคลียเบาๆ ขณะที่ดงแฮก็กอดคนรักรูปหล่อเอาไว้แน่น ยอมรับจูบที่เกิดขึ้นอย่างยิ่งกว่าเต็มใจ

            จูบของพี่คิบอมนุ่ม หวาน เปียกชื้น...และแผ่ซ่านเข้าเต็มหัวใจ

            จูบที่ดำเนินไปสักพัก ก่อนที่คิบอมจะยอมปล่อยจากท้ายทอยเล็กให้ร่างบางฮุบอากาศเข้าเต็มปอด เรือนร่างบอบบางก็ขยับมานอนทับและกอดคนตัวโตเอาไว้ทั้งตัว ดวงตากลมโตก็ฉ่ำหวานเชื่อมแสง น้ำใสเลอะขอบปากให้คิบอมปาดเช็ดมันอย่างเบามือ

            “แล้วเมื่อกี้ล่ะดงแฮ...เรียกว่าอะไร” คำถามของคนรักซึ่งทำให้คนที่แก้มแดงน้อยๆ นิ่งคิด

            “อืม...” ใบหน้าหวานขยับมาซุกๆ ซบๆ ที่แผ่นอกกว้างอย่างออดอ้อน ทั้งยังใช้ความคิดกับคำเรียกขานสัมผัสที่แสนวาบหวามเมื่อครู่

            ท่าทางน่ารักของคนที่เดี๋ยวก็กดจูบตรงแผ่นอกของชายหนุ่ม บ้างก็เอาแก้มมาซบเรียกรอยยิ้มเอื้อเอ็นดูของคุณชายของบ้าน

            “เรียกว่า...จูบของเราได้มั้ยฮะ”

            “ทำไม”

            “ก็...อืม...พี่คิบอมอยากจูบด๊องใช่มั้ยฮะ แล้วด๊องก็เต็มใจให้จูบ เราอยากจูบกันนี่นา งั้นก็เรียกว่าจูบของเราได้มั้ยฮะ” จูบที่ต่างฝ่ายต่างอยากสัมผัสกันและกัน คำอธิบายที่ดงแฮเงยขึ้นมองตาใสแจ๋วให้คิบอมหัวเราะน้อยๆ

            ฟึ่บ

            คิบอมพลิกร่างเล็กให้ลงไปนอนบนโซฟานุ่มอย่างเบามือ เปลี่ยนเป็นฝ่ายขึ้นมาคร่อมทับเหนือร่างบอบบาง ดวงตาคู่คมก็อ่อนแสงจนนุ่มละมุน มือใหญ่ไล้ที่เรียวปากสีหวานอย่างเบามือ กดจูบลงไปเพียงเบาๆ

            “นั่นสินะ จูบของเรา...” ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆ ก่อนที่จะขยับลุกขึ้นก้าวไปยังบานประตูแล้วดันมันจนปิดลง เสียงล็อกดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะหันมามองคนหน้าหวานที่ยันตัวขึ้นมามองตาใส ไม่ได้รับรู้ถึงอันตรายต่อจากนี้เลยสักนิด

            ไม่นาน คิบอมก็ขยับมาคร่อมทับร่างน้อยเช่นเดิม แล้วกดจูบที่หน้าผากนวลแผ่วเบา

            “งั้นถ้าอย่างนี้จะเรียกว่าอะไรล่ะดงแฮ...”



            สิ้นคำถามของชายหนุ่ม ริมฝีปากอุ่นร้อนก็กดแนบเข้าที่กลีบเนื้อนุ่ม ดูดซับเบาๆ จนรับรู้ถึงความหอมหวานของร่างน้อยใต้ร่าง การกระทำที่ดงแฮก็ส่งมือมากอดรอบลำคอแกร่งอย่างน่าเอ็นดู เรียวปากสีชมพูหวานเผยอแย้มน้อยๆ เปิดทางให้คนตัวโตค่อยๆ สอดปลายลิ้นเข้ามาเกาะเกี่ยวกับความนุ่มนิ่มตรงหน้าอย่างทะนุถนอม

            จูบที่ดงแฮก็ตอบรับอย่างเต็มใจ จนเสียงจูบของคนทั้งคู่ดังคลอเคลียไปกับความเงียบของห้องกว้าง ก่อนที่คิบอมจะผละออกมาอย่างเชื่องช้า

