Special CL_11
เรื่องของผัวๆ เมียๆ 1
ในชีวิตของเยซองมีสิ่งที่แพ้อยู่แค่สองอย่าง
อย่างแรกเลยคืออาการผีเข้าผีออกของตัวเล็ก
เมื่อใดก็ตามที่ทำตัวอ่อนหวานเกินกว่าคิมเรียวอุค เมื่อนั้นขนแขนจะลุกซู่
ครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆ และอย่างที่สองก็คือ...น้ำตาของตัวเล็ก
เพราะเมื่อใดก็ตามที่มีน้ำตามันหมายความว่า...อาการสาหัสเรียบร้อยแล้ว
“ฮึก...ไอ้ผัว...งี่เง่า..ทะ...ทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง...แค่คืนเดียวเอง...ฮือ
คืนเดียว...” ในเวลานี้เยซองถึงกับทำอะไรไม่ถูก
เมื่อเจอเมียสุดที่รักอยู่ในโหมดผิดคาด ไอ้เขาก็นึกว่าเจ้าตัวต้องมาถึงแล้วพุ่งเข้าชาร์ต
จับเขาเขย่าคอ กระโดดขึ้นคร่อม
หรือถ้าจะแรงกว่านั้นก็จัดการพิสูจน์ไปเลยว่าตัวเองสุดยอดกว่าบรรดาผู้หญิงคนอื่น
แล้วใครจะได้กำไร...ถ้าไม่ใช่เขา
แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้
คนตัวเล็กที่กำลังปาดน้ำตาป้อยๆ สะอื้นฮักยืนอยู่ตรงปลายเตียง เสียงใสก็บอกแทบฟังไม่รู้เรื่อง
จนคนโรคจิตที่เจอเมียโหมดผิดคาดถึงกับจิตตก
เอาแล้วไงกู กูทำไงดีวะ ยื่นหน้าให้ตบ
หรืออธิบายให้ถูกด่าดี
“ฮือออ...ไอ้ผัวบ้า...จะ...ฮึก...นอนอีกนานมั้ย...มาง้อสิ!!! ...มาง้อ ฮือ...” แล้วเรียวอุคที่โกรธจนร้องไห้ เสียใจจนตื้อไปทั้งอกก็บอกเจือสะอื้น
เมื่อคนตัวโตยังคงนอนอึ้งอยู่กับที่ ผ้าห่มก็ร่นลงมาถึงเอวสอบ
ภาพสุดเซ็กซี่ของผู้ชายรูปหล่อที่ปกติเขาก็ชอบดูหรอกนะ แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้
ตอนที่เข้าใจผิดว่าเมื่อคืนมีคนนอนอยู่ข้างๆ ตัวแบบนี้
ฟึ่บ
เท่านั้นแหละ
คนเอ๋อแดกก็ขยับขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว ผ้าผ่อนที่ถอดทิ้งไว้ไม่ต้องใส่กันแล้ว
จากที่ถอดเสื้อรอตัวเล็กมาให้เขากดกลับแตกประเด็นไปไกล
แล้วเหมือนว่าสภาพของคนตัวโตก็ไม่ได้ทำให้เรียวอุคเขินอายสักนิด นอกจาก...
“โฮฮฮฮฮฮ มะ...เมื่อคืน จริงๆ
ด้วย...ฮึก...พี่ใช้ลูกชาย...ฉะ...ฉันกับใคร...ฮือ ฮึกๆ” เสียงใสยิ่งสะอื้นหนักเหมือนเด็กตัวเล็กๆ
จนเยซองที่กระโจนมาถึงตัวรีบคว้าเอวเล็กมากอดไว้ทันที
ความเข้าใจผิดที่ไปไกลเสียลิบโลกว่าเขาเอาลูกชายสุดที่รักไปยุ่งกับคนอื่นทำเอาคนตัวโตถึงกับเหงื่อตก
ได้ใช้ที่ไหนล่ะ
เจ้าลูกชายรักแม่มันจะตายห่าอยู่แล้ว
“โอ๋ๆๆ ตัวเล็กคะ...”
“ใครให้พูด เงียบไปเลยนะไอ้งี่เง่า!!! จะร้องไห้ ได้ยินมั้ยว่าจะร้อง ยืนนิ่งๆ ก็พอ!!!”
