NC_CL ตอนที่ 65 โจวรี่

ตอนที่ 65 โจวรี่

            “อื้อ”

            กลีบปากบางพยายามหลบหนีด้วยความตกใจ แต่โจวมี่ก็ใช้ประสบการณ์ที่มากกว่า ดูดดันกลีบเนื้อสีแดงสดด้วยสัมผัสแผ่วเบาชวนหลงใหล ลิ้นร้อนไล้เล็มทั่ว ก่อนจะกดจูบแรงขึ้น เพื่อส่งปลายลิ้นเข้าไปสำรวจด้านใน เฮนรี่ถึงกับสะดุ้ง เมื่อผู้บุกรุกเข้ามาควานหารสหวานไปทั่ว แม้จะรู้สึกแปลกไปทั้งกาย แต่ความรู้สึกหวาบหวามก็แล่นริ้วขึ้นมา

            จูบร้อนแรงที่ทำให้ขาเล็กทรุดฮวบลง แต่มือหนาก็จับไว้ทัน โจวมี่บดจูบร้อนแรงต่อไปจนกระทั่งรู้ถึงร่างเล็กที่กำไหล่เขาแน่น ใบหน้าคมจึงผละออกอย่างเสียดาย ร่างสูงยิ้มบางๆ ให้ร่างที่แทบจะทรุดนั่งลงกับพื้น

            “รู้สึกดีมั้ย” คำถามที่เฮนรี่รีบก้มหน้าหลบ ซ่อนดวงหน้าใสที่ซับสีเลือดของตัวเอง

            “ถ้าเธอไม่ตอบ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ” เสียงทุ้มถามพลางอุ้มร่างเล็กขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวางลงบนเตียงนุ่ม ขณะที่เฮนรี่ได้แต่นอนนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะสบตา

            “อยากพิสูจน์ไม่ใช่เหรอไง ถ้าฉันถามอะไรก็ต้องตอบ โอเคมั้ย” คำถามที่คนตัวเล็กกัดริมฝีปากบวมช้ำของตัวเองเบาๆ

            “เอ่อ..ก็ดี” เสียงใสอุบอิบเบาๆ แล้วราวกับร่างสูงไม่พอใจคำตอบ โจวมี่ผลักร่างเล็กให้นอนหงายลงกับเตียง ก่อนจะตามมาคร่อมทับอย่างรวดเร็ว

            อย่างนี้มันต้องพิสูจน์กันหลายขั้นตอนหน่อย

            “แล้วอย่างนี้ล่ะ” คำถามที่มาพร้อมกับมือหนาที่ล้วงลงในเสื้อเนื้อบาง สัมผัสหน้าท้องเรียบเนียนที่ถึงกับสะดุ้งเกร็ง ริมฝีปากบางรีบเม้มแน่น ก่อนที่เสียงอะไรก็แล้วแต่หลุดออกมาจากลำคอ

            ความร้อนที่แทบจะเพิ่มองศาตามมือหนาที่ลูบไล้อย่างแผ่วเบา สูงขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆจ นเสื้อเนื้อบางเลิกขึ้นปรากฏแต้มตุ่มสีหวานกลางอก

            “อายมั้ย” เสียงทุ้มถามอีกครั้ง ที่เฮนรี่ถึงกับพยักหน้าเร็วๆ ดวงหน้าใสขึ้นสีแดงก่ำแต่ก็ไม่มีแม้แต่แรงจะต่อต้าน ราวกับนัยน์ตาคมตรงหน้าดูดดึงเรี่ยวแรงไปจนหมด

            คำตอบที่โจวมี่จัดการดึงเสื้อตัวนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากร้อนผ่าวโน้มลงมาประกบอีกครั้ง คราวนี้รุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม แถมมือหนายังเริ่มออกแรงเคล้นคลึงเนื้อนุ่มไม่ว่างเว้น

            “อ้ะ..อือ”

