NC_CL ตอนที่ 30 รักษายังไงก็...เสียจนได้

ตอนที่ 30 รักษายังไงก็...เสียจนได้

            ตึกสูงหลายสิบชั้นตั้งอยู่ใจกลางเมืองแต่กลับมีอาณาบริเวณสวนเบื้องล่าง ที่ทำให้รู้สึกแยกออกจากเมืองหลวงที่คราคร่ำไปด้วยรถยนต์ ตึกที่มีการรักษาความปลอดภัยที่ดีเลิศบ่งบอกฐานะผู้ที่อยู่อาศัยได้เป็นอย่างดี

            รถคันหรูของฮันคยองแล่นมาจอดที่จอดรถประจำ รอบด้านรายล้อมด้วยรถคันสีดำใหญ่ที่บ่งบอกว่าตึกนี้มีลูกน้องฮันคยองอยู่อาศัยดูแลความปลอดภัยด้วย ในขณะที่ฮยอกแจได้แต่นั่งนิ่งตัวสั่นมาตลอดทางไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองไปทางมาฟียหนุ่มเพราะสัมผัสถึงอารมณ์โกรธในดวงตาดำสนิทคู่นั้น

            เมื่อดับเครื่องยนต์ฮันคยองก็เปิดประตูพรวดออกไปจากรถแล้วเปิดให้ร่างเล็กที่นั่งตัวแข็งอยู่ ท่าทางที่ทำเอาฮยอกแจรีบกระเถิบไปอีกด้าน แต่ต้นแขนขาวก็ถูกคว้าโดยแรงจากคนที่กำลังหงุดหงิด

            “ขึ้นไปกับฉัน”เสียงทุ้มต่ำบ่งบอกสัญญาณอันตรายที่ฮยอกแจได้แต่ขืนตัวเบาๆ

            “มะ ไม่เอา ฮะ”เสียงใสหลุดออกไปตามที่ใจคิด

          ไม่เอาอ่ะ ไก่ยังไม่อยากเสียจิ้น โฮ ไม่รอดแน่ๆ

            “หึ”เสียงหัวเราะที่ดังกดต่ำทำเอาฮยอกแจยิ่งอยากร้องไห้ขึ้นมา มือหนาจัดการกระชากทีเดียวร่างบางก็ปลิวตามแรงดึงออกมาจากรถแล้วไม่ต้องตกใจนานเมื่อมือหนาจัดการอุ้มร่างเล็กขึ้นพาดบ่าเหมือนกำลังอุ้มเด็กเล็กๆไม่มีผิด

            “พะ พี่ฮันคยอง ปะ ปล่อยนะ ปล่อยผม”เสียงใสร้องลั่นอย่างหวาดกลัวแต่มือบางก็ไม่กล้าที่จะทุบลงที่แผ่นหลัง แต่เกาะเอาไว้แน่น ยิ่งความรู้สึกว่าเลือดไหลลงมาเลี้ยงหัวมากจนมึนหัวมากเท่าไหร่ยิ่งทำให้ใจดวงน้อยสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว

            “หึ ก็เธอไม่ยอมเดินขึ้นไปดีๆ”เสียงทุ้มว่าพลางแสยะยิ้ม นัยน์ตาพราวระยับอย่างเจ้าเล่ห์อย่างที่คนถูกอุ้มพาดบ่าไม่มีทางเห็นขณะก้าวขาไปตามทางตรงสู่ลิฟต์ส่วนตัวในทันที

            ตลอดทางไม่มีแม้แต่คนสักคนเดินผ่านมาให้เห็นยิ่งเมื่อขึ้นถึงชั้นบนสุดที่แทนที่จะเป็นประตูห้องจำนวนมากสองด้านเหมือนคอนโดทั่วไปกลับปรากฏห้องนั่งเล่นขนาดมโหฬารจัดแบ่งส่วนบ่งบอกว่าชั้นนี้ทั้งชั้นมีเพียงห้องที่ดัดแปลงเป็นบ้านขนาดใหญ่ของมาเฟียหนุ่มเพียงคนเดียว ท่าทางที่ทำให้ฮยอกแจรู้สึกถึงน้ำตาเม็ดเล็กๆที่คลอหน่วงที่ดวงตา