แล้วคนที่บอกให้ง้อก็แหวลั่นทั้งน้ำตา
มือเรียวก็กอดเอวสอบเอาไว้แน่นราวกับไม่อยากให้ไปไหน
ทั้งยังซุกหน้าเข้าหาอ้อมกอดอุ่นๆ ของเยซองนิ่ง จนทำเอาคนฟังไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
แต่ต้องแบบนี้สิ ตัวเล็กของเขา
คนมีคดีความติดตัวบอกกับตัวเองในใจ
ยามที่มือใหญ่ก็ลูบไปตามแผ่นหลังเล็กอย่างเบามือ
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลลงมากระทบที่แผ่นอกกว้างมันควรจะอุ่น
แต่เยซองกลับสัมผัสได้เพียงความเย็นเฉียบจนก้อนเนื้อในอกเต้นช้าลง รับรู้ได้ถึงแรงสะอื้นจนตัวสั่นของคนที่รักที่สุด
ไม่น่าหาเรื่องเลยไอ้เย่เอ้ย
“คือว่า...”
“เงียบ!!! ไม่ได้ยินหรือไอ้ผัวงี่เง่า
พูดอีกคำเดียว แม่จะเฉือนไอ้ลูกชายโยนให้เป็ดกิน!!!”
เพียงแค่เอ่ยปากขึ้นมา เรียวอุคก็เงยหน้าขวับ ดวงตาที่ยังทำหน้าที่หลั่งความเสียใจออกมาก็วาววับจนเหมือนคิมเรียวอุคคนเดิม
ทว่าแววตาที่ลึกลงไปแสดงออกถึงความเจ็บปวดกับสิ่งที่ได้รู้ก็ทำเอาคนกวนประสาทไม่กล้าพูดอะไรออกมา
สาบานได้ว่าที่นิ่งเนี่ยไม่อยากขัดใจคนโกรธ
ไม่ได้กลัวคำขู่ของคนที่ทำท่าจะกระชากลูกชายออกจากตัวพ่อเลยสักนิด...จริงๆ นะ
กูไม่น่าแก้ผ้ารอเลย
ไม่งั้นกูไม่เหงื่อตกงี้หรอก
ว่าแล้ว
คนขู่ก็เอาแต่ซบหน้าลงกับไหล่กว้างของคนตรงหน้า สะอื้นออกมาเบาๆ
โดยมีฝ่ามือใหญ่ลูบแผ่นหลังอยู่แบบนั้น
ทั้งที่ในใจของกระรอกตัวน้อยกำลังเริ่มประมวลผลหลังจากมันหยุดทำงานเพราะความโกรธมาพักใหญ่ๆ
ไอ้พี่เย่...นอกใจจริงๆ หรือ
กระรอกตัวแสบได้แต่ถามตัวเองอย่างไม่แน่ใจ
ยิ่งกับคนที่กำลังกอดเขานิ่งๆ ทั้งยังก้มลงมากดจูบที่แก้มเขาหลายต่อหลายครั้งราวกับงอนง้อ
หากแต่สภาพที่เล่นแก้ผ้าอยู่แบบนี้กับภาพถ่ายเมื่อคืนก็ทำเอาลังเลว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง
หรือว่าแกล้งวะ
คนที่ความฉลาดเริ่มกลับมาจนใบหน้าเรียวสวยหันขวับราวกับแม่เสือจ้องตระครุบเหยื่อ
มองคนที่กำลังซับน้ำตาให้เขาอย่างเบามือ ทำให้ร่างเล็กผละจากอ้อมกอดแข็งแกร่งทันที
ฟึ่บ
“เอ่อ..ตัวเล็ก...”
“เงียบไปเลย คดียังไม่เคลียร์
ขอเวลาคิดนิดนึง” แล้วเรียวอุคก็แหวขึ้นมายามที่ถลาไปยังเตียงนอนนุ่มของตนและคนรัก
มือเรียวเลิกผ้าห่มทั้งผืนลงมากองที่พื้น
ดวงตาคู่สวยมองราวกับหาร่องรอยความผิดปกติว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องนี้หรือเปล่า
ไม่มี ยังดีนะ
อุตส่าห์คิดได้ว่านี่บ้านเรา ถ้ามันพาใครเข้ามา อย่าแค่เฉือนลูกชายทิ้งเลย
จะเอาพ่อมันไปอยู่ในนรกด้วยอีกคน
พลั่ก
“เฮ้ย ตัวเล็ก!”