            “ฉันจะรอคำตอบหลังจากนี้นะ” คิบอมกระซิบริมหูเบาๆ กดจูบที่แก้มนิ่มอย่างแสนรัก ให้คนหน้าหวานที่เริ่มแก้มแดงเรื่อๆ พยักหน้าอย่างแข็งขัน ใบหน้านวลเนียนฉายชัดถึงอาการครุ่นคิดว่าควรเรียกสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ว่าอะไรดี ท่าทางน่าเอ็นดูที่ชายหนุ่มยกมุมปากขึ้น

            ฝ่ามือใหญ่ก็เลื่อนลงไปยังกางเกงของร่างน้อยที่เหมือนจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดวงตาคู่คมฉายชัดถึงความเจ้าเล่ห์ขึ้นมาชั่วแวบหนึ่ง


            “ฉันจะรอคำตอบหลังจากนี้นะ” คิบอมกระซิบริมหูเบาๆ กดจูบที่แก้มนิ่มอย่างแสนรัก ให้คนหน้าหวานที่เริ่มแก้มแดงเรื่อๆ พยักหน้าอย่างแข็งขัน ใบหน้านวลเนียนฉายชัดถึงอาการครุ่นคิดว่าควรเรียกสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ว่าอะไรดี ท่าทางน่าเอ็นดูที่ชายหนุ่มยกมุมปากขึ้น

            ฝ่ามือใหญ่ก็เลื่อนลงไปยังกางเกงของร่างน้อยที่เหมือนจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดวงตาคู่คมฉายชัดถึงความเจ้าเล่ห์ขึ้นมาชั่วแวบหนึ่ง

            “ดงแฮ ยกเอวขึ้นหน่อยสิ” เสียงทุ้มที่คนยังจมอยู่ในความคิดตัวเองเพียงยกเอวขึ้นตามที่คนรักบอก ไม่รู้ตัวหรอกว่ายามนี้คิบอมดึงกางเกงขาสั้นออกไปเรียบร้อยแล้ว ตามด้วยชั้นในตัวเล็กที่ทิ้งไว้ตรงขอบข้างโซฟา เปิดเผยเนื้อตัวช่วงล่างที่ขาวนวลเนียนเสียไม่มีรอยตำหนิใดๆ ส่วนอ่อนไหวยังคงนอนสงบนิ่งเหมือนกับเจ้าของที่ใช้ความคิด

            แล้วภาพของคนตัวเล็กที่ยังเอียงคอกัดปากน้อยๆ พยายามหาคำตอบให้เขาก็ช่างน่าหลงใหล ตัดกับความเย้ายวนใจที่เปิดเผยให้เขาเห็นในเวลานี้

            หมับ
           
            “อ้ะ!” ดงแฮสะดุ้งน้อยๆ ทันที เมื่อความเสียววูบวาบกำลังแล่นแปลบปลาบมาจากช่วงล่าง จนต้องก้มลงไป แล้วแก้มเนียนก็ต้องแดงปลั่ง เมื่อเห็นว่าฝ่ามือใหญ่กำลังกำรอบที่ส่วนอ่อนไหวของเขา ปลายนิ้วยาวก็กำลังลูบไล้ส่วนปลายจนดวงตากลมโตเบิกกว้าง

            “พี่คิบอม...อื้อ...ดงแฮเสียว...” เสียงหวานที่สั่นพร่าบอกเบาๆ เรือนร่างช่วงบนก็นอนแนบลงกับโซฟานุ่ม ฟันคมกัดริมฝีปากล่างน้อยๆ ตามความรู้สึกแสนเย้ายวนใจที่รับ คำที่คิบอมเพียงหัวเราะในลำคอ

            ฟึ่บ

            “อ้ะ...อึ้ก!” ร่างเล็กเชิดหน้าขึ้น เมื่อคิบอมกำลังก้มลงมากดจูบที่แผ่นท้องขาวผ่อง ปลายลิ้นร้อนก็แลบเลียผิวเนื้อเบาๆ แหย่เข้าไปในหลุมเล็กจนดงแฮบิดกายน้อยๆ ใบหน้าสวยหวานเริ่มขึ้นสีระเรื่อตามแรงอารมณ์ในเวลานี้ ซึ่งคิบอมจะรู้ มือใหญ่ถึงเริ่มขยับอย่างเนิบนาบ