          โฮ จิ้นไก่ที่รักษามายี่สิบปี ไม่รอดเพราะแค่ไม่ได้รับโทรศัพท์แน่ๆ

          จนเข้ามาในห้องได้แล้วคนที่อุ้มร่างบางที่นิ่งไปอย่างน่าสงสารก็ปล่อยร่างบางลง ดันชิดกับกำแพงด้านหนึ่ง มือหนาข้างหนึ่งจับข้อมือบางทั้งสองในมือเดียว นัยน์ตาคมมองร่างเล็กที่กำลังกลัวตัวสั่นด้วยแววตาที่แสนเย็นชา

            “เธอขัดคำสั่งฉัน”ประโยคแรกหลังจากในลานจอดรถทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือก

            “ผะ ผม ทำอะไร”เสียงใสร้องตะกุกตะกักยิ่งรู้สึกกดดันเมื่อดวงตาคู่นั้นจ้องมองมา

            “เธอหนีฉัน ก็รู้อยู่แล้วว่าเธอไม่มีทางหนีพ้น”เสียงทุ้มว่าขณะที่ก้มลงมาด้วยท่าทางที่คุกคาม ใบหน้าคมก้มลงจนชิดแก้มใส ส่งลิ้นร้อนเลียผิวขาว ชิมความหวานหอมกรุ่นที่ทำเอาคนที่โดนกระทำเริ่มดิ้นไปมา

            “มะ ไม่เอา พะ พี่ฮัน”เสียงใสที่ร้องอย่างขอร้องทำให้มาเฟียหนุ่มเงยหน้าขึ้น ท่าทางที่ทำให้ฮยอกแจเริ่มยิ้มออก นึกว่าคนตรงหน้าจะหยุดมือ แต่ฮันคยองกลับส่งอีกมือไปคว้าโทรศัพท์ติดผนังใกล้ๆแล้วกดออกเพียงปุ่มเดียว จากนั้นจึงเอามาแนบหู

            “ห้ามให้ใครขึ้นมากวนฉันเด็ดขาด”เสียงทุ้มเอ่ยเด็ดขาดที่รับรองว่าไม่มีคนขึ้นมาแน่หากยังไม่อยากตาย ประโยคที่ทำเอาคนร่างเล็กหน้าซีดเผือด

            “พะ พี่ จะทำ อะ อะไร”เสียงหวานถามอย่างตื่นกลัวที่ทำให้ฮันคยองแสยะยิ้มนิดๆ ก่อนจะก้มลงมอง

            “แค่คำสั่งต่อไป”เสียงทุ้มว่าขณะที่กระซิบริมหูเล็ก

            “คะ คำสั่งอะไรฮะ”เสียงใสร้องถามเบาๆ นัยน์ตาสวยสั่นระริกอย่างไม่อาจระงับความกลัวได้

            คำถามที่ทำเอานัยน์ตาคมกวาดทั่วร่างอย่างจะกลืนกินก่อนจะตอบคำถามที่ทำเอาฮยอกแจผวาเฮือก

            “เธอ...ต้องเป็นของฉัน”

            “มะ ไม่ อุ๊บ”ยังไม่ทันที่ร่างบางจะแย้งออกไป ฮันคยองก็จัดการก้มลงใช้ปากร้อนประกบปากแดงๆอย่างรวดเร็ว ส่งลิ้นเข้าไปโกยชิมความหวานล้ำที่ซ่อนอยู่ภายในอย่างรุนแรง บดเบียดริมฝีปากจนคนถูกกระทำแทบลืมหายใจ

            “อื้อ”