            เสียงครางแผ่วหวานที่ดังลอดออกมาจากกลีบปากบางทำให้โจวมี่กระตุกยิ้มนิดๆ ก่อนจะผละมากดจูบผ่านแก้มนวลผ่อง ลากไล้ลงมาตามลำคอระหงเพียงกดจูบลงแล้วดูดแรงๆ ก็ทำให้เฮนรี่หลุดเสียงครางอย่างง่ายดาย จนกระทั่งทั่วทั้งอกเล็กมีรอยแดงแต่งแต้ม เฮนรี่ก็ไม่มีแม้แต่ปฏิกิริยาต่อต้าน แถมมือเล็กยังจับไหล่หนาไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว

            “แล้วอย่างนี้ล่ะ”

            “อ๊า..อื้ม..” คำตอบที่คราวนี้เป็นเสียงครวญครางไม่เป็นภาษายามที่นิ้วเรียวสะกิดยอดอกสีหวาน ก่อนจะบดขยี้แรงๆ อกขาวผ่องก็เด้งขึ้นรับสัมผัสอย่างไม่รู้ตัว

            “ตอบหน่อยสิเฮนรี่” เสียงทุ้มที่เอ่ยเรียกชื่อด้วยเสียงที่เจือความหวาน ทำให้ดวงหน้าใสกดหน้าลงอย่างรวดเร็ว

            “อื้อ..ดี..อ้ะ...” คราวนี้เสียงหวีดร้องก็ดังมาจากริมฝีปากสีก่ำ เมื่อโจวมี่ก้มลงใช้ปากครอบครองยอดอกสีสวย ลิ้นร้อนที่ดุดดันพร้อมกับขบเม้ม ทำให้เฮนรี่ละทิ้งความคิดของตัวเอง มีเพียงสัญชาตญาณของร่างกายเข้าควบคุม

            “อะ..ดี..มาก..อื้อ..อีก”    

           

            เสียงเล็กวอนขอไม่เป็นภาษาจนคนที่กดจูบกระตุกยิ้มอย่างพอใจ โจวมี่ผละริมฝีปากออกเพื่อมองดวงหน้าหวานที่ฉ่ำเยิ้มด้วยแรงอารมณ์ จริงๆ แค่นี้คำตอบมันก็ออกมาแล้ว แต่มาให้กินถึงที่จะปล่อยไปก็เสียดายอยู่

            ความคิดที่ทำให้มือหนาลูบไล้ลงมาที่แก่นกายเล็ก จนดวงหน้าหวานสะบัดไปอีกทาง เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มไหลซึมทั้งที่อากาศก็เย็นเฉียบด้วยเครื่องปรับอากาศ

            โจวมี่จัดการปราการด่านสุดท้ายอย่างรวดเร็ว ร่างขาวๆ ที่ปรากฏแก่สายตาทำให้ดวงหน้าคมมองอย่างหลงใหล

            สวยกว่าที่เขาคิดซะอีก

            ความคิดของร่างสูงที่มองเฮนรี่บิดกายน้อยๆ เผยอปากหอบเบาๆ มือหนาจัดการหยอกล้อแก่นกายเล็กที่โป่งพอง จนเฮนรี่กัดริมฝีปากล่างเต็มแรง

            “ยะ..อย่าแกล้งกัน..อื้อ” แทบจะหายใจไม่ทัน เมื่อโจวมี่กำรอบแล้วรูดอย่างรวดเร็ว เสียงใสหอบปนครวญครางไม่เป็นภาษา มือหนาจัดการจังหวะเร็วสลับช้า จนเฮนรี่แทบทนไม่ไหว ยามนี้ความต้องการในกายมีมากกว่าสิ่งอื่น

            “อ้ะ..ดี..อื้อ.”