            เชื่องช้าอย่างที่เขารู้ว่าคนน่ารักต้องร้องขอ

            “อื้อ...พะ...พี่คิบอม...อ้ะ...” ดงแฮร้องเบาๆ ดวงตาคู่สวยมองขึ้นไปเพียงเพดานสีขาวนวลตรงหน้า ทั้งที่ไม่ได้จับจ้องมองมัน หัวสมองกำลังขาวโพลนกับการกระทำของคนตัวโตในเวลานี้ คำถามที่คนรักถามเอาไว้ปลิดปลิวหายไปจากใจ มีเพียงความทรมานแสนหวานที่กำลังกัดกินร่างกายเขาช้าๆ

            เสื้อยืดเนื้อนุ่มของดงแฮค่อยๆ ถูกเลื่อนขึ้นอย่างเชื่องช้าเหมือนกับริมฝีปากร้อนที่กำลังแตะชิมผิวเนื้อนุ่มขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงใต้แผ่นอกขาว ดูดเม้มเบาๆ พอเป็นรอยจาง ขณะที่มือใหญ่ก็ยังเคลื่อนไหวอย่างเนิบๆ อยู่แบบนั้น ผิดกับร่างน้อยที่บิดสะโพกเป็นวงกลม ขาเรียวจิกเกร็งลงกับโซฟานุ่มกับความรัญจวนใจที่ได้รับ

            “ฮื่อ...พี่คิบอม...ฮะ...อ้ะ...” เสียงหวานครวญครางเบาๆ ขณะที่ขาเรียวได้แต่ขยับส่ายไปมาอย่างหวังระบายความรู้สึกที่เกิดขึ้น ดวงตาคู่หวานหลับแน่น เมื่อพี่คิบอมเอาแต่รูดแก่นกลางลำตัวเขาอย่างเชื่องช้าที่สุด...หากแต่ก็ทำให้อารมณ์พุ่งขึ้นสูงเร็วที่สุด

            ทรมาน...แต่ก็ยิ่งต้องการความทรมานนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

            “อ๊าาา...พะ...พี่คิบอม...อึ้ก...” ดงแฮได้แต่กัดปากแน่น เมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนกำลังแนบเข้าที่แผ่นอกขาวผ่อง ปลายนิ้วยาวก็กำลังสะกิดเขี่ยที่หัวนมนิ่มใต้เสื้อเนื้อนุ่มเบาๆ เพียงแค่เขี่ยมันไปมาไม่กี่ที ความนุ่มนิ่มก็เปลี่ยนเป็นความแข็งตึงที่น่าดื่มกิน

            และนั่น..ทำให้คิบอมก้มลงใช้ริมฝีปากครอบลงที่เม็ดเล็กๆ สีหวานกลางอก

            “อึ้กๆ....ฮื่อ...เสียว...ด๊องเสียว...” คนหน้าหวานยิ่งบิดกายเร้า ศีรษะเล็กสะบัดส่ายไปมาบนหมอนอิงใบนุ่ม เมื่อคนตัวโตกำลังใช้ปลายลิ้นละเลงลงที่ความแข็งชันกลางอก มืออีกข้างก็กำลังบีบขยี้จนมันชูชันขึ้นมา ร่างกายส่วนล่างสั่นระริกด้วยความต้องการจากการปรนเปรอของมือหนาที่ขยับขึ้นลงไม่ได้หยุด

            ปฏิกิริยาร่างกายที่คิบอมชอบใจ จนยิ่งพรมจูบไปทั่วผิวเนื้อนิ่ม เวลานี้ปลายเสื้อยืดก็ขึ้นไปกองเหนือแผ่นอกขาว เปิดเผยเรือนร่างแสนสวยให้แก่คนเป็นเจ้าของได้มองเห็นเต็มๆ ตา

            ภาพของคนตัวเล็กที่หอบหายใจแรงๆ ผิวเนื้อนวลเป็นสีระเรื่อขึ้นจากการฟอนเฟ้น ส่วนปลายแก่นกายเล็กก็กำลังฉ่ำด้วยน้ำสีขุ่น ขาเรียวยิ่งจิกเกร็งลงกับพื้นโซฟา หากแต่อ้าออกกว้างให้เขาให้แทรกร่างลงระหว่างขาทั้งสอง แผ่นอกมีรอยแดงประปราย หัวนมสีหวานก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำใส

            ภาพที่แสนจะเย้ายวนใจจนอยากจะแทรกร่างไปเสียเดี๋ยวนี้

            กึก

            “พี่คิบอม...อ้ะ...หยุดทำไม...ฮะ” แต่แล้ว คิบอมกลับหยุดมือที่กำลังทำให้ร่างน้อย จนเสียงหวานที่สั่นพร่าเอ่ยประท้วงเบาๆ ร่างเล็กก็เหมือนจะผวาเข้าหา หากแต่คิบอมกลับส่งยิ้มไปให้

            “ทำให้หน่อยสิ” คำที่ดงแฮไม่หยุดคิดเลยสักวินาที นอกจากมือเรียวที่เอื้อมไปที่เป้ากางเกงของคนตัวโต บีบคลึงของในมืออย่างเบาแรง ขณะที่ยืดตัวมากดจูบเที่เรียวปากได้รูปอย่างรวดเร็ว

            จูบที่แสนน่ารัก หากแต่ก็เรียกร้องและเว้าวอน เสียจนคิบอมส่งปลายลิ้นไปเกี่ยวพันกับความนุ่มนิ่มนอกโพรงปาก จนเกลียวลิ้นของทั้งคู่พัวพันกันแทบจะเป็นเนื้อเดียว เสียงจูบยิ่งเร่งเร้าดังขึ้นทุกที เมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ยอมผละจูบจากกัน

            จูบที่ทำให้น้ำใสไหลลงมาที่ขอบปากของดงแฮ หากแต่ทั้งคู่กลับไม่สนใจ

            ระหว่างนั้น ปลาตัวน้อยก็ส่งมือมาถอดรั้งกางเกงของคนตัวโตที่คร่อมทับอยู่เหนือร่างอย่างรวดเร็ว ด้วยความช่วยเหลือจากคิบอม มันก็ลงไปกองอยู่ข้างกางเกงขาสั้นของดงแฮ เผยแก่นกายใหญ่ที่กำลังตื่นเต็มที่ ให้มือเล็กซุนซนเข้าไปกอบกำมันเอาไว้แน่น

            “อืม...” เสียงทุ้มคำรามต่ำในลำคอ เมื่อมือนุ่มนิ่มไม่ได้ทำแบบเขา หากแต่กำแล้วรูดด้วยจังหวะที่แสนหรรษา จนคิบอมวางมือนาบกับมือนิ่มแล้วบังคับให้ขยับเร็วขึ้นอีกนิด

            ความร้อนผ่าวใต้ฝ่ามือทั้งสองข้างที่ดงแฮขยับขาเรียวมาเบียดชิดกัน แล้วเสียดสีเบาๆ เสียงหวานครวญครางออกมาเบาๆ ยามที่ปลายลิ้นยังแลกเปลี่ยนน้ำหวานไม่มีหยุด

            การกระทำของดงแฮที่รู้ดีว่าเอาใจคนรักยังไง ทำให้คิบอมคำรามต่ำๆ เพียงแค่ร่างน้อยทำให้เขาแบบนี้ จากที่ตั้งใจว่าจะต้องค่อยเป็นค่อยไปก็เหมือนจะปลิวหายไปจากหัว ใบหน้าคมคายก็ผละจากจูบของร่างน้อยอย่างรวดเร็ว

            หมับ

            “อ้ะ...พี่คิบอม...” ดงแฮได้แต่ร้องเบาๆ หากแต่ก็เกาะลำคอแกร่งมั่น เมื่อคนตัวโตดึงให้ขึ้นมานั่งคร่อมทับอยู่ตรงหน้าตัก แล้วแก้มใสก็ต้องแดงจัด เมื่อสบเข้ากับดวงตาที่ใครๆ ว่าเย็นชาหากแต่เวลานี้มันกลับร้อนเหมือนไฟ

            ฟึ่บ

            “อ๊าาาา!!!” คนหน้าหวานกัดปากเชิดหน้าทันที เมื่อปลายนิ้วยาวผลุบหายเข้าไปในช่องทางสีหวาน ยิ่งกับท่านั่งแหกขาแบบนี้ด้วยแล้ว เพียงดันทีเดียว นิ้วยาวก็สอดเข้าไปจนสุดให้ดงแฮครางอื้ออึงในลำคอ