            จูบที่รุนแรงที่เต็มไปด้วยชั้นเชิงของผู้มากประสบการณ์ทำให้ฮยอกแจรู้สึกไร้เรี่ยวแรง แข้งขาอ่อน มือบางทั้งสองข้างพยายามดันอกแกร่ง แต่มือหนาก็ตวัดเพียงทีเดียวเอาเอวบางเข้ามาใกล้ตัวให้แนบชิดมากขึ้นยิ่งขึ้น มือหนาข้างหนึ่งกดท้ายทอยคนน่ารักให้เงยขึ้นรับสัมผัสแนบแน่น

            จนกระทั่งฮันคยองยอมถอยผละออกมาเล็กน้อยให้คนน่ารักได้หายใจแล้วประกบลงไปอย่างที่ไม่รอให้คนที่มึนงงตั้งตัวทัน ลิ้งอุ่นร้อนบดจูบปากนุ่มก่อนจะแทรกผ่านเข้าไปกวาดเอาความหวานที่เขาติดใจลงโทษคนที่หนีเขาทั้งที่เขาเตือนแล้ว

            “อื้อ...อ้ะ”

            เสียงหวานถึงกับครางอื้ออึงในลำคอเมื่อมือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อสัมผัสผิวบางอย่างรุนแรง ไต่ตามผิวเนื้อนุ่มขาวนวลเนียน ขึ้นมาถึงแต้มตุ่มสีหวานบดขยี้ลงไปแรงๆที่ทำเอาร่างเล็กผวาเฮือก

            ความรู้สึกเสียวซ่านแล่นไปทั่วกายเล็ก ใจที่นึกอยากปฏิเสธแต่ไม่สามารถทำได้เพราะกายกลับเต็มใจรับสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้ แผ่นอกบางดันขึ้นตอบรับสัมผัสอย่างที่เจ้าของไม่มีทางห้ามตัวเองทัน

            นี่คือสิ่งที่ฮยอกแจกลัว ร่างบางกลัวมาตลอดว่าจะไม่สามารถปฏิเสธร่างสูงตรงหน้าได้ วันนี้เป็นบทพิสูจน์อีกครั้งที่บ่งบอกว่าเขาไม่รังเกียจสัมผัส ซ้ำยังยอมอย่างไม่อาจขัดขืนได้

            “อื้อ พะ พี่ฮัน อ้ะ ยะ อย่า”

            เสียงหวานร้องออกมาเมื่อปากเป็นอิสระ ยิ่งเม็ดทับทิมสีหวานที่ถูกเค้นคลึงอย่างหนักร่างเล็กก็ยิ่งเกร็งไปทั้งร่าง ความรู้สึกเสียววาบไปทั้งช่องท้อง และเหมือนร่างสูงยิ่งแกล้ง ปากหนาจูบไล่เรื่อยมาที่หูเล็กงับเบาๆแลบเลียผิวเนื้อขาวผ่องทุดตารางนิ้วมาถึงซอกคอ กดจูบสร้างรอยแห่งความเป็นเจ้าของไปทั่วลำคอขาว มืออีกข้างยิ่งบดไปที่ติ่งแต้มที่แข็งขืนสู้มือ

            “อ้ะ พะ พี่ ฮัน ยะ อย่า”เสียงหวานร้องห้ามจากสมองที่แม้จะมึนงงแต่ก็ยังรับรู้ ผิดกับร่างกายที่อ่อนระทวยครางแผ่วทุกสัมผัส เสียงห้ามที่ทำให้มังกรหนุ่มแสยะยิ้ม กดจูบที่ปากบางที่เจ่อบวมอย่างเร่าร้อน ก่อนจะผละมากดจูบดูดเม้มที่ลำคอขาวเรื่อยมาถึงใบหูเล็กกระซิบแผ่ว

            “ก็ห้ามฉันสิ”ประโยคที่คนพูดรู้ว่าร่างกายของคนตัวเล็กไม่สามารถห้ามเขาได้ ตั้งแต่หนแรกที่ได้ชิมรสก็รู้แล้วว่าร่างตรงหน้านี้หยุดเขาไม่ได้