เยซองร้องอย่างตกใจไม่น้อย เมื่อร่างบอบบางดึงเขาให้นั่งลงบนเตียงด้วยสภาพแบบเดิม
แล้วดวงตาคู่คมก็เบิกกว้างขึ้น
เมื่อเมียคนสวยขยับมานั่งคร่อมทับที่แผ่นท้องแกร่งเสียแบบนั้น
จนดวงตาคู่คมเริ่มพราวระยับ
เริ่มก่อนใช่มั้ยล่ะคนสวย
“อย่าแม้แต่คิดอกุศล ไม่อย่างนั้น
ฉันสาบานได้เลยว่าพี่ไม่มีวันได้มุดถ้ำทั้งเดือนแน่ๆ” แล้วเยซองก็ถึงกับเหี่ยว
เมื่อคนอารมณ์แปรปรวนที่บัดนี้ปาดน้ำใสออกไปจากใบหน้าแล้วบอกเสียงหนัก
ดวงตาคู่สวยหรี่ลงอย่างจ้องจับผิด คำขู่ที่น่ากลัวเสียยิ่งกว่าถีบเขาไปกลางถนนซะอีก
เมื่อก่อนไม่เชื่อว่าตัวเล็กจะทำจริง
แต่จากคราวที่โดนทำโทษเพราะบังอาจใช้ยาปลุกกับเมีย
เขาก็เชื่อเต็มร้อยว่าตัวเล็กใจแข็งกว่าที่คิด
หมับ
“ตกลงยัยนั่นคือใคร...อ้ะ
อย่าคิดแม้แต่จะกวนประสาทฉันนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องไห้ให้น้ำตาเป็นสายเลือดเลยคอยดูสิ”
แล้วคนที่รู้จุดอ่อนสามีก็เอ่ยขึ้นมาก่อน ตั้งแต่อีกฝ่ายกำลังจะอ้าปาก
มือเรียวก็ยกขึ้นจับแก้มอูมๆ ของคนตัวโตมาบิดแรงๆ อย่างหวังระบายอารมณ์
“ตัวเล็กพูดถึงใครหรือ...”
“ฮึก” เพียงแค่เยซองเอ่ยตอบไม่ตรงคำถาม
น้ำตาหยดโตของคนที่นั่งคร่อมทับก็ร่วงแหมะลงมาทันที จนคนมองตาโต
“โอ๋ๆๆ อย่าร้องๆ ตอบแล้วครับ เมียจ๋า
ผัวตอบแล้วๆ อย่าร้องนะครับ น้ำตาตัวเล็กทำพี่หายใจไม่ออกทุกที”
เยซองรีบโอบไหล่เล็กเอาไว้มั่น ลูบเบาๆ กับคนที่ร้องไห้ราวสั่งได้
จนเรียวอุคกัดริมฝีปากแน่น
“ตอบมาสิ”
“คิมแทยอน” จากที่ตอนแรกกะว่าตัวเล็กกระโดดเข้าชาร์ตเมื่อไหร่
เขาจะพลิกลงไปนอนข้างล่าง
จากนั้นทำโทษที่ไม่ยอมกลับห้องสักรอบสองรอบค่อยบอกความจริง
แต่กลายเป็นว่าเพียงเสียงสั่นๆ ถาม ความจริงก็หลุดออกจากปากของชายหนุ่มทันที
“หืม...แทแท...หรือ...” ราวกับสั่งได้
น้ำตาที่ไหลก็หยุดกึก ใบหน้าสวยเบิกตากว้างขึ้นมาทันที จากนั้นร่างเล็กก็รีบตะกายไปยังโทรศัพท์เครื่องที่ปาไว้แถวนั้น
คว้ามันขึ้นมาแล้วไล่เปิดภาพของผู้หญิงในภาพอีกครั้ง ไม่ว่าจะมองซ้ายมองขวา
เขาก็เริ่มคุ้นอย่างประหลาด
แต่เดี๋ยวนะ ทำไมแทแทมากอดกับไอ้พี่เย่
อย่างแทแทเนี่ยนะ คุณหนูคิมแทยอนน่ะหรือ...
เรียวอุคเริ่มกำมือที่ถือโทรศัพท์แน่นขึ้นทันที
เมื่อความเข้าใจสว่างวาบเข้ามาในอก อีหรอบนี้ รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น
คนอย่างแทแทเพื่อนเขา น้องสาวของคิมคิบอมไม่มีวันเดินถลามากอดไอ้พี่เย่หรอก
ต้องไอ้ผัวงี่เง่าแถมเฮงซวยของเขาต่างหากที่หาเรื่องแกล้งเขาเล่น
หมับ
“โอ๋ๆ
เข้าใจพี่เย่แล้วใช่มั้ยครับคนดี แค่น้องสาวเอง...จุ๊บ...พี่เย่มีตัวเล็กคนเดียว
จะไปยุ่งกับคนอื่นทำไม...นี่เจ้าลูกชายก็บ่นคิดถึงแม่มันนะ
แค่หายไปคืนเดียวเอง...” เยซองถึงกับยิ้มกริ่มทันที
เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่จากเมียคนสวย รู้ดีว่าคดีหลุด
ศาลไม่รับฟ้องแล้วแน่ๆ มือใหญ่ถึงสวมกอดเข้าที่เอวคอด ทำเสียงเศร้าๆ
ทั้งยังกดจูบที่ซอกคอขาวเบาๆ
“อื้อ...เข้าใจแล้ว
ฉันเข้าใจผิดไปเอง...ขอโทษนะพี่เย่...” เสียงใสบอกเบาแสนเบาที่บ่งบอกว่าอ่อนลงมาก
จนเยซองยิ้มกว้างขึ้น
“พี่รักตัวเล็กคนเดียวนะครับ...”
