NC_CL ตอนที่ 26 ปรับความเข้าใจ

ตอนที่ 26 ปรับความเข้าใจ

            คฤหาสน์ตระกูลคิมที่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่บนเนื้อที่กว้างขวางได้ต้อนรับคนน่ารักอีกเป็นครั้งที่สาม เมื่อรถคันหรูของคิบอมเลี้ยวเข้ามาก่อนจะจอดเทียบที่หน้าคฤหาสน์ ทันทีที่เห็นว่าเจ้านายหนุ่มมาพร้อมกับร่างบาง สาวใช้ในบริเวณนั้นก็หยุดมือจากสิ่งที่ทำในทันที

            “คุณหนูดงแฮสวัสดีค่ะ”บรรดาสาวใช้รีบโค้งให้คิบอมก่อนจะหันมาหาร่างบางที่ยิ้มรับบางๆ ไม่ร่าเริงเช่นครั้งที่มาก่อนหน้านี้ก็ทำให้บรรดาผู้ทักพากันมองมาอย่างห่วงใย

            ก่อนที่ร่างบางจะเอ่ยอะไรร่างสูงของคิบอมก็เดินมาซ้อนหลังอย่างรวดเร็ว

            “ไปกันเถอะ”ประโยคแรกที่เสียงทุ้มเอ่ยหลังจากนั่งเงียบมาตลอดทางทำให้คนที่ยังน้อยใจอยู่ก้มหน้าลงมองพื้น

            ท่าทางที่ทำให้คิบอมตวัดสายตาคมกริบขึ้นมองสาวใช้และลูกน้องของตนเพียงโบกมือทีเดียวทั่วทั้งบริเวณก็เหลือเพียงสองร่างที่ยืนอยู่อย่างรวดเร็ว

            “ขึ้นไปข้างบนเถอะ”เสียงทุ้มเอ่ยอีกครั้งเมื่อคนน่ารักเจ้าของหน้าหวานๆยังไม่เงยหน้าขึ้นมา ท่าทางหงอยๆที่ทำเอาคิบอมดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด

            “โกรธฉันเหรอ”เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่เริ่มออกแรงดิ้นรนเพราะความรู้สึกน้อยใจที่อีกฝ่ายไม่บอกอะไรเขาเลย คำถามที่ทำให้คนที่คิดว่าไม่โกรธตอนแรก รู้ว่าตัวเองคิดผิด

            จริงๆเขาก็เคืองพี่คิบอม

            ท่าทางก้มหน้าก้มตาของดงแฮทำให้คิบอมรู้สึกหนักใจไม่น้อยทั้งที่ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็ไม่เคยที่จะรู้สึกเช่นนี้ ไม่มั่นใจเช่นนี้ สุดท้ายนัยน์ตาคมก็ฉายประกายแห่งการตัดสินใจอะไรบางอย่าง แขนแกร่งก้มช้อนร่างเล็กขึ้นแนบอกอย่างไม่ให้คนน่ารักตั้งตัวทัน

            “หวาา พี่คิบอมจะทำอะไร ปล่อยด๊องนะ”เสียงหวานร้องอย่างตกใจ ขณะที่มือบางกำเสื้ออีกฝ่ายแน่นเพราะกลัวตก แต่ประโยคนั้นไม่ทำให้คิบอมยอมทำตามที่บอกกลับเลือกเดินขึ้นชั้นสองไปสู่ห้องของตัวเองทันที

“พี่คิบอมปล่อยด๊องนะ ด๊องกลัวความสูง”เสียงหวานว่าขณะที่กอดคอร่างสูงแน่นอย่างลืมตัว ท่าทางที่ทำให้นัยน์ตาคมทอดมองอย่างเอ็นดู

“ไว้ใจฉัน ฉัน…ไม่มีวันทำเธอตก”เสียงทุ้มเอ่ยบอกเบาๆให้คนฟังหน้าแดงวาบ มือบางกำเสื้ออีกฝ่ายแน่น ใบหน้าหวานก้มต่ำชิดคางไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองคนที่อุ้มเขาอยู่

            แค่ประโยคสั้นๆก็ทำให้เขาใจเต้นขนาดนี้แล้วจะแปลว่าอะไรอีกล่ะฮยอก ถ้าไม่ใช่ว่า...เขารักพี่คิบอม