            “อ้ะ อื้อ” เสียงหวานครางเบาๆเมื่อมือหนาอีกข้างปล่อยข้อมือเขาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง ไต่สัมผัสไปเรื่อยจนถึงสะโพหเล็ก เค้นคลึงหนักๆ ก่อนจะกลับมากระชากที่เดียว เสื้อของเขาก็หลุดออกจากตัว

            “ผะ ผม มะ ไม่ อือ”เสียงหวานครางอื้ออึงตอบเมื่อจูบร้อนก้มลงไปสัมผัสเม็ดทับทิมอย่างหิวกระหาย แลบเลียจนร่างเล็กได้แต่แอ่นแผ่นอก มือบางเกาะไหล่หนาบีบแรงๆระบายความรู้สึกปั่นป่วนภายในที่ไม่เคยได้รับมาก่อน ครั้งนี้ยิ่งกว่าเมื่อครั้งในห้องทำงานของอีกฝ่าย รู้สึกราวกับว่าร่างทั้งร่างร้อนผ่าว แต่ความรู้สึกที่ยังก่ำกึ่งกับความกลัวทำให้เกิดหยาดน้ำใสเริ่มคลอหน่วงด้วยความกลัวกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น

            “อ๊า”เสียงหวานยิ่งร้องดังขึ้นเมื่อมือหนาสัมผัสส่วนล่างของตนกดย้ำราวกับกลั่นแกล้ง ก่อนจะดึงกางเกงร่างบางให้หลุดไปที่ปลายขา สัมผัสผ่านชั้นในที่ทำเอาเสียงครางหวานดังไปทั่ว

            ท่าทางที่ทำเอาฮันคยองยกยิ้ม มือหนาหันร่างเล็กเข้าหากำแพง ขณะที่ทาบกายลงที่แผ่นหลังขาวผ่องล้วงเข้าไปในชั้นในสัมผัสแก่นกายของร่างเล็กที่สะดุ้งเฮือก

            “พี่ ฮัน อ้ะ อึก”เสียงหวานครางปนหอบหน้าแดงเมื่อมือหนากำเข้าที่ส่วนนั้นทั้งที่ยังไม่ดึงชั้นในออกขยับช้าๆ ปลุกเร้าอารมณ์ให้ฮยอกแจอย่างไม่เบามือ ริมฝีปากร้อนผ่าวไล่จูบที่ด้านหลังต้นคอขาว ขณะที่มือก็ยังทำหน้าที่ชักนำคนตัวเล็กก่อน

            เมื่อฮันคยองหยุดมือจากสิ่งที่ทำก็ทำให้ฮยอกแจหันหน้าแดงก่ำของตนมามองด้วยสายตาวาวหวานที่เต็มไปด้วยหยาดอารมณ์ ใบหน้าที่ทำเอาคนมองชะงักไป ก่อนที่มือหนาจะช้อนร่างเล็กเข้าแนบอกตรงดิ่งเข้าห้องนอนของตนในทันที รู้ว่าเป็นครั้งแรกของร่างเล็ก แม้จะอยากลงโทษ แต่ยังไงเสียให้ยืนตรงนั้นคนในอ้อมกอดเขาไม่มีทางยืนไหวจนจบแน่ๆ

            ทันทีที่ปล่อยร่างเล็กลงกลางเตียงแล้วฮันคยองก็จัดการเสื้อผ้าตัวเองอย่างรวดเร็วขณะที่มองฮยอกแจที่บิดกายน้อยๆกับอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นมาแล้วคั่งค้างอยู่ ลมหายใจหอบรัวที่ทำเอาคนมองกดยิ้ม ก่อนจะลงมาทาบทับอย่างรวดเร็ว ฮันคยองจัดการบดจูบที่ปากบางอย่างแนบแน่น สอนร่างเล็กให้สัมผัสเขากลับ ยิ่งอารมณ์ที่พุ่งสูงก็ยิ่งทำให้ฮยอกแจตอบรับอย่างง่ายดาย