ว่าแล้ว ร่างสูงก็จับคนตัวเล็กให้นอนหงายลงบนเตียงอย่างที่เรียวอุคก็ไม่ดิ้นรนขัดขืน
มือเรียวยกขึ้นคล้องลำคอแกร่งช้าๆ ดวงตากระพริบปริบๆ อย่างรู้สึกผิด
ท่าทางที่เยซองยิ้มกริ่ม...กำไรลอยมาแล้ว
“อื้อ
ฉันขอโทษนะพี่เย่ที่คิดไปเองว่าพี่ไปยุ่งกับคนอื่นน่ะ...” เรียวอุคบอกเสียงเบา
ยอมเงยหน้าขึ้นยามที่ใบหน้าคมคายขยับเข้ามาใกล้ เสียงทุ้มก็ดังชิดริมปาก
“งั้นตัวเล็กมาไถ่โทษให้พี่นะครับ”
เสียงทุ้มพร่ากระซิบบอกที่ทำให้คนกล้ายอมเปิดปากออก รับจูบร้อนที่โน้มเข้ามาหา
แต่ในยามที่เยซองหลับตาสัมผัสความอ่อนหวานของร่างน้อย
ดวงตาคู่สวยกลับลืมขึ้นแล้ววาววับผิดกับเมื่อครู่ลิบลับ
ทำผิดแล้วยังคิดหาเรื่องงั้นหรือ
“อื้อ...พี่เย่...”
คนตัวเล็กดันไหล่กว้างขึ้นนิด เมื่อเป้าหมายต่อไปเริ่มเป็นต้นคอขาวๆ
จนคนกวนประสาทวกกลับมาสบตา...
กึก
“ใครกันแน่ที่จะไถ่โทษ ไอ้คนโรคจิต!!!”
พลั่ก
“เฮ้ยยยยยยย!!!” แววตาที่วาววับราวกับแม่เสือ ทำเอาคนตัวโตแอบสะดุ้ง
ในเมื่อมันไม่เหลือเค้าคนยอมถูกจูบเลยสักนิด แล้วเสียงทุ้มก็ต้องร้องลั่น
เมื่อเมียคยสวยจัดการยกขาขึ้นแล้วถีบเข้าที่เหนือส่วนนั้นไปนิดเดียวเต็มแรง
จนคนที่ไม่ทันจะตั้งตัวร้องลั่น กลิ้งตกลงเตียงดังอั่ก
“หนอยแน่ะ มาบอกว่าไถ่โทษ
แกล้งกันแบบนี้อยากตายใช่มั้ย อยากให้ไถ่โทษใช่มั้ย ด้ายยยย คืนนี้ออกไปนอนนอกห้อง
งดกิจกรรม เอาให้ลูกพี่มันเหี่ยวตายเลย อ้ะ อย่าคิดจะใช้ยาปลุกอีกด้วยนะ
ไม่อย่างนั้นแค่นี้ยังเด็กๆ แม่จะกระทืบให้ใช้งานไม่ได้เลย!!!” นอกจากเรียวอุคจะไม่สนใจคนที่นอนกุมท้องอยู่บนพื้นข้างเตียงแล้ว
ร่างเล็กยังยืนขึ้นบนเตียงชี้หน้า แล้วด่ากราดอย่างไม่สนใจ จากนั้นก็หมุนตัวไปอีกทาง
ไม่คิดเฉียดใกล้คนตัวโตเลยสักนิด
แน่ล่ะ อยู่กันมาตั้งสองสามปีแล้ว
ลองเข้าใกล้มันสิ มันได้ดึงขาลากลงไปทำบนพื้นจนได้ อย่างนี้ต้องหาทางเอาตัวไปไกลๆ
คนนิสัยเสียเสียให้เข็ด
ท่าทางของเรียวอุคที่บอกเยซองว่า...เขาจะไม่มีวันหลอกเมียอย่างนี้อีกแล้ว
“อูย...ถ้ากูเป็นผู้หญิง
มดลูกกูคงพังหมดแล้วเนี่ย ไม่น่าเลยไอ้เย่เอ้ย...รู้งี้ เชื่อไอ้คยูก็ดี”
แต่ก็นั่นแหละ คิมจงอุนก็คิดได้เมื่อสายไปแล้ว
อีกทั้งแทนที่จะได้กดเมีย...เมียก็งอนตุ้บป่องไปเรียบร้อยแล้ว
และเห็นทีคืนนี้...ก็อดจนได้
...........................................................