            “อ้ะๆ...พะ...พี่คิบอม...อื้อ...แรงอีก...” ดงแฮร้องขอทันที เมื่อนิ้วที่หมุนวนอยู่ในร่างกำลังกดสอดเข้าหาแรงๆ จนกระแทกเข้ากับปุ่มเนื้อภายใน เรือนร่างบอบบางก็เริ่มขยับขึ้นลงช้าๆ รับกับสิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้ามา ไม่นานก็เพิ่มเข้ามาจนมันมีถึงสาม

            ช่องทางนุ่มที่ตอดรัดแรงแทบบ้า ทำให้คิบอมกัดฟันจนขึ้นสันนูน ยิ่งมองใบหน้าขาวผ่องที่กัดปาก ครวญครางเย้ายวนอยู่ตรงหน้า เขาก็ทนไม่ไหว

            ความคิดที่ทำให้คิบอมดึงมืออกจากช่องทางอุ่นร้อนอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะประกบจูบเข้าหาเรียวปากสีหวานในทันที

            “อื้ออออ!!!” ดงแฮเบิกตากว้าง ทั้งที่ยังอ้าปากรับปลายลิ้นร้อนผ่าวเข้ามา เมื่อพี่คิบอมกำลังจับที่สะโพกเล็กแล้วดันให้เขารับแก่นกายใหญ่ที่สอดแทรกเข้ามาเรื่อยๆ มือเรียวปัดป่ายไปตามแผ่นหลังแข็งแกร่งอย่างเสียดเสียว

            ความแข็งแกร่งที่ทำให้ดงแฮผละจากจูบร้อนมากอดคอคนตัวโตเอาไว้มั่น

            “อ๊า!” คนหน้าหวานที่รับแท่งเนื้อร้อนเข้ามาจนสุดร้องออกมาสุดเสียง ก้นกลมก็แนบเข้ากับหน้าขาของชายหนุ่มอย่างไร้ช่องว่าง การเป็นหนึ่งเดียวกันที่แสนจะลงตัวเสียจนทั้งคู่ลืมเลือนทุกอย่าง

            เสียงหอบหายใจดังก้องไปทั่วห้องกว้าง ยามที่ดงแฮใช้ดวงตาที่ฉ่ำด้วยหยดน้ำใสจ้องมองดวงตาคู่คมที่วาววับเข้มข้น

            ฟึ่บ

            คิบอมจัดการดึงปลายเสื้อยืดของร่างน้อยทีเดียว มันก็ลงไปกองที่โซฟาข้างพวกเขาทั้งสอง มือใหญ่ก็ขยับไปกอบกุมสะโพกนิ่มเอาไว้มั่น แล้วบังคับให้ดงแฮดึงขึ้นแล้วกดลงมา

            “อ๊าาา!! พี่คิบอม...อื้อๆ....” ดงแฮครางเสียงสั่น มือเรียวยิ่งกอดคอคนตัวโตมั่น ยามที่เริ่มขยับสะโพกเข้าหาความร้อนผ่าวที่กำลังทิ้งค้างอยู่ในร่าง ขาเรียวก็ยิ่งแยกกว้างออกเพื่อให้อีกฝ่ายสอดแทรกได้ลึกที่สุด เสียงคราวหวานที่คิบอมจัดการโน้มหน้าไปกดจูบที่เรียวปากสีระเรื่ออย่างรวดเร็ว ปล่อยให้คนหน้าหวานคุมเกมไปก่อน

            จูบหวานๆ ที่ทำให้ดงแฮยิ่งกดกายเข้าหาความร้อนผ่าวอย่างไม่เร่งรีบ ความเสียวซ่านก็สาดซัดเข้ามาในร่างจนแทบคิดอะไรไม่ออก แต่ก็เพียงพักเดียว

            “อ๊าาาา...พี่คิบอม...อื้อ...เร็วไป...อึ้กๆ...เร็ว...อ๊าาาา...ด๊อง...ฮื่อ...” ดงแฮได้แต่หวีดร้องออกมาดังลั่น เมื่อคนตัวโตจัดการสวนกายเข้าหาอย่างไม่ให้ตั้งตัว แท่งเนื้อใหญ่โตที่ดึงออกแล้วสวนกายกระแทกเข้าเต็มความยาว ทำเอาร่างน้อยตัวสั่นคลอน หากแต่มือเรียวกลับกอดคอเอาไว้มั่น