            “อ้ะ อ๊า ตะ ตรงนั้น”ร่างเล็กครางอย่างเสียววาบเมื่อฮันคยองกดจูบร้อนที่หน้าท้องแบนราบให้คนถูกกระทำสะดุ้งเฮือก ปลายเท้ากดจิกเกร็งที่เตียงในทันที ก่อนที่ฮันคยองจะดึงชั้นในของร่างเล็กออกอย่างรวดเร็ว

            “อ๊าาา”

            เสียงหวานครางลั่นขณะที่ศีรษะส่ายไปมาเมื่อฮันคยองกอบกุมแก่นกายแล้วขยับอย่างรวดเร็วรุนแรง เรียวขาจิกเกร็งกับเตียงนุ่ม ปากได้รูปของฮันคยองขบเม้มเม็ดทับทิมกลางอกอย่างหิวกระหาย การรุกรานที่ทำเอาช่องท้องหดเกร็งเรียกเสียงครางกระเส่า มือทั้งสองข้างซุกไซร้กลุ่มผมหนาระบายอารมณ์ที่สร้างความเสียวซ่านอย่างที่ไม่รู้จักมาก่อน

            “ดีมาก ฮยอกแจ อย่างนั้น เพราะมาก”เสียงทุ้มกระซิบบอกคนที่เขาสัมผัสส่วนปลายที่เริ่มฉ่ำเยิ้มด้วยน้ำและขยับเร็วขึ้น นัยน์ตาคมพราวระยับกับร่างเล็กที่บิดเร่าและเด้งตัวรับสัมผัสอย่างไม่รู้ตัว

            “อ้ะ อ๊า พี่ฮัน อ่ะ พี่ฮัน”เสียงหวานยิ่งครางเรียกชื่อคนที่ทาบทับดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อใกล้ถึงจุดปลายอารมณ์ ใบหน้าหวานเชิดขึ้นก่อนที่กระตุกไปทั้งร่างเมื่อฮันคยองชักนำไปสู่สิ่งที่ไม่เคยรู้จัก

            “อ๊าาาา!!!!!”

            “อือ แฮ่กๆๆ”เสียงหวานส่งเสียงหายใจหอบไปทั่วห้องนอนขนาดใหญ่ โดยที่ไม่รอให้ร่างเล็กหายเหนื่อย ฮันคยองก็ปลุกอารมณ์ร่างเล็กอีกครั้งด้วยการกดจูบทั่วแผ่นอกขาวที่เปลี่ยนเสียงหอบเป็นเสียงคราง มือหนาจัดการแยกขาขาวออกจากกันอย่างรวดเร็ว

            ฮยอกแจหอบปนครางกระเส่ากดคางมองสิ่งที่ร่างสูงทำด้วยใบหน้าแดงก่ำแต่ไร้แรงขัดขืน ริมฝีปากกัดกันเบาๆเมื่อมือหนาสะกิดเข้าไปช่องทางสีหวานที่ขมิบถี่รัวรับสิ่งแปลกปลอม ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นสูงเมื่อฮันคยองกดไล้วนไปเบาๆ แต่ไม่สอดเข้าไป

            “อือๆ”เสียงหวานครางไม่เป็นภาษาเมื่อรู้สึกถึงช่องทางที่ถูกหยอกล้อ ทั้งสะกิดทั้งกดย้ำจนศีรษะส่ายไปทั่ว

            “ขอสิ”ฮันคยองบอกขณะที่ยังแกล้งร่างเล็กต่อไปทั้งที่ตัวเองก็ทรมานจากสิ่งที่ต้องการปลดปล่อยไม่น้อย แต่ยิ่งเห็นร่างเล็กที่เร้าอารมณ์อย่างที่ไม่เคยมีใครทำมาก่อนกำลังบิดเร่าก็ทำให้เขาอยากฟังเสียงร้องขอหวานๆ

            คำบอกที่ทำให้ฮยอกแจส่ายหน้าไปมาด้วยสติน้อยนิดที่ยังอยู่กับตัว แต่แล้วก็ต้องเกร็งไปทั้งขาเรียว และยิ่งแหวกออกเองโดยไม่รู้ตัวเมื่อนิ้วเรียวยาวกดเข้าไปหน่อยก่อนจะรีบถอนออกมา มืออีกข้างบดขยี้แต้มตุ่มสีหวานอย่างรุนแรง

