NC_MS Special 411
“พี่เยซอง...อ้ะ...อ๊า...ยะ...อย่าเพิ่ง...”
ภายในห้องนอนแสนสวย
บนเตียงนอนหลังใหญ่ที่มีร่างของคนสองคนที่กำลังกอดรัดกันอย่างร้อนแรง
เสียงครางกระเส่าหวานดังก้องไปทั่วทั้งห้อง
ยามที่ริมฝีปากอุ่นร้อนกำลังพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังขาวผ่อง มือเรียวกำหมอนใบนุ่มตรงหน้าไว้แน่นจนแทบจะจิกทึ้งลงไป
วันนี้...เขารู้สึกว่าพี่เยซองรุนแรงกว่าทุกวัน
“มันแตะต้องเธอตรงไหน มีตรงไหนอีก
เรียวอุค” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม แม้มันจะราบเรียบยังไง
แต่คนฟังกลับรู้ว่าเยซองกำลังควบคุมอารมณ์หึงที่เกิดขึ้น
“คะ...แค่เอวฮะ...อึ้ก...อุนยอง
แค่จับเอว...อ้ะ...ผม...” เรียวอุคบอกเสียงแผ่วหวาน
ยามที่แก่นกายเล็กถูกคนด้านหลังกอบกำไว้มั่น ทั้งยังชักรูดแรงๆ
เป็นจังหวะที่ทำให้ทั้งร่างแทบขาดใจตาย
ฟึ่บ
เพียงแค่คนตัวเล็กบอก
เยซองก็เลื่อนใบหน้าลงมาที่เอวคอด ริมฝีปากอุ่นร้อนพจมจูบไปทั่ว ทั้งยังขบเม้มเบาๆ
ปลายลิ้นร้อนผ่าวตวัดเลียความนิ่มนวลที่เขาหวงแหน
ฝ่ามืออีกข้างลูบไล้รอยสัญลักษณ์รูปพระจันทร์เสี้ยวตรงต้นขาอย่างเบามือ
ความเปียกชื้นที่ทำให้คนโดนกระทำกำพนักเตียงเอาไว้แน่น
“อ๊า!!!! พะ...พี่เยซอง...อื้อ” เรียวอุคถึงกับหวีดร้องเสียงหวาน
เมื่อเยซองเลื่อนใบหน้าลงไปที่ก้นนุ่มละมุน มือใหญ่แหวกออกช้าๆ เผยช่องทางสีสด
ปลายลิ้นร้อนผ่าวตวัดเลียแรงๆ จนร่างทั้งร่างกระตุกวาบ
เรือนร่างเล็กยิ่งร้อนผ่าวไปกับความต้องการ
“เรียวอุค...ฉันไม่รู้ว่าควรจะแสดงออกยังไงว่าฉันหวงเธอ
หวงแหนเธอมากที่สุด” คนเย็นชาขยับตัวมากระซิบชิดริมหู แล้วขบเม้มเบาๆ
ขณะที่มือใหญ่ยังคงขยับไปตามส่วนอ่อนไหวแสนน่ารัก
ทว่าถ้อยคำสารภาพของผู้ชายที่ใครๆ ก็ว่าไร้ความรู้สึกทำให้คนฟังใจอุ่นวาบ
เรียวอุคส่งมือไปจับมือใหญ่ที่ทิ้งไว้ที่เอวเล็ก
“ผมรู้...ผมรู้ฮะ...อ้ะ...แค่นี้...พี่ก็ทำให้ผมรู้สึกว่า...อึ้ก
สำคัญที่สุดแล้ว....อ้ะ!!!”