ขณะที่กระรอกตัวน้อยกำลังลงโทษผัวโรคจิตอยู่นั้น
เพื่อนสนิทสุดซี้ก็กำลังก้าวเข้ามาในคอนโดหรูอย่างไม่เร่งรีบ
ดวงตากลมโตก็กำลังฉายแววครุ่นคิดว่าคนรักจะมีส่วนในการล้อกันเล่นเมื่อเช้าหรือเปล่า
ทั้งที่ซองมินก็อยากจะเค้นให้รู้กันไปเลย
ทว่าเรื่องที่ได้ยินจากเจ้าปลาต๊องความรู้สึกช้าก็ทำเอาคนน่ารักถอนหายใจออกมาเบาๆ
รู้ถึงไหนอายถึงนั่น
แค่ได้ยินว่าคยูเมาก็เป็นห่วงซะแล้ว
“ก็ใครใช้ให้เมาทีไร
ทำอะไรเองไม่เป็นล่ะ” ซองมินพึมพำกับตัวเอง ยามที่สอดคีการ์ดเข้าห้องของเขาและคนรัก
ดวงตากลมโตก็กวาดมองไปรอบๆ ห้องที่เงียบสนิท
ขาเรียวก็ก้าวตรงไปหมายจะเข้าไปยังห้องนอน
กึก
“ว่าแล้ว เมาเป็นหมาเลยนะเนี่ย”
เสียงใสพึมพำเบาๆ ทั้งยังส่ายหน้าน้อยๆ
เมื่อดวงตากลมโตเหลือบเห็นช่วงขายาวของใครบางคนเลยโซฟาตัวนุ่มออกมาจนต้องเปลี่ยนจุดหมายตรงมาชิดโซฟาตัวนี้แทน
แล้วแทนที่ซองมินจะโมโห
กระต่ายตัวน้อยกลับ...หลุดยิ้มออกมาดื้อๆ
ในเมื่อมีไม่กี่เวลาหรอกที่คยูฮยอนจะน่ารัก
เรื่องป่วยน่ะตัดทิ้งไปเลย เวลาป่วยคือเวลาที่ซองมินนิยามว่าพิษสุนัขบ้าเข้าไปในเส้นเลือดคยูฮยอน
เจ้าคนหน้าตาเจ้าเล่ห์น่ะจะอารมณ์เสียกว่าเดิมหลายเท่าเชียวล่ะ
แล้วมีใครที่เอาอยู่ ก็เขาเนี่ยล่ะ ส่วนตอนที่น่ารักน่ะหรือ
ถ้าไม่นับตอนอยากทำตัวหวานๆ กับเขา ก็ตอนนี้แหละ
ตอนโจวคยูฮยอนนอนหลับสนิท
เวลานี้
ชายหนุ่มกำลังทิ้งตัวลงนอนบนโซฟากว้าง ขายาวก็พาดเลยส่วนพนักออกมา
ใบหน้าคมคายที่แสนหล่อเหลาก็ปิดเปลือกตาสนิท ลมหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
สีหน้าท่าทางที่เป็นเพียงเทพบุตรสุดหล่อที่เขี้ยวไม่งอก หางไม่โผล่
ทำเอาคนน่ารักอดไม่ได้จะเกาะขอบโซฟาแน่น
“แฟนใครเนี่ย หล่อจังเลย...”