            “อ้ะ อือ พะ พี่ฮัน ดะ ได้ อ๊า โปรด”เสียงหวานร้องปนครางกระเส่ายิ่งมือหนาไล้ไปทั่วแก่นกายที่ตอนนี้แข็งขืนอีกครั้งอย่างจำยอมเพราะความทรมานที่ร้อนไปทั่วร่าง

            เสียงร้องหวานที่ทำให้คนฟังพอใจ มือหนากดนิ้วของตัวเองเข้าไปจนสุดจนร่างที่ร้องขอสะดุ้งเฮือก ท่าทางที่ทำให้มาเฟียหนุ่มเค้นคลึงสะโพกมนอย่างหนักขณะที่หมุนวนหาจุดที่ทำเอาฮยอกแจร้องครางก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปจากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม กดย้ำจุดนั้นจนร่างเล็กได้แต่บิดกาย สะโพกมนยกขึ้นรับอย่างไม่รู้ตัว

            ท่าทางที่ทำให้ฮันคยองถอนนิ้วออกอย่างอดรนทนไม่ไหว มือหนาแหวกขาเรียวให้กว้างขึ้น ก่อนกดแก่นกายขนาดใหญ่ที่ใหญ่กว่านิ้วมากเข้ามาแทนที่ก่อนจะกดลงไปเรื่อยๆ

            “เจ็บ พะ พี่ฮัน ฮยอก จะ เจ็บ”เสียงหวานร้องบอกขณะที่อารมณ์แทบจะกระเจิงเมื่อสัมผัสถึงความใหญ่โตที่กดเข้ามา หยาดน้ำตาใสเอ่อล้นที่ขอบตา สิ่งที่ทำให้ฮันคยองกดจูบที่ปากบางอย่างหันเหความสนใจ มือหนาเค้นคลึงสะโพกมน ก่อนจะตัดสินใจกดเข้าช่องทางเล็กทีเดียว สิ่งที่ทำเอาฮยอกแจน้ำตาไหลพรากร่างเล็กดิ้นไปมาจากความเจ็บ รู้สึกราวกับว่าช่องทางกำลังฉีกขาด แต่แรงอารมณ์ที่ถูกปลุกพร้อมกับที่แก่นกายของตนถูกขยับอีกครั้ง

            ฮันคยองประกบจูบร้อนขณะที่ขยับส่วนล่างกระแทกเข้าที่จุดกระสันของร่างเล็กที่เริ่มเปลี่บนเสียงร้องเป็นเสียงคราง

            “อือ พี่ฮัน อ้ะ”

            เสียงหวานยิ่งครางดังเมื่อความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นสิ่งที่สร้างความสุขสม แม้จะสัมผัสถึงความแสบแต่ความเสียวทั้งช่องท้องกลับทำให้ฮยอกแจยิ่งเปิดรับคนที่ทาบทับลงมามากขึ้น

            ความน่ารักของคนข้างใต้ทำให้ฮันคยองกดจูบไปทั่วแผ่นอกขาว ขยับร่างเร็วขึ้นขณะที่ขยับร่างเล็กให้ไปพร้อมกัน

            เสียงลมหายใจหอบถี่ปนกับเสียงครางดังทั่วห้องนอนกว้าง ขณะที่บนเตียงขนาดใหญ่ร่างสองร่างกำลังสัมผัสกันอย่างใกล้ชิดสร้างความร้อนระอุไปทั่วกาย

            “อ่ะ อื้อ พะ พี่ฮัน อ้ะ มะ ไม่ไหว อ้ะ”เสียงหวานครางถี่รัวเมื่อสะโพกถูกเค้นคลึง ทั่วอกขาวถูกแลบเลีย และสิ่งที่กระแทกเข้าออกอย่างรวดเร็วทำให้ฮยอกแจได้แต่ครางหวานทั่วห้องนอนขนาดใหญ่ ใบหน้าหวานแดงก่ำพราวเหงื่อ ขาเรียวจิกเกร็งกับที่นอนเมื่อรู้สึกว่าตนใกล้จะถึงจุดหมายอีกรอบ

            เสียงหวานร้องบอกที่ทำให้ฮันคยองขยับตัวเร็วรัวๆอีกหลายครั้ง

            “อ๊าาาาา!!!!!”