            เสียงใสร้องบอกโดยไม่ต้องถาม แต่แน่นอนว่าโจวมี่ไม่มีทางให้ร่างเล็กไปถึงจุดหมาย ร่างสูงผละออกก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ร่างสูงกำยำสมชายชาตรีทำให้เฮนรี่ได้แต่หน้าแดง แต่อารมณ์ความรู้สึกกลับมีมากขึ้นเมื่อเห็นร่างกายของอีกฝ่าย

            โจวมี่กลับมาทาบทับร่างเล็กอย่างรวดเร็ว จูบร้อนผ่าวสัมผัสกลีบปากบางอย่างรุนแรง ร่างกายท่อนล่างก็ขยับบดเบียดปลุกอารมณ์ของร่างเล็กให้มากกว่าเดิม ก่อนจะใช้จังหวะสอดแทรกนิ้วเรียวลงไปที่ช่องทางสีหวานที่เต้นตุบ จัดการแทรกเข้าไปอย่างเชื่องช้า ที่ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งวาบ ความเจ็บแปล๊บเข้าหาตัวเอง แต่ไม่มากพอที่จะดับอารมณ์ที่ลุกโชนขึ้นมา

            ขาเรียวทั้งสองข้างแหวกออกกว้างราวเชื้อเชิญ 

            “อ้ะ..อื้อ”

            เสียงหวานครวญครางไม่เป็นภาษาเมื่อรู้สึกถึงนิ้วที่เคลื่อนไหวในกาย เพียงไม่นาน ก่อนที่สิ่งที่ใหญ่กว่าจะเข้ามาแทนที่ เสียงหวีดเล็กๆ หลุดจากลำคอระหง เจ็บจนน้ำตาแทบไหล แต่ยามที่เริ่มคุ้นชิน และโจวมี่ขยับกาย เร็วขึ้นเรื่อยๆ

            เขา...กลับรู้สึกดี

            “เข้ามา..อีก..อื้อ..อ้ะ”

            ร่างเล็กร้องขออย่างทนไม่ไหว ขาเรียวยิ่งแยกออก ที่ทำให้โจวมี่ขยับกายอย่างถนัด แรงกระแทกกระทั้นยิ่งมากขึ้น เท้าเล็กจิกแน่นกับที่นอน รู้สึกดียามที่อีกฝ่ายกำลังเคลื่อนไหวไปมา จนหลุดรอดออกมาเป็นเสียงครวญครางหวานๆ ถูกใจคนที่อยู่ด้านบน

            “ดี..มั้ย” เสียงทุ้มพร่าถามด้วยแรงอารมณ์

            “อ้ะ..อื้อ..ดี..อ๊า” มือเรียวทั้งสองข้างกำไหล่แน่น ศีรษะเล็กส่ายไปมา ร่างกายร้อนรุ่มราวกับไฟ แต่ก็รู้สึกดีจนปฏิเสธไม่ได้ ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะกระตุกถี่ พร้อมกับเสียงครางดังๆ ของทั้งสองจะหลุดรอดออกมาพร้อมกัน สายน้ำอุ่นที่พุ่งเข้ามาในกายทำให้ร่างเล็กหลับตาแน่น

            “แฮ่ก..ยังต้องให้ฉัน..สรุปมั้ยว่าเธอเป็นอะไร” คำถามที่พร้อมเสียงหอบหนักๆ ทำให้คนที่สติพึ่งกลับเข้าร่างรีบส่ายหน้าเร็วๆ ด้วยใบหน้าที่ซับสีเลือด

            ก็คำตอบมันชัดแสนชัด จะบอกทำไมให้ต้องอายเล่า

            “แต่ฉันอยากบอกนะ” เสียงทุ้มกระซิบชิดริมหู ที่เฮนรี่จะขยับหนีก็ไม่ได้ ในเมื่อโจวมี่ยังค้างคาส่วนนั้นในร่างกายเขา

            “อะ..อะไร”

            “เธอเป็นเคะ แถมเป็นของฉันคนเดียวด้วยสิ”ประโยคที่ทำให้ดวงหน้าใสเบือนหลบไปอีกทาง ไม่กล้าแม้จะมองดวงตาเจ้าเล่ห์ตรงหน้า

            ไม่ต้องย้ำหรอก รู้แล้วล่ะน่า

..........................................................

            ตอนนี้หมดกำลังใจจริงๆ ใครมีเหลือ ขอเมย์สักนิดนะคะ

http://writer.dek-d.com/may-kwang/story/viewlongc.php?id=565756&chapter=82