กระต่ายตัวน้อยหลุดชมออกมาอย่างขำๆ
มือเรียวก็ยื่นไปแตะที่แก้มสากแล้วลูบอย่างเบามือ
ฟึ่บ
“หลับจริงหรือแกล้งหลับห้ะ นายน่ะ
อย่ามาอ้อนให้ยากเลยนะ” แต่แล้ว กระต่ายตัวน้อยก็ต้องชะงักไปนิด
เมื่อคนตัวโตจัดการขยับหน้ามาแนบเข้าหาฝ่ามือนุ่มมากยิ่งขึ้น
ท่าทางของคนตัวโตที่นานๆ ทำตัวน่ารักทีทำเอาใจดวงน้อยเต้นแรง แก้มใสแดงขึ้นอีกนิด
แต่ไม่วายที่เสียงใสจะเอ่ยดักคอไว้ก่อน
“ถ้าอ้อนแล้วมีคนแถวนี้ใจดีก็น่าอ้อนอยู่นี่นะ”
แล้วซองมินก็เกือบจะหลุดขำออกมา เมื่อคนที่ทำท่าหลับเอ่ยออกมาทั้งที่หลับตานิ่งๆ
จนอดไม่ได้จะขยับไปหอมแก้มสากแรงๆ แล้วถามเสียงใส
“ได้ข่าวว่าไปดื่มจนเมา
ท่าทางคงกดฉันไม่ไหวแล้วล่ะมั้ง...”
หมับ
“อ๊ากกกก คยู!!!” ยังไม่ทันที่ซองมินจะเอ่ยออกมาจนจบ
คนที่นอนนิ่งกลับจัดการจับเข้าที่ต้นแขนเล็กแล้วดึงเข้าหา จนคนที่ยืนเกาะพนักโซฟาด้านหลังถลาลงไปจนใบหน้าสวยแนบลงกับแผ่นอกแข็งแกร่ง
ท่าทางที่ทำเอาขาต้องยืดสุดตัวเมื่อกำลังถูกกอดในท่าพิสดารขนาดนี้
ปึ้ก
“มันเจ็บนะ”
มือเรียวตีเข้าที่ไหล่กว้างแรงๆ จนคนตัวโตยอมลืมตาขึ้น
แล้วก็ได้เห็นหน้าคนสวยที่กำลังทำหน้าตูมๆ อยู่ในท่าแปลกๆ จนอดจะหัวเราะไม่ได้
“เมียใครเนี่ย แอบเตี้ยเหมือนกันนะ”
น้ำเสียงหยอกล้อของคนที่เมาจนเดินกลับห้องไม่ไหว ทำเอาซองมินแทบจะเลือดขึ้นหน้า
มือเรียวก็ทุบอกกว้างแรงๆ จนชายหนุ่มต้องยอมปล่อยออก ทั้งยังหัวเราะเบาๆ
จนฟันคมกัดริมฝีปากล่างฉับอย่างเคืองๆ
“ตื่นมาก็เห่าเลยนะ ไอ้บ้า
คนเขาอุตส่าห์รีบกลับมาดูว่าสภาพเป็นยังไง”
“ห่วงหรือ” ยังไม่ทันที่ซองมินจะว่าจบ
คยูฮยอนที่ยันกายขึ้นมาอีกนิด มองคนที่กำลังกอดอกทำหน้ายู่ไม่พอใจ คิ้วเข้มก็เลิกขึ้นนิด
ดวงตาคู่คมดูเจ้าเล่ห์อย่างเห็นได้ชัด จนคนไม่ยอมใครได้แต่ถลึงตามอง
หากแต่ร่างอวบก็ยอมขยับอ้อมมานั่งข้างๆ จนได้
“แน่สิ ไม่ห่วงผัวจะให้ห่วงใครล่ะ
ยิ่งเวลาเมายิ่งดูไม่ได้” แต่มีหรือที่ซองมินจะปฏิเสธ ร่างอวบก็ขยับมานั่งพิงคนตัวโตที่ลุกขึ้นมานั่งจนได้
ใบหน้าสวยก็แหงนเงยขึ้นมองชายหนุ่มที่กำลังพยายามสะบัดหัวไล่ความมึน
“นี่ไหวหรือเปล่า”
ท่าทางของคนตัวโตที่เสียงหวานอดจะถามอย่างเป็นห่วงไม่ได้
หมับ
คำถามที่คยูฮยอนไม่ตอบคำ
นอกจากมือใหญ่ที่สอดเข้ามายังเอวเล็กแล้วกระชับเอาไว้มั่น
ใบหน้าคมคายก็ขยับซุกลงที่ลาดไหล่เล็ก ใช้ปลายจมูกโด่งสูดดมผิวเนื้อนุ่มเข้าเต็มปอด
จนซองมินส่ายหน้าน้อยๆ
อาการแบบนี้เมาชัวร์
“หนักไปหน่อย...ไปดวลกับพี่ฮัน
ดีที่ได้นอนไปบ้าง ไม่งั้นขับกลับมาไม่ไหวแน่”
เสียงทุ้มพึมพำบอกที่ทำให้ร่างอวบค่อยๆ ขยับท่อนแขนกลมกลึงเข้าที่ใต้ไหล่ของอีกฝ่าย
แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นโดยที่คนตัวโตก็ขยับตามแต่โดยดี
ท่าทางที่เข้าใจกันดีว่าคนเจ้าเล่ห์หมดแรงขนาดไหน
แล้วก็คงมีแค่ซองมินเท่านั้นแหละที่มองออก
ท่าทางที่ทุลักทุเลไม่น้อยที่จะเอาคนมึนที่ให้ความร่วมมืออย่างดีเข้าไปยังห้องนอนกว้าง
แต่กว่าจะลาก กว่าจะประคองได้ คนตัวเล็กก็ถึงกับหอบแฮ่ก
พอมาถึงเตียงก็ได้แต่ผลักคนตัวโตให้ล้มลงไปนอนดังตุบ จนเสียงทุ้มเปรยขึ้นมา
“ทำความผิดแล้วยังรุนแรงอีก
เมียใครวะ”
“ถ้านายไม่รู้ว่าฉันเมียใคร
เดี๋ยวฉันไปหาผัวใหม่ก็ได้นะ”
หมับ
“อื้อ คยู!”