            “อืมมมม!!!!”

            ดวงดาวพราวระยับอยู่หลังเปลือกตาสีอ่อนที่หลับแน่นเมื่อกายแกร่งกระแทกมาเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมๆกับเสียงครางทุ้มต่ำของฮันคยองที่ดังชิดหู ขณะที่คราบรักฉีดเข้ามาช่องทางคับแคบที่บีบรัดจนไหลย้อนออกมา ขณะที่ของฮยอกแจพุ่งออกมาภายนอก

            เสียงหอบหายใจของคนทั้งคู่ดังก้องไปทั่ว ขณะที่ช่องทางเบื้องล่างยังถูกแก่นกายใหญ่ค้างอยู่ ฮันคยองค่อยๆถอนออกช้าๆที่ทำให้คนร่างเล็กเม้มริมฝีปากด้วยความแสบ แก่นกายที่ออกมาพร้อมกับหยาดโลหิตความบริสุทธิ์ทำให้ฮันคยองแตะไปที่ช่องทางนั้นเบาๆ

            “โอ๊ย”เสียงใสร้องเบาๆ ขณะที่ยังปิดตาหอบหายใจอยู่

            “เจ็บมากมั้ย”คำถามที่ทำให้ฮยอกแจได้แต่กดหน้าลงช้าๆ ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเพราะความแสบระบมที่รู้สึก ท่าทางที่ทำให้ฮันคยองค่อยๆช้อนร่างเล็กขึ้นแนบอก

            “พะ พี่ฮันคยอง”เสียงใสที่ร้องสั่นๆที่กลับมาเกรงกลัวอีกครั้งทำให้ฮันคยองพูดด้วยเสียงที่อ่อนลง

            “อยู่เฉยๆ”เสียงทุ้มว่าก่อนจะเอาร่างเล็กเข้าห้องน้ำจัดการทำความสะอาดส่วนล่างให้คนที่วางพิงขอบอ่างเหนื่อยคอพับคออ่อนไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาว่าคนร่างสูงทำอะไรตน รู้สึกถึงมือหนาที่สัมผัสช่องทางของตนอย่างเบามือแต่ก็ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งทุกครั้ง รู้สึกถึงหยาดน้ำตาที่พร้อมจะไหลมาได้ทุกเมื่อ ก่อนที่ร่างเล็กจะถูกช้อนขึ้นมาอีกครั้งกลับเข้าไปในห้องนอนขนาดใหญ่เมื่อครู่ที่พึ่งจะจบกิจกรรมที่แสนเร่าร้อน ฮันคยองวางร่างเล็กอย่างเบามือ ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนเคียงข้างดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดทั้งที่ยังเปลือยเปล่า

            “นอนซะนะ”เสียงทุ้มเอ่ยบอกขณะดึงให้ร่างเล็กซบลงที่อกของตน สัมผัสถึงหยาดน้ำอุ่นๆที่หยดลงมาที่แผ่นอกแกร่ง มือหนาลูบไล้ศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีสว่างอย่างเบามือ ราวกับปลอบโยนที่ทำให้ร่างเล็กผล็อยหลับไปในที่สุด

            ฮันคยองมองร่างที่อยู่ในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกที่หลากหลายแต่หนึ่งในนั้นที่มากที่สุดคงเป็นความยินดีที่ร่างนี้เป็นของเขา เป็นของเขาเพียงคนเดียว

            ความคิดของคนที่วางมือบนศีรษะเล็ก อีกมือโอบรอบร่างราวกับปกป้องและค่อยๆหลับไปในที่สุด

           

……………………………………..