            ความร้อนแรงในอารมณ์รักยิ่งมากขึ้นทุกที เรียกเสียงครวญครางหวานๆ ที่ประสานกับเสียงคำรามต่ำของคนตัวโต ขณะที่เรือนร่างของทั้งสองก็กำลังกดสอดประสานกันอย่างเป็นจังหวะที่ลงตัว เหงื่อเม็ดใหญ่ก็ไหลซึมทั่วเรือนร่างของทั้งสองจนเสียงเนื้อกระทบเนื้อยิ่งดังลั่น

            พั่บๆๆ

            คิบอมยิ่งเร่งกายเข้าหาความคับแน่นมากขึ้นทุกที เมื่อช่องทางสีสดกำลังบีบรัดเขาเป็นจังหวะที่รุนแรง บ่งบอกว่าร่างน้อยใกล้ถึงฝั่งฝันแล้ว และเพียงไม่นาน เสียงครวญครางหวานๆ ก็ยิ่งครางถี่

            “มะ...ไม่ไหว....อึ้กๆ...ฮื่อ...ไม่ไหว...อ๊า...ดงแฮมะ..มะ...อ๊าาาาา!!!!” เสียงหวานหวีดร้องออกมาเต็มเสียง ยามที่คิบอมกระแทกกายเข้ามาอีกครั้ง ใบหน้าสวยก็เอนซบลงที่ไหล่แกร่ง ยามที่เนื้อตัวยังสั่นเมื่อคนตัวโตสวนกายเข้ามาหาถี่ยิบ

            เพียงไม่นาน ร่างน้อยก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อเสียงทุ้มคำรามชิดริมหู ปลดปล่อยน้ำขุ่นขาวเข้ามาเต็มช่องทางสีสดสวยจนไหลย้อนออกมาเต็มเรียวขาขาว

            หมับ

            คิบอมยิ่งกอดกระชับร่างน้อยเอาไว้มั่น ขณะที่เสียงหอบหายใจดังก้องไปทั่วห้องกว้าง ดวงตาคู่คมก็มองใบหน้าแสนสวยที่ฉ่ำหวานด้วยแรงอารมณ์อย่างแสนรัก ใบหน้าคมคายกดจูบที่แก้มเนียนเบาๆ ที่คนตัวเล็กก็เอียงแก้มให้อย่างเต็มใจ

            “พี่คิบอมฮะ....” เสียงหวานที่หอบหายใจน้อยๆ เรียกเบาๆ ให้คนฟังเลิกคิ้วขึ้น จนลูกปลาน้อยถามต่อ

            “ให้ด๊อง...ตอบคำถาม...พี่เลยมั้ยฮะ” คำถามที่คิบอมยกมุมปากขึ้น แล้วพลิกร่างเล็กให้ลงไปนอนราบกับโซฟานุ่มอีกครั้ง ดวงตาคู่คมวาววับอย่างน่าดู

            “หลังจากนี้ก็ได้ดงแฮ” คำตอบของคนตัวโตที่ก้มหน้าลงมากดจูบที่เรียวปากหอมหวานอีกครั้ง ซึ่งคนตัวเล็กก็ได้แต่เปิดปากรับอย่างเต็มใจ ไม่ว่าอะไรที่เหมือนว่าพี่คิบอมจะไม่จบเพียงแค่รอบเดียวอย่างที่คิด ไม่นาน เสียงทุ้มก็เอ่ยยืนยันว่าความคิดของดงแฮถูกต้องทุกอย่าง

            “ชดเชยเรื่องเมื่อคืนยังไงล่ะ”

            คำที่คนตัวเล็กยิ้มเขิน เพราะต่อให้พี่คิบอมจะทำอีกสักกี่ครั้ง...เขาก็เต็มใจนี่นะ

............................................................