            จนกระทั่งร่างทั้งสองเข้ามาในห้องนอนที่คนน่ารักเคยเข้ามาพยาบาลคนป่วย ร่างสูงถึงยอมปล่อยร่างนิ่มลงให้คนที่ถูกอุ้มรีบถอยไปอีกทาง ใบหน้าหวานขึ้นสีเรื่อ ขณะที่คิบอมกดล๊อกประตูไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวเพราะยังก้มหน้าก้มตาอยู่

            ขายาวก้าวเข้าใกล้ร่างเล็กที่เม้มปากแน่น นัยน์ตาหวานช้อนตามองคนที่สาวเท้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะรีบเสหลบ นัยน์ตาหวานที่ฉายประกายหวั่นไหวทำให้คิบอมคลายความกังวลที่มีไม่น้อย

            ฮือ พี่คิบอมจะรู้มั้ยว่าด๊องรักพี่อ่ะ

            ความคิดของคนน่ารักไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเพราะความในใจที่ตัวเองพึ่งจะรู้เมื่อวาน

            “ดงแฮ”เสียงทุ้มเอ่ยเรียกให้คนน่ารักหันกลับมามองอีกครั้ง ก่อนที่ร่างสูงจะจับข้อมือบางให้ทรุดนั่งลงที่โซฟานุ่มในห้องด้วยกัน ใบหน้าคมคายฉายแววจริงจัง

            ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองแต่ดงแฮกลับรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องอยู่ที่ดวงหน้าเขา แม้จะก้มหน้าไม่มองก็ตาม

            “พี่คิบอมจะบอกอะไรด๊องฮะ”เสียงหวานถามเบาๆเมื่ออีกฝ่ายยังเงียบอยู่ ดวงหน้าหวานเสหลบตาคมดุที่มองตรงมา

            คำถามที่ทำให้ร่างสูงยกมือหนาจับแก้มใสดันให้ดันมาสบตาคมที่จับจ้องอยู่ สายตาที่ทำให้คนน่ารักรู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูก

            “ฉันขอโทษ…เรื่องเมื่อวาน”ประโยคขอโทษตรงๆที่ไม่เคยได้เอ่ยกับใครกลับออกมาอย่างง่ายดาย เมื่อนัยน์ตาหวานหันมามอง ประโยคที่ทำให้ดงแฮเงยหน้าขึ้นมองคนหน้าขรึมเจ้าของนิสัยแสนเย็นชาผู้ไม่เคยต้องออกปากขอโทษใครอย่างไม่เชื่อสายตา

            มือหนารั้งร่างบางให้มานั่งบนตักแกร่ง โดยที่คนน่ารักก็ไม่ว่าอะไรเพราะกำลังนิ่งอึ้งด้วยไม่คิดว่าจะได้รับคำขอโทษ

            “ฉันขอโทษ เมื่อวานที่ฉันทำให้เธอต้องเจ็บตัว”เสียงทุ้มเอ่ยบอกขณะที่มือหนาลูบข้อมือบอบบางที่เมื่อวานเขากำแน่นจนขึ้นสีจัดอย่างแผ่วเบา

            “โกรธฉันมากมั้ย”เสียงทุ้มถาม ขณะที่เกยคางวางลงบนไหล่บาง แขนแกร่งโอบรอบเอวเล็ก คำถามที่ทำให้ดงแฮพยักหน้านิดๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้คนฟังอึ้งไป

            “พี่คิบอมทำด๊องปากแตก”เสียงหวานเริ่มกลับมาร่าเริงอีกครั้งเมื่อได้ยินสิ่งที่อยากฟังแล้ว

            แค่คำขอโทษที่เขาพร้อมจะให้อภัย

            ก็บอกว่าแล้วถึงจะความรู้สึกช้า แต่ความรู้สึกที่เกี่ยวกับพี่คิบอมเขามั่นใจว่าจะไม่แพ้ใครแน่ๆ เมื่อคนตรงหน้าขอโทษ เขาก็ต้องอภัยสิ จริงมั้ย

            ประโยคที่ร่างบางบอกทำให้คิบอมนิ่งอึ้งไปก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างที่คนนั่งตักมองไม่เห็น ก่อนรอยยิ้มจะจางลงเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขากลัวที่สุด มือหนาข้างหนึ่งแอบกำแน่นแต่คนน่ารักกลับรู้สึกได้เมื่อดงแฮเอามือบางมาวางทาบลงไป ใบหน้าหวานเอี้ยวตัวมามองคนที่กอดเขาเอาไว้

            นัยน์ตาหวานที่มองมาตรงๆทำให้คิบอมเอ่ยสิ่งที่ตัวเองกังวลออกมา สิ่งที่เขากังวลมาตลอด