คนตัวเล็กที่รวบรวมความกล้าบอกสะดุ้งสุดตัว
เมื่อแก่นกายใหญ่กำลังสอดลึกเข้ามาในช่องทางอุ่น ความเสียวกระสันพุ่งวาบไปทั้งร่าง
พร้อมกับใบหน้าสวยที่เอนซบลงกับหมอนใบใหญ่
มือเรียวขยับมาปัดป่ายไปตามผ้าปูเตียงที่ยับยู่
ถ้อยคำที่ทำให้เยซองรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรง
อ้อมกอดแข็งแกร่งกระชับร่างน้อยแน่นยามที่สอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน รุนแรง
เร่าร้อน ทว่าก็แฝงด้วยความอ่อนโยนจนเรียวอุครู้สึกได้
ความร้อนผ่าวที่ขับเคลื่อนอยู่ในร่าง
แรกเนิบช้า แต่เพียงแค่ปล่อยให้ร่างเล็กปรับตัวได้ จังหวะก็หนักหน่วงขึ้นจนเรียวอุคครางกระเส่า
ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างเสียวซ่าน
“อ้ะๆ...พี่เยซอง...ระ...แรงไปฮะ...แรง...”
คนตัวเล็กบอกเสียงพร่าหวาน ยามที่รู้สึกว่าวันนี้อีกฝ่ายรุนแรงมากขึ้น
ราวกับบอกผ่านการกระทำว่าจริงๆ แล้วอารมณ์หึงหวงของเขายังไม่หมดลงกับการเล่นงานอุนยอน
เสียงร้องขอที่ทำให้เยซองผ่อนจังหวะลงอีกนิด
มือใหญ่บีบขยี้ยอดอกสีหวานแรงๆ ยามที่พรมจูบไปทั่วแผ่นหลังบอบบางอย่างขอโทษ
“ไหวมั้ย...อาห์...เรียวอุค”
คำถามที่บ่งบอกการเอาใจใส่กัน ทำให้คนฟังพยักหน้าแรงๆ ฟันคมกัดริมฝีปากล่างแน่น
“ไหว...ฮะ ผมไหว...อ้ะ”
ร่างเล็กถึงกับสะดุ้งสุดตัว เมื่อมือใหญ่ยิ่งเร่งจังหวะด้านหน้าให้เร็วขึ้น
ศีรษะได้รูปซุกเข้ากับหมอนใบนุ่ม ยามที่ขยับส่ายรับความแข็งแกร่งที่สอดลึกเข้ามา
เสียงเนื้อกระทบเนื้อยิ่งดังก้องไปทั่วห้องกว้าง
ภาพแผ่นหลังขาวผ่องที่ช่างยั่วยวนความรู้สึกของคนมอง
มือใหญ่กระชับเอวเล็กมั่น ในขณะที่ความรู้สึกหวงแหนส่งผ่านมาจากดวงตา
เขารักเรียวอุค
รักเด็กน้อยคนนี้มากเหลือเกิน
“อ้ะ อ๊า!!!...พะ...พี่เยซอง ได้โปรด...”
แต่แล้วคนที่กำลังจะไปสุดปลายทางก็ต้องร้องเสียงพร่า
นัยน์ตาสวยฉ่ำด้วยหยดน้ำแห่งอารมณ์ เมื่อมือใหญ่กำลังกำรอบแก่นกายเล็กเอาไว้
ปลายนิ้วกดปิดส่วนที่ปลดปล่อยความรู้สึกเอาไว้จนเรียวอุครู้สึกถึงความทรมานที่วิ่งพล่านไปทั่วร่าง
“พรุ่งนี้...ไปลาออกซะ เรียวอุค...”
เยซองโน้มหน้ามากดจูบที่ขมับชื้นเหงื่อ ขณะที่ยังส่งท่อนเนื้อร้อนขยับเข้าหาความร้อนผ่าว
ถ้อยคำที่ทำให้คนตัวเล็กได้แต่บิดกายเร้ากับความทรมานแสนหวาน
“ทะ...ทำไมฮะ”
“ฉันจะไม่ยอมให้ใครแตะต้องเธออีก...อืม...”