            “หนูดงแฮอยู่ไหน”

            ทันทีที่คุณผู้หญิงของบ้านก้าวลงจากรถ คำถามแรกก็คือถามถึงลูกสะใภ้คนสวยที่น่าจะมาถึงตั้งแต่เมื่อหลายชั่วโมงก่อน คำถามที่ทำให้สาวใช้ได้แต่หน้าร้อน ก้มหน้างุดกันเป็นแถบๆ

            “อยู่ห้องนั่งเล่นค่ะ” คำตอบที่คนฟังไม่คิดอะไร นอกจากก้าวไปยังห้องที่ว่า อีกทั้งคุณนายคิมยังดีใจเหลือเกินที่ลูกสะใภ้สุดที่รักมาทานข้าวเย็นด้วย ไม่ได้สังเกตสีหน้าของสาวใช้เลยว่ากำลังหน้าแดงก่ำขนาดไหน ก็แม้ว่าเสียงในห้องจะแทบไม่ลอดออกมา แต่การที่คุณชายปิดประตูห้องเสียสนิททั้งยังลงล็อกแบบนี้...

            คิดแล้วก็เขิน

            แกร๊กๆ

            “เอ๊ะ ทำไมล็อกประตู” มารดาของคิบอมขมวดคิ้วเข้าหากันทันที เมื่อหมายจะเปิดประตูที่ปิดสนิท แต่ยังไม่ทันจะได้หันไปถามใคร ประตูตรงหน้ากลับเปิดออกอย่างรวดเร็วจนต้องขยับยิ้มรอรับลูกสะใภ้คนสวย

            กึก

            “คุณแม่ สวัสดีฮะ คิดถึงจังเลย” หนูดงแฮของเธอยังคงน่ารักเหมือนเดิม เมื่อทันทีที่ร่างน้อยเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าประตู ร่างเล็กก็โค้งให้ทันที ผิดกับคนมองที่ได้แต่หน้าแดงวูบ ไม่ใช่ว่าคนหน้าหวานออกมาด้วยสภาพไม่เรียบร้อยหรอกนะ แต่...

            “นั่นเสื้อคิบอมไม่ใช่หรือลูก”

            “เอ๋” ดงแฮได้แต่ก้มลงมองเสื้อตัวเองแล้วพบว่ามันเป็นเสื้อสีเข้มของคนตัวโต ซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้าแรงๆ อย่างไม่คิดอะไร

            “ใช่ฮะ พี่คิบอมบอกว่าเผื่อหนาวเพราะเสื้อพี่คิบอมหนากว่า” คำตอบของคนตัวเล็กที่ทำให้มารดามองเข้าไปในห้องจนเห็นลูกชายแสนเย็นชาของตัวเองที่สวมเพียงกางเกงลำลองตัวเดียว บนบ่ากว้างมีเสื้อตัวเล็กที่น่าจะเป็นของลูกสะใภ้คนสวย อย่างที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น

            ขณะที่คิบอมก็เพียงยกมุมปากขึ้น เดินมาโอบไหล่ดงแฮเอาไว้หลวมๆ พลางค่อมหัวให้มารดาอย่างทักทาย ดวงตาคู่คมก็อ่อนแสงลงยามมองร่างน้อยที่กำลังคุยเจื้อยแจ้วกับมารดาของเขา แววตาที่คนเป็นแม่เลือกจะไม่ทักเรื่องที่เห็น

            “งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนมั้ย ท่าทางจะเหนื่อยนะ แล้วลงมาทานข้าวกับแม่” คุณนายคิมว่าด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนที่ทำให้คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก จากนั้นดงแฮก็หันไปมองคนรักด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน

            “พี่คิบอมฮะ ด๊องมีคำตอบแล้วนะ” คำที่คนฟังเลิกคิ้ว จนร่างน้อยตอบด้วยรอยยิ้มน่ารัก

            “มันคือ การแสดงความรักของเรา ฮะ” คำตอบที่แสนมั่นใจ แต่ทำให้คนฟังหลายคนหน้าแดงซ่านกันเป็นแถบๆ ตีความให้วุ่นวายว่ามันหมายถึงอะไร ผิดกับคิบอมที่ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาให้หลายคนได้แต่มองอย่างไม่คุ้นชิน

            แม้จะเห็นคุณชายหัวเราะบ่อยขึ้น แต่มันก็ต่อเมื่อคุณหนูดงแฮอยู่ข้างๆ เท่านั้น

            คำที่คงรู้กันอยู่สองคน...มันมากกว่าการมีอะไรกัน เพราะมันคือการแสดงความรักของคนสองคน...ที่แสนจะเต็มใจ
           

..................................................................

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น