            “กลัว...ฉันหรือเปล่า”คำถามที่ร่างสูงเบือนหน้าไปทางอื่นไม่กล้าสบตาคนที่จ้องตาแป๋วอยู่

            ใช่ แค่คำถามนี้ที่เขากลัว คนอย่างคิมคิบอมมีแต่คนที่หวาดกลัวจนไม่มีใครกล้าต่อกร มีแต่คนที่ไม่กล้าสบตาเพราะประกายตาเย็นๆในตาเขา แม้กระทั่งน้องสาวอย่างแทยอนยังกลัวเวลาเขาหันตาดุๆไปหา แล้วคนตัวเล็กที่เขาถูกใจเพราะนัยน์ตาใสซื่อที่มองเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันล่ะ

            จะกลัวเขามั้ย สายตาที่มองเขาอย่างไม่เกรงกลัวจะเปลี่ยนไปมั้ย ในเมื่อเขาใช้อารมณ์เหนือเหตุผล ใช่ ถ้าเป็นเรื่องของลีดงแฮ เขาก็รู้แล้วว่าเขากลายเป็นคนขาดสติได้แค่ไหน ทั้งๆที่มั่นใจว่าเขาจะไม่มีวันมีจุดอ่อน แต่ตอนนี้รู้แล้ว จุดอ่อนของเขาคือคนน่ารักตรงหน้า...คนเดียวเท่านั้น

            คำถามที่มาพร้อมกับอาการหันหน้าหนีไปทางอื่นทำให้คนน่ารักรู้สึกสิ่งที่แปลกไปของร่างสูง อะไรบางอย่างที่ฉายแววไม่มั่นใจจนคนน่ารักที่ควรโกรธ ควรกลัว กลับจับแก้มป่องของรุ่นพี่เจ้าของใบหน้าที่แสนหล่อเหลาให้หันมามองตนอีกครั้ง

            “ด๊องไม่กลัวพี่คิบอมฮะ จะไม่กลัวแล้วก็ไม่มีวันกลัว”คำตอบของร่างเล็กทำให้คนฟังนิ่งอึ้งไป หัวใจที่แสนเย็นชากำลังเต้นแรงด้วยความยินดี

            ยินดีที่คนๆนี้เอ่ยสิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยินจากใครออกมา

            รอยยิ้มกว้างเริ่มปรากฏบนใบหน้าอย่างที่เจ้าตัวห้ามไม่อยู่ รอยยิ้มที่กว้างที่สุดที่เคยยิ้มมาทำให้คนน่ารักที่นั่งอยู่บนตักมองอย่างตกตะลึง

            รอยยิ้มที่ทำให้ใบหน้าที่แสนเคร่งขรึมคลายลงเหลือเพียงชายหนุ่มที่กำลังมีความสุข ไม่ใช่ประธานสภาที่แสนเย็นชา ไม่ใช่ทายาทตระกูลคิมที่ไม่ไว้หน้าใคร

            เป็นเพียงพี่คิบอมของ...ลีดงแฮ

            อ้อมแขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กในทันที เสียงทุ้มเอ่ยบอกออกไป

            “ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆดงแฮ”เสียงที่เอ่ยออกมาทำให้รอยยิ้มน่ารักปรากฏบนใบหน้าหวาน อ้อมกอดอบอุ่นที่ยิ่งกว่าครั้งไหนๆทำให้ร่างเล็กหมดซึ่งความโกรธ ความน้อยใจ

            เขาจะโกรธไปทำไม ในเมื่อสุขใจได้ขนาดนี้

            ความเงียบเข้าปกคลุมคนทั้งคู่ แต่เป็นความเงียบที่ไม่ทำให้อึดอัดเพราะความรู้สึกดีๆที่ซึมซับผ่านอ้อมกอดของกันและกัน

            “เมื่อวาน ฉันหึงเธอ”เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเบาๆให้คนน่ารักที่ไม่กล้าคิดเช่นนั้นเบิกตากว้าง

            “ฉันไม่ชอบที่ใครแตะต้องตัวเธอ แค่วันก่อนที่จับข้อมือยังทำให้ฉันโมโหแทบตัดมือมันทิ้ง แล้วยิ่งเมื่อวานมันจูบเธอทำให้ฉันโมโหแทบบ้า”เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาทำให้คนน่ารักเงยหน้าขึ้นมองคนที่กอดตนอยู่