สิ้นคำของซองมิน คนฟังก็ตาวาววับขึ้นมาทันที จากนั้นคนยังไม่หายมึนก็ขยับมาจับมือเรียวแล้วดึงร่างอวบเข้ามากอดเอาไว้ทันที
ริมฝีปากได้รูปก็กดแนบที่กลีบเนื้อนุ่มหยุ่นแรงๆ
“ให้ตอบใหม่อีกที!”
คยูฮยอนบอกเสียงเข้มทันที จนคนที่ดิ้นขลุกๆ ได้แต่กลั้นยิ้มสุดความสามารถ
มือเรียวก็รีบดันไหล่คนตัวโตให้นอนราบลงกับเตียง ก่อนจะขยับมานั่งทับอยู่เหนือร่าง
“ก็เมียนายไง...ไม่ใช่หมาป่าเจ้าเล่ห์แบบนี้
ฉันไม่เอาหรอก จุ๊บ ไม่มีแรงก็นอนเฉยๆ เดี๋ยวเช็ดตัวให้” ซองมินกดจูบที่ริมฝีปากได้รูปแรงๆ
ก่อนที่รอยยิ้มสวยๆ จะส่งให้คนตรงหน้าที่ยังกอดเอวเล็กเอาไว้แน่น
และเหมือนจะไม่ยอมปล่อยกระต่ายตัวน้อยให้หลุดจากพันธนาการง่ายๆ เสียด้วย
กึก
ท่าทางที่ทำให้ซองมินหันกลับมามองอย่างอดเคืองไม่ได้
หากแต่ทันทีที่สบกับดวงตาคู่คม ร่างเล็กก็ได้แต่ชะงักไปทันที
ในเมื่อดวงตาคู่คมกำลังวาวเข้ม ทั้งยัง...เป็นห่วง
“ทีหลังจะไปไหนโทรมาบอกนะ
ฉันเป็นห่วงเธอแทบตาย” คำพูดของคนที่นานๆ จะบอกออกมาตรงๆ
สักทีทำเอากระต่ายตัวแสบได้แต่นั่งนิ่งอยู่แบบนั้น
ใจดวงน้อยเต้นแรงจนกระหน่ำรัวอยู่ในอก แล้วในวินาทีต่อมา รอยยิ้มสวยๆ
ก็ปรากฏที่ริมฝีปาก
หมับ
“แค่ไปค้างบ้านเพื่อนเอง...”
“และทำให้ฉันเป็นห่วง”
“ก็เห็นแล้วนี่ว่าปลอดภัยดี”
“แต่ตอนนั้นห่วงแทบแย่”
“นี่ไง
มาให้นอนกอดแบบนี้ยังจะว่าอะไรอีก”
“ก็ฉันเป็นห่วงเธอนี่ ซองมิน”
“...”