เยซองกระซิบเสียงต่ำ แม้จะฟังเหมือนคำสั่ง
แต่กระแสเสียงนั้นทำให้คนฟังรู้ว่าคนตัวโตกำลังขอร้อง ขอร้องให้เขากลับมาอยู่ในสายตา
“พะ...พี่เยซอง...ได้โปรด...” ทว่า
ความทรมานที่ร่างกายช่วงล่างก็ทำให้เรียวอุคกัดปากแน่น
“นะ...ได้มั้ย
เรียวอุค...ลาออกเถอะนะ...” เยซองยังคงบอกเสียงพร่า
บ่งบอกว่าถ้าไม่ได้ยินคำที่อยากฟัง เขาก็คงไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ จนคนตัวเล็กที่ยอมรับฟังตั้งแต่คำขอแรกได้แต่รับคำเสียงสั่น
“ฮะ...อ้ะๆ...ผม...จะลาออก...อ้ะ...อ๊า...”
เพียงแค่ได้ยินคำที่ต้องการ คนเย็นชาก็เลื่อนปลายนิ้วออก
ริมฝีปากกดจูบทั่วแผ่นหลังชื้นเหงื่อ ขณะที่ขยับเคลื่อนเข้าหาอย่างรุนแรงขึ้น
มือใหญ่บังคับจังหวะที่ทำให้ร่างเล็กได้แต่ปลดปล่อยความต้องการออกมาเต็มผ้าปูเตียง
“อ้ะ!” แล้วก็เพียงไม่นานเลยที่น้ำรักอุ่นๆ จะทะลักเข้ามาในช่องทางสีสด
จนคนตัวเล็กสะดุ้งวาบ ทิ้งร่างที่ไร้เรี่ยวแรงลงกับเตียงนอนนุ่ม
โดยมีคนตัวโตตามมากกกอดเอาไว้ แล้วกดจูบอย่างปลอบใจ
“ฉัน...เอาแต่ใจตัวเองมากไปมั้ย” คำถามของร่างสูงที่กระซิบแผ่วๆ
ทำให้คนที่หายใจแรงค่อยๆ หันหน้าที่แดงก่ำมามอง พลางส่ายหน้าเร็วๆ
ไม่เลย
เพียงแค่รู้ว่าอีกฝ่ายห่วงใยเขามากแค่ไหน ใจดวงน้อยก็อุ่นวาบอย่างน่าแปลก
“ไม่ฮะ...แฮ่กๆ...พี่ไม่ได้เอาแต่ใจเลยสักนิด...”
เรียวอุคว่าเสียงเบา ยามที่ซุกหน้าเข้าหาอ้อมอกอุ่น
มือเรียวเลื่อนไปกอดเอวสอบเอาไว้แน่น เพราะทุกที คนที่ตามใจเขาเสมอคือพี่เยซอง
แล้วทำไมเขาจะอยากทำตามความต้องการของคนรักบ้างไม่ได้ล่ะ
ท่าทางน่ารักที่ทำให้หัวใจคนที่ร้อนระอุด้วยไฟหึงเบาสบายลง
ฝ่ามือแข็งแกร่งโอบกระชับร่างน้อยแน่น แล้วคนเย็นชาก็เอ่ยออกมาเบาๆ
“ฉัน...จะควบคุมอารมณ์หึงตัวเองให้ได้”
คำที่คนฟังถึงกับเงยหน้าขึ้นสบตาทันที
ก่อนที่ร่างเล็กที่แก้มแดงก่ำจะส่ายหน้าเร็วๆ
“ไม่ต้องหรอกฮะ...เป็นพี่เยซองอย่างนี้ก็ดีแล้ว”
ถ้อยคำน่ารักๆ ที่เยซองได้แต่ยกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง กระชับร่างน้อยเอาไว้แนบอก
ขณะที่เรียวอุคแอบอมยิ้มน้อยๆ
ไม่ต้องหึงให้น้อยลง ไม่ต้องหวง
หรือห่วงน้อยไปกว่านี้
เพราะอารมณ์เหล่านี้ทำให้หัวใจดวงน้อยรู้เสมอว่า...เรารักกัน
ขอแค่พี่เยซองเป็นพี่เยซองของเขาอย่างนี้ก็พอ
ความคิดของกระรอกน้อยที่เคยแอบรักเขาข้างเดียวมาตลอด
และตอนนี้ก็กำลังได้รับความรักตอบแทน
........................................
กลับไปอ่านต่อได้ที่
ขอบคุณมากค่ะ ^^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น