            “อย่าให้ใครทำอย่างนี้อีก”เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆขณะที่ดวงหน้าคมหันไปมองทางอื่น ท่าทางที่ทำให้ดงแฮยกมือขึ้นกอดเอวสอบแกร่งของอีกฝ่าย ใบหน้าหวานลงซบอกกว้าง ท่าทางอ้อนๆที่ทำให้คิบอมอดจะกอดตอบไม่ได้

            “ด๊องไม่อยากให้ใครทำอย่างนั้นนอกจากพี่คิบอม”เสียงหวานที่สารภาพออกมาตรงๆกับอกของตนทำให้คนหล่อยกยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่

            “ตอนที่ถูกจูบด๊องรู้สึกแย่ ไม่เหมือนตอนที่พี่คิบอม...จูบ”คำสุดท้ายเสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาเพราะความเขิน ใบหน้าหวานยิ่งซุกลงกับอกกว้างมากยิ่งขึ้น

            คำสารภาพหวานๆที่ทำให้คนหน้าหล่อลูบศีรษะได้รูปอย่างแผ่วเบา สิ่งใดที่ทำให้คนตัวเล็กนี่รู้สึกแย่ เขาจะกำจัดมันทิ้งให้หมด

            ใช่ ไอเลวนั่นถูกส่งให้ฮันคยอง ซึ่งรับรองได้ว่าไม่พ้นเป็นอาหารปลาในทะเล

            ส่วนคังเฮียวบิน ชีวิตต่างแดนที่เขามอบให้ไม่ต่างจากนรก ผู้หญิงที่ไม่เคยแม้แต่จะเหยียบย่างออกจากบ้านหากไม่มีเงินและบัตรเครดิตเต็มกระเป๋ากลับเป็นคนไม่มีอะไรเลยในต่างแดน ไม่มีแม้แต่มหาวิทยาลัยที่ตอบรับการเข้าเรียน

            บอกแล้วว่าเขาไม่ใช่คนใจดีอย่างที่คนน่ารักคิดนักหรอก ถ้าเขาจะใจดีก็คงใจดีกับคนตรงหน้าแค่คนเดียว

            “ดงแฮ....”เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมอย่างตัดสินใจสิ่งที่คิดมาทั้งคืน

            “...คบกันมั้ย”

            ตัดสินใจว่าเขาต้องการให้คนน่ารักคนนี้มาอยู่ข้างกายมากแค่ไหน

            คำถามเรียบๆที่ดังมาจากปากได้รูปทำให้คนฟังเงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจ นัยน์ตาหวานช้อนมองคนที่ยกมือขึ้นไล้แก้มนุ่มของตน ประกายตาบางอย่างที่ส่งมาทำให้คนที่รู้ใจตัวเองกดหน้าลงช้าๆ

            “ฮะ”เสียงตอบรับที่ทำให้คิบอมรู้สึกถึงก้อนเนื้อที่เต้นเร่าอย่างยินดี

            “เป็นคนรักฉัน ห้ามมองคนอื่น เข้าใจมั้ย”เสียงทุ้มสั่งให้คนฟังยู่หน้าหน่อยๆแต่ก็ยิ้มหวานส่งให้

            “ฮะ ด๊องจะมองแต่พี่คิบอมคนเดียว”คำตอบที่ทำให้ใบหน้าคมยิ้มจางๆบนใบหน้า ก่อนจะค่อยๆโน้มไปหาร่างบางที่ค่อยๆปรือตาลงรอรับสัมผัสอย่างเต็มใจ

            ริมฝีปากอุ่นจัดแตะลงบนปากนุ่มอย่างแผ่วเบา ค่อยเค้นคลึงกลีบปากบางหอมหวานอย่างใจเย็น มือหนายกขึ้นสัมผัสแผ่นหลังบางลูบไล้เบาๆ ก่อนจะแทรกลิ้นเข้าแลบเลียผ่านฟันที่เรียงตัวสวยเข้าเค้นคลึงกับลิ้นเล็กที่แม้จะเคยถูกเขาจูบหลายครั้งแต่ก็ยังไม่ประสาจนเขาห้ามใจไม่อยู่ ไล่ต้อนคนน่ารักที่สัมผัสกลับอย่างไม่แน่ใจ กดจูบร้อนแรงขึ้นจนหยาดน้ำหวานไหลรินจากขอบปาก

            “อื้อ อืม.”

