Mini NC_Lesson 26
“ฝันถึงฉันอยู่หรือไง”
เพียงแค่ดงแฮหันข้าง คิบอมก็รวบเอวเล็กเข้ามาปะทะกับแผ่นอกแกร่ง
มือใหญ่ก็เอื้อมไปด้านหน้าแตะต้องสิ่งที่เด็กน้อยในปกครองปิดบังเอาไว้
น้ำเสียงราบเรียบ
ทว่าฉายชัดถึงความพอใจ ทำให้คนหน้าหวานได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น ไม่กล้าเอ่ยตอบอะไรออกไป
ไม่กล้ายอมรับว่าร่างกายนี้เรียกร้องหาคนๆ นี้เหลือเกิน
หมับ
“อ้ะ!!”
ดงแฮถึงกับสะดุ้งสุดตัว เมื่อคิบอมกำลังกอบกุมแก่นกายเล็กเอาไว้ในมือ
ใบหน้าสวยแดงจัดจ้าทันที แต่ไม่มีแม้แต่ท่าทีขัดขืน
เพราะเขาจะไม่มีวันขัดขืนผู้ชายคนนี้...เขารู้หน้าที่ของตัวเองดี
“ตอบ...ดงแฮ
ถ้าไม่อยากให้ฉันทรมานเธอไปเรื่อยๆ” คิบอมบอกเสียงเรียบ
นัยน์ตาคมที่ยากจะคาดเดาอารมณ์เหมือนจะฉายแววพึงใจที่ร่างกายเด็กน้อยคนนี้เรียนรู้ได้เร็วอย่างที่เขาต้องการ...มากพอจะรองรับอารมณ์เขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“อ้ะ!” คนหน้าหวานถึงกับซุกหน้ากับหมอนใบนุ่มทันที
เมื่อความเสียววาบแล่นริ้วเข้ามาในกาย
ในเมื่อคิบอมกำลังใช้ปลายนิ้วลูบไล้ส่วนยอดแดงฉ่ำช้าๆ เกลี่ยเบาๆ
แต่ทำให้เขารู้สึกเหมือนจะขาดใจกับสัมผัสของเจ้าของชีวิต
“ดะ...ดงแฮไม่กล้า....ตอบ...อ๊า...”
คนหน้าหวานส่ายหน้าช้าๆ อับอายเกินกว่าจะพูดว่าเขาฝันถึงเรื่องคืนนั้นทุกเช้า
ฝันว่ากำลังตกอยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้า
“งั้นหรือ” คิบอมบอกเรียบๆ
ทว่าริมฝีปากกลับปรากฏรอยยิ้มร้ายอย่างที่ได้สมญาว่าพญามัจจุราช
มือใหญ่ที่เคล้นคลึงไปเบาๆ ก็รูดรั้งแรงขึ้นจนดงแฮได้แต่ซบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่
กลั้นเสียงร้องน่าอายในยามเช้า
“อึ้ก...สะ...เสียว....อึ้กๆ...พอ...พอแล้วฮะ...ยะ...”
ดงแฮครวญครางแทบไม่เป็นภาษา
ร่างกายที่กำลังเรียกร้องสัมผัสจากชายหนุ่มขยับเข้าหามือใหญ่เร็วขึ้น
ก้นนุ่มสัมผัสกับแก่นกายใหญ่ด้านหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนทั้งร่างร้อนจัด
สมองลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่างออกไป
“เธอรู้อยู่แล้วว่าฉันไม่ชอบคนขัดคำสั่ง
ดงแฮ” คิบอมบอกเรียบๆ นัยน์ตาคมฉายแววรื่นรมย์พอใจ
ขณะที่ขยับมือใหญ่ด้วยความเร็วที่มากขึ้น
“ฉันแค่ต้องการคำตอบว่าเธอกำลังต้องการฉันงั้นหรือ”
ชายหนุ่มยังคงว่าต่อ ขณะที่สัมผัสได้ว่าดงแฮกำลังกระตุกเกร็งไปทั้งร่าง
มือเรียวกำผ้าปูเตียงแน่น ใบหน้าหวานเชิดขึ้นกับความร้อนแรงที่ได้รับจากส่วนล่าง
เสียงครวญครางดังไม่ขาดสาย แต่เมื่อร่างเล็กที่เอาแต่ส่ายหน้าแรงๆ
กำลังจะไปสู่ปลายฝั่งอารมณ์
ฟึ่บ
“คะ...คุณคิบอม...ยะ....อย่า...ดะ...ได้โปรด”
ดงแฮกัดริมฝีปากแน่น เรือนร่างบิดเร้าด้วยความทรมาน เมื่ออยู่ๆ
ชายหนุ่มก็ใช้ปลายนิ้วกดปิดที่ส่วนปลายจนอึดอัดไปหมด อารมณ์ที่กำลังมาถึงฝั่งฝัน
ทำให้ดงแฮได้แต่เกร็งร่าง จิกปลายเท้าลงกับเตียงนุ่ม
“ตอบ” ชายหนุ่มบอกเรียบๆ
แต่ทำให้คนที่หน้าแดงก่ำได้แต่ส่ายสะบัดหน้าอย่างทรมาน
“มะ...ไม่ไหว...ดะ...ดงแฮไม่ไหว...อึ้ก...ดะ...ได้โปรด...”
คนหน้าหวานบอกแทบไม่เป็นภาษา ร่างทั้งร่างโซมไปด้วยเหงื่อยามเช้า
ร่างทั้งร่างได้แต่บิดเร้าไปมาอย่างทรมาน
“ตอบ” ชายหนุ่มยังคงยืนยันคำเดิม
จนเด็กน้อยที่ไม่กล้าจะเอ่ยตอบในคราวแรกตอบอย่างสุดกลั้น
“ดะ...ดงแฮต้องการคุณ...อึ้ก...ฝันถึงคะ...คุณ...”
“ทุกคืนงั้นหรือ”
คิบอมยังคงถามต่อเรียบๆ
ขณะที่ใช้มืออีกข้างลูบไล้ไปตามความยาวให้คนทรมานอยู่แล้วยิ่งทรมานหนักกว่าเดิม
“อึ้ก...ตะ...ตั้งแต่คืนนั้น...ดงแฮ...อึ้ก...ลืมสัมผัสของ...คะ....คุณไม่ได้...พะ...พอแล้ว...ดะ...ได้โปรด”
ดวงตาหวานที่คลอเคลือด้วยน้ำหยดใสเบิกตากว้างทันที เมื่อคิบอมยอมเลื่อนปลายนิ้วออก
ฟึ่บๆ
“อ๊าาาาาาา!!!!!!!!!!” เพียงแค่ชายหนุ่มรูดรั้งแก่นกายเล็กไม่กี่ที
หยาดน้ำขุ่นที่ถูกบังคับให้เก็บกักเอาไว้ก็ไหลเยิ้มออกมาเต็มฝ่ามือใหญ่
ให้คิบอมเพียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอ
“แฮ่กๆ”
คิบอมทอดมองร่างเล็กที่ทิ้งร่างลงนอนบนเตียงนุ่มอย่างหมดแรง
ได้แต่ซุกใบหน้าหวานกับหมอนใบใหญ่ แล้วโน้มไปกระซิบชิมหูเล็ก
...............................................
กลับไปอ่านต่อได้ที่
ขอบคุณมากค่ะ ^^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น