ทุกคำแก้ตัวที่คยูฮยอนโต้กลับเพียงแค่ว่า...เป็นห่วง
ถ้อยคำสั้นๆ ที่ทำเอาคนฟังได้แต่แก้มแดงขึ้นเรื่อยๆ
แอบรู้สึกผิดในใจที่หนีไปอยู่กับเพื่อนเพราะอยากแกล้งคนตรงหน้า
อีกทั้งดวงตาคมกริบที่จ้องมองมานิ่งๆ ก็ทำให้ได้แต่หลุบตาลงต่ำ
เวลาทำตานิ่งๆ แบบไม่ได้เจ้าเล่ห์ทีไร
ทำเอาไปไม่ถูกทุกที
“ไม่ต้องเลย ยังไม่เคลียร์กันเลยนะ
ตกลงวางแผนกับพี่เยซองหรือเปล่าเรื่องแทแทน่ะ” เมื่อเขินจนทำอะไรไม่ถูก
ซองมินก็ว่าไปอีกเรื่องที่ทำให้คนฟังยังตีหน้านิ่ง
มือใหญ่ก็เลื่อนไปกอบกำมือเรียวเอาไว้มั่น แล้วกระชับแน่นๆ
“ซองมิน...”
เสียงทุ้มที่เรียกอย่างหนักแน่น ทำให้ดวงตากลมโตก้มลงไปสบตาอีกครั้ง
“ฉันจะไม่มีวันล้อเล่นความรู้สึกของเธออีกแล้ว
เข็ดแล้ว...ครั้งเดียวก็เข็ดจริงๆ...หนนี้ไอ้เย่ทำตัวของมันเอง”
น้ำเสียงหนักแน่นที่สั่นสะท้านหัวใจคนฟังจนเรียวปากฉ่ำหวานได้แต่ขบเม้มเข้าหากัน
ใจดวงน้อยเต็มตื้นอย่างบอกไม่ถูก
ในเมื่อคยูกำลังบอกเองว่าใส่ใจกัน
จำกันได้ดีว่าเขาเกลียดการเอาความรู้สึกคนมาล้อเล่นแค่ไหน
หมับ
“ขอโทษ”
กระต่ายตัวน้อยขยับมากอดคนตัวโตเอาไว้แน่น
เสียงใสก็พึมพำชิดอกกว้างที่ทำให้คนฟังยิ้มออก
ดวงตาคู่คมวาววับขึ้นมาชั่วครู่หนึ่งแล้วเลือนหายไป
ฝ่ามือใหญ่ก็ลูบแผ่นหลังเล็กอย่างเบามือ
“...” ชายหนุ่มยังคงเงียบอยู่แบบนั้น
มือใหญ่ก็ลูบแผ่นหลังนุ่มไปเรื่อยๆ
ที่ทำให้กระต่ายตัวน้อยอดจะสงสัยไม่ว่าอีกฝ่ายโกรธมากขนาดนี้เลยหรือ
จนต้องเงยหน้าขึ้นไปหอมแก้มสากแรงๆ
“เดี๋ยวคืนนี้ไถ่โทษให้ ทั้งคืนก็ได้
กี่รอบก็ได้...ตกลงมั้ย” เสียงหวานที่บอกเบาๆ ทำให้คนฟังเลิกคิ้วขึ้นนิด
ก่อนจะบอกง่ายๆ
“ขอมัดจำไว้ก่อน”
คำที่ซองมินได้แต่ย่นจมูกใส่
แต่ก็ยอมขยับไปกดจูบที่ริมฝีปากได้รูปเสียแนบแน่นยอมให้อีกฝ่ายดุนดันปลายลิ้นเข้ามาตักตวงความหอมหวานอย่างไม่คิดขัดขืน
มือเรียวก็กอดรอบลำคอแกร่งเอาไว้มั่น
จูบร้อนที่ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร
ก่อนที่คนตัวเล็กจะเป็นฝ่ายดันตัวขึ้นก่อน
“เดี๋ยวเช็ดตัวก่อนนะ
ส่วนคืนนี้...ให้เล่นเท่าที่ต้องการเลย”
คำพูดของคนตัวเล็กที่คนฟังยอมคลายมือที่กอดรัดเอาไว้แน่น
ดวงตาคู่คมก็มองตามแผ่นหลังเล็กที่หายลับเข้าไปในห้องน้ำ
เพียงพักเดียว...
“หึๆ ใครว่าจะไถ่โทษคืนนี้
ตอนนี้เลยต่างหากล่ะกระต่ายน้อย” ดวงตาคู่คมวาววับขึ้นมาทันที
ในเมื่อเขารู้ดีว่าท่าทางแบบนี้จะทำให้คนรักตัวแสบยอมลงให้มากแค่ไหน
แล้วเมื่อซองมินกลับมาเช็ดตัวให้เขา คิดหรือว่า...จะรอดง่ายๆ
ความคิดที่บ่งบอกว่าคนเจ้าเล่ห์ก็ยังคงเจ้าเล่ห์วันยันค่ำ
แล้วคนที่คิดว่าตามทัน...ก็ก้าวตามหลังเสมอนั่นแหละ หึๆ
.............................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น