           

            เสียงหวานครางแผ่วในลำคอกับสัมผัสที่ได้รับ มือบางกำเสื้ออีกฝ่ายแน่น สัมผัสที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆทำเอาคนน่ารักหายใจไม่ออก สมองล่องลอยกับจูบที่ได้รับ

            ในขณะที่มือหนาก็ทำหน้าที่ลูบไล้ทั่วแผ่นหลังบางสร้างความมรู้สึกแปลกใหม่ให้แก่ร่างเล็ก มือหนาที่ไล้ไปถึงสะโพกมนทำให้ความร้อนเริ่มพุ่งขึ้นสูง

            “อื้อ”

            เสียงครางประท้วงที่ดังอย่างแผ่วเบาทำให้คิบอมถอนริมฝีปากออก ใบหน้าหวานที่แดงก่ำไปด้วยสิ่งที่เขาปลุกขึ้นทำให้คิบอมยกยิ้ม นัยน์ตาสวยมีประกายหวานที่ทำให้เขาช้อนร่างเล็กจากตักผุดลุกขึ้นตรงสู่เตียงหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องในทันที

            ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับความนุ่มของเตียงก็ทำให้ร่างเล็กอดจะหวาดหวั่นกับสิ่งที่ไม่รู้ไม่ได้ เมื่อตอนที่ร่างสูงขึ้นมาคร่อมด้านบน

            “พี่คิบอม”เสียงหวานที่เอ่ยเรียกอย่างหวาดหวั่นทำให้ร่างสูงชะงัก ใบหน้าคมยกยิ้มปลอบใจพร้อมๆกับมือหนาที่ไล้แก้มใสไปมาเบาๆ

            “ถ้ากลัวก็ไม่เป็นไร”ประโยคที่ทำเอาคนน่ารักส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก

            “ไม่เป็นไรฮะ ถ้าเป็นพี่คิบอม”ประโยคสั้นๆที่คนพูดยิ้มหวานมาให้ทำให้คิบอมยกมือบางขึ้นจูบเบาๆทีละข้อนิ้ว

            “ไว้ใจฉันนะ”คำที่ดงแฮค่อยๆกดหน้าลง

            “ฮะ ด๊องไว้ใจพี่คิบอม”

            ทันทีที่พูดจบร่างสูงก็ค่อยๆโน้มใบหน้าคมเข้ามาใกล้ กดจูบที่กลีบปากบางช้าๆก่อนจะค่อยๆร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ มือหนาลูบไล้ทั่วร่างเล็กที่แสนเย้ายวน ก่อนจะค่อยๆสอดมือเข้าไปในเสื้อเนื้อนิ่ม สัมผัสผิวเนื้อนวลที่เรียกเสียงครางเบาในลำคอ

            “อื้อ”

            มือหนาสัมผัสขึ้นไปจนถึงตุ่มแต้มสีหวานที่เพียงสะกิดเบาๆร่างเล็กก็รู้สึกถึงความเสียววาบที่ตนไม่เคยรู้จัก จากที่สะกิดเบา มือหนาค่อยบดคลึงก่อนจะขยี้จนมันแข็งขืนสู้มือ คิบอมลากริมฝีปากผ่านแก้มนุ่มไปถึงหูเล็กที่แดงก่ำขบเม้มเบาที่ทำให้ขาเล็กถึงกับเกร็ง มืออีกข้างทำหน้าที่ปลดกระดุมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแหวกออกให้เห็นอกขาวๆที่ยังมีรอยแดงจากการกระทำเมื่อวาน

            “อื้อ พี่คะ คิบอม”

            ดงแฮครางเสียงหวานเมื่อปากเป็นอิสระ ริมฝีปากอุ่นร้อนลากลงลำคอหอมกรุ่น ขบเม้ม ดูดดันสร้างรอยแดงทั่วลำคอ ก่อนจะผละออกเพียงพักเดียวเพื่อดึงเสื้อคนน่ารักโยนไปอีกทางอย่างรวดเร็ว

            “อ๊า อ่ะ..ดะ ด๊อง รูสึก อ่ะ แปลกๆ”

            ดงแฮถึงกับครางเสียงสั่นเมื่อริมฝีปากได้รูปเข้าครอบครองเม็ดทับทิมกลางอกขาว ดูดเลียแผ่วเบาก่อนจะดูดดันจนแข็งขืนสู้ลิ้น มืออีกข้างยังบดขยี้แต้มสีหวานอีกข้างสร้างความกระสันให้ร่างที่ไม่เคยถูกใครแตะต้อง มือหนาอีกข้างลูบไล้ผ่านเอวเล็กลงไปส่วนล่างที่ถูกปลุกขึ้นมา

            “อ๊า พะ พี่คิบอม..”

            ร่างเล็กสะดุ้งวาบกดจิกปลายเท้ากับเตียงนุ่มเมื่อมือหนากดย้ำที่ส่วนล่างของตน ท่าทางที่ทำให้คิบอมกดยิ้มก่อนจะสัมผัสผ่านกางเกงให้คนหน้าหวานบิดกายน้อยๆ มือที่ทำหน้าที่ลูบไล้ทำให้ดงแฮเชิดหน้าขึ้นสูงทั้งที่เสียงหวานถึงกับครางอือเมื่อความร้อนแล่นไปทั่วกาย

            คิบอมปลดกางเกงของร่างเล็กแล้วดึงรั้งออกไปพร้อมชั้นในอย่างรวดเร็วเผยให้เห็นร่างเปลือยที่ทำให้คิบอมมองด้วยสายตาวาววับ

            “พะ พี่คิบอม ดะ ด๊องอาย”เสียงหวานว่าเสียงพร่าจากแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้น ใบหน้าหวานที่แดงก่ำเอียงไปด้านข้างไม่กล้ามองหน้าคนที่คร่อมอยู่ด้านบน

            คำที่ทำให้คิบอมหัวเราะเบา กดจูบที่ปากแดงๆอย่างแรง ก่อนจะแตะแท่งเนื้อสีหวานของร่างเล็กที่ถูกปลุกขึ้น สัมผัสที่ทำให้ดงแฮบิดตัวเร้า

            “อ๊า….”

            มือหนาเข้าครอบครองแท่งเนื้อสีหวาน ขณะที่ริมฝีปากประกบจูบร้อนแรงจนคนน่ารักหายใจหอบถี่ มือบางกำจิกที่นอนแน่นเมื่อมือหนาเริ่มขยับส่วนล่างจากช้าๆ ก่อนจะเร็วขึ้น

            “อ่ะ...พี่คิบอม อ่ะอื้อ...”

           

            “เพราะมากดงแฮ”เสียงทุ้มเอ่ยชิดริมหูคนน่ารักที่อารมณ์พุ่งขึ้นสูง

            สะโพกบางถูกเค้นคลึงอย่างหนักหน่วง ขณะที่มือข้างหนึ่งยังทำหน้าที่ชักนำร่างบางให้ขยับตาม ริมฝีปากอุ่นสร้างรอยความเป็นเจ้าของทั่วแผ่นอก จนศีรษะได้รูปของคนน่ารักส่ายไปมาจนยุ่งเหยิง

            จนกระทั่งส่วนปลายที่ฉ่ำเยิ้มด้วยสัมผัสที่เกิดขึ้น คิบอมจึงละมือจากสิ่งที่ทำจนคนน่ารักที่กำลังครางหอบถี่หันนัยน์ตาหวานฉ่ำจากแรงอารมณ์มามองอย่างแปลกใจ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อคิบอมก้มลงใช้ปากเข้าครอบครองแท่งเนื้อร้อนก่อนที่เจ้าของจะห้ามปราม

            สัมผัสที่เปลี่ยนเสียงห้ามเป็นเสียงครางกระเส่าจากร่างเล็ก กล้ามเนื้อกระตุกเกร็ง เท้าจิกเกร็งขณะที่ดงแฮดันสะโพกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

            “อ๊า”

            เสียงหวานครางลั่น มือบางของร่างเล็กซอนไซร้ผ่านกลุ่มผมหนาของร่างสูงอย่างระบายความเสียวซ่านที่พุ่งวาบขึ้นสมอง สะโพกมนบิดเร่า นัยน์ตาหลับพริ้ม เสียงครางหวานที่ทำให้คิบอมแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่

            “อ๊า!!!!!!!!”เสียงหวานกระตุกเกร็งเมื่อคิบอมชักนำมาสู่ปลายทาง ก่อนที่คราบรักของตนจะพุ่งเข้าปากคนที่กลืนกินอย่างไม่คิดรังเกียจ

            “พะ พี่คิบอม แฮ่กๆ ยะ อย่ากลืน แฮ่ก”เสียงหวานพยายามเอ่ยห้ามทั้งที่ตัวเองหายใจหอบถี่แต่ร่างสูงเพียงเงยหน้าขึ้นด้วยมองร่างเล็กด้วยรอยยิ้ม มือหนาข้างหนึ่งปาดคราบรักที่ไหลเลอะมองร่างขาวผ่องที่เต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบที่แผ่นอกขาวกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหายใจ นัยน์ตาหวานเยิ้ม ริมฝีปากแดงก่ำ

            ภาพที่สวยเย้ายวนซะจนคิบอมห้ามแรงอารมณ์ของตนไม่อยู่ เสื้อผ้าจากกายถูกปลดทิ้งขว้างอย่างไม่สนใจ ริมฝีปากอุ่นร้อนประกบจูบอย่างร้อนแรงอีกครั้ง มือหนาลูบไล้ทั่วกายหอมกรุ่น เค้นคลึงสะโพกเล็กอย่างหนักหน่วง สร้างแรงอารมณ์ให้ร่างเล็กอีกครั้ง ต้นขาแกร่งแทรกผ่านเรียวขาเล็กเข้าถูไถกับส่วนแก่นกายของดงแฮ

            “อื้อ…อ้ะ  อ๊าา”

            มือหนาลูบไล้ทั่วร่างบางก่อนจะเคลื่อนไปช่องทางคับแคบของคนที่ยังหายใจหอบถี่ นิ้วเรียวใช้คราบรักที่เหลือนำทางสู่ร่องสีหวาน ขาเรียวถูกแยกออกอย่างรวดเร็ว

            คิบอมจูบไล้ซอกขาขาวทำให้ร่างบางสั่นสะท้านไปทั้งร่าง เสียงหวานครางพร่ากับความเสียวซ่านที่ได้รับ

            “พะ พี่คิบอม อ่ะ ต ะตรงนั้น อ่ะ”

            ร่างเล็กผวาเฮือกมือปลายนิ้วแกร่งสะกิดเบาๆที่ช่องทางสีหวาน

            ช่องทางที่ขมิบถี่รัวเมื่อสัมผัสถึงสิ่งที่หมุนวนอยู่ภายนอกทำให้คิบอมกดยิ้มลึก ก่อนที่ร่างทั้งร่างของดงแฮจะกระตุกเกร็งผวาเฮือกเมื่อปลายนิ้วสอดเข้าไป

            “อ๊า!!!”

            นิ้วเรียวค่อยๆหมุนวนขณะที่มืออีกข้างเค้นคลึงสะโพกมนให้ผ่อนคลาย ริมฝีปากประกบจูบร้อน ขณะที่นิ้วซอกซอนตามช่องทางที่ขมิบรับหาจุดหนึ่งอย่างใจเย็นและเมื่อแตะโดนเสียงครางอื้ออึงก็ดังมาจากดงแฮด้วยความเสียวซ่าน จนนิ้วที่สองและนิ้วที่สามค่อยตามเข้าไป หมุนวนเน้นย้ำสัมผัสจนคนน่ารักครางเสียงลั่น

            “อ๊า ....พะ พี่ อื้อ คิบอม ซื๊ด อื้อ”

            ร่างบางอ่อนระทวยกับนิ้วที่กดย้ำจุดกระสันที่ทำให้เรือนผมส่ายไปมาอย่างระบายความรู้สึกที่เกิดขึ้น ท่าทางที่เริ่มทำให้คิบอมทนไม่ไหว นิ้วมือถูกชักออก ก่อนสิ่งที่ใหญ่โตกว่านั้นจะเข้าแทนที่ ความคับแน่นของร่างบางทำให้คิบอมกัดริมฝีปาก ข่มอารมณ์ที่อยากจจะปลดปล่อยออกมา ทันทีที่ความใหญ่โตของคิบอมดันเข้าไปเสียงหวานก็ร้องอย่างเจ็บปวด

            “อ่า จะ เจ็บ”หยาดน้ำตาคลอหน่วงในดวงตาสีหวาน

            “อย่าเกร็ง ดงแฮ”คิบอมว่าอย่างปลอบโยน ริมฝีปากอุ่นจูบที่แก้มนวลไล่ไปแนวคาง มือหนาบีบเค้นสะโพกมน

            สัมผัสที่ทำให้คนน่ารักหายใจเข้าอย่างแรงพยายามผ่อนคลาย

            “อย่างนั้นเด็กดี”คิบอมว่าขณะที่ข่มอารมณ์อย่างหนักที่จะปลดปล่อยอารมณ์ของตัวเอง สะโพกมนถูกเค้นคลึงอย่างหนัก มือหนาสัมผัสส่วนหน้าของร่างเล็กที่ถูกเริ่มโป่งพองอีกครั้ง

            เมื่อเห็นว่าร่างเล็กเริ่มคุ้นชิน กายใหญ่ที่นิ่งก็เริ่มขยับช้าๆ ก่อนจะเริ่มเร็วขึ้น และเร็วขึ้นทำให้สมองของดงแฮขาวโพลน ความเจ็บปวดแปรเป็นความเสียวซ่านแปลกใหม่ที่ทำให้ร่างทั้งร่างรู้สึกดี สะโพกมนยกขึ้นรับสัมผัสที่กระแทกเข้ามาอย่างไม่เบาแรง

            “อ๊า พี่ อื้อ คิบอม แฮ่ก อ่ะ อ๊า”เสียงหวานครางลั่นเมื่อมือหนายกขึ้นสัมผัสแก่นกายเล็กและขยับไปพร้อมกัน

            ความเสียวซ่านที่เกิดขึ้นทำให้สะโพกของร่างเล็กบิดวน ศีระษะส่ายจนเรือนผมยุ่งเหยิง นิ้วเรียวจิกแน่นที่แผ่นหลังกว้าง เสียงหวานครางกระเส่า

            ร่างสูงที่ซอยถี่ลูบไล้ไปทั่วร่างบางเค้นคลึงอย่างหนักจนคนตัวเล็กเริ่มทนไม่ไหวกับการรุกของร่างสูง มือบางระบายความเสียวซ่านกับแผ่นหลังแกร่งของคิบอมด้วยการจิกเล็บลงไป

            แกนกายสัมผัสกับผนังนิ่มทำให้ความต้องการพุ่งถึงขีดสุด ร่างสูงเริ่มเพิ่มความเร็วขึ้นจนร่างบางแทบทนไม่ไหว เสียงหวานครางลั่นทั่วห้องนอนกว้าง

            “อ่ะ อ๊า อ่ะ”เสียงหวานที่ครางถี่บ่งบอกว่าใกล้ถึงปลายทางที่ทำให้ร่างสูงกระแทกร่างเข้าไปอย่างแรงสุดท้ายสองสามที

            “อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

            “อื้มมมมมมมมมม”เสียงครางหวานของดงแฮดังพร้อมกับเสียงครางหนักของร่างสูง คราบรักของคิบอมพุ่งเข้าหาร่างบางจนบางส่วนไหลย้อนออกมา ขณะที่ของดงแฮพุ่งออกภายนอกพร้อมกับเสียงครางกระเส่า

            แก่นกายใหญ่ถูกทิ้งค้างชั่วครู่ก่อนจะถอนออกพร้อมกับคราบรักที่ไหลย้อนออกมา

            เสียงหอบหายใจดังทั่งห้องนอนหรู อ้อมแขนแกร่งตวัดร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด ดงแฮซุกกายเข้าหาร่างแกร่งขณะที่พยายามควบคุมเสียงหอบหายใจของตน มือหนาไล้ดวงหน้าหวานที่ชื้นเหงื่ออย่างแผ่วเบา

            กดจูบที่ขมับบางอย่างอ่อนโยน ท่าทางที่ทำให้นัยน์ตาหวานช้อนมองอย่างเขินอาย

            “เก่งมาก”เสียงทุ้มว่าขณะที่กระชับอ้อมแขนแกร่งให้ดวงหน้าหวานซบลงบนอกแกร่ง มืออีกข้างยกขึ้นพันเส้นผมนุ่มอย่างเบามือ คำชมที่ทำให้คนน่ารักยิ่งก้มหน้างุด

            แต่เพราะกิจกรรมที่ไม่เคยทำมาก่อนสร้างความเหนื่อยล้าให้ร่างเล็กได้เป็นอย่างดี ท่าทางที่ร่างสูงรู้สึกได้ ใบหน้าคมคายมองคนในอ้อมกอดด้วยรอยยิ้ม

            “นอนเถอะ”เสียงทุ้มที่มาพร้อมสัมผัสอบอุ่นที่คิบอมจูบลงบนหน้าผากนวลเรียกรอยยิ้มบางจากคนน่ารักได้เป็นอย่างดี คิบอมกระชับอ้อมกอดของตนก่อนที่ร่างของปลาน้อยจะเข้าสู่นิทราได้อย่างรวดเร็ว

            ท่าทางที่ทำให้คิบอมยิ้มบาง ร่างหอมกรุ่นที่เขาได้เป็นเจ้าของทำให้หัวใจที่แสนเย็นชารู้สึกถึงความยินดี แค่มีร่างเล็กในอ้อมกอดก็ทำให้คนยิ้มยากสามารถยิ้มได้ง่ายๆ

